Teraźniejsza Prawda nr 95 – 1938 – str. 62
według sprawiedliwości. Pozafiguralne wody oczyszczenia i brzytwa dokonują wszystkich poprzednich zarysów skruchy, oprócz ostatnio wymienionego.
UPRANIE SZAT LEWITÓW
(14) Ta ostatnia cześć skruchy jest dokonana przez trzeci i ostatni proces oczyszczenia – upranie szat. W symbolach biblijnych szaty, czyli odzież jest użyta na pokrycie naszej nagości, tak też nasza symboliczna odzież jest noszona na pokrycie naszej symbolicznej nagości, która przedstawia nasze wady – niecnoty. (Obj. 16:15.) Św. Piotr pokazuje, że cnoty są zobrazowane przez szaty, gdy on napomina nas, abyśmy przyoblekli się w pokorę, (1Piotra 5:5), a siostry mają się ozdabiać pokorą i cichym spokojnym duchem (1Piotra 3:3, 4). Św. Paweł daje podobne napomnienie, (1Tym. 2:9, 10.) On także mówi o naszym przyobleczeniu się w sympatię, uprzejmość, pokorę, cichość, cierpliwość, znoszenie i przebaczanie, które przeto są symbolicznymi szatami. Ale tak jak nasze literalne szaty staja się splamione i brudne, tak też nasze symboliczne szaty czasami stają się splamione i brudne. (Judy 23; 2Kor. 7:1.) Gdy nasze wady – niecnoty – są usunięte, to jest mówione o nas, że jesteśmy bez plam. (Pieśni.Sal. 4:7; Efez. 5:27; 1Tym. 6:14; 2Piotra 3:14.) Symboliczne szaty Chrystusa nigdy nie miały plam. (Żyd. 9:14; 1Piotra 1:19) W symbolach biblijnych o Słowie Bożym, w jego oczyszczaniu od mocy grzechu, jest mowa, jako o symbolicznej wodzie. (Efez. 5:26; Żyd. 10:22; Jan 15:3; Tytus 3:5.) Te zastanowienia uzdalniają nas rozumieć, co jest zobrazowane przez upranie szat przewidzianych Lewitów. To przedstawia, że przewidziani pozafiguralni Lewici usuwają ze swoich zalet jakiekolwiek wady z ich upadłej natury, trzymające się ich, przez zastosowanie do nich stosownych oczyszczających części Słowa Bożego. Ci, co byli kandydatami na usprawiedliwionych z wiary, mieli naturalnie mniej więcej śladów podobieństwa Bożego w sobie, lecz one były mniej więcej skażone – splamione – upadłością – wadami. Te wady muszą być usunięte, ażeby zalety sprawiedliwości, które są splamione przez nie, mogły być oczyszczone z takich plam, a to staje się przez zastosowanie takich części oczyszczającego Słowa, które usuwają takie wady z tych zalet; a to zwykle jest uczynione przez te części Słowa, które wprowadzają te zalety w czynność przeciw tym wadom, które tym sposobem są usunięte. Taka czynność obejmuje miłość do, i postępowanie według, zalet sprawiedliwości, przez które oczyszczającym Słowem przewidziani usprawiedliwieni z wiary oczyszczają swoje symboliczne szaty z plam i brudów grzechu, które się na nich nagromadziły. Gdy żałujący grzesznik uczyni co może, aby oczyścić swoje dobre zalety z wad, które lgną do nich, on kończy proces skruchy – pozafigurę oczyszczenia Lewitów W. Ewang., jak to jest podane w figurze w 4Moj. 8:6, 7.
(15) Opuszczając figurę, byłoby dobrze, gdybyśmy wytłumaczyli literalną mową kroki, wzięte w żalu za grzechy, co w ogólnej figurze było przedstawione przez wyruszenie Lewitów z obozu ku drzwiom przybytku. W dotyczącej figurze, którą badamy, mamy to pokazane w tym, co nasz Pan i żałujący grzesznik czyni względem tych trzech procesów oczyszczenia w. 7 Grecki rzeczownik przetłumaczony skrucha lub żal (za grzechy) jest metanoia, a równający się temu grecki czasownik żałować jest metaneoin. Literalnie ten czasownik znaczy opamiętanie się, czyli zmiana usposobienia. Żal za grzechy czyli skrucha znaczy więc zmiana w umysłowym, moralnym i religijnym usposobieniu względem grzechu i sprawiedliwości, co się tyczy Boga i człowieka. Zmiana w umysłowym usposobieniu obejmuje w sobie porzucenie błędów odnośnie grzechu, a przyjęcie prawd
kol. 2
na ich miejsce i porzucenie błędów odnośnie sprawiedliwości, a przyjęcie prawd o niej na ich miejsce. Zmiana w moralnym usposobieniu znaczy porzucenie miłości do grzechu, grzesznego postępowania i nienawiści, opuszczania się w sprawiedliwości i gwałcenia jej względem ludzi, a przyjęcie sprawiedliwości, nienawiści do grzechu i unikanie go i miłości do sprawiedliwości i postępowanie według niej względem ludzi. Zmiana w religijnym usposobieniu obejmuje zaniechanie miłości do grzechu, grzesznego postępowania względem Boga i nienawiści opuszczania się w sprawiedliwości i gwałcenia jej względem Boga, a przyjęcie nienawiści do grzechu i unikania go względem Boga i miłości do sprawiedliwości i postępowania według niej względem Boga. Żal za grzechy, skrucha zawiera się w takiej nienawiści do grzechu, a miłości do sprawiedliwości, ponieważ te dwa uczucia sprawiają, że miłował grzech i grzesznie postępował, i miał nienawiść do sprawiedliwości, unikał jej i gwałcił ją. Tak, najsroższym żalem doświadczonym przez człowieka jest zgryzota sumienia – prawdziwa skrucha za grzech. Z tej przyczyny prawdziwy żal jest pełen smutku, jak to jest pokazane, np., w Psalmach pokutnych: Psalm 6; 32; 38; 51; 102; 130; 143. Taki smutek jest biblijnie nazwany smutkiem „według Boga” i smutkiem „ku pokucie”. – 2Kor. 7:9-11.
(16) Co następuje jest analizą tych rzeczy, które stanowią biblijny żal za grzech: umysłowe przekonanie o grzechu (Jan 8:9); serdeczny żal za grzech (Mat. 11: 21; 2Kor. 7:9-11; Rzym 7:24); nienawiść do grzechu (5Moj. 7:26; Rzym. 7:15); zaniechanie grzechu (Przyp. 28:13: Mat 3:8); wyznanie grzechu (Ezdr. 10:1; Neh. 9:2; Przyp.28: 13; Mat. 3:6; Dz.Ap. 19: 18); zadosyćuczynienie za grzech (3Moj. 6:4, 5; Ezech. 33:15; Łuk. 19:8); opozycja do grzechu (List do Rzymian 7:15, 19, 23); Następujące idee stanowią biblijne elementy żalu czyli opamiętania się co do sprawiedliwości: (1) miłość do sprawiedliwości (Rzym. 12:9; 7:22; (2) postępowanie według sprawiedliwości (Rzym. 6:19-21; Dz.Ap. 26:20); i (3) bój o sprawiedliwość (2Kor. 7:11; 10:5; Do Żyd. 12:4.) Przeto żal za grzechy ma dwa zarysy: jeden dotyczący grzechów, a drugi sprawiedliwości. W jego zarysie względem sprawiedliwości on ma trzy części. Przeto w obydwóch zarysach on ma dziesięć części. My wiemy to z Biblii i z naszego doświadczenia, jak również z doświadczenia drugich, którzy żałowali za grzechy. Można do tego dodać, że żal za grzechy jest pierwszym wielkim krokiem ku usprawiedliwieniu, a drugim krokiem ku usprawiedliwieniu jest wiara. (Mar. 1:15; Dz.Ap. 20:21.) Gdy te dwa kroki są uczynione, wtedy dostępuje się usprawiedliwienia przez wiarę.
(17)Co następuje jest analizą ustępów Nowego Testamentu, w których trafia się czasownik metanoein (żałować) i rzeczownik metanoia (żal). Najpierw podamy ustępy, w których ten czasownik jest użyty: Ludzie mają pokutować, tj., żałować – (opamiętać się) ponieważ przybliżyło się królestwo (Mat. 3:2; 4:7; Mar. 1:15); Piotr głosił, aby żałowali (Dz.Ap. 2:38; 17:30; nieżałowanie jest ganione, a żałowanie jest zalecane Mat. 11:20, 21; Łuk. 10:13; 17:30); kazanie ma doprowadzić do pokuty, żalu (opamiętania się) (Mat. 12:41; Mar. 6:12); niektórzy nie pokutują, nie żałują (Łuk 13:3, 5; 16:30; 2Kor. 12:21; Obj. 2:5, 21; 22; 9:20, 21; 16:9, 11); pokuta jest nakazana (Dz.Ap. 3:19; 8:22; 26:20; Obj. 2:5, 16; 3:3, 19); ona sprawia radość w niebie (Łuk. 15:7, 10); i my mamy przebaczyć żałującemu (Łuk. 17:3, 4). Teraz następują ustępy, w których rzeczownik metanoia jest użyty: Chrzest Jana był ku pokucie (Mat. 3:11, 13; Mar. 1:4; 2:17; Łuk. 3:3; 5:32; Dz.Ap. 13:24; 19:4); dobroć Boga prowadzi do pokuty (Rzym. 2:4; 2Piotra 3:9); pokuta ma być kazana (Łuk. 24:47; Żyd. 6:1);