Teraźniejsza Prawda nr 292 – 1977 – str. 44
ostatecznie posiądą naturę niższą od Boskiej, bowiem liczba dziesięć oraz jej wielokrotność symbolizują natury niższe od Boskiej. Jednakże ich suma wynosząca 210 i stanowiąca wielokrotność 7 i 10 sugeruje myśl, że chociaż jej ofiarodawcy ostatecznie posiądą naturę niższą od Boskiej, to kiedyś jednak byli spłodzeni jako Nowe Stworzenia do Boskiej natury, mając wtedy wyznaczone korony. Waga łyżki – 10 sykli – wskazuje typowo na nowo-stworzeniowe władze ofiarujących jako niższe od Boskich; waga czaszy – 70 sykli, iloczyn 7 i 10 – wskazuje typowo, że ofiarodawcami były Boskie Nowe Stworzenia w ludzkich ciałach uznanych za doskonałe; i waga misy – 130 sykli, 130 stanowi sumę 70 i 60, ta ostatnia jest wielokrotnością 6, symbolu zła i niedoskonałości, i 10, tutaj symbolu ludzkiej natury, tak więc 60 przedstawia podlegającą skażeniu ludzką naturę – wskazuje typowo, że reprezentowane przez nią osoby spłodzone z Ducha posiadały dwoisty umysł (Jakub 1:8). I tak w wadze tych naczyń zawarte są typowe aluzje do pewnych wyróżniających się cech utracjuszy koron. A zatem Bóg, w sposób odrębny od ich udziału w ofierze za grzech, pokazał nam tutaj, że książęta przedstawiają wodzów utracjuszy koron. Srebrna misa i czasza w kontraście do złotej łyżki zdają się także reprezentować myśl, że dla realizacji Boskich zamiarów – rozwoju ludu Bożego – wartość naprawiających i zbijających nauk była pośledniejsza w stosunku do nauk etycznych.
(5) Wiersz 85 nie tylko podaje wagę każdej misy (130 sykli) i każdej czaszy (70 sykli), ale także ogólną wagę ofiar dwunastu książąt. Wynosi ona 2.400 sykli. Otóż 2.400 równa się 12 razy – suma 6×10, 7×10 i 7×10 tj., 200. Myślą zdaje się tu być, że rzeczy symbolizowane przez cyfry, jak to podano w poprzednim paragrafie, występują łącznie w związku ze wszystkimi utracjuszami koron wszystkich pokoleń. Te rzeczy dotyczą ogólnie dobra i niedoskonałości wszystkich wyznań. Każda z nich i one wszystkie posiadają w książętach te same zalety i wady, te same rzeczy dobre i złe albo niedoskonałe. Występująca w 2.400 wielokrotność sześciu, chociaż w niektórych jej składowych kombinacjach znajdujemy 7 i 10, przedstawia fakt, że wszystkie ofiary antytypowych książąt w małym stopniu odbiegały od ofiarniczej doskonałości wymaganej od członków Maluczkiego Stadka. Myśl ta wypływa także z faktu, że 2.400 nie jest wielokrotnością 7. Wyrażenie sykl świątnicy wskazuje na święty użytek tych ofiarowanych rzeczy.
kol. 2
(6) W wierszu 86 jedyną nową myślą, poza podaną poprzednio w 4Moj. 7, jest łączna waga dwunastu łyżek. Podczas gdy waga dziesięciu sykli każdej łyżki wskazuje na ofiarodawców posiadających niższą naturę od Boskiej, to ogólna waga dwunastu łyżek – 120 sykli – sugeruje kilka rzeczy: liczba ta jako wielokrotność sześciu oznacza występowanie zła lub niedoskonałości w ofiarujących oraz myśl, że połączona ofiara książąt odbiegała nieco od ofiarniczej doskonałości Maluczkiego Stadka, co jest widoczne z faktu, że 120 nie jest wielokrotnością 7. Zauważmy, że waga wszystkich 12 czasz, mis i łyżek wynosi 2.520 sykli. To mogłoby sugerować myśl o Czasach Pogan – 2.520 latach – z tego punktu widzenia, że po zakończeniu Czasów Pogan nie będą przyjmowane przez Boga ofiary wodzów utracjuszy koron jako należące do ich ofiar Wieku Ewangelii. Jeśli to jest zgodne z prawdą, to nasza odpowiedź na pierwsze pytanie w P '26,173 powinna być rozumiana, że nastąpiło ograniczenie czasu składania nadających się do przyjęcia ofiar do 1914 roku jako ich końca, chociaż oczywiście w dalszym ciągu stosowne nauki były podawane bez Boskiego uznawania ich po 1914 roku. Tego zdawała się wymagać okoliczność, że od 20 września 1914 roku rozpoczęła się działalność w stosunku do Wielkiej Kompanii jako takiej. Fakt, że pracownicy Maluczkiego Stadka występujący w dwunastu ruchach, chociaż składali się z różnych jednostek w każdym ruchu, nie są przedstawieni przez dwanaście ołtarzy, lecz przez jeden, symbolizuje jedność ich antytypów w tych poszczególnych dziełach. Tymczasem utracjusze koron jako książęta dwunastu denominacji są reprezentowani przez dwunastu książąt, co przedstawia antytypowych książąt jako nie posiadających jednego ducha, lecz różniących się nieco w duchu, tak jak różnią się ich odnośne denominacje.
(7) Następujące powtórzenie poprzedniego wytłumaczenia posłuży do wyjaśnienia naszych komentarzy na temat dwunastokrotnych ofiar całopalenia, ofiar za grzech i ofiar spokojnych. Wiersze od 15-17 wskazują na trzy odmienne ofiary ze zwierząt składane przez książąt: ofiarę całopalenia, ofiarę za grzech i ofiarę spokojną. Tak jak nasz drogi Pastor pokazał nam: ofiara całopalenia przedstawia okazanie przyjęcia przyjemnej Bogu ofiary; ofiara za grzech – pojednawczy charakter ofiary; ofiara spokojna – przyjęte zobowiązania przymierza i wypełnienie ich przez ofiarującego. Rozumiemy, że młody cielec w ofierze całopalenia