Teraźniejsza Prawda nr 12 – 1924 – str. 68
rok był zawsze sabatem – rokiem odpoczynku – dla ziemi (3Moj. 25:2-7). Dlatego musiał także być rokiem odpoczynku w siódmym sabatowym cyklu (jeden cykl 7 lat). Następny, to jest ósmy rok będąc Jubileuszem, ziemia musiała w nim odpoczywać od siania, w innym razie sianie musiałoby się odbyć późno w siódmym roku i musiałoby trwać podczas czasu zasiewania (zwyczajnego) ósmego roku (3Moj. 25:21, 22). Możemy więc widzieć, że te fakty pokazują, że jubileusz przypadał zawsze w ósmym roku od rozpoczęcia się siódmego sabatowego cykla. Jeżeliby według twierdzeń wydawców i dyrektorów P.B.I. wszystkie jubileusze miały być w siódmym roku siódmego sabatowego cykla, czyli w 49 roku, Bóg zamiast udzielonej Izraelitom obietnicy o rozmnożeniu urodzajów na trzy lata, dał by im tylko obietnicę na dwa lata i powiedział by im, że wystarczyłoby to aż do ósmego roku, w którym by żęli to, co było by siane późno w siódmym roku na żęcie ósmego roku. Ten fakt dowodzi, że jubileusz przypadał zawsze w ósmym roku. Dlatego od rozpoczęcia jakiegokolwiek jubileuszu od poprzedniego było zawsze 50 lat, a nie 49 lat.
(5) Izraelici najprzód weszli a potem zaczęli obsiadywać ziemię późno w lecie roku 1576 przed Chrystusem, a nie rychło na wiosnę 1575 przed Chr. jak Zwiastun twierdzi. Ten fakt obala pogląd Zwiastuna na jubileusze. Choć nasz brat Russell, gdy omawiał ten punkt, nie zważał na małą część roku, która wchodzi w tę rzecz rachowania chronologii, jak to wyraźnie podał (B 48), jest potrzebną dla nas jednak rzeczą wziąć tę cząstkę roku, aby zbić sofisterię P.B.I. wydawców i dyrektorów, aby dowieść prawdziwości podania Biblijnego, że trąba jubileuszowa trąbiła 50-tego roku w dniu pojednania, a nie w 49-tym roku. Zwiastun liczy wejście do ziemi od czasu, gdy Jozue przeszedł przez Jordan, 10 miesiąca Nisan, 1575 przed Chr. Byłoby to prawdą, jeżeli ziemia, którą Bóg dał Izraelowi, miała być tylko tą częścią na zachód od Jordanu. Lecz ziemia, która Bóg dał Izraelowi obejmowała wielką część na wschód od Jordanu i na północ od Arnonu; a w tę część weszli późno w lecie roku 1576 przed Chr. To jest jasne podanie z Pisma Św., które podaje nam akuratną datę tego wypadku. Było to akuratnie trzydzieści osiem lat aż do dnia od czasu, gdy Izrael za jego szemranie w Kades Barne, gdy szpiegi powrócili z wiadomością, został zwrócony do podróżowania na puszczy aż do dnia, kiedy przekroczył Arnon i zaczął posiadać ziemię, którą mu Bóg dał (5Moj. 2:14, 18, 24, 25, wiersze 20-23 mają być czytane jako farantezja). Tak więc według tych wierszy upłynęło akuratnie trzydzieści osiem lat od opuszczenia Kades Barne, aż Izrael wszedł i wziął w posiadłość ziemię, która im Bóg dał (3Moj. 25:2; 5Moj. 2:24). Porównując te wiersze z 4Moj. 21:12-15 możemy widzieć, że podróż ich trwała jeden dzień od potoku lub doliny Zered, czyli Zared, do Arnonu, do południowej granicy Izraela na wschód od Jordanu (Sędziów 11:18-23). Jeżeli możemy się dowiedzieć, w jakim czasie roku Izrael wracał się ku puszczy z Kades Barne, akuratnie 38 lat przedtem, możemy akuratnie powiedzieć, od jakiego czasu roku możemy rachować wejście Izraela do ziemi. Szpiegi rozpoczęli przeglądać ziemię w czasie pierwszych dojrzałych winogron (4Moj. 13, 20) i powrócili z późnymi latowemi owocami, gdy 40 dni szpiegowali ziemię (4Moj. 13:25). Winogrona Palestyńskie
kol. 2
najprzód dojrzewają przy końcu lipca, a późne owoce letnie w połowie września w teraźniejszym czasie. Prawdopodobnie w dawniejszych czasach winogrona dojrzewały około połowy lipca a późne owoce letnie około 1 września. Sezon pierwszych dojrzałych winogron trwa koło trzech tygodni. Szpiegi więc powrócili w czasie między 25 sierpniem a 15 wrześniem. W dwa dni później (4Moj. 14:1, 25) Izrael wrócił się ku puszczy. Dlatego też 38 lat później, aż do dnia, przyprowadziło ich w późne lato roku 1576 przed Chr., i w tym czasie Izrael wszedł do ziemi. Podług tego akuratnie 50 lat później, późno w lecie roku 1526 przed Chr. przy końcu roku jubileuszowego, był właściwy czas posiać ziemię dla żęcia następnego roku (3Moj. 25:22). Pismo Św. wyraźnie podaje, że system rocznych sabatów miał rozpocząć się, gdy Izrael wstąpił „do ziemi, którą „Bóg im miał dać” (3Moj. 25:2) i dał im ziemię na wschód od Jordanu i na północ od Arnonu, jako też na zachód od Jordanu. Dlatego wejście do ziemi ma być rachowane od późnego lata 1576 przed Chr. co pokazuje czas do rozpoczęcia siania przy końcu sześciu Sabatowych lat i przy końcu jubileuszowych lat, dla żęcia następnych lat (3Moj. 25:22). Dla tej też przyczyny było im rozkazane trąbić w trąbę jubileuszową w dzień pojednania w 50-tym roku (3Moj. 25:9). Izrael z tej przyczyny rozpoczął system sabatów w jesieni, ponieważ zaraz po wejściu do ziemi w 1576 przed Chr. ich cywilny rok się rozpoczął, od którego czasu system sabatów się rozpoczął, w siódmym miesiącu religijnego roku. Tak więc Pismo Św. „właściwie zaczyna jubileusz z rozpoczęciem 50 roku od wejścia do ziemi, gdy zaś P.B.I. postępując za pisarzami nominalnego kościoła, a mianowicie za pisarzem „Nadchodzącego Końca Wieku” z jego niedorzecznymi „600 księżycowymi miesiącami” i „606 księżycowymi miesiącami” co nie jest wcale zgodne z Pismem Św. i same z sobą, ponieważ rozpoczynają pierwszy jubileusz w połowie 49 roku zamiast na początku 50 roku. Konfuzja pisarza „Nadchodzącego Końca Wieku”, którego dzieło przyjmują, jest bardzo jawną, gdy mówi o 600 Księżycowych miesiącach, że stanowią one 50 księżycowych lat: Izrael w ciągu czasu nigdy nie miał takiego roku, ale raczej przydał miesiąc jak było potrzebne względem jęczmienia dla pierwiastnych celów i tak ich rok w ciągu czasu był blisko tej samej długości, co rok słoneczny. Drodzy Bracia, czy nie jest to grzechem i wstydem, ażeby Badacze Pisma Św. mieli odrzucać „brata Russella” prawdziwe nauki i przedstawienia, a przyjmować błędne od pisarzy Nominalnego Kościoła – Wielkiego Grona? Czy ten fakt nie pokazuje, że jako członkowie Wielkiego Grona, wydawcy i dyrektorzy P.B.I., są w większej harmonii z wodzami Wielkiego Grona Nominalnego Kościoła – którzy z nimi i z innymi wodzami Lewickimi w prawdzie stanowią pozaobrazowego Jambresa aniżeli w harmonii z kapłanami a mianowicie z bratem Russellem?
(6) Ich pogląd na cykle jubileuszowe jako składające się z 49 lat każdy i że Czasy Pogan rozpoczęły się w pierwszym roku Nabuchodonozora, sprzeciwia się symetrii czasu Boskiego Planu. W uczynieniu Swego Planu, Bóg użył zasady symetrycznej z wielu punktów zapatrywania. Między innymi symetriami Bóg włożył w Jego Plan harmonijne zarysy czasu. Niektóre z nich były zauważone przez naszego drogiego brata Russella,