Teraźniejsza Prawda nr 290 – 1977 – str. 16
tym, który zapoczątkował nauczanie o boskości Chrystusa w sposób, który zrodził tendencję myślową w kierunku doktryny rozwijającej się stopniowo przez następne dwa stulecia w teorię o Bogu-człowieku stanowiącą podstawę trynitarianizmu. Podczas gdy on w drugim stuleciu był jednym z wcześniejszych apologetów, to jednak jego fiolozofia – świecka mądrość – mimo wielkiej użyteczności jego dwóch apologii w dowodzeniu, że chrześcijanie na początku drugiego stulecia powszechnie używali wszystkich czterech Ewangelii była odpowiedzialna za wiele doktrynalnego zła. Ewangelia Jana była napisana przy końcu pierwszego stulecia. Jeśli pamiętamy o pokrewieństwie unitarian do antytypowej Racheli, to wcale nie będziemy się dziwić, że oni są tymi, którzy odrzucili pierwsze i podstawowe błędy kościoła nominalnego. Ich szafarska doktryna logicznie prowadziła do odrzucenia i zwalczenia przez nich tych trzech pierwszych fundamentalnych błędów nominalnego kościoła. Słusznie te trzy błędy nazywamy fundamentalnymi błędami nominalnego kościoła, ponieważ większość jego błędów w doktrynie i wiele jego błędów w praktyce wypłynęło z nich lub są przez nie podtrzymywane, tak jak wszystkie prawdziwe doktryny wypłynęły z okupu lub są podtrzymywane przez okup – piastę koła objawienia.
(50) Członkiem antytypowego Jakuba użytym przez Boga do zapoczątkowania ruchu Maluczkiego Stadka – przemienionego przez wodzów utracjuszy koron w Kościół Unitariański – był Michał Servet, który urodził się w Tudeli, w Hiszpanii, w 1511 roku, a umarł w Genewie na stosie w 1553 roku. Bardzo mało wiemy o jego młodym wieku. Jego ojciec wysłał go na studia prawnicze do Tuluzy, gdzie w 1528 roku zaczął studiować Biblię. W latach od 1525 do 1530 znalazł opiekuna w Juanie de Quintanie, mnichu franciszkańskim. Gdy ten
kol. 2
ostatni w 1530 roku został podniesiony do godności spowiednika Karola V, cesarza Niemiec i króla Hiszpanii, Servet towarzyszył mu jako dworzanin. Był świadkiem koronacji Karola w Bolonii, we Włoszech, w lutym 1530 roku, w tym samym roku, w którym odbył się sejm w Augsburgu, gdzie odczytano Wyznanie Augsburskie i prawdopodobnie odwiedził Lutra w Koburgu, które to miasto było najbliższym miejsca pobytu cesarza, do którego Luter jako wyjęty spod prawa i wyklęty śmiał się zbliżyć, ażeby udzielać rad protestanckim książętom i teologom zebranym w Augsburgu. Servet był świadkiem czci okazywanej papieżowi w Bolonii w 1530 roku, co zapoczątkowało w nim nastawienie antypapieskie. Opuścił Quintanę zwiedzając kolejno Lyon we Francji i Genewę w Szwajcarii. Z Genewy udał się do Bazylei, ażeby odwiedzić Oecolampadiusa, a stamtąd do Strasburga, ażeby naradzić się z Bucerem i Capitoinem. Pierwsza jego publikacja wydana w 1531 roku nosiła tytuł: O błędach trójcy. Tą książką zapoczątkował ruch Maluczkiego Stadka będący antytypem spłodzenia Neftaliego przez Jakuba. W czasie wydania tej książki miał on tylko dwadzieścia lat, która ze względu na jego wiek i czasy była naprawdę nadzwyczajna. Sposób potraktowania przedmiotu był poważny i oryginalny i wskazywał na rozległe przygotowanie się do niego. Przedmiot sprawy był tak niezwykły i logiczny, że ówcześni najzdolniejsi myśliciele byli zmuszeni do zwrócenia na niego starannej uwagi i z wielkim trudem rozważali jego argumenty. Me-lanchton o tej książce powiedział: „Czytałem Serveta wiele razy”. Ouantana, jego były opiekun, mówił o nim jako o wielkim geniuszu i wielkim sofiście, oświadczając, że bez wątpienia były to zapatrywania Serveta, ale myślał, że książka była zbyt dobrze napisana, aby mogła być jego.
(C.d.n)