Teraźniejsza Prawda nr 292 – 1977 – str. 45
przedstawia naszego Pana jako tego, którego zasługa jest podstawą przyjęcia ofiary jako przyjemnej; baran przedstawia Kościół, którego ofiara obejmuje także ofiarę utracjuszy koron przed 1917 rokiem i dzięki temu staje się pomocny w złożeniu przez utracjuszy koron ofiary nadającej się do przyjęcia jako części jego samego; baranek natomiast przedstawia objawienie przyjemnych Jehowie, dzięki zasłudze Chrystusa, utracjuszy koron i włączenie ich do Kościoła. W pierwszych paragrafach o indywidualnych ofiarach książąt Wieku Ewangelii wyjaśniliśmy antytypowe znaczenie kozła z kóz na ofiarę za grzech (w.16). Wiersz 17 wymienia pewną ilość zwierząt przeznaczonych na ofiarę spokojną. Antytyp rozumiemy następująco: przez zasługę Chrystusa (dwa woły) i na skutek włączenia ich do Kościoła (pięć baranów) jako części ofiary za grzech (pięć kozłów) ofiary utracjuszy koron są wypełnieniem ich ślubów poświęcenia (pięć baranków). Fakt ten, że w każdym przypadku ofiary całopalenia i ofiary spokojnej baranek był roczny, przedstawia dojrzałość utracjuszy koron w wykonywanej pracy ofiarniczej. Uprzednio już przedstawiliśmy fakt, że przynoszenie przez książąt ofiary za grzech wskazuje na pewne jednostki ofiarujące w Wieku Ewangelii i stąd są przez nich przedstawione nowe stworzenia, które utraciły korony. Ta sama myśl wypływa z faktu składania przez nich ofiary całopalenia, ponieważ jedyną ofiarą okazaną jako przyjemną Jehowie i złożoną podczas Wieku Ewangelii jest ofiara Chrystusa. Tak więc ten sam wniosek wypływa i z faktu przyniesienia przez nich ofiary spokojnej, jedyne bowiem przymierze ofiary uczynione i wypełnione podczas Wieku Ewangelii jest dokonane przez Chrystusa. Ta sama myśl wypływa z faktu użycia w ofierze całopalenia i spokojnej specjalnych zwierząt, wskazujących na nich jako odrębnych od Jezusa i Kościoła. Tak więc oparliśmy się na siedmiu argumentach dowodzących, że książęta w obrazie Wieku Ewangelii przedstawiają tych sekciarskich wodzów, którzy utracili korony, gdyż: (1) oni złożyli ofiarę za grzech; (2) ofiarowali naczynia, których waga wynosiła dziesięć sykli lub jej wielokrotność, ich globalna waga wynosiła 210 sykli, ich poszczególne wagi i kombinacje przedstawiają uznane za doskonałe ludzkie istoty, spłodzone z ducha ludzkie istoty i dwoistego umysłu nowe stworzenia; (3) ofiarowali naczynia złote i srebrne; (4) naczynia te należały do złotego ołtarza; (5) przynieśli ofiarę całopalenia; (6) przynieśli ofiarę spokojną; i (7) w ofierze całopalenia
kol. 2
i spokojnej są przedstawieni przez oddzielne i różne zwierzę od tych zwierząt, które przedstawiają Chrystusa.
(8) Gdziekolwiek w wierszach 87, 88 występuje dwunastokrotność lub jej wielokrotność jako zawierająca liczbę 6 w ofiarach przedstawiających ofiarę Chrystusa (12 i 24 wołów), to jednak nie w celu wykazania jakiejkolwiek niedoskonałości w ofierze naszego Pana, lecz przedstawienia, że Jego ofiara czyni możliwymi do przyjęcia dwanaście niedoskonałych ofiar dwunastu grup utracjuszy koron. Gdziekolwiek w tych wierszach jest pokazana ofiara Kościoła w występującej dwunastokrotności, lub jej wielokrotności jako zawierającej liczbę 6 (12 baranów i kozłów, 60 baranów i kozłów), to przez to nie jest pokazana niedoskonałość w ofierze Kościoła, lecz są pokazane niedoskonałe ofiary dwunastu grup utracjuszy koron włączonych w ofiarę Chrystusa. Ostatnie zdanie wiersza 88 podkreśla fakt, że ofiary książąt były przyniesione po pomazaniu ołtarza. To wskazuje, że w antytypie bracia Maluczkiego Stadka, którzy służyli w dwunastu ruchach przemienionych w sekty przez utracjuszy koron, w każdym przypadku osiągnęli całkowite pomazanie, zanim ich odnośne ruchy zostały przemienione w sekty przez utracjuszy koron.
(9) Nasze obecne studiowanie jest głównie krótkim streszczeniem poprzednich dwunastu ofiar typowo przedstawionych w wierszach 84-88. Dlatego ono przede wszystkim służy jako przegląd naszych badań na temat Ofiar Książąt Wieku Ewangelii. Ufamy, że jako takie odświeży nasze umysły w sprawach już znanych. Z pewnością 4Moj. 7 jest wspaniałym typowym proroctwem o nadzwyczajnych seriach wydarzeń Wieku Ewangelii i jest dla oświeconych Epifanią świętych następnym dowodem głębi mądrości i przewidywania, które Bóg zawarł w Swoim Słowie. A ta mądrość i przewidywanie stają się coraz bardziej godnymi uwagi, zważywszy, że te typy mają zastosowanie epifaniczne i tysiącletnie. „O głębokości bogactwa i mądrości i znajomości Bożej!”
PYTANIA BEREAŃSKIE
(1) Na ile części dzieli się 4Moj. 7? Jak można posegregować według grup ofiary dwunastu książąt? Które wiersze będziemy studiować jako ostatnią część o książętach? Co te wiersze (84-88) nam podają? Co one streszczają? Jak byłby lepiej oddany wiersz 84?