Teraźniejsza Prawda nr 96 – 1938 – str. 69
OSTATECZNA OBIETNICA ŻAŁUJĄCYM ZA GRZECHY
(31) Także trzeci zarys tej ofiary całopalenia (pokój y. Bogiem) był kazany podczas całego Wieku Ewangelii. Grzech w ostatecznej analizie jest odrzuceniem i wystąpieniem przeciw i buntem przeciwko Bogu. Przez popełnienie grzechu człowiek usuwa się z pod poddania się Bogu i staje się poddanym nieprzyjacielowi Bożemu, Szatanowi. Wskutek tego, grzech czyni Boga nieprzyjacielem grzesznika i odłącza go od Boga tak dobitnie, że Bóg dalej nie ma społeczności i przyjaźni z grzesznikiem. On tym sposobem jest odstręczony od grzesznika, trzymając się zdała od niego. Że grzesznicy są obrzydliwością Panu, Biblia daje nam wiele świadectwa. (4Moj. 22:32; 5Moj. 25:16; 32:19; 2Sam. 11:27; 1Król. 14:22; Psalm 5:4-6; 10:3; 11:5; 78:59; 106:40; Przyp. 3:32; 16:16-19; 15:8, 9, 26; 21:27; Izaj. 43:24; Jer. 25:7; Hab. 1:13; Zach. 8:17; Łuk. 16:15; Obj. 2:6, 15). Także liczne ustępy uczą, że przez grzech Bóg jest odłączony od grzesznika i trzyma się zdała od niego. (5Moj. 31:17! Joz. 7:12; 2Kron. 24:20; Job. 13:24; 23:3, 8, 9; Psalm 78:59-61; Izaj. 59:1, 2; 64:7; Ezech. 23:18; Ozeasz 9:12; Amos 3:2, 3; Mich. 3:4; Łuk. 13:27). Jedna z najsroższych przykrości prawdziwie żałujących jest ich przytomność, że są w niełasce Bożej i obrzydzeniu i trzymani zdała od Niego przez Jego ukrycie Swej twarzy, łaski, od nich. (2 Sam. 24:10; Psalm 38:3, 4; Izaj. 64:5 – 7). A jeden z sposobów, jaki Bóg ma na okazanie Swego przyjęcia ofiary Chrystusowej, jest usunięcie Swej nieprzyjemności od żałującego wierzącego grzesznika i przyjęcie go w przyjaźń i społeczność. Następujące ustępy są niektórymi z tych, co tak uczą:(Izaj. 12:1; 27:5; 48:18; 53:5; Łuk. 1:79; Rzym. 5:1; Efez. 2:14-16; Kol. 1:20). Ten fakt był głoszony (ofiara śniedna) przez Apostołów. (Dz.Ap. 10:3, 6; Rzym. 10:15; Efez. 2:17). To było czynione przez narzędzia Pańskie od tego czasu; i my wiemy z naszego własnego doświadczenia, że gdy byliśmy w najgłębszym żalu, to było nam głoszone pocieszające poselstwo, że śmierć Chrystusowa jest skuteczna na usunięcie nieprzyjemności Bożej od nas i na uczynienie Boga przyjacielem naszym. Przeto widzimy, że pozafiguralna ofiara śniedna przyniosła nam zapewnienie o tym zarysie pozafiguralnej ofiary całopalenia. Więc Biblia i nasze i drugich doświadczenia dowodzą, że każdy zarys pozafiguralnej ofiary całopalenia był głoszony przewidzianym usprawiedliwionym z wiary podczas Wieku Ewangelii.
(32) Znowu dajemy nacisk na myśl, że w. 8 odnosi się pozafiguralnie wyłącznie do głoszenia tych zarysów Ewangelii, które są stosowne do przyciągnięcia prawdziwie żałujących do wiary. To głoszenie nie określa skutku, jaki ono ma na nich, tj., że sprawuje wiarę w nich do tego stopnia, że zostają usprawiedliwieni. Ono tylko określa część, jaką mają Boskie żywotne i nieżywotne narzędzia w działaniu na żałującym zanim oni zaczną wierzyć. Skutek zamierzony, aby był osiągniony przez ich głoszenie, chociaż nie jest podany w w. 8, jest podany w w. 12, co będziemy widzieli, gdy przystąpimy do wykładu tego wierszu. Lecz gdy się zastanawiamy nad figuralną pracą odłączenia w. 6, figuralną pracą oczyszczenia w. 7 i nad figuralnym wzięciem do ręki tych trojakich ofiar w. 8, i wtedy zastanowimy się nad tym, co było podane powyżej, jako pozafigury tych, i do tego porównamy te sugestywne pozafigury z należytymi naukami biblijnymi i doświadczeniami drugich i naszymi, to zgodność tych wszystkich rzeczy okazuje naszym sercom i umysłom, że Pan dał nam prawdziwe wyrozumienie tych figur. To jest dodatkiem do dowodów potwierdzających naukę naszego Pastora o tymczasowym usprawiedliwieniu, jako łaska, którą Lewici
kol. 2
Wieku Ewangelii mieli od Pana przez wiarę w Boskie obietnice ze względu na ofiarniczą śmierć Chrystusa za świat, a przeto za nich. Ufamy, iż nasze ucztowanie na tych czterech wierszach, dotąd badanych w tym artykule, posłuży do dalszego zaostrzenia naszych apetytów na te drugie dobre rzeczy z dostarczonego od Boga pokarmu, jaki 4Moj. 8:9 – 26 postawi na nasz dobrze przepełniony stół. A nasze cytowanie tak wielu ustępów powyżej jest na to, ażeby głęboko wyryć w naszych sercach i umysłach wielki nacisk, jaki Biblia kładzie na prawdy połączone z uczynieniem Lewitów Wieku Ewangelii z odpowiednich ludzi; ponieważ chociaż usprawiedliwienie z wiary nie jest głównym celem Wieku Ewangelii, jak to wielu błędnie przypuszcza, to jednak ono jest fundamentalnym dla Boskiej pracy podczas Wieku Ewangelii. Dlatego Pismo Św. w figuralnych i niefiguralnych naukach kładzie tak wielki nacisk na nie i na nauki połączone z nim, zwłaszcza na poprzedzające je nauki.
(33) Naturalnie spodziewalibyśmy się, że rzeczy zapisane w w. 12, nastąpiłyby natychmiast po rzeczach określonych w tym rozdziale w w. 8; lecz z dobrych przyczyn rzeczy określone w w. 9-11, są przedstawione zanim te w w. 12 są omawiane. Przyczyny są te: Niektóre rzeczy w w. 9-11 chronologicznie poprzedzają rzeczy podane w w. 12; tak, niektóre z nich nawet poprzedzają rzeczy wykonane w w. 7 i 8. Jednak gdyby one były przedstawione zupełnie w ich chronologicznym porządku, to pozafigury nie mogłyby być tak łatwo rozpoznane, jak z aktualnego porządku ich przedstawienia. Natomiast podanie ich w porządku, jakim one są dane, ułatwia rozpoznanie pozafiguralnych myśli. Jedna myśl z tych, jakie w. 9-11 nasuwają jest, że czynność z przewidzianymi Lewitami była bardzo publiczna w figurze i pozafigurze. W. 9 pokazuje że wszystkie czynności z tymi, którzy mieli stać się Lewitami, którzy mieli być odłączeni w celu przygotowania do służby lewickiej i którzy mieli być wzięci do służby lewickiej, miały być wykonane publicznie. Gdy w 9 w pierwszym zdaniu mówi, że Mojżesz ma przyprowadzić Lewity przed namiot zgromadzenia, to rozkazuje, żeby cała służba z pozafiguralnymi Lewitami była wykonana publicznie, w obecności prawdziwego Kościoła, zobrazowanego przez namiot, (1 Kor. 3:16, 17; 2Kor. 6:16; Obj. 11:1, 2; 15:5; Żyd. 8:2; 9:11; Obj. 13:6; 21:3). Potem, gdy drugie zdanie w. 9 mówi, że Mojżesz miał przyzwać całe zgromadzenie synów izraelskich, to przedstawia fakt, że rzeczy, uczynione pozafiguralnym Lewitom i dla nich, miały być publicznie dokonane przed wszystkim nominalnym ludem Bożym w pozafiguralnym obozie. Jawność więc miała odznaczać figuralną i pozafiguralna transakcję z Lewitami, jako zarządzenie Boskie.
(34) Dla jaśniejszego zrozumienia chcemy nadmienić, że w figurze i pozafigurze trzy odrębne rzeczy były uczynione z Lewitami zanim oni byli gotowi służyć jako Lewici. Tutaj, o figurze, używamy słowa Lewici, nie ażeby odznaczyć niepoświęcone stanowisko niekapłańskich potomków Lewiego zanim zajęli stanowisko tego poświęconego pokolenia; lecz używamy je w znaczeniu ich stania się tym poświęconym pokoleniem i pozostawania w nim. Ażeby uskutecznić ich przejście z ich stanu, jako niepoświęcone pokolenie, do ich stanu, jako słudzy namiotu, „Moi święci Lewitowie”, zwłaszcza trzy rzeczy musiały być im uczynione: (1) seria czynów określonych w w. 6-8, 12; (2) obracanie ich jako ofiarę obracania, określoną w w. 11; i (3) bezpośrednie ofiarowanie ich przed Aaronem i jego synami Panu, według w. 13. Wszystkie te czyny musiały być wykonane publicznie. Figura wyraźnie wskazuje na jawność tych wszystkich trzech czynności.