Teraźniejsza Prawda nr 96 – 1938 – str. 75
omawianej w w. 12. Co więc Mojżeszowe i Aaronowe ofiarowanie tej ofiary za grzech Bogu reprezentuje? Odpowiadamy, to reprezentuje Chrystusowe poczytalnie przypisanie Swego doskonałego człowieczeństwa, Swego ludzkiego prawa do życia i praw życiowych, żałującym i wierzącym grzesznikom. Taki użytek słowa ofiarowania mamy w liście do Żyd. 10:14 w stosunku do przypisania zasługi naszego Pana aktualnie, sprawując ożywione usprawiedliwienie po części. To ofiarowanie w. 12 przeto nie reprezentuje czynów dokonanych na ziemi, lecz czyny dokonane w niebie. (Do Żyd. 9:24). Więc to dowodzi, że ten pogląd na tę sprawę, jest właściwy. Ten fakt umożliwia nam widzieć tym jaśniej prawdziwość późniejszego odróżnienia naszego drogiego Pastora odnośnie dotyczących spraw. Początkowo w czasie Parousii on nauczał, że okup był zapłacony, pojednanie, o ile się tyczy Boga, było skończone na Kalwarii; ale później on poprawnie nauczał, że na Kalwarii cena okupu była złożona tylko (jako depozyt) – (Łuk. 23:46), i, że tylko po okazaniu się Jezusa w niebie (Do Żyd. 9:24) On użył tę cenę na aktualne przypisane zakupno kościoła, jako pożyczka kredytowa; a o ile się tyczy usprawiedliwionych z wiary, to jej użył na poczytalne przypisanie zakupna ich. Jest to o tym poczytalnie przypisanym zakupnie, o którym nasz tekst traktuje; i to jest jeszcze jednym figuralnym dowodem, że Biblia naucza iż tymczasowe usprawiedliwienie jest w toku podczas Wieku Ewangelii. Jak pięknie ta prawda jest ukryta w typologii tego wierszu, o ile on omawia ofiarowanie Bogu cielca na ofiarę za grzech! Dziękujemy Bogu za to i za każde inne zapewnienie o poprawności naszej wiary, jak to nauczał ten Sługa.
(54) Pewnie, Biblia uczy o tymczasowym usprawiedliwieniu. (Do Rzym. 4:1-12.) Starożytni Św. (Do Żyd. 11:7; Rzym. 4:18-22), Młodociani Św., niedorosłe dzieci poświęconych rodziców (1 Kor. 7:14) i nie ofiarowani wierzący Wieku Ewangelii (Do Rzym. 10:4; 4:5; Dz.Ap. 13:38, 39), na pewno są przykładami tymczasowo usprawiedliwionych osób; ponieważ tymczasowo usprawiedliwieni są tacy, którzy nie mają aktualnie przypisanej zasługi Chrystusowej, chociaż Bóg tymczasowo traktuje ich, jakoby im była przypisana. Przecież zasługa Chrystusowa nie mogła być aktualnie przypisana zanim była złożona na Kalwarii. Przeto Starożytni Św. nie mogli mieć więcej jak poczytane przypisanie tej zasługi. Naturalnie Młodociani Św. przechodzą to samo co i oni. Widocznym jest bardzo, że to samo jest prawdą o niedorosłych dzieciach poświęconych rodziców. W liście do Rzym. 4:3 – 8 Św. Paweł podaje Abrahama i Dawida jako ilustracje, że usprawiedliwienie jest w toku podczas Wieku Ewangelii; i tak jak ich usprawiedliwienie było bez aktualnego przypisania zasługi Chrystusowej, tak też ci, którzy w Wieku Ewangelii mieli takie same usprawiedliwienie jak Starożytni Św., musieli mieć tymczasowe usprawiedliwienie, które wynika, nie przez aktualne, lecz przez poczytalne przypisanie zasługi Chrystusowej; ponieważ trzeba zapamiętać, że różnica pomiędzy tymczasowym a ożywionym usprawiedliwieniem, o ile się tyczy działalności Bożej i Chrystusowej w tym, jest jak następuje:w tymczasowym usprawiedliwieniu Bóg i Chrystus aktualnie nie przypisują zasługi Jezusowej grzesznikowi, ale tylko poczytalnie przypisują ją wierzącemu; natomiast w ożywionym usprawiedliwieniu Oni aktualnie przypisują zasługę Jezusa ofiarowanemu wierzącemu. Ale Biblia zarówno dobitnie uczy o ożywionym usprawiedliwieniu o tym, które usprawiedliwiony wierzący doświadczył, gdy tak bardzo uwierzył, że ofiarował siebie i kiedy Bóg prawie miał mu dać spłodzenie z Ducha (1Kor. 6:11; Do Żyd. 10:14; 9:24; 1Jana 2:2; Jakuba 2:17-26).
kol. 2
Taka poświęcająca wiara jest podana w greckim wyrażeniu pisteuein eis, tj., uwierzyć weń (Jan 3:15, 16, 18, 36; 7:5, 31, 38, 39, 48; Dz.Ap. 10:43; 14:23; 19:4; Rzym. 10:14; Gal. 2:16; 1Piotra 1:21; 1Jana 5:10, 13); podczas gdy usprawiedliwiająca wiara, jako odrębna od wiary poświęcającej, jest podana przez greckie wyrażenie, pisteuein epi, uwierzyć nań. – Łuk. 24:25; Dz.Ap. 9:42; 11:17; 16:31; 22:19; Rzym. 4:5, 24; 1Tym. 1:16.
(55) Tak tymczasowe jak i ożywione usprawiedliwienie są czynami, dokonanymi w niebie. (Do Żyd. 9:24.) Chociaż ten ustęp dopiero zacytowany, w ścisłym znaczeniu odnosi się do ożywionego, a nie do tymczasowego usprawiedliwienia, to jednak uczy, że niebo jest miejscem, gdzie usprawiedliwienie się odbywa; i to przeto znaczy, że tam także tymczasowe usprawiedliwienie się odbywa. I to, co się daje wywnioskować z listu do Żyd. 9:24 jest wyraźnie nauczane w liście do Rzym. 3:25, 22. W w. 25 Chrystus w tym, że On jest sprawiedliwością za wierzącego, jest nazwany pozafiguralną ubłagalnią, rzecz, która znajdowała się w Miejscu Najświętszym w niebie. Natomiast w w. 22 On jest przedstawiony jako sprawiedliwość wszystkich wierzących więc usprawiedliwionych, jak również ofiarowanych wierzących. Przeto te dwojakie usprawiedliwienia wykonują się w niebie. Według Żyd. 1:3 nasz Pan ogólnie przeczytał Swoją zasługę całemu Kościołowi jako klasie, gdy wstąpił do nieba, jako rzecz, sprawująca zbawienie Wieku Ewangelii. Lecz to nie oddziaływało na jednostki, jako takie, aż oni indywidualnie przyswoili je sobie tymczasowo usprawiedliwiającą wiarą, kiedy Jezus poczytalnie przypisał im Swoją zasługę, jako jednostkom, i ożywiającą wiarą i przez poświęcenie, kiedy Jezus aktualnie przypisał im Swoją zasługę jako jednostkom. Innymi słowy, ogólne przypisanie, uczynione w Dniu Zesłania Ducha Św., było za klasę, a zaś indywidualne przypisania były za każdego jednego, gdy uwierzył dostatecznie. (Rzym. 3:22 – 26; 10:4, 10.) Różnica tu jest podobna tej w wybraniu:Zanim świat był stworzony, ta klasa była obrana (Efez. 1:4), lecz każda jednostka była wybrana podczas Wieku Ewangelii przy spłodzeniu z Ducha. (2Tes. 2:13.) Oprócz tego, gdy kiedykolwiek zgrzeszymy po naszym tymczasowym usprawiedliwieniu, lub ożywionym usprawiedliwieniu i należycie poprosimy o przebaczenie, to Jezus tymczasowo, lub dożywotnie stosownie przypisuje Swoją zasługę dla naszego przebaczenia i przykrywa nas Swoją sprawiedliwością, (1Jana 2:1, 2.) Ten zarys tych przypisywań zasługi Lewitom Wieku Ewangelii jest także zawarty w figurze w. 12, w ofiarowaniu cielca na ofiarę za grzech przez Mojżesza.
(56) Jak pozafiguralny Mojżesz dokonał tych poczytalnych przypisań? Rozumiemy tę sprawę następująco:Był to, rozumie się, Jezus, który sprawił żal za grzechy przez kazanie Zakonu, i wiarę przez kazanie usprawiedliwiających zarysów Ewangelii, w Lewitach W. Ewangelii. Ci zaczęli pragnąć przebaczenia, gdy byli w żalu i prosili o nie; ale to tylko było przez serdecznie przyjęcie głoszonych im usprawiedliwiających zarysów Ewangelii, że oni osiągnęli usprawiedliwiającą wiarę – wiarę, która wierzy serdecznie, że Bóg dla zasługi Chrystusa przebacza grzesznikowi jego grzechy, przypisuje mu sprawiedliwość Chrystusową i zawiera pokój z nim. W momencie, kiedy taka wiara była osiągnięta w sercu żałującego grzesznika, Jezus przedstawił Ojcu, że On poczytalnie, (nie aktualnie) przypisuje mu Swoją zasługę; i przeto Bóg poczytalnie (nie aktualnie) przebaczył mu jego grzechy i poczytalnie (nie aktualnie) przypisał mu sprawiedliwość Chrystusową, i z tego powodu zawarł poczytalny pokój z nim. Jest to dlatego, że te wszystkie cztery akty były poczytalne, a nie aktualne,