Teraźniejsza Prawda nr 290 – 1977 – str. 13
Bożym (1Jana 4:7) i o naszym udoskonaleniu się w charakterze (1Jana 2:5; 4:12), gdy ona jest skrystalizowana w nas (Filip. 3:13-16; 1Piotra 5:10). Przeto on był zdolny bronić swej szafarskiej prawdy i zbijać wszystkie ataki, jakie były czynione przeciw niej.
(42) Pozafiguralny Pagijel ofiarował swoją łyżkę – etyczne nauki, ćwiczenia w sprawiedliwości. Pod tym względem on miał do przedstawienia najpiękniejsze ze wszystkich etycznych nauk, nawet więcej przenikające, niż mieli baptyści, których zarys bezinteresownej miłości ku Bogu był w ich początkowych fazach rozwoju; ponieważ największą ze wszystkich cnót jest miłość, która obejmuje wszystko (1Kor. 13:13). On przeto napominał, żeby ją mieć do Boga, do Chrystusa, do świętych, do usprawiedliwionych i do grzeszników, czy oni są przyjaciółmi czy też nieprzyjaciółmi. Pokazał jak sprawuje ona radość (Ps. 5:12), jak jest dawana w odpowiedzi na modlitwę (Ps. 116:1), jak prowadzi do nienawiści grzechu i do praktykowania posłuszeństwa (Ps. 97:10; 1Jana 5:2), jak daje odwagę i wyrzuca bojaźń (1Jana 4:17, 18), jak przynosi Boskie uznanie, ciągłą opiekę, miłosierdzie, wybawienie i protekcję (5Moj. 7:9; 1Kor. 8:3; Ps. 145:20; 91:14; 2Moj. 20:6), jak działa, że wszystkie rzeczy pomagają ku dobremu temu kto ją posiada (Rzym. 8:28), jak jest właściwym przedmiotem modlitwy (2Tes. 3:5) i jak otrzymuje specjalną miłość Boską i Chrystusową (Jan 14:21, 23; 16:27). On zachęcał do niej przez przytaczanie przykładów jej działania w Józefie z Arymatyi (Mat. 27:57-60), w pokutującej niewieście (Łuk. 7:47), w niewiastach przy krzyżu (Łuk. 23:28), w Tomaszu (Jan 11:16), w Marii Magdalenie (Jan 20:11), w Piotrze, Janie i Pawle (Jan 21:15-17; Dz.Ap. 21:13). On zalecał ją swym słuchaczom, ponieważ ona jest z Boga (1Jana 4:7), była przykazana przez Boga i Chrystusa (1Jana 4:7; Jan 13:34; 15:12), była nauczana przez Boga (1Tesal. 4:9), działa przez wiarę (Gal. 5:6), jest owocem Ducha (Gal. 5:22), oczyszcza serce (1Piotra 1:22), jest stosowna dla świętych (Kol. 3:14), powinno się ją pomnażać i trwać w niej (Filip. 1:9; Żyd. 13:1), powinno się do niej zachęcać drugich (Żyd. 10:24), powinna być „uprzejma” („gorąca” – w greckim; 1Piotra 4:8) i wszystkie rzeczy powinny być wykonywane w miłości (1Kor. 16:14). W dawaniu tych instrukcji, napomnień i zachęt, pozafiguralny Pagijel rzeczywiście ofiarował swoją łyżkę i była ona kosztowna; a jego instrukcje powinny nam wszystkim uczynić to dobro, które Bóg zamierzył przez
kol. 2
nie i one zapewne uczynią to, jeżeli pozwolimy sobie postępować według nich.
(43) Teraz będziemy badali ofiary księcia pokolenia Neftalima, ostatniego pokolenia na północnej stronie Przybytku. Neftali był drugim synem Bali służebnicy Racheli. To imię znaczy mocowanie i było dane drugiemu synowi Bali przez Rachelę, ponieważ mężnie się „mocowała” z siostrą swoją Liją i ponieważ przemogła ją (1Moj. 30:8). Neftali reprezentuje unitariouniwersalistów. Możliwe, że byłoby lepiej zamiast tej złożonej nazwy użyć pojedynczą nazwę, unitarianie, ponieważ uniwersaliści z sekty tak nazwanej są wszyscy unitarianami, chociaż nie wszyscy unitarianie są uniwersalistami, ani też członkami sekty tak nazwanej. Z tego powodu sekta uniwersalistów ma być uważana jako sekta denominacji unitarianów. Dlatego w tym artykule będziemy używali nazwę unitarianie w odnoszeniu się do obydwóch, zaznaczając, że tak jak kongregacjonalistom odnośnie ich zasad rządu kościelnego, tak unitarianom udało się przekonać wielu kaznodziei i innych, pozostających w swoich denominacjach, o prawdziwości ich szatańskiej doktryny. Ponieważ unitarianie musieli tak bardzo mocować się w sporach doktrynalnych z nauczycielami innych denominacji, dlatego to figuralne imię Neftali pasuje im tak dobrze, jako pozafigurze Neftalima i pokolenia Neftalimowego. Nie mając całkowitej prawdy na swoją szafarską doktrynę i jej pokrewne doktryny, oni nie są przedstawieni przez dziecko Racheli – figurę na Prawdę elekcyjną i jej sług; ale będąc w ich stosownych naukach bardzo zbliżeni do prawdy, oni są słusznie reprezentowani jako dziecko pozafiguralnej Bali, służebnicy pozafiguralnej Racheli. Unitarianie są tak bardzo wzgardzeni i odsunięci od społeczności przez „ortodoksów”, że nie są zaliczeni jako ewangelicy – stąd „mocowanie się”.
(44) Książę pokolenia Neftalimowego nazywał się Ahira, syn Enanów. Słowo Ahira jest złożone ze słów Ah i ra oraz z i umieszczonego pomiędzy nimi dla lepszego brzmienia. Ah znaczy brat, a ra znaczy niegodziwosć lub zła. To imię więc znaczy brat niegodziwości lub zła. To imię najpierw stosuje się figuralnie do wodzów utracjuszy koron z Kościoła Unitariańskiego z punktu widzenia ich przez tak zwanych „ortodoksyjnych” przeciwników teologicznych, którzy tych pierwszych, co zaprzeczają trójcy, ludzkiej nieśmiertelności i wiecznym mękom, uważają za najgorszych heretyków, a niektórzy nawet nie chcą ich uznawać za chrześcijan. Dla tych, którzy myślą, że trójca,