Teraźniejsza Prawda nr 11 – 1924 – str. 61
(3) Niech każdy, który odpowiada dane całemu zborowi pytania, używa tylko ograniczonego czasu i sposobności, pamiętając o tym, że drudzy także życzą sobie mieć czas i sposobność do ich wyrażenia się.
(4) Niech każdy stara się odpowiadać do punktu, omijając od jego odpowiedzi niewłaściwe rzeczy. Ta sugestia, jeżeli będzie wypełniona, nie będzie denerwować słabszych członków i zapobiegnie niepotrzebnemu powtarzaniu i traceniu słów, co niektórzy czynią, ponieważ niektórzy myślą, że muszą cały plan opowiedzieć przy odpowiedzeniu jednego pytania, choć tylko mała część prawdy wystarczyła by do odpowiedzi. Nawet odpowiedzieć wszystko w ogólnej kwestii nad specjalną kwestią, nie byłoby właściwą rzeczą; ponieważ dawałoby odpowiedzi na te pytania, których nauczyciel jeszcze nie przedstawił przed klasę. Ten sposób przeszkadza nauczycielowi i innym w klasie. Odpowiadanie do punktu pomaga wszystkim, a także temu, który odpowiada.
(5) Niech każdy bada, aby mógł dać jak najmądrzejszą odpowiedź. Jest to potrzebnym dla rozumnego postępu z lekcją, jeżeli każda kwestia jest dana trzem członkom, i aby zaś tyle, ile życzą sobie odpowiedzieć, odpowiedzieli i aby nauczyciel złączył każdą kwestię; jak również, aby każdy w zborze mógł przedstawić pytanie, i każdy tak dawający pytanie jak i Starszy mogli dać odpowiedź do nich. Co jeszcze, rozciągłe odpowiedzi zwykle pokrywają punkty, które są w następnych pytaniach, gdy zaś krótkie do punktu odpowiedzi nie tylko oszczędzają czas, lecz zwykle są one lepiej zrozumiane przez innych i mają lepsze wrażenie.
(6) Niech każdy odpowiadający pytanie, ogranicza się do danego przez Starszego pytania – niech nie dyskutuje odpowiedzi innych, ponieważ taki sposób odpowiadania prędko doprowadza do złych debat. Strofowanie i poprawianie nie są dane ogółowi; one należą do Starszego; a jeżeli kto poprawia błędy innych w zgromadzeniu, ten miesza się w sprawę Starszego. Jeżeli kto myśli, że nie dobra odpowiedź była dana, niech czeka, aż sam Starszy poprawi. Ostatni może nie poprawi, ponieważ będzie myślał, że błąd nie został uczyniony, lub że nie jest potrzebnym uczynić poprawki, lub ponieważ zapomniał. Jeżeli Starszy nie poprawi, i jeżeli ten, który myśli, że błąd uczyniony jest ważną rzeczą, niech zaczeka, aż ogólne pytanie i do tego należące specjalne pytania zakończą się, gdy potem starszy da sposobność zborowi dać pytanie. Potem niech ostrożnie ułoży pytanie jakoby chciał informacji, lecz nie w taki sposób, aby chciał kogoś poprawiać, i niech przedstawi Starszemu, który je jak powyżej podano, rozbierze – przedstawi je całej klasie, potem pytającemu, a na koniec sam złączy i zakończy.
(7) Jeżeli ktokolwiek dobrze wyjaśnił myśli drugiego, niech ostatni będzie z tego zadowolony, a niech nie marnuje czasu i niech nie zniecierpliwia drugich przez powtarzanie tych samych rzeczy.
(8) Jeżeli ktokolwiek ma coś innego do powiedzenia do odpowiedzi drugiego, niech odpowie w porządny sposób, ponieważ jest pożądaną rzeczą, ażeby każda myśl na ten przedmiot miała sposobność do wyrażenia. Powstrzymanie myśli może przyczynić się do niepoprawki błędu, lub może przyczynić się do zatrzymania potrzebnej prawdy od wyrażenia jej.
kol. 2
(9) Przed stawianiem pytań z strony członków zgromadzenia, będzie dobrą rzeczą zaczekać, aż starszy zapyta się ogólnej kwestii i wszystkich do niej potrzebnych specjalnych kwestii; ponieważ zwykle takie pytania przeszkadzają z uporządkowanym daniem przez Starszego kwestii, co jest nieprzyjemną rzeczą dla starszego i całego zgromadzenia. Jeżeli nie da pytania, które okazują się dla innych, to będzie im dana sposobność do przedstawienia w czasie stosownym do tych pytań. Przez to nic nie będzie stracone i coś skorzystane przez takie cierpliwe oczekiwanie.
(10) Niech każdy grzecznie zwraca uwagę i posłucha odpowiedzi innych, jeżeli życzy sobie, aby jego odpowiedzi słuchali i jeszcze więcej niż to, niech jeden drugiemu daje więcej sposobności do pytań i odpowiedzi „uprzedzając jedni drugich w zaszczycie”.
Jeżeli te metody będą przez członków klas obserwowane, one zabezpieczą porządek i pokój w klasie, wyrobią sprawiedliwość i miłość w starszym i członkach całego zboru, podniosą głowę i serce wszystkich, zwiążą wszystkich błogosławieństwem, uczynią nasze badania nie tylko ucztami miłości ale i imienia, zadowolnią wodza, rozradują zbór, uczczą Pana i uwielbią Ojca. Dlatego z całego serca rekomendujemy owe powyżej opisane metody Bereańskich badań całemu Izraelowi Bożemu, upewniając ich, że zostaną bezmiernie ubłogosławieni przez właściwe używanie Bereańskich Badań, aniżeli przez Ustępowe Badanie.
ZBORY NIE MAJĄCE STARSZYCH
Z różnych przyczyn, albo że nie ma ukwalifikowanych starszych, lub że są tylko siostry w zborze, w niektórych klasach nie znajduje się nikt, co by mógł działać jako starszy. Jak mogłyby pod takimi okolicznościami i warunkami powyżej określone metody być korzystnie użyte? Odpowiadamy: niech zdolny przewodniczący, brat lub siostra zostanie wybrany, najlepiej kolejno na każdym zebraniu inny, których obowiązkiem będzie przedstawienie przed zbór specjalnych pytań, które przez klasę zostały przygotowane, i przez klasę niech będą rozebrane na fundamencie ogólnego pytania. Taki przewodniczący, brat lub siostra, po przeczytaniu ogólnych pytań, może postąpić sobie następująco: Niech zapyta się zboru o pytanie: Kto z was ma pytanie względem ogólnego pytania? Jeżeli jaki członek da takie pytanie, niech przewodniczący lub przewodnicząca przedstawi je trzem członkom, potem wszystkim, a potem temu, który dał pytanie. Niech przewodniczący nie złącza pytania tak, jak by Starszy czynił, lecz niech odpowie tylko, jeżeli ma co oprócz tego, co było mówione, do dodania, lub co innego oprócz tego, co drudzy mówili. W ten sposób niech przewodniczący lub przewodnicząca postępuje z wszystkimi pytaniami, ogólnymi i specjalnymi, jak powyżej określiliśmy, i w właściwym czasie, aby pytania były dane na podane ustępy Pisma Św., jak powyżej podaliśmy, i na koniec łącznie z każdą ogólną kwestią niech będzie poproszone o przeczytanie stosownych do pytań paragrafów w ustępowej książce dając sposobność zgromadzeniu przy końcu lekcji do stawienia pytań na przedmioty, które nie mają łączności z lekcją.
Ten sposób będzie wymagać od każdego członka zgromadzenia przygotowania specjalnych pytań coś w tym samym rodzaju, co było wskazane dla starszych.