Teraźniejsza Prawda nr 96 – 1938 – str. 74
dostatecznie dowiedliśmy, że on jest właściwie umieszczony w tym rozdziale, pokazując jak w. 9-11 właściwie przychodzą pomiędzy niego, a w. 8, podczas gdy na pierwszą myśl naturalnie decydowalibyśmy, że w. 12 powinien być zaraz po w. 8. Pierwsze zdanie tego wierszu brzmi:”Lewitowie zaś będą kłaść ręce swe na głowy onych cielców.” Ta czynność reprezentuje, o ile się tyczy cielca na ofiarę za grzech, opieranie się wiary, spoleganie na, i odpoczywanie na, Jezusie jako zastępcy wierzących grzeszników w śmierci, jako ofiara za grzech. Biblia wyraźnie uczy, że Jezus stał się zastępcą grzesznika w śmierci. (Izaj. 53:4-12; Dan. 9:26; Mat. 26:28; Jan 1:29; 6:51; 10:11, 15; 11:50-52; Rzym. 3:24-26; 4:25; 5:6-21; 8:3, 4; 14:15; 1Kor. 8:11; 15:3; 2Kor. 5:14, 18-21; Gal. 1:4; 4:4, 5; Efez. 1:7; 2:13-16; 5:2, 25; Kol. 1:20-22; 1Tes. 5:9, 10; 1Tym. 2:5, 6; Do Żyd. 2:6-9; 9:12-15, 28; 10:4-9, 12; 13:12; 1Piotra 1:18, 19; 2:21, 24; 3:18; 4:1; 1Jana 2:2; 3:5, 16; 4:10; Obj. 5:9). W powyższych cytatach dwojakie ustępy są cytowane: te, które wprost uczą, że Jezus, jako ludzka istota, stał się naszym zastępcą, i te, które zawierają tę naukę przez pokazywanie, że On umarł za nas. Jak On umarł za nas. tj., na naszą korzyść, jest pokazane w tych ustępach, które mówią nam, że On cierpiał za nas, tj., jako nasz zastępca. Więc przez umarcie, jako nasz zastępca, On umarł za nas, na naszą korzyść. A w w. 12 idea o Jego zastępstwie za nas jest podana figuralnie przez opieranie się Lewitów swoimi rękami na cielcu ofiary za grzech.
WIARA SPOLEGAJĄCA NA ZASTĘPCY
(50) Ich oparcie swoich rąk na cielcu ofiary za grzech reprezentuje spoleganie wiary na Chrystusie, jako takim zastępcy. Widzieliśmy jak kładzenie rak symbolizuje reprezentacje, stanie za drugiego. Idea zastępstwa jest faza reprezentacji i ta jest właśnie tu wskazana! ponieważ według Pisma Św. jest to w znaczeniu zastępstwa, że Chrystus jest naszym przedstawicielem w śmierci. To będąc tak, kładzenie rąk na zastępcę znaczy przyjęcie go jako takiego; przeto kładzenie rąk przez Lewitów na cielca ofiary za grzech reprezentuje, że usprawiedliwieni z wiary przyjmują człowieczeństwo Jezusa, ofiarę za grzech, jako zastępująca ich, jako taką ofiarę, tj., spolegają na Jego śmierci za grzech, jako zastępującej ich śmierć za grzech. Wierzenie w śmierć Chrystusa, jako ofiarę przyjętą przez Boga za grzechy wierzącego, jest przeto rzeczą zobrazowaną, przez opieranie rąk Lewitów na cielcu, ofiary za grzech. Ich opieranie swoich rak na ofierze całopalenia reprezentuje usprawiedliwionych z wiary, jako wierzących Bogu i spolegających na Boskie objawione przyjęcie ofiary Chrystusa, jako ich zastępcy w śmierci. To znaczy, że oni wierzą, że Bóg przyjmuje śmierć Zastępcy dla przebaczenia ich grzechów, Zastępcy wypełnienie Zakonu, jako ich sprawiedliwość i, że pokój między nimi i Bogiem następuje z ich przebaczenia i przypisania im sprawiedliwości Chrystusowej. To są pozafigury opierania rąk Lewitów na cielcu ofiary za grzech i cielcu ofiary całopalenia.
(51) Wyrażenie, oprą, co jest literalnym znaczeniem słowa przetłumaczonego, kłaść, jest bardzo znaczące w tej łączności. Wiara jest czymś więcej niż jaka inna zaleta. Ona jest ręką serca, z powodu jej najwyższej energizującej mocy podczas dyspensacji wiary jest ważniejszą niż miłość; ponieważ ona jest gruntem wszystkich naszych pokrewieństw względem Pana w mądrości, sprawiedliwości, poświęceniu i wybawieniu. A w usprawiedliwieniu, szczególnie opieranie się wiary, spoleganie jest czynne. Nasz Pastor właściwie określił wiarę jako umysłowe ocenienie i serca spoleganie. (Do Żyd. 11:1; Hab. 2:4; Mat. 6:25-34). Jako zobrazowaną przez w. 8, ona przychodzi przez słuchanie Słowa Bożego
kol. 2
(Dz.Ap 15:7; Rzym. 10:13-17; 1Kor. 1:21; Gal. 3:1, 2; 1Tes. 2:13; Jan 1:7; 3:11, 12; Dz.Ap 2:40-42). Jej podstawą jest umysłowe ocenienie, przez które ma się wiedzę, wyrozumienie i wiarę względem spraw wiary; a wyższą budowlą jest spoleganie serca, przez które ufamy, przyswajamy i postępujemy odpowiednio względem wiary (Jan 3:36; Rzym. 10:14; 4:18-21; Do Żyd. 11:1, 13). Usprawiedliwiająca wiara jest czynną pod tymi dwoma względami – urny słowem ocenieniem i serca spoleganiem – w Chrystusie, jako przyjętej ofierze za grzech (Jan 3:14-18; Rzym. 1:16; 10:6-10; 1Kor. 15:3; Gal. 3:13, 22; Żyd. 9:14, 15; 1Piotra 1:18, 19; 1Jana 2:1. 2; 4:10). Ona także jest czynna pod tymi dwoma względami ku Bogu, jako Przebaczającemu czyjeś grzechy z powodu zasługi Chrystusa. (Luk. 24:47; Dz.Ap 2:38; 10:36; 13:38, 39; Rzym. 3:24-26; Rzym. 4:3-8; Efez. 4:32; Żyd. 9:22; 1Jana 1:7, 9; Obj. 1:5). Ona także jest czynną w tych dwóch zarysach ku Bogu, jako Przyczytującemu sprawiedliwość Chrystusową wierzącemu. (Rzym.3:20-26; 10:4; 1Kor. 1:30; Gal. 2:16; 3:22; Filip. 3:9; 2Kor. 5:21; 1Jana 2:1). I ostatecznie ona jest czynną w tych dwóch zarysach odnośnie pokoju z Bogiem. (Dz.Ap 10:36; Rzym. 5:1; Efez. 2:14-17; Filip. 4:9; Kol. 1:20). Przeto wiara nie tylko działa w umysłowym ocenieniu i serca spoleganiu w Chrystusie jako przyjętej ofierze za grzech, lecz także w Bogu, z powodu zasługi Chrystusa, Przebaczycielowi grzechów wierzącego i Przyczytującemu mu sprawiedliwość Chrystusową i Dawcy Pokoju i Przyjmującemu pokój od wierzącego. To wszystko jest zobrazowane przez oparcie rąk Lewitów na tych dwóch cielcach, jak podane w w. 12 tego rozdziału.
POZAFIGURALNA OFIARA ZA GRZECH
(52) Następna myśl, dana pod uwagę, jest rozkaz, żeby Mojżesz ofiarował jednego z cielców na ofiarę za grzech, a drugiego jako ofiarę całopalenia Bogu, ku oczyszczeniu Lewitów. Spodziewalibyśmy się naturalnie, że Aaronowi jako arcykapłanowi byłoby rozkazane ofiarować ofiarę za grzech i całopalenia, ażeby oczyścić Lewity. Jednak tekst nam mówi, że Mojżeszowi było tak rozkazane. Ale widzimy z w. 21, że Aaron oczyścił ich. Jak możemy pogodzić te rzeczy? O ile się tyczy figury, powiedzielibyśmy, że oboje razem działali w ofiarowaniu ofiary za grzech i całopalenia; a co się tyczy pozafigury, nasz Pan, jako pozafigura obydwóch, działał jako Wykonawca Boski (pozafiguralny Mojżesz) i jako Arcykapłan (pozafiguralny Aaron). Powodem tego w pozafigurze jest, ażeby przedstawić wykonawcze i arcykapłańskie czynności połączone z pozafigura, tj., Jezus w pozafigurze działał jako Wykonawca Boski tak dalece, jak to, co On uczynił sprawiło pojednanie Boga z wierzącym. Te uwagi są dalszym dowodem myśli, że Mojżesz w 4 Ks. Mojżeszowej, zwykle jest figurą na naszego Pana, jako Wykonawcy Jehowy, a zaś Aaron w tej księdze zwykle jest figurą na Niego jako Arcykapłana. One także pokazują, że te dwa urzędowe stanowiska naszego Pana nierzadko wspólnie działają w niektórych zarysach planu Bożego.
(53) Nie mamy rozumieć, że ofiarowanie cielca ofiary za grzech podane w w. 12 jest figurą na ofiarowanie naszego Pana od Jordanu do Kalwarii; ponieważ ofiarowanie ofiary za grzech w w. 12, tak w figurze jak i w pozafigurze następuje po figuralnym, jak również po pozafiguralnym kładzeniu rąk Lewitów, poszczególnie na figuralnego i pozafiguralnego cielca, co znaczy, o ile się tyczy pozafigury. to po temu, gdy żałujący grzesznik uwierzy w Chrystusa, jako w przyjętą ofiarę za grzech – zastępczą – za grzesznika. Ponadto wiemy, że ofiara Chrystusowa od Jordanu do Kalwarii poprzedziła, żal i wiarę grzesznika; przeto ta ofiara nie może być zobrazowana w ofierze