CHRZEŚCIJAŃSKIE NAPOMNIENIA

Tytus 2:1-15

      Apostoł Paweł pisał słowa naszej lekcji pouczając Tytusa, nadzorcę (biskupa) Kościoła, usługującego wierzącym na wyspie Krecie. Te pouczenia nie są przeznaczone, ani odpowiednie dla innych, jak tylko poświęconych wierzących, a szczególnie odnoszą się do sześciu klas w Kościele na Krecie: (1) Do starszych mężów (starców – w pol. Biblii) – nie tylko starszych wiekiem, ale raczej zaawansowanych, dojrzałych, którzy bez wątpienia najczęściej musieli być zaawansowani w latach. (2) Do starszych wiekiem niewiast – zaawansowanych, dojrzałych. (3) Do młodszych pań. (4) Do młodzieńców. (5) Do tych, którzy chociaż wolni w Chrystusie byli niewolnikami według ciała – do sług. (6) Do samego Tytusa. (7) Lekcja kończy się napomnieniem stosownym dla wszystkich klas w Kościele. Tytus jako kaznodzieja powinien mieć przed sobą pewien wzór lub ideał w odniesieniu do każdej klasy w Kościele i jako mądry robotnik powinien pracować, aby osiągnąć ten ideał, który Apostoł jasno poddaje tutaj jego uwadze oznajmując, że pouczenia, w takim zarysie jak podane tutaj, są najzupełniej zgodne ze „zdrową nauką”. Niektórzy twierdzili, że mieszkańcy Krety byli szczególnie zdegradowani i nie mieli dobrego charakteru i że ta opinia jest potrzebna Apostołowi, aby dać tego rodzaju napominania tym, którzy opuścili świat
kol. 2
i przyłączyli się do Pana jako Jego Kościół. Tym niemniej zobaczymy, że każde słowo napominania jest obecnie całkowicie stosowne dla ludu Pana, choćby żył w najbardziej oświeconych warunkach.

      Starsi mężowie, zaawansowani, mieli być trzeźwi, poważni, wstrzemięźliwi (umiarkowani; „roztropni” – w pol. Biblii) – nie lekkomyślni, frywolni i pobudliwi. Nie tylko lata ich naturalnego życia, lecz także lata ich doświadczeń w chrześcijańskim życiu, powinny doprowadzić ich do stanu dojrzałości i trzeźwości. Te trzy zalety w wysokim stopniu odnosiłyby się do ich śmiertelnych ciał ćwiczonych i pobudzanych przez nowe umysły, lecz prócz nich powinni posiadać trzy inne łaski znamionujące ich nowe natury, to jest zdrowie w wierze, w miłości i w cierpliwości. Celowo Apostoł tutaj położył nacisk (w języku greckim) na tę wiarę, tę miłość i tę cierpliwość, ponieważ są różne wiary, różne miłości i różne rodzaje cierpliwości, a on chciał, aby zrozumiano, że naucza tej wiary, tej miłości i tej cierpliwości, które pochodzą od Boga i w odniesieniu do których On przez Swe Słowo poucza Swój lud, jak napisano: „Będą wszyscy wyuczeni od Boga”. Nie było to przypadkiem, że Apostoł umieścił „zdrowi w wierze” przed „zdrowi w miłości”, bo skoro miłość jest jednym z owoców lub jedną z łask ducha prawdy

poprzednia strona – następna strona