Teraźniejsza Prawda nr 291 – 1977 – str. 28
zasadach, rozkoszowaniem się w jedności i sympatyzowaniu w jedności z tymi, których charaktery są w harmonii z dobrymi zasadami, litością dla tych wszystkich, których charaktery nie są w harmonii z dobrymi zasadami, albo są traktowane niezgodnie z dobrymi zasadami i jest ofiarniczym duchem przejawianym w celu rozwijania dobrych zasad. Tak więc miłość występuje w szafarskiej doktrynie unitarianizmu. W konsekwencji misa antytypowego Ahiry naprawia wszelkie ludzkie postępowanie gwałcące taką miłość — bezinteresowną, jako różną od miłości obowiązkowej. Ten fakt pozwalał mu naprawić każdy zarys samolubstwa i światowości, który jak już wykazaliśmy był naprawiany przez antytypowego Pagijela oraz każdy zarys grzechu wskazany przez tego ostatniego. Przez takie postępowanie dowodził, że jego właściwym miejscem była północna strona Przybytku. Nie jest koniecznym podawanie szczegółów naprawiania przez niego różnych faz samolubstwa, światowości i grzechu, ponieważ to byłoby jedynie powtórzeniem tego, co już wykazaliśmy w misach trzech poprzednich książąt. Lecz wymieniona aktywność antytypowego Ahiry, jako część jego misy, powinna być tutaj wymieniona w sposób ogólny, abyśmy mogli należycie zrozumieć jak obszerna była ta misa.
(58) Antytypowy Ahira ofiarował swoją czaszę — zbijające nauki przeciwne opozycyjnym doktrynom użytym do atakowania jego nauk. Wpierw on udowodnił, że doktryna o trójcy jest sprzeczna z określeniem doktryny o jedności Boga — trzy nie może być jednością! Następnie wykazał, że doktryna mówiąca, iż Chrystus jest Bogiem i człowiekiem jest także sprzeczna w określeniu. I przedstawił, że żadna z tych doktryn nie jest wyraźnie nauczana przez Pismo Święte, lecz jest oparta na wnioskowaniu sprzecznym z jasnym tekstem Pisma Świętego. Potem na podstawie Pisma Świętego dowiódł, że Chrystus nie jest Bogiem: (1) z tekstów, które „ortodoksi” cytowali, aby wykazać, że On jest Bogiem (Jan 17:5; 1:1, 2; Kol. 1:15; Filip. 2:5-8; Żyd. 1:4-4, 8, 9); (2) z tekstów, w których Jezus zaprzecza, że On jest Bogiem (Jan 8:28, 29, 54; 5:19, 26, 36; 6:58; 12:49, 50; 14:24, 10; 10:37); (3) z treści całej Biblii, która Boga umieszcza nad Nim a Jego poniżej Boga; (4) ze źródła doktryny nie będącego Pismem Świętym, lecz filozofią platońską. „Ortodoksi” twierdzą, że modlitwa skierowana do Chrystusa dowodzi, że On jest Bogiem, unitarianie odpowiedzieli przez wskazanie, że wywyższenie Go do
kol. 2
stanowiska prawej ręki Boga jako Jego Namiestnika usprawiedliwia nasze modlenie się do Niego jako Boskiego przedstawiciela. ,,Ortodoksi” utrzymują, że preegzystencja Chrystusa wskazuje, że On był Bogiem, a nieliczni unitarianie, którzy podtrzymywali osobową preegzystencję Chrystusa odpowiadali przez wskazywanie, że On był podporządkowany Bogu zanim stał się człowiekiem Jezusem Chrystusem. „Ortodoksi” powołują się na te ustępy, które mówią o Jego autorytecie, mocy, przymiotach i dziełach, jako dowody, że jest Bogiem. Antytypowy Ahira wskazał, że to były Jego atrybuty jako Boskiego Namiestnika i dlatego one nie dowodzą o Jego Boskości. Następnie sięgnął do ustępów użytych na udowodnienie trójcy i wykazał, że one tego nie udowadniają: (1) Jedne były ustępami dopisanymi — inne sfałszowanymi (Dz. 20:28; 1Tym. 3:16; 1Jana 5:7); (2) Niektóre były źle przetłumaczone (Filip. 2:5; Jan 1:1,2); (3) Część odnosiła się do Boga i była błędnie stosowana do Chrystusa (Rzym. 9:5; 1Jana 5:20); (4) Chociaż niektóre z nich w tym samym związku odnoszą się do Ojca, Syna i Ducha, to jednak nie mówią o Nich jako o trójcy (Mat. 28:19; 1Kor. 12:4-6; 2Kor. 13:13). W ten sposób antytypowy Ahira stawił czoło i odparł argumenty przytaczane w celu wykazania, że Chrystus jest Bogiem, a Bóg trójcą. Nie będzie potrzebne przedstawienie tutaj w jaki sposób zbił nauki o nieśmiertelności duszy i wiecznych mękach, które to argumenty nasi czytelnicy dobrze znają. Czyniąc to ofiarował swoją czaszę — zbijające nauki i skutecznie obronił swoją szafarską doktrynę.
(59) Podobnie ofiarował on swoją łyżkę — ćwiczenia w sprawiedliwości — nauki etyczne. Jego szafarska doktryna nadawała się do ćwiczeń w sprawiedliwości, ponieważ Boska miłość jest przykładem danym ludowi Bożemu do naśladowania. To uzdolniło anytypowego Ahirę do podkreślenia z naciskiem miłości do Boga, Chrystusa, braci, świata i nieprzyjaciół. Boska wielka miłość do świętego i grzesznika stała się podstawą do jego napomnień, aby miłować braci, świat i nieprzyjaciół. To także nam wyjaśni jak wielkie wysiłki uczynili unitarianie, aby praktycznie okazać ich miłość do swoich bliźnich. Ponieważ już przedstawiliśmy szczegóły dotyczące ofiarowania łyżki przez dwóch poprzednich książąt nie będziemy tutaj dalej tego opisywać, gdyż byłoby to w zasadzie powtórzeniem tego, co już wcześniej w tym rozdziale podaliśmy.