Teraźniejsza Prawda nr 96 – 1938 – str. 72
wstecz do rzeczy w w. 8. Jest to z pewnością ta przewaga rzeczy w w. 9, 10, odnosząca się do spraw spokrewnionych z rzeczami omawianymi w w. 8, która pobudziła Pana umieścić w. 9, 10 tam, gdzie On je umieścił w stosunku do tych drugich spraw omawianych w tym rozdziale. Na pewno druga przyczyna na umieszczenie materiału w. 9 i 10 w tym miejscu, gdzie się znajduje, jest, że one pomagają do jaśniejszego zrozumienia pozafigur. Z pewnością badanie 4Moj. 5:8-10 powiększa w naszej ocenie dane figury, jako proroctwa „o dobrych rzeczach, które miały przyjść”, co jest bez wątpienia jedną z przyczyn, dlaczego Bóg łaskawie pobłogosławił nas oświeceniem.
(42) Teraz zastanowimy się nad w. 11. Według notatki na marginesie (w ang. Biblii) tłumaczenie powinno brzmieć: „I Aaron będzie obracał Lewity, jako ofiara obracania przed Panem od synów Izraelskich, aby byli (przysposobieni) do sprawowania posługi Pańskiej.” W paragrafie 24 powinniśmy byli przedstawić znaczenie ofiary obracania i ofiary podnoszenia. Przeto teraz to uczynimy. W Cieniach Przybytku mamy pokazane, na str. 50, par. 1, że ofiara obracania w poświęceniu kapłanów reprezentuje ustawiczność ofiary Chrystusa (jako klasy) ponieważ oni nie ustawają w poświęceniu trzymać swoje uczucia i władze wzniesione aż do śmierci w służbie Pańskiej. Ofiara podnoszenia (klasy) Chrystusa reprezentuje, że ofiara Chrystusa jest dana Bogu, aby wywyższyć Jego święte imię. W tym wierszu, nie ofiara obracania ofiary (klasy) Chrystusa jest zobrazowana, lecz to, co Jezus czyni z Lewitów Wieku Ewangelii, jako od pozafiguralnych synów Izraelskich. W 13 wierszu jest powiedziane, że Mojżesz ma uczynić ofiarę obracania z Lewitów. To pokazuje, że przynajmniej dwa obracania były uczynione w figurze, i mamy patrzeć za przynajmniej dwiema odrębnymi rzeczami, jako równające się im w pozafigurze. Pilne zastanowienie się dowodzi, że są przynajmniej dwa takie obracania. W figurze pierwsze z tych jest podane zanim usprawiedliwienie Lewitów jest podane, które, jak zobaczymy, jest pokazane w w. 12. Widzieliśmy, że w. 9 – 11 były umieszczone pomiędzy w. 8, 12 ażeby przedstawić pewne rzeczy, które, przynajmniej po części wypełniają się w pozafigurze przed wypełnieniem się pewnych rzeczy pozafigury w. 8, chociaż niektóre z tych rzeczy także następują pozafiguralnie po zaczęciu się pozafigury w. 12. Większość rzeczy, omawianych w w. 11 wypełnia się pozafiguralnie po wypełnieniu się pozafigury w. 12. Jednak niektóre z nich wypełniają się przed pozafigurą w. 12; przeto cały przedmiot, tak jak w sprawie przedmiotu w. 9, 10, jest umieszczony przed podaniem figury w. 12. To będzie widoczne, gdy pozafigurą w. 11 będzie nam wyjaśniona.
(43) Co więc jest pozafigurą Aaronowego obracania Lewitów jako ofiarę obracania od synów Izraelskich przed Panem? W tej figurze, rozumie się, Aaron reprezentuje naszego Pana jako Arcykapłana. Obracanie Lewitów zdaje się być figurą na długo trwające przygotowanie w celu przysposobienia pozafiguralnych Lewitów do służby Pańskiej. Że to było uczynione „przed Panem” wskazuje, że ta służba była w łączności ze sprawami Bożymi pod bezpośrednią uwagą Jehowy. Cel tej ofiary obracania jest podany jak następuje: „Aby byli (przysposobieni) do sprawowania posługi Pańskiej.” To widocznie jest inna rzecz od tej, którą Mojżesz (w. 13) uczynił w obracaniu Lewitów, jako ostatni zarys ich poświęcenia. To, że cel jest podany jak następuje: „aby byli do sprawowania posługi Pańskiej”, że długo trwające przygotowanie było potrzebne, aby przygotować pozafiguralnych Lewitów do ich służby, i to, że nigdzie nie byłoby mowy o tym w figurze jak tylko w w. 11, pobudza nas do zrozumienia, że obracanie ich
kol. 2
przez Aarona jest figurą na to długie przygotowanie, jakie nasz Pan daje pozafiguralnym Lewitom do ich służby. Że oni są obracani przez naszego Pana jako ofiara obracania od pozafiguralnych synów Izraelskich, sugestionuje, że nominalny lud Boży w Wieku Ewangelii był czynny wciąż w pomaganiu im w ich przygotowaniu się do pracy Lewickiej w Wieku Ewangelii, co było pokazane w poprzedniej części tego artykułu,
PRZYGOTOWANIE LEWITÓW WIEKU EWANGELII
(44) Przez zastanowienie się nad dotyczącymi faktami różne zarysy pozafigury w. 11 staną się nam jasne. Przygotowanie Lewitów Wieku Ewangelii było sprawą głowy (umysłu) i serca; i to miało swój początek pod obydwoma względami w pozafigurach w. 7, 8; ponieważ w przyprowadzeniu ich do pokuty (żalu za grzechy), znacz, na ilość Lewickiej wiedzy była im dana i w znacznej mierze ich serca zostały zreformowane dla celów Lewickich, a to wszystko także było przygotowaniem ich do ich służby Lewickiej. Potem objaśnienia Prawdy i obietnice, zobrazowane przez te trzy ofiary w. 8, przysposobiły ich dalej umysłowo do ich późniejszej pracy. Te prawdy także tworzyły w nich cośkolwiek nadziei i miłości, a szczególnie wiary, co także było częściowym przygotowaniem serca do ich późniejszej Lewickiej służby. Jest to z powodu przygotowawczej przewagi pozafigur w. 7, 8, że mówiliśmy powyżej, iż część przygotowania, zobrazowanego w w. 11, zaczęła się przed wypełnieniem się pewnych pozafigur w. 7 i 8; i z tej przyczyny w. 9, 10 jest umieszczony przed w. 12, gdzie figura na wiarę i usprawiedliwienie żałującego grzesznika jest podana. W. 9 sugestionuje więcej takiej przygotowawczej pracy przez publiczne pozafiguralne czyny tam zobrazowane. A jeszcze więcej takiej przygotowawczej pracy widzimy z pozafigur w. 10; ponieważ ich uczestniczenie w sprawach Boskich pod Boskim bezpośrednim nadzorem i zatwierdzeniem nominalnego ludu Bożego, przygotowało ich jeszcze więcej do ich przyszłej pracy Lewickiej. Przeto znajdujemy, że jak myśli w. 9, 10, tak też myśli w. 11 są właściwie umieszczone w rozdziale, który badamy.
(45) Główne przygotowanie pozafiguralnych Lewitów dostaje się im, tak względem umysłu, jak i serca, po nastąpieniu pozafigury w. 12, tj., po wytworzeniu w nich usprawiedliwiającej wiary i, w następstwie jej, usprawiedliwienie z wiary się uskutecznia. To przygotowanie różni się cośkolwiek w tych trzech grupach Lewitów Wieku Ewangelii i także w ich ośmiu subdywizjach. W nich wszystkich przygotowanie serca obejmuje ich coraz to większe zwyciężanie ludzkich wad, tj., ludzkiej upadłości, grzechów, i ich coraz to większe wyrabianie cnót naturalnego człowieka. I my radujemy się z tego, że widzimy znaczny postęp, jaki był uczyniony przez nich w życiu sprawiedliwym, ozdobionym ludzkimi cnotami. Ta faza ich kształcenia się trwała nadal przez wiele lat podczas ich Lewitowstwa, i, rozumie się, uczyniła ich służbę więcej przyjemną i owocną we wszystkich jej zarysach. A gdy ona stała się zabiegiem któregokolwiek z nich, to ona doprowadziła go do poświęcenia się, tym sposobem wprowadzając go w kapłaństwo. Lecz o ile ten zarys przygotowania był Lewicki, to on nie obejmował zaniechania naturalnego samolubstwa i światowości i wyrobienia bezinteresownej miłości, sam w sobie i w jego pokrewieństwie do drugich zalet; on tylko obejmował zaniechanie grzesznego samolubstwa i światowości i wyrabianie obowiązkowej miłości ku Bogu i człowiekowi, sam w sobie i w jego pokrewieństwie do innych naturalnych cnót. Czym wyższa forma służby Lewickiej, tym wyższe było stosowne przygotowanie