Teraźniejsza Prawda nr 96 – 1938 – str. 68
ponieważ Jego śmierć nastąpiła zanim pozafigura w. 8 się zaczęła. Jeżeli wiec ona nie reprezentuje tej śmierci, to co wtedy reprezentuje? Odpowiadamy, reprezentuje kazanie (ofiarę śniedna) o śmierci Chrystusa (Łuk. 24:27) od Dnia Zesłania Ducha Św. i nadal aż do końca Wieku Ewangelii; ponieważ pamiętajmy, że w. 8 reprezentuje rzeczy czynione („Potem”, w. 8) nastąpieniu żalu za grzechy, według w. 7, w przewidzianych Lewitach Wieku Ewangelii. Więc Chrystusowa ofiara za grzech była skończona zanim rzeczy w. 8 mogły się wypełnić w pozafigurze. Ani też przyniesienie ofiary całopalenia w. 8 nie reprezentuje Boskiego objawionego przyjęcia Chrystusowej ofiary za grzech, lecz głoszenie myśli które określają ten akt. Lecz z natury tej sprawy głoszenie myśli, które Bóg wykonuje w czynach, objawiających Jego przyjęcie ofiary Chrystusowej za grzech, musi, dla każdej jednostki w drodze do usprawiedliwienia, poprzedzić te same objawiające czyny; ponieważ to głoszenie jest środkiem do wzbudzenia usprawiedliwiającej wiary, która musi być wzbudzona zanim usprawiedliwienie nastąpi; a jak wiemy usprawiedliwienie składa się z dwóch części – czynów – usprawiedliwienia i pokoju wynikającego z Boskiego objawionego przyjęcia Chrystusowej ofiary za grzech, o ile ten akt tyczy się stanu spraw omawianych w w. 8. Przeto w. 8 odnosi się wyłącznie do głoszenia prawd o pozafiguralnej ofierze za grzech i ofierze całopalenia, a nie do wykonania ofiary za grzech i ofiary całopalenia. I to jest figuralnie pokazane przez w. 8 w połączeniu ofiary śniednej z tymi drugimi dwiema.
(28) Widzieliśmy, iż jest to faktem z naszego i innych doświadczeń, jak również biblijną nauką, że Bóg dał, aby były głoszone żałującemu grzesznikowi prawdy tyczące się Chrystusa jako ofiary za grzech. Teraz chcemy wykazać, iż jest także faktem, że podczas Wieku Ewangelii, według naszych i innych doświadczeń i nauki Pisma Św., prawdy, tyczące się Boskiego objawionego przyjęcia ofiary za grzech, tj., pozafiguralnej ofiary całopalenia, były głoszone żałującym z rozkazu Bożego. Rozumiemy, że takie kazanie jest zobrazowane w mowie w. 8: „Potem (po uczynieniu tego, co jest podane w w. 7) wezmą cielca młodego (na ofiarę całopalenia; zob. w. 12) z ofiarą jego śniedna, mąki pszennej, zagniecionej z oliwą.” Mąka tu reprezentuje zupełnie szczegółowe zarysy danych prawd przedstawionych, a oliwa reprezentuje ducha wyrozumienia, w 'którym te prawdy powinny być wykładane. Pierwsza z tych prawd, objęta w ofierze całopalenia i ofierze śniednej z punktu zapatrywania w. 8, jest, że Bóg, jako pierwsze okazanie Swego przyjęcia Chrystusowej ofiary za grzech, przebacza grzechy żałującemu i wierzącemu grzesznikowi: a druga z tych prawd jest, że takim grzesznikom Bóg przypisuje sprawiedliwość Chrystusową. Te dwie prawdy określają Boskie akty w usprawiedliwieniu; ponieważ Bóg usprawiedliwia przez przebaczenie grzechów danej osobie i przez przypisanie jej sprawiedliwości Chrystusowej. Przez te dwie rzeczy wierzący jest przyprowadzony cło harmonii z Prawem Bożym; ponieważ przez przebaczenie mu jego grzechów Bóg znosi potępienie Prawa (Zakonu) za jego przeszłe grzechy (Rzym. 3:25, 26) i przez przypisanie mu sprawiedliwości Chrystusowej, On zmusza go poczytalnie wykonać wymagania Zakonu, tj., być odtąd sprawiedliwym. (Rzym. 8:3, 4; 10:4.) Naturalnie, jako wynik takiego usprawiedliwienia, przyjaźń (pokój) nastąpi pomiędzy Bogiem a nim, jako trzeci zarys Boskiego objawionego przyjęcia ofiary Chrystusowej za grzeszników (Rzym. 5: 1.) Zgodnie z tym, przez usprawiedliwienie wierzącego grzesznika i przyjęcie go w przyjaźń, Bóg wyraźnie okazuje,
kol. 2
że On przyjął ofiarę Chrystusową za grzeszników. Jak mogłoby to być okazane jeszcze jaśniej?
(29) Iż Biblia uczy, że Boskie przebaczenie żałującemu i wierzącemu grzesznikowi jest dowodem Boskiego przyjęcia ofiary Chrystusowej za grzech, jest jawnym z wielu tekstów. Następujące są niektóre z tych: Izaj. 53:10-12; Zach. 9:10; 12:10-13:1; Mat. 26:28; Dz.Ap. 5:30; 13:38; Rzym. 3:24-26; 4:7, 8, 25; 5:9-12; Efez. 1:7; 2:13-16; 4:32; 5:2; Kol. 1:14, 20-22; 2:14; 1Tes. 1:10; Żyd. 9:14, 22, 24-28, 29; 10:18; 1Jana 1:7, 9; 2:1, 2, 12. Że Bóg rozkazał głosić takie przebaczenie grzechów, jako część poselstwa Ewangelii, jest nauką Pisma Św. i jest widoczne z następujących ustępów: Łuk. 24:27; Jan 20:23; Dz.Ap. 1:8; 2:38, 39; 3:19, 26; 4:17-22; 5:31, 32; 13:38; 26:16-18. Na pewno takie poselstwo było kazane przez Apostołów, o czym wiele z powyższych ustępów dowodzi: i to samo było głoszone podczas całego Wieku. My którzyśmy doświadczyli usprawiedliwienia wiemy, że potem, gdy Zakon dokonał swej pracy uskutecznienia żalu w nas, nie tylko śmierć naszego Pana była nam głoszona jako ofiara za grzech, lecz że za zasługę tej śmierci Bóg przebaczy nam nasze grzechy, jeśli będziemy mieli odpowiednią wiarę. Przeto z doświadczenia wiemy, że kazanie o przebaczeniu za zasługę Chrystusową się odbywało, tj., że ten zarys Chrystusowej ofiary całopalenia był głoszony (w łączności z ofiarą śniedna).
(30) Dalej wiemy z Pisma Św. i z naszych i drugich doświadczeń, że druga faza Chrystusowej ofiary całopalenia była kazana (w łączności z ofiarą śniedną) podczas całego Wieku Ewangelii. Tym drugim zarysem Chrystusowej ofiary całopalenia jest Boskie przypisanie sprawiedliwości Chrystusowej żałującym i wierzącym grzesznikom. Biblia z pewnością uczy, że Bóg takim przypisuje sprawiedliwość Chrystusową. Taka rzecz musiałaby być uczyniona, ażeby nas utrzymać w stanie usprawiedliwionym; ponieważ naturalne i Mojżeszowe Prawo (Zakon) nie tylko wymaga śmierci grzesznika, ale także wymaga doskonałego posłuszeństwa od wszystkich pod nim; a takie posłuszeństwo możemy oddać tylko poczytalnie, tj., przez przypisaną sprawiedliwość Chrystusową. To jest to, co te ustępy znaczą, które uczą, że On jest naszą sprawiedliwością i doskonałością. (Rzym. 10:4; 1Kor. 1:30; Kol. 2:10; 2Kor. 12:9.) To jest także to, co te ustępy znaczą, które mówią nam, że jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę (wierność, sprawiedliwość) Chrystusową. (Rzym. 3:21, 22; Gal. 2:16; 3:22; Filip. 3:9.) Rozumie się, taka sprawiedliwość nie mogła być inaczej uczyniona naszą natychmiastowo, jak tylko przez przypisanie. Możemy widzieć jak ona może być uczyniona czyjąś przez uczynki w Tysiącleciu, tj., aktualnie; ponieważ tysiąc lat wysiłku z pomocą usługi Chrystusa może uczynić ją jego przez uczynki (Jer. 23:4, 6; 33:14-17); lecz jest niemożliwym, aby ona stała się czyjąś natychmiastowo w jaki inny sposób jak tylko przez przypisanie: a ponieważ ona staje się naszą od momentu, kiedy wierzymy odpowiednio, więc ona musi się stać naszą przez przypisanie. Tak więc Apostołowie głosili ją żałującym, jak to powyższe cytaty dowodzą. Także drudzy od tego czasu głosili ją żałującym grzesznikom. Każdy z nas wie z doświadczenia, że gdy byliśmy w stanie żalu za grzechy, to Pan nasz sprawił, aby poselstwo było nam głoszone, że Bóg przyjął ofiarę Chrystusową i udowodni nam, że On to uczynił, przez przypisanie nam sprawiedliwości Chrystusowej, jeżeli serdecznie uwierzymy w Jego obietnice, że On tak czyni. Przeto wiemy, że pozafigura drugiego zarysu Chrystusowej ofiary całopalenia była kazana podczas całego Wieku Ewangelii.