Teraźniejsza Prawda nr 95 – 1938 – str. 61
na wyzwolenie z pod potępienia Prawa Zakonu (Rzym. 3:20; Gal. 2:16) i, że mu brak siły, aby mógł siebie wybawić z mocy i panowania grzechu. (Rzym 7:14, 18, 23.) Wynikiem tego jest jego beznadziejność, żeby sam siebie mógł wybawić z pod potępienia Zakonu, i wzbudzenie w nim gorliwego pragnienia, aby osiągnąć wybawienie z pod jego potępienia i z pod mocy grzechu. Tutaj zakon ustaje; gdyż ono nie może dalej iść, jak tylko pokazać człowiekowi jego upadły stan i wzbudzić w nim pragnienie innego Zbawiciela niż siebie; lecz Zakon nie może mu dać tego Zbawiciela, gdyż danie tegoż jest funkcją nie Zakonu, lecz Ewangelii. (Gal. 3:24.) Dotąd symboliczna brzytwa wyjawienia Prawa Zakonu – sprawowała, lecz nie mogła więcej uczynić.
CZYNNIKI WYJAWIEŃ PRAWA ZAKONU
(11) Zobaczymy teraz udział pozafiguralnego Mojżesza w użytku tej pozafiguralnej brzytwy. On, rozumie się, nie użył jej osobiście, ani też podał ją osobiście przewidzianym pozafiguralnym Lewitom. Do tego on użył czynników. Niektóre z nich były żywotne a niektóre nieżywotne. Te ostatnie jednak były przygotowane przez niektóre z poprzednich. Tymi żywotnymi czynnikami byli czasami urzędnicy z pomiędzy kapłanów – apostołowie, prorocy, ewangeliści, pastorowie, tj., nauczyciele, i diakoni – a czasami bracia z kapłaństwa, którzy nie mieli urzędu w prawdziwym Kościele. Czasami tymi żywotnymi czynnikami byli pozafiguralni Lewici, zwłaszcza pozafiguralni Lewici Gersona, i to z odłamu Lobniego, działając, jako ewangeliści, jako nawołujący do odrodzenia religijnego, pastorzy, katechiści, miejscowi kaznodzieje, nauczyciele szkółek niedzielnych, rodzice, starsi bracia i inni „świeccy pracownicy.” Czynnikami nieżywotnymi zwykle były książki, takie jak Biblia, Pilgrim’s Progress (Postęp Pielgrzyma), katechizmy, stosowne hymny, ulotki, czasopisma, itd., omawiające przedmioty połączone z Prawem i żalem za grzechy. Ogólnie mówiąc, ci Lewici należeli do dwóch klas wyznań obrządkowych i nieobrządkowych. Między pierwszymi był grecki i rzymskokatolicki kościół, luterański i episkopalny. Między nieobrządkowymi były kalwinistyczne, baptyskie, unitariańskie, kongregacjonalne, kwakierskie, metodyskie, chrześcijańskie i adwentyskie kościoły. Ci pierwsi zwykle używali sposobu katechizmowego w zajęciu się symboliczną brzytwą względem przewidzianych usprawiedliwionych z wiary, a ci ostatni zwykle używali metody nawoływania do odrodzenia, lub ewangelicznego sposobu w tym celu, jednak kalwinistyczny kościół używał obydwóch tych sposobów. Nie jest naszą myślą, rozumie się, że wszyscy, którzy otrzymali naukę katechizmową przyjęli tę brzytwę i użyli jej dla celu zamierzonego; lub że wszyscy, którzy byli na zebraniach ewangelicznych, lub gdzie nawoływano do odrodzenia, uczynili to. Lecz bez wątpienia ci, co byli właściwie usposobieni przez te dwie metody używania pozafiguralnej brzytwy – wyjawień Prawa Zakonu – ku nim, uczynili właściwy użytek z niej. W innych wypadkach niektórzy otrzymali tę brzytwę więcej prywatnymi sposobami, tj., przez rozmowy i czytanie.
(12) To nasuwa interesujące pytanie: Jak te żywotne i nieżywotne czynniki podały tę brzytwę przewidzianym pozafiguralnym Lewitom? Przez nauczanie, głoszenie i określanie im Prawa Zakonu. To znaczy, że oni wyjaśnili im naturę, zasady, wymagania, obiecane nagrody i grożące kary Prawa Zakonu. Tym sposobem oni zapoznali ich z Prawem Zakonu i ich pokrewieństwem do niego. Oni uczynili to w taki sposób, aby ukazać im taki obraz samych siebie, odzwierciedlony przez Zakon, jako figuralne lustro. Przez to oni przyszli do zrozumienia, że oni są grzeszni, tak przez odziedziczenie,
kol. 2
jak również w czynny sposób. Oni przez to widzieli swoje liczne wady, słabości i braki. Oni zobaczyli siebie skażonych przez niecnoty, bardzo słabych we wszystkich cnotach i, swoje braki do pewnego stopnia we wszystkich cnotach, a w niektórych zupełnie. Tym sposobem one dały im wiedzę i przekonanie o ich grzechach i grzeszności. Te czynniki przez podanie im brzytwy wyjawień Zakonu, także ogłosiły ich potępienie przez Zakon, które wielu z nich błędnie powiększyło na wyrok wiecznych mąk, ku szkodzie tych, którzy przyjęli ten błąd i jego wynikające skutki. Lecz Pan po cichu ignorował ten błąd i pomimo tego, właściwie usposobił wielu do ogolenia swych symbolicznych włosów. Te czynniki dalej podały przewidzianym usprawiedliwionym z wiary tę brzytwę przez odcięcie od nich każdej nadziei, że oni będą mogli przez użycie jej podobać się Bogu, usunąć Jego wyrok z siebie i sprawić swoje własne usprawiedliwienie. Więc ich podanie tej. brzytwy tym dało im wiedzę dobrego i złego, ich grzechów, poznanie swej grzeszności, zasmuconą przytomność o ich potępieniu, przekonanie, iż nie są w stanie naprawić stanu pomiędzy sobą a Bogiem i ujść potępienia grzechu. Tak więc na kowadle Prawa Zakonu ich serca były figuralnie skruszone na kawałki, a to jest, co skrucha znaczy.
(13) Te czynniki nie dokonały golenia. Każdy z przewidzianych usprawiedliwionych z wiary musiał to sam uczynić. Przedwstępnie do tego golenia, on musiał przyjąć tę brzytwę z rąk tych, którzy mu ją przedstawiali. To znaczy, że każdy musiał patrzeć na tą brzytwę i widzieć ją w jej szczegółach i użytkach, tj., każdy musiał pilnie badać naturę, zasady, wymagania, obiecane nagrody i grożące kary Prawa Zakonu. Ponadto musiał wyciągnąć swoją figuralną rękę – wierzenie – i przyjąć tę brzytwę, co znaczy, że on musiał wierzyć w określenie go, przez Prawo Zakonu, tj., przyjąć wiedzę o grzechu, jaką Zakon sprawił, i wskutek tego stać się przekonanym, że on jest grzesznikiem. Ponadto, jego przyjęcie tej brzytwy znaczyło, iż on przyznał, że on jest sprawiedliwie potępiony przez wyjawienia Zakonu i, że był niezdolny swymi siłami ujść jego kar i pojednać się z Bogiem. A, ostatecznie, jego przyjęcie jej okazuje chęć przyjęcia jej w celu golenia się nią. Że włosy w symbolach biblijnych znaczą władzę, jest widoczne z włosów Samsona i z włosów, jako niewieście w Obj. 9:8 – władz takich, jako kościołów. Grzechy są władze pewnego rodzaju, tj., są wyrażonymi władzami grzesznika, iż ma prawo gwałcić sprawiedliwość. Lecz takie władze – grzechy – muszą być usunięte. Skrucha stawia człowieka w taki stan serca i umysłu, w którym on więcej nie pragnie mieć i używać takich władz, a są to wyjawienia Zakonu, tj., symboliczna brzytwa, którą żałujący grzesznik używa na sobie, jako środek, przez który odcina od siebie takie władze. Symboliczny akt golenia przeto znaczy, że grzesznik odcina od siebie swoje grzechy, jako władze poprzednio posiadane i używane. Ponieważ jednym z składników skruchy jest usunięcie miłości do grzechu, do nałogów i praktyk grzechu, jako władze grzesznika, przeto widzimy, że tak pozafiguralne wody oczyszczenia, jak i pozafiguralna brzytwa, użyta w ogoleniu wszystkiego ciała grzesznika, tj., każdej części jego serca i umysłu, w których były grzechy jako władze, połączyły się, aby sprawić skruchę, która składa się z poznania dobrego i złego ogólnie, a szczególnie z poznania swych własnych przewinień, z przekonania o swym własnym grzesznym stanie, ze zrozumienia, iż się jest potępionym i niezdolnym wybawić siebie, z nienawiści grzechu, z postanowienia odłączyć się od grzechu, z rzetelnego i do pewnego stopnia pomyślnego wysiłku w takim odłączeniu, i na ostatku, z miłości do i z rzetelnego i w pewnej mierze pomyślnego wysiłku w postępowaniu