Świętego cytowane przez „ortodoksów” na udowodnienie boskości Jezusa dowodzą przeciwnie? Jak stwierdzenia Jezusa je zbijają? Jak treść Biblii im zaprzecza? Jak źródło ich pochodzenia je obala? Jak twierdzenie dotyczące Jego boskości zbija je opierając się na ofiarowanych Jemu modlitwach? Jak obala je argument dowodzący o Jego preegzystencji? Jak obala je argument oparty na Jego mocy, autorytecie, przymiotach i dziełach? Co uczynił antytypowy Ahira w odpowiedzi na argumenty, które „ortodoksi” oparli na różnych tekstach Pisma Świętego, rzekomo dowodzących o istnieniu trójcy? Jakimi czterema sposobami on stawił czoła tym argumentom? Czego nie potrzeba tutaj przedstawić?

      (59) Co jeszcze ofiarował antytypowy Ahira? Co łyżka przedstawia? Do czego nadawała się jego szafarska doktryna? Dlaczego? Do czego ona go uzdolniła? Czym dla świętego grzesznika stała się Boska miłość? Co to nam jeszcze wyjaśni? Dlaczego nie będą tu podane szczegóły?

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT
WIEKU EWANGELII

4Moj. 7:84-88

(E 8,438-446; pytania 475-477)

      Dotąd przestudiowaliśmy ofiary dwunastu grup utracjuszy koron – jedną grupę z każdej z dwunastu denominacji chrześcijaństwa – tak jak one są typowo przedstawione w 4Moj. 7:1-83: wpierw podaliśmy szczegóły ich połączonych ofiar (w. 1-11), a następnie rozprawę traktującą o ich oddzielnych ofiarach (w. 12-83). Obecnie zamierzamy przestudiować wiersze 84-88. Wiersze te podają nam w całości krótkie zestawienie ich oddzielnych ofiar. Wyjaśnienie przeto tych wierszy stanowić będzie mniej lub więcej streszczenie wierszy 12-83. Pierwsze zdanie wiersza 84 byłoby lepiej oddane następująco: „Toć były dary poświęcenia ołtarza”, czyli to, co następuje stanowi streszczenie ofiarowywania darów przyniesionych przez dwunastu książąt. Wymieniony tutaj ołtarz, to złoty ołtarz reprezentujący podczas Wieku Ewangelii Kościół jako Nowe Stworzenia pocieszający, wzmacniający, zachęcający itp. ofiarujące kapłaństwo. Pomazanie go symbolizuje udzielenie przez Boga Kościołowi, w jego funkcji niesienia pociechy, wzmocnienia, zachęty itd., zalet serca i umysłu przystosowujących go do odpowiedniej służby. Ukończenie takiego pomazania przed ofiarowaniem książąt przedstawia myśl, że bracia Maluczkiego Stadka w każdym z dwunastu ruchów Maluczkiego Stadka, przemienionych później przez wodzów utracjuszy koron w dwanaście sekt, w każdym z tych dwunastu ruchów zostali całkowicie pomazani, zanim wodzowie utracjuszy koron odpowiedni ruch przemienili w sektę. Tak na przykład, bracia Maluczkiego Stadka wiedzeni przez Ulryka Zwingliego zapoczątkowali ruch na gruncie szafarskiej doktryny o Wieczerzy Pańskiej symbolizującej
kol. 2
nasze przyswajanie sobie przez wiarę zasługi Chrystusa i naszą społeczność jednych z drugimi. Wszyscy uczestnicy Maluczkiego Stadka w tym ruchu ukończyli swoje pomazanie, na rzecz pracy tego ruchu, zanim on został przemieniony w denominację nazywaną różnie: Kościołem Reformowanym, Kościołem Prezbiteriańskim itp. To samo miało miejsce z braćmi Maluczkiego Stadka w pozostałych jedenastu ruchach Maluczkiego Stadka przemienionych później w sekty przez jedenaście grup braci utracjuszy koron.

      (2) Obecnie, grupując antytypy odpowiednio do porządku przybytku, wyszczególnimy każdą z dwunastu odpowiednich szafarskich doktryn, ich wiodącego obrońcę z Maluczkiego Stadka i głównego odstępcę z utracjuszy koron, jak następuje: (1) Wieczerza Pańska jest symboliczną reprezentacją przyswajania przez wiarę zasługi Jezusa i komunią świętych. Doktrynę tę Ulryk Zwingli użył za podstawę ruchu Maluczkiego Stadka przemienionego głównie przez Jana Kalwina w Kościół Reformowany lub Prezbiteriański. (2) Biblia jako źródło wiary chrześcijańskiej jest ośrodkiem jedności ludu Bożego. Ta doktryna była użyta przez Bartona Stone’a jako podstawa ruchu Maluczkiego Stadka, który głównie przez Aleksandra Campbella został przemieniony w Kościół Chrześcijan lub Uczniów. (3) Czasy i okresy biblijne przemożnie współpracują z proroczą chronologią. Doktrynę tę William Miller użył za podstawę ruchu Maluczkiego Stadka, który głównie przez Jozuego Hinesa został przemieniony w Kościół Wtórego Adwentu. (4) Chrystus w warunkach Swego przedludzkiego, ludzkiego i poludzkiego istnienia był oficjalnym

poprzednia strona – następna strona