i chodzić według Ducha, powinniśmy o innych z ludu Pańskiego tak samo myśleć z sympatią i patrzyć jedynie na ich serce. Jeżeli ci nam mówią, że stan ich serca jest dobry, powinniśmy patrzyć na ich serce i dać im raczej kredyt za to, aniżeli ich sądzić z powodu niedoskonałych ich starań wyrażenia ich uczuć.

      Uznajemy to, iż dobre drzewo nie może przynosić złych owoców, ani złe drzewo dobrych owoców. Jednak możemy zauważyć, iż owoc, który jest naturalnym od drzewa, może mniej lub więcej się zmienić przez okoliczności. Tak samo dzieje się między ludem Pańskim; między tymi, którzy już doświadczyli zmiany serca, będzie okazywać się powierzchowna manifestacja tego faktu; a dobre owoce mniej i więcej będą prędko dojrzewać. Jeżeli tacy popełnią błąd, będą żałować: a jeżeli żałują, będą chcieli wszystko odnowić. Jeżeli by kogo ukrzywdzili, będą starali się go przeprosić.

      Może być, iż znamy niektórych z ludu Pańskiego, którzy ustawicznie czynią omyłki – czynią wiele rzeczy, których nie powinni czynić, i nie dokończając wiele rzeczy, których powinni dokończyć. Jednak nie odrzucajmy takowych, jako braci. Przeciwnie, starajmy się raczej sądzić ich, nie według ich niedoskonałych uczynków, ale według ich wyznań serca; i patrzmy, czy byśmy nie mogli zobaczyć w nich coś takiego, co by mogło być dowodem wyrobionych owoców Ducha Świętego; ponieważ nie możemy odrzucić nikogo, który dowodzi sercem, że jest wiernym Bogu i zasadom sprawiedliwości.

POZAOBRACOWA KLASA DAWIDOWA

      Nasz wiersz z Pisma Św. odnosi się do nas wszystkich łącznie z wysokim powołaniem Wieku Ewangelii, i rok po roku widzimy coraz więcej i więcej jego ogólne zastosowanie. Jak prorok Samuel, jesteśmy posłańcami Pańskimi do szukania tych, którzy mają być pomazani olejkiem radością, Duchem Świętem, ażeby mogli oni być królami i kapłanami Bożymi w Królestwie, które wnet po usunięciu obecnych królestw – ma być ustanowione. My tak samo, jak Prorok, obawialibyśmy się z dziełem pomazywania, gdybyśmy nie wiedzieli, że dzieło pieczętowania wybranych jest dziełem sekretnYm, którego świat nie może rozumieć. W rzeczywistości nikt nie może rozumieć sprawy o pieczętowaniu, pomazywaniu Duchem Świętem, z wyjątkiem tych, którzy sami zostali pomazani, – to jest klasa Dawidowa.

      Słowo Dawid znaczy Umiłowany, i stosuje się przede wszystkim do naszego Pana, o którym Jehowa mówi: „Ten jest Syn mój miły”, a także odnosi się do wszystkich członków Ciała Chrystusa. Każdy z nich musi być umiłowanym: w innym razie jako członek nie może być przyjęty. Do takich Głowa mówi: „Sam Ojciec miłuje Was”, i znów napomina nas, abyśmy miłowali jedni drugich, tak jak On nas umiłował (Jana 15:12). Nie jest za wiele powiedziane, iż wszyscy, którzy otrzymują pomazanie od Pana, muszą ostatecznie osiągnąć charakter umiłowany – Dawidowy. Duch Miłości musi w nich mieszkać – Miłość dla Pana i dla drugich:
kol. 2
inaczej nie są ani nie mogą oni nigdy być Jego.

      W szukaniu za pomazańcami Pańskimi, którzy w swoim czasie mają w tysiącletniej chwale panować, ażeby błogosławić wszystkie rodzaje ziemi, możemy zauważyć, że jak w typie, Dawid nie został uznany przez swych braci, jako wybraniec przez Samuela, tak samo dzieje się też w pozafigurze. Pan nasz Jezus nie został uznany przez Swych braci; a gdy było nadmienione, że On miał być Pomazańcem Pańskim. Jego lud zakrył twarze swe przed Nim, – nie przyjął ale Go odrzucił, uznał Go beznadziejnym do jakiejkolwiek chwały – „jako latorośl z ziemi suchej” (Iz. 53:2). To samo jest prawda odnośnie członków Jego ciała, prawdziwego Wybranego Kościoła. Ci także zostali wzgardzeni i odrzuceni od ludzi. Klasa ta jak apostoł Paweł się oświadcza, jest uważana jako śmieci i omieciny tego świata, i jako głupcy dla Chrystusa – 1. Kor. 4:10-13.

      Jeszcze Apostoł Paweł oświadcza, że nie wiele mądrych, nie wiele możnych, nie wiele zacnego rodu wybrał Bóg, ale co jest głupiego i słabego i odrzuconego, ażeby się nie chlubiło żadne ciało przed oblicznością Jego. (1. Kor. 1:26-29). Święty Jakub przedstawia tę samą myśl mówiąc: „Że Bóg wybrał biednych tego świata, aby byli bogatymi w wierze i dziedzicami Królestwa, które przygotował dla tych, którzy Go miłują”. (Jakub 2:5.) Ta zasada Boskiego wyboru uznania tego, co nie jest uznane przez ludzi między ludźmi, jest dla tego przez Boga używana, ażeby zniszczyć te rzeczy, które są uznawane przez świat, i może być zauważona podczas Wieku Ewangelii.

      Często i my, tak jak prorok Samuel, oglądaliśmy się za ludźmi, którzy by byli, jako stosowni do miejsca w Królestwie – patrzyliśmy za tymi wysoko w stanowisku, towarzystwie, umysłowo, moralnie, edukacyjne, i poważaniu u ludzi – i spodziewaliśmy się, że na pewno Pan ich uzna za pomazańców pomaże ich ”olejem radości” i udzieli im wiadomości prawdy odnośnie Królestwa. Lecz prędko dowiedzieliśmy się, że byliśmy w błędzie i przypomnieliśmy sobie, że Pan nie patrzy na powierzchowny wygląd, ale na serce. Dlatego wnioskujemy, iż nie jesteśmy w stanie czytać serc; lecz jesteśmy zadowoleni do przyjęcia Pańskiej decyzji w tych rzeczach i ufamy, iż w swoim czasie, wszystkie rady serc obecnego życia będą objawione; i wtenczas będziemy lepszym w stanie zrozumieć, dlaczego Pański wybór takim. Wtenczas będziemy w stanie widzieć różnice między sercami tych, których On przyjął, a sercami tych, którzy, choć powierzchownie wyglądają pokornymi, nie zostali obdarzeni tak wielką łaską odnośnie powołania w Królestwie, Jednocześnie, musimy tylko czekać ufając Panu i przyjmując jego tylko decyzje, tak jak to czynił nasz drogi Zbawca, gdy powiedział: „Dziękuję Tobie Ojcze, Panie Nieba i Ziemi, żeś te rzeczy zakrył przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je niemowlątkom; zaprawdę, Ojcze, że się tak upodobało Tobie”. – Łuk. 10:21; 1 Kor. 1:19-29.

KROPIENIE KRWIĄ

„A ujrzawszy krew na drzwiach, przestąpi Pan drzwi
i nie dopuści mordercowi wchodzić do domów waszych zabijać was”. – 2 Moj. 12:23.

      Pora Wielkanocna, która bywa obchodzona przez Żydów, przybliża się – i rozpoczyna się w tym roku 20 kwietnia, a 15 Nisan właściwie rozpoczyna
kol. 2
się w sobotę 19 Kwietnia o 6-tej wieczorem. Lecz zainteresowanie chrześcijan skupia się szczególnie do czasu zabicia baranka, które odbyło się przed świętem.

poprzednia strona – następna strona