Teraźniejsza Prawda nr 291 – 1977 – str. 20
w śmierci jego”. I to, że wyrażenie „społeczność ciała [Tego] Chrystusa” oznacza współuczestnictwo z Jezusem członków Jego Ciała w ofiarniczej śmierci – ofierze za grzechy – jest widoczne z tych dwóch uzasadnień, które Paweł podaje w 1Kor. 10:17 na dowód tego stwierdzenia: (1) Gdyż my stanowiąc wielu jesteśmy jednym chlebem – jednym ciałem; (2) gdyż my wszyscy jesteśmy współuczestnikami tego jednego chleba, o którym on tutaj mówi, że reprezentuje jedno Ciało.
Stosownie do tego trzecią myślą symbolizowaną w Pamiątce było współuczestnictwo każdego członka Ciała z Jezusem i innymi członkami Jego Ciała w ofiarniczej śmierci – w ofierze za grzech.
Tak więc przez te trzy kierunki myśli otrzymaliśmy dla naszych umysłów i serc pełną naukę biblijną na temat Pamiątki. Lecz zatrzymajmy się na chwilę w celu uzupełnienia medytacji pokrewnym tekstem Pisma Świętego, któremu pragniemy poświęcić główną część tego artykułu.
SPODZIEWANIE SIĘ OGNISTYCH PRÓB
„Najmilsi! niech wam nie będzie rzeczą dziwną ten ogień, który na was przychodzi … ale radujcie się z tego, żeście uczestnikami ucierpienia Chrystusowego” (1Piotra 4:12, 13). To dotyczy cierpień Maluczkiego Stadka jako uczestników ofiary za grzech. Jednak w zasadzie stosuje się do wszystkich Bogu poświęconych jednostek, które cierpią dla sprawy Chrystusa.
Dosłowne tłumaczenie pierwszego zdania tego tekstu brzmiałoby: „Najmilsi! nie dziwcie się z powodu ognia wśród was, jaki przytrafił się wam dla doświadczenia”. To napomnienie cofa nasze myśli do Boskiego stwierdzenia podanego przez proroka Malachiasza, w którym oznajmia, że Anioł przymierza przyjdzie nagle – ten Jedyny, którego przyjście było przewidziane przed stuleciami. I poważnym pytaniem było kto będzie mógł znieść dzień Jego przyjścia i ostać się, gdy się On objawi, ponieważ On będzie siedział jako Rafinator i Oczyściciel symbolicznego złota i srebra (Mal. 3:1-3).
My odnosimy to proroctwo, w jego pierwszym zastosowaniu, do czasu Pierwszego Przyjścia naszego Pana. Wierzymy, że On wówczas przyszedł tak jak było przepowiedziane i wykonał odpowiednią pracę. Tak wtedy,
kol. 2
jak i podczas Wieku Ewangelii, między żniwami, wykonał pracę Rafinatora i Oczyściciela Swego ludu. Proroctwo to jednak ma specjalne zastosowanie do końca Wieku Ewangelii, tak do okresu Paruzji, jak i okresu Epifanii lub Apokalipsy (Ter. Pr. 31, str. 3; 69, str. 41).
OGNISTE PRÓBY ZE STRONY BRACI
W naszym tekście Apostoł Piotr zdaje się mówić: „To jest ognista próba, w której wszyscy poświęceni uczestniczą”. On nie dowodzi, że wszystkie nasze ogniste próby koniecznie muszą pochodzić od nas samych, ale że wszystkie doświadczenia prawdziwie poświęconych w Wieku Ewangelii będą ogniste. Jego słowa jednakże również znaczą, że nasze najsroższe doświadczenia przyjdą ze strony naszych chrześcijańskich braci. To miało być właśnie tak jak było z naszym Panem, którego bracia, Żydzi w Jego czasach, prześladowali.
Myśl Piotra zdaje się być taka: wszyscy, którzy stają się poświęconymi chrześcijanami nie powinni się spodziewać, że ich droga po poświęceniu będzie gładka. Lecz przeciwnie tacy muszą trwać w ognistych próbach, aż do końca swego życia w tym celu, aby mogli być przygotowani do Królestwa. Jest prawdą, że ogniste próby, przez które przechodzili poświęceni w pewnych okresach były sroższe niż w innych. To jest także prawdą na co Słowo Boże wskazuje mówiąc, że przy samym końcu Wieku Ewangelii wystąpią specjalne próby, które doświadczą wiarę każdego poświęconego chrześcijanina. Te specjalne próby będą dozwolone dla szczególnego celu mającego udowodnić, kto budował swoją wiarę ze złota, srebra i drogich kamieni, Słowa Bożego i charakteru na Jego podobieństwo, a kto budował z drzewa, siana i słomy ludzkich tradycji i „doktryn diabelskich” (1Kor. 3:12; 1Tym. 4:1). Podczas tego „ognia” „dnia Pańskiego” praca pierwszej klasy będzie zachowana, lecz tej drugiej klasy będzie zniszczona (1Kor. 3:13-15). Szczególnie prawdziwe jest to teraz w okresie Epifanii, lub Apokalipsy, w którym żyjemy obecnie.
Jednakże nie myślmy, że ci, którzy żyją przy końcu Wieku Ewangelii są szczególniej doświadczani niż ci, którzy żyli w minionych stuleciach tego Wieku. Nie będzie dozwolone kuszenie kogokolwiek ponad możność zniesienia, ponieważ z każdym doświadczeniem Bóg przygotowuje sposób ocalenia (1Kor. 10:13).