Teraźniejsza Prawda nr 96 – 1938 – str. 77
PRZEBŁAGANIE – POJEDNANIE
(60) Ostatnie zdanie w. 12 mówi nam o skutku sprawionym przez Mojżeszowe ofiarowanie ofiary za grzech i ofiary całopalnej. One miały sprawić przebłaganie – oczyszczenie Lewitów. To reprezentuje oczyszczający skutek ofiary za grzech i ofiary całopalenia naszego Pana odnośnie Lewitów Wieku Ewangelii. Nasz Pan jest dokonawcą pojednania. (Do Rzym. 5:10, 11; 2Kor. 5:18, 19; Efez. 2:16; Kol. 1:20, 21.) Lecz Bóg jest źródłem dzieła pojednania. (2Kor. 5:18, 19; Kol. 1:20.) Słowo pojednania nasuwa myśl, że dwie osoby, lub partie nie zgadzają się jedna z drugą; i ono znaczy, że obie są przyprowadzone do zadowolenia, zgody, jedna z drugą, pojednane. W tym wypadku jest to Bóg i grzesznik, którzy są w niezgodzie jeden z drugim. Bóg nie jest zadowolony z grzesznika z powodu jego grzechu, a grzesznik nie jest zadowolony z Boga z powodu Jego sprawiedliwości i karania za grzechy przeciwko tej sprawiedliwości. Bóg, jako źródło przebłagania, czyli pojednania, zarządził na każdy krok jego wypracowania:(1) przez uczynienie Swego Syna ciałem; (2) przez umożliwienie Mu ofiarować się na śmierć; (3) przez wzbudzenie Go z umarłych; (4) przez zlecenie Mu aby przypisał tymczasowo za usprawiedliwionych, a dożywotnie za Kościół, Swoją zasługę, ażeby zadowolić Boga z nimi podczas Wieku Ewangelii; (5) przez uczynienie usprawiedliwionych zadowolonymi ze sprawiedliwości Boskiej i Kościół zadowolony z Jego sprawiedliwości i świętości; (6) przez zlecenie Mu przypisania Swej zasługi za świat, ażeby zadowolić Boga z nich; i (7) przez uczynienie posłusznych z świata zadowolonymi z Boga. Można zauważyć, że punkty naznaczone (1), (2) i (3) są przygotowawczymi częściami dzieła pojednania, natomiast punkty naznaczone (4), (5), (6) i (7) są aktualnymi częściami dzieła pojednania; a punkt (2) jest zasłużoną podstawą zadowolenia Boga z wszystkimi, wykazaną w (4) i (6).
(61) Śmierć Chrystusowa jest zasłużoną przyczyna przebłagania, pojednania (Rzym. 5:10; 2Kor. 5:18, 19; Efez. 2:16; Kol. 1:20, 21.) On współdziałał w każdej z tych siedmiu części pojednania wymienionego, biernie w częściach (1) i (3), a czynnie w tych innych pięciu częściach. We wszystkich siedmiu z nich On jest narzędziem Boskim w dokonaniu pojednania. Bóg i nasz Pan używał ludzkich narzędzi do pomocy w tej pracy. Tymi byli „apostołowie, prorocy, ewangeliści, pastorzy, czyli nauczyciele i nieurzędowi członkowie prawdziwego Kościoła, jak również urzędowi i nieurzędowi członkowie nominalnego kościoła. (2Kor. 5:18-20.) Te uwagi przygotowują nas do jaśniejszego zobaczenia pozafigury pracy pojednania wspomnianej w w. 12. Przez ofiarowanie pozafiguralnego cielca ofiary za grzech (w. 12), tj., poczytalne przypisanie Swej zasługi za Lewitów Wieku Ewangelii, nasz Pan wykonał tę pracę podaną pod punktem (4), tj. uczynił Boga zadowolonym z Lewitów Wieku Ewangelii; a przez ofiarowanie cielca ofiary całopalenia, tj. usługiwanie Lewitom Wieku Ewangelii Słowem i opatrznościami, sprawił, powiększył, zatwierdził i skompletował w nich wiarę w Boskie przebaczenie im, w poczytalne przypisanie im zasługi Chrystusowej i przyprowadził ich w pokój z Nim. i sprawił w nich więcej dotyczącej wiedzy i sprawiedliwości, przez co nasz Pan wykonał pracę tyczącą się punktu (5), tj. uczynił Lewitów Wieku Ewangelii zadowolonymi z Boga. Te dwie rzeczy przeto są zamierzonymi skutkami uczynieniem przebłagania, pojednania – ofiarowania przez naszego Pana pozafigur ofiary za grzech i ofiary całopalenia w. 12. Z pewnością nasze badanie w. 12 przyniosło nam pod uwagę pewne piękne prawdy. Ten wiersz kończy zlecenia, dane Mojżeszowi odnośnie oczyszczenia Lewitów.
kol. 2
(62) W. 13 podaje zlecenia dane Mojżeszowi względem poświęcenia Lewitów. One składają się z dwóch rzeczy:(1) z rozkazania Mojżeszowi, aby je postawił przed Aaronem i synami jego i (2) z rozkazania Mojżeszowi, aby obracał ich przed Panem jako ofiarę obracania. Wyrażenie, stać przed kimś, jako urzędnik, co jest użytkiem tego wyrażenia tutaj, znaczy służyć mu w jakimś urzędzie. (4Moj. 16:9; 5Moj. 10:8; Sędz. 20:28; 1Sam. 16:22; 1Król. 10:8; 12:6, 8; Przyp. 22:20; Jer. 35:19; Dan. 1:5, 19; Obj. 7:9; 8:2.) Przeto zlecenia dane Mojżeszowi tutaj, znaczy wziąć Lewity do urzędu, jako sługi Aarona i jego synów. To, rozumie się, znaczy poświęcenie ich, aby służyli kapłaństwu. To drugie zlecenie, aby obracał ich jako ofiarę obracania przed Panem, znaczy poświęcenie ich do ustawicznej służby Panu, w której ich władze miały być podniesione do końca w służbie dla Pana ku Jego chwale. Tam nie jest nic wspomniane o zleceniu, żeby oni stali przed zgromadzeniem Izraela (4Moj. 16:9), ponieważ o ile się tyczyło pracy na ich korzyść, to ono jest zawarte w tych drugich dwóch zleceniach, a po drugie oni nie mieli być uczynieni podwładnymi zgromadzenia Izraelskiego, tak jak oni byli podwładni Bogu i kapłaństwu. Innymi słowy, ich służba ku Izraelowi była formą, jaką ich służba ku Bogu i kapłaństwu przybrała i nie była, jako taka niezależną służbą dla zgromadzenia. Było to tylko po ukończeniu poświęcenia Lewitów Panu i kapłaństwu Aaronowemu, że Lewici zupełnie stanowili poświęcone pokolenie; i przeto tylko odtąd Lewici byli odłączeni, według określenia w. 6-13, od synów Izraelskich i stali się Lewitami Pańskimi, według w. 14.
(63) Figury w. 13 mają bardzo zadziwiające pozafigury, które teraz będziemy badali. W w. 13 tak, jak i w innych miejscach, Aaron reprezentuje Kościół jako podkapłaństwo, a Mojżesz tak, jak w pozostałej części tego rozdziału, reprezentuje naszego Pana, jako Wykonawcę Jehowy. Mojżesz stawiając Lewity przed Aarona i jego synów, reprezentuje naszego Pana, jako Wykonawcę Jehowy, stawiając Lewitów Wieku Ewangelii na urząd Lewicki do oficjalnej usługi kapłaństwa Wieku Ewangelii Głowy i Ciała. To znaczy, że ich urzędem było służyć kapłaństwu, i że Bóg im dał ten urząd przez wykonawcze czyny naszego Pana. Ich służba, jako taka, była zobrazowana (1) przez rozmaite usługi Lewitów Gersonickich. Oni mieli jako Gersonici Wieku Ewangelii służyć Jezusowi i Kościołowi:jako Lobnici przez przyprowadzanie grzeszników do pokuty i wiary i usprawiedliwienia, a jako Semeici przez poprowadzenie usprawiedliwionych do poświęcenia. Przeto oni służyli kapłaństwu dwojakimi sposobami:pozyskiwaniem nowych Lewitów i także nowych kapłanów dla klasy Chrystusa. Tym sposobem postawienie ich przed Jezusa i Kościół umieściło ich w urząd Lewitów Gersonickich Wieku Ewangelii, w którym oni byli przygotowani dla użytku Jezusa i Kościoła w wykonywaniu takich usług i w którym byli gotowi na zawołanie kapłaństwa dla takich usług.
BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO
(21) Na jakiego jeszcze cielca jest nasza uwaga zwrócona w w. 8? Co nie mamy rozumieć z tego? Ile ofiar z Siebie uczynił nasz Pan? Udowodnij. Jak w tem różnił się figuralny cielec od pozafiguralnego? Jeżeli nie jeszcze jedną ofiarę, to co ta ofiara całopalenia figuruje? Przeczytaj potwierdzenie z Cieni Przybytku. Jak my wiemy, że ofiara całopalenia reprezentuje Boskie objawione przyjęcie ofiary? Które pięć przykładów dowodzą to? Co było znakiem przyjęcia czterech z nich ?
(22) Jak Bóg objawia Swoje przyjęcie w pozafigurze? Dlaczego tak jest? Jak to będzie w Tysiącleciu? Jak to jest czyniono odnośnie Kościoła podczas W. Ewang.? Do których z tych w. 8