Teraźniejsza Prawda nr 97 – 1938 – str. 88
i redagowania Biblii i innych religijnych książek i czasopism i gazetek i dotyczących świeckich książek, co On czynił na tyle, ile ich wierność i warunki wymagały. To także znaczy, że po staniu się usprawiedliwionych z wiary służącymi Kaatami, naszemu Panu było zlecone, ażeby dostarczył im sposobności pisania językowych, egzegetycznych, historycznych i systematycznych książek, czasopism i gazetek, co On uczynił w takiej mierze, jakiej ich gorliwość i potrzeba takowych wymagała. Nie tylko to, ale On zachęcał ich, aby szli dalej w swej pracy wśród przeszkód jakie napotykali. On dawał baczenie, ażeby wszystkie potrzebne pomoce do ich służby były im dostępne. Nie czynił on tego tylko na krótki czas, a potem osłabł i przestał. On trwał w tym aż do skończenia, co też słowo obracał obejmuje. Nie tylko tak, ale On dopomagał im trzymać ich najwyższe władze wzniesione ku Bogu w ich służbie, co również zawiera się w obracaniu. Zauważyliśmy to jako Jego działalności z Lewitami Wieku Ewangelii; i gdy byliśmy takowymi sami, to doświadczyliśmy tego sami w lewickiej grupie, do której należeliśmy. Przeto Jezus nie tylko otrzymał zlecenie obracania Lewitów Wieku Ewangelii Panu po ich poświęceniu, lecz także wiernie wykonał to zlecenie.
PIERWORODNI I LEWICI
(71) To co następuje jest Rotherhamowe tłumaczenie wierszu 16, uzasadnione na lepiej brzmiącym hebrajskim tekście niż ten użyty za podstawę (ang.) tłumaczenia powszechnego (A. V.) : “Albowiem oddani, oddani są mnie z pośród synów Izraelskich zamiast każdego pierworodnego, które matka rodzi; z pośród synów Izraelskich obrałem je sobie”. W figurze pierworodni byli jedną klasą osób, a pokolenie Lewiego, oprócz pierworodnych było drugą klasą osób. Lecz w pozafigurze pierworodni i pozafiguralny Lewi (włączając Kapłanów i “Lewitów”) są tymi samymi osobami. Te dwie klasy osób w figurze były użyte, aby reprezentowały, nie dwie klasy osób, lecz jedną klasę osób, mającą dwa pokrewieństwa. .W pierworodnych jest nad dane pod uwagę; ich wyższe stanowisko od tych, co się urodzili po pierworodnych; a w pozafiguralnem pokoleniu Lewiego jest przedstawione ich religijne stanowisko (Kapłani i Lewici). Inne stanowiska nowych stworzeń Wieku Ewangelii są nam przedstawione przez ich inne nazwy, jak: wybrany naród, naród święty, lud własny itd. Z poglądu na ich pokrewieństwo do skończonego obrazu, pierworodni Wieku Ewangelii mogą być podzieleni na dwie klasy: (1) tymczasową i (2) ostateczną. Wszyscy usprawiedliwieni i wszyscy z nowych stworzeń, ci ostatni do czasu skończenia ich powołania i wybrania, t. j. do czasu śmierci wiernych, są tymczasowymi pierworodnymi. To znaczy, że oni są warunkowo pierworodnymi; ponieważ, o ile się tyczy skończonego obrazu, to ci z usprawiedliwionych z wiary, którzy nie poświęcą się, przestają być Lewitami w skończonym obrazie; a ci z nowych stworzeń, którzy nie osiągną zwycięstwa przestają być kapłanami w skończonym obrazie. Z pomiędzy nowych stworzeń w skończonym obrazie w końcu Wieku powstają aktualni pierworodni: ci utracjusze koron, którzy po oczyszczeniu pozostają wierni jako pozafiguralni Lewici i ci nieutracjusze koron, którzy pozostają wierni jako pozafiguralni Kapłani. Młodociani Św. więc są tymczasowymi pierworodnymi teraz, podobnie i Starożytni Św. będą takimi w następnym Wieku. Lecz w skończonym obrazie obydwie te klasy jako ostateczni zwycięzcy będą ostatecznymi Lewitami i pierworodnymi. Powyższe odróżnienia powinno się pamiętać, ażeby być w stanie widzieć jak Lewici Wieku Ewangelii — usprawiedliwieni z wiary — mogli być pierworodnymi.
kol. 2
Oni są z tymczasowych, nie z ostatecznych pierworodnych.
(72) Wyrażenie, “oddani, oddani”, jest hebraizmem, tak jak, “święte z świętych”, czyli Świątnica najświętsza. Ono jest używane, aby oznaczyć najwyższy stopień, w którym to oddanie było uczynione. Angielskie powszechne tłumaczenie (A. V.) przez wyrażenie, “całkowicie oddani”, właściwie oddaje znaczenie, ponieważ to znaczy oddanie w najwyższym stopniu, w najpełniejszym znaczeniu tego słowa. Wybranie Lewitów zamiast pierworodnych jest określone w 4Moj. 3:40-51, co było wyjaśnione w Teraź. Prawdzie Nr. 36, str. 77, szpalta 2. Można zauważyć, że Rotherhamowe oddanie pewnych części tego wierszu jest dosyć odmienne od podania A. V. Rotherham tłumaczy z lepiej brzmiącego tekstu z oryginału niż A. V. było tłumaczone. Dr. Ginsburg, który dał nam najlepsze wydanie Starego Testamentu w hebrajskim, oddaje brzmienie, jakie Rotherham naśladuje jako poprawne, natomiast to, naśladowane przez tłumaczy A. V. zaledwo daje się zrozumieć z hebrajskiego. Literalne oddanie poprawnego brzmienia, jak Rotherham podaje je w swoich notatkach jest : “Każde pierworodne, otwierające macicę.” Jego oddanie tekstu, podanego powyżej, jest lepiej brzmiące, oddając znaczenie poprawnie.
(73) Charakter Lewitów, jako będący oddany wyłącznie Bogu, jest z naciskiem przedstawiony w tym wierszu. Nie tylko jest ten nacisk wskazany przez wyrażenie “oddani, oddani,” lecz także przez dwukrotne nadmienienie, że oni są wzięci z pośród reszty Izraela i przez dwukrotne powiedzenie, że oni należą do Boga. Dalszy nacisk na tę myśl wynika z faktu, że jako własność Boska oni byli wzięci zamiast pierworodnych. Ten nacisk wskazuje na ważność pozafiguralnego pokolenia Lewiego, t. j. Kapłanów i Lewitów Wieku Ewangelii. Ci są własnością Boską w osobliwym znaczeniu, Kapłani Wieku Ewangelii jako ofiarnicy, którzy sprawują pojednanie pomiędzy Bogiem a ludźmi, a Lewici Wieku Ewangelii jako słudzy, którzy dają potrzebną pomoc ludziom jako ich religijni nauczyciele i Kapłanom, jako wodzowie ludzi do usprawiedliwienia i poświęcenia, jako pisarze językowych, egzegetycznych, historycznych i systematycznych dzieł i jako redaktorzy i wydawcy takowych, jak również Biblii. Ten nacisk zapewne jest zamierzony w celu dania solennej nauki i napomnienia Kapłanom i Lewitom Wieku Ewangelii, ażeby pamiętali cel ich powołania do ich przynależnych stanowisk i wypełniali je ostrożnie i wiernie jako osoby, które nie są swoją własnością, ale które są własnością Boską. (1Kor. 6:20; 7:23.) Przeto niewierność w tym byłaby niewiernością Bogu, Któryby wymagał całkowitego rachunku z tego; a wierność w tym byłaby wiernością Bogu, Któryby zupełnie wynagrodził za to. Przeto wierność Lewitów Wieku Ewangelii w ich powołaniu doprowadzała do wywyższenia, do Kapłaństwa; a gdy to było więcej niemożliwym, do Młodocianych Św., natomiast wynikiem niewierności w tym było odesłanie do Obozu. A wierność ze strony Kapłanów doprowadzała do wywyższenia w Królestwie, natomiast częściowa niewierność w swoim powołaniu sprowadzała utratę korony, a zupełna niewierność sprawiłaby utratę życia zupełnie.
ŚWIĘTO PRZEJŚCIA — FIGURA I POZAFIGURA
(74) W. 17 wyjaśnia jak pierworodni stali się Pańskiemi. Było to w łączności z przejściem w Egipcie. (2Moj. 12:3-13, 21-23, 29, 30.) Gdziekolwiek krew baranka była pokropiona na nadprożkach i podwojach drzwi, to pierworodni z ludzi i z bydła zostali żywi. Gdziekolwiek krwi baranka nie było pokropionej na nadprożkach i podwojach drzwi, pierworodni z ludzi i bydła umarli.