Teraźniejsza Prawda nr 95 – 1938 – str. 63
smutek jest częścią pokuty, (2Kor. 7:9, 10; Żyd. 6:6); czasami smutek nie może jej sprowadzić w znaczeniu opamiętania się w drugich (Żyd. 12:17); jest darem Bożym (Dz.Ap. 5:31; 11:18; 2Tym. 2:25); ci, co są bez grzechu nie potrzebują pokutować (Łuk. 15:7) owoce godne pokuty powinny nastąpić (Mat. 3:8; Łuk. 3:8; Dz.Ap. 26:20); i ona ma być czyniona ku Bogu (Dz.Ap. 20:21.) Według tej analizy biblijnego użytku tych dwóch słów, pokuta (żal, czyli opamiętanie się) jest bardzo ważną częścią przyjścia człowieka we właściwe pokrewieństwo z Bogiem i człowiekiem.
(18) Dotąd omawialiśmy pozafigurę 4Moj. 8:5-7 na W. Ewangelii i zauważyliśmy w niej cudne figuralne określenie, w jaki sposób nasz Pan przez cały Wiek przyprowadzał grzeszników do opamiętania się, jako pierwszy krok w oczyszczeniu Lewitów Wieku Ewangelii, na który oni musieli być przygotowani przez pewne opatrznościowe i pouczające doświadczenia (w. 6). Dowiedzieliśmy się zgodnie z w. 7, że trzy odrębne procesy przyprowadzają grzeszników do opamiętania się: (1) zastosowanie do nich z figur i pozafigur Starożytnych Św.; (2) użycie Prawa Zakonu Bożego odnośnie ich grzechów i grzeszności; i (3) użycie oczyszczających części Słowa Bożego na ich naturalne dobre zalety. Usłużenie im tymi, przez stosowne czynniki i przez ich poddanie się wpływowi tych trzech rzeczy, skrucha ku Bogu sprawuje się w nich do skończenia. Ani też możemy pomyśleć o innych sposobach, które mogą być użyte do sprawienia tego skutku; ani też potrzebują one być wzmocnione przez jaką inną rzecz, aby osiągnąć ten skutek. Powyżej wymienione trzy procesy wystarczą, aby sprawić zupełna i prawdziwą skruchę we właściwie usposobionych sercach. To jest właśnie czego powinniśmy się spodziewać; ponieważ wszechmądry Bóg, który polecił naszemu Panu Jezusowi wykonać tę pracę, przypuszczamy, że wiedział akurat czym ta praca miała być dokonana. Na wszystkie Jego dzieła, a więc i na to, możemy właściwie powiedzieć: On uczynił wszystkie rzeczy dobrze!
(19) Lecz, umiłowani, skrucha nie jest dostateczna na więcej jak tylko na częściowe oczyszczenie z mocy grzechu. To może uczynić tylko krew Chrystusowa. Gdyby praca naszego oczyszczenia ustała że skruchą, to nigdy nie bylibyśmy zupełnie oczyszczeni tak, żeby być uważani za czystych od Boga. Te trzy procesy, powyżej nadmienione, mają swoją część w oczyszczeniu nas, lecz ich część jest tylko częścią tego oczyszczenia. Prawo Zakonu jest bezwładne, aby dokonać tego oczyszczenia, ponieważ w pracy oczyszczania ono nie idzie dalej jak tylko daje nam wole, aby nie grzeszyć i wolę, aby czynić dobrze; i ono nie usprawiedliwia nas. Ono dochodzi do końca swego celu, gdy pouczyło nas, że nie możemy sami siebie zbawić, i z tego powodu jesteśmy w potrzebie Zbawcy innego niż samych siebie. Lecz błogosławiona niech będzie łaska i miłosierdzie naszego Boga, że jest Pomocnik, który jest zdolny doskonale zbawić tych, którzy przezeń przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi. Lecz Zakon nie ofiaruje Go nam. Zakon nie może sprawić takiej wiary w sercach naszych, która przyjmuje Go jako swego Zbawcę. W tym Zakon jest bezwładny, nie, iż on sam w sobie jest słaby, lecz z powodu naszej słabości. (Rzym 8:3.) Lecz co Zakon nie może, z powodu naszej słabości, Ewangelia może i dokonuje. (Rzym. 8: 1 – 4.) Ta możność Ewangelii jest nam dana pod uwagę w 4Moj. 8:8. Widzieliśmy też, iż zarys Zakonu Słowa Bożego jest czynny we wszystkich trzech procesach podanych w w. 7. On będąc nam kazany i zastosowany ku pokucie, następny zarys procesu oczyszczenia, tj., kazanie Ewangelii, powinno nam być dane pod uwagę i to jest czynione w w. 8, gdzie poselstwo,
kol. 2
tj., Ewangelia pojednania z Bogiem, która sprawia usprawiedliwiająca wiarę, jest nam dana pod uwagę figuralnym sposobem, lecz tak ukryta, że jeżeli się nie rozumie tych trzech figuralnych ofiar tam podanych, to nie można widzieć łączności Zakonu z Ewangelią, podanej w w. 7, 8, i jak. sposobem kazanie Ew. jest podane w w. 8. (20) Trzy figuralne ofiary są nam dane pod uwagę w w. 8: (1) ofiara całopalenia; (2) ofiara śniedna z mąki pszennej, zagniecionej z oliwą; i (3) ofiara za grzech. Pierwszy cielec nie jest w tym wierszu nazwany ofiarą całopalenia; lecz jest takowy nazwany w w. 12. Zauważyć można też, że drugi cielec nie jest nazwany ofiarą za występek; ponieważ to znaczyłoby, że nasz Pan był grzesznikiem; lecz On jest nazwany ofiarą za grzech. Z tego widzimy, że ona odnosi się do naszego Pana w łączności z jego osobistą ofiarą wolną od grzechu, jako pierwszą ofiarą za grzech pozafiguralnego Dnia Pojednania. Pismo Św. niezawodnie zapewnia nas, że On jest tym pozafiguralnym Cielcem. (Żyd. 7: 27; 10:5-9; 13:11, 12.) Przeto aluzja zawarta w cielcu na ofiarę za grzech w 4Moj. 8:8 jest do śmierci naszego Pana, jako ofiary za grzech. (2Kor. 5:21, 18, 19; Rzym. 5:6, 8; 8:3; Żyd. 2:9; 9:28.) To, jak wiemy, było nam bardzo umiejętnie przedstawione w pierwszej części 4-go rozdziału Cieni Przybytku. Przeto widzimy, że aluzja do śmierci Chrystusowej, jako cielca na ofiarę za grzech, jest nam dana w w. 8. Trzymajmy tę myśl w pamięci, a po pewnych wyjaśnieniach udowodnimy, że tak jest:
(Ciąg dalszy nastąpi)
BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO
(1) Z ilu klas składał się wyznający lud Boży podczas W. Ewang.? Które to były? Jakie dwie serie figur wyobrażały to w tych klasach? Co to znaczy że cielesny Izrael był figurą? Jak zacytowane ustępy udowodnią ją to? Przez co szczególnie było wykazane w tych kolumnach? Do jakiego badania wracamy się w obecnym artykule? Jaki jest temat obecnego artykułu? Na jakich ustępach jest to badanie uzasadnione? Jak powinniśmy przystąpić do niego? Dlaczego?
(2) W którym numerze było nasze ostatnie badanie w Księdze 4 Moj.? Jakie były tematy? Jak daleko w naszym badaniu 4 Ks. Moj. one nas doprowadziły? Jakich Lewitów nie badamy w tym artykule? Dlaczego nie? Do czego to nas pobudza, aby uczynić z nimi? Do których Lewitów ograniczymy nasze obecne badanie? Dlaczego mamy badać tych? O czem to badanie jest zamierzone zapewnić nas? Ile jest różnych pozafigur Lewickich?
(3) Jaki dowód był dany powyżej o Lewitach W. Ewang.? Jako tacy, jakiemi Lewitami oni są? Którzy w skończonym obrazie W. Ewang. są Lewitami? W międzyczasie co fakty dowodzą? Na ile części nasze badanie będzie podzielone? Które to są? W której części 4 Ks. Moj. 8 jest podany rozkaz o ich oczyszczeniu? O ich poświęceniu? O wypełnieniu tych rozkazów? Co ostrożne badanie 4 Moj. 8:5-26 wyjaśni? Co w. 5 pokazuje? Kto nie jest oryginatorem tej służby? Kto był jej jedynym oryginatorem? Jakie dwie rzeczy udowodniają to?
(4) Jakie dwa rozkazy Bóg dał Mojżeszowi w w. 6? Kogo Bóg i Mojżesz w tem reprezentuje? Kogo oni poszczególnie reprezentują w tych dotyczących czynościach? Naogół, przez co pozafiguralny Mojżesz odłączył pozafigury? Jakiemi pięcioma sposobami On to uczynił? Jakie osoby reprezentuje Obóz? Jakie trzy czyny zawierają się w najszerszym znaczeniu słowa odłącz? Do którego znaczenia tego słowa stosują się słowa w. 6?
(5) W jakich znaczeniach jest słowo oczyszczenie biblijnie użyte? Co ono włącza razem w jego szerokim znaczeniu? W jego ścisłem znaczeniu każde z osobna? W którem słowie w. 12 mamy drugie ścisłe znaczenie? Gdzie te znaczenia zawierają się razem w szerokim znaczeniu? Co w. 7 bezpośrednio określa? Z ilu części składa się proces oczyszczenia? Jaka jest pierwsza? Druga? Trzecia? Co te trzy uzupełniają? Jaki jest charakter tych trzech rzeczy?
(6) Jaka jest łączność wód oczyszczenia i odłączania? Jak to jest udowodnione Pismem Św.? Jakie hebrajskie słowo jest przetłumaczone oczyszczenie w w. 7? Jakie pięć znaczeń ono ma w hebrajskim? Które ustępy udowodniają to? Które z tych pięciu znaczeń stosują się w 4Moj. 8:7; 19:9, 17? Gdzie nasz Pastor omawia te wody? Co one reprezentują? Do czego pozafigura jest użyteczna? Co 4Moj. 19:11-22 uczy, że to było figuralnym użytkiem tych wód? Kogo umarli tych wierszy reprezentują?