Teraźniejsza Prawda nr 95 – 1938 – str. 59
4Moj. 8:5-26 tyczącej się Wieku Ewangelii; ponieważ teraz widocznie to jest na czasie co następująca dyskusja, mamy nadzieje?, faktycznie udowodni. Ta dyskusja, ufamy zadowoli nas wszystkich odnośnie prawdziwości myśli naszego Pastora na usprawiedliwionych z wiary w Wieku Ewangelii, jako będących Lewitami Wieku Ewangelii, który pogląd jest podany przez niego w Cieniach Przybytku. Jego inne poglądy są podane w innych jego pismach i wierzymy, że wszystkie z nich są właściwe.
TYMCZASOWI LEWICI
(3) Powyżej był podany faktyczny i pozafiguralny dowód, że usprawiedliwieni z wiary byli Lewitami Wieku Ewangelii Jako takowi, rozumie się, oni są tylko tymczasowymi Lewitami. Lewitami skończonego obrazu Wieku Ewangelii są z Epifanii – Wielki Grono i Młodociani Święci. Lecz fakty tej sprawy obficie dowodzą, iż usprawiedliwieni z wiary są (tymczasowymi) Lewitami W. Ewangelii W naszym badaniu zwrócimy naszą uwagę wpierw na ich oczyszczenie, a potem na ich poświęcenie. Oczyszczenie jako rzecz rozkazana jest omawiane od w. 6 do połowy w. 10 i w w. 12; a poświęcenie, jako rzecz rozkazana, jest omawiane w drugiej połowie w. 10 w w. 11 i od w. 13-19, a czynność ich oczyszczenia i poświęcenia, z ich służbą po nim jest omawiana od w. 20-26. Pilne badanie tych wierszy wykaże nadzwyczaj uderzającą zgodność pomiędzy oczyszczeniem i poświęceniem figuralnych Lewitów, a oczyszczeniem i poświęceniem ich pozafigur w Wieku Ewangelii. W. 5 pokazuje nam, że całe postępowanie z Lewitami, jak to jest podane w tym rozdziale powstało od Boga. Oryginatorem tej służby nie był Mojżesz, ani Aaron, ani żadna inna ludzka istota. Bóg sam był jej Oryginatorem. I to widocznie jest prawdą, ponieważ ten rozdział, tak jak te poprzednie dotąd badane, jest figuralny, a przeto proroczy; więc to zlecenie było dane z natchnienia, które dowodzi, iż ta sprawa miała swój początek u Boga, jako część Jego natchnionego objawienia, ponieważ w. 5 brzmi: „Rzekł Pan do Mojżesza mówiąc.”
(4) W w. 6 są dwa zlecenia dane od Boga Mojżeszowi: (1) aby wziął niekapłańskich potomków Lewiego z pośród Izraela i (2) aby je oczyścił. W tej figurze, naturalnie, Bóg przedstawia Siebie Samego w Jego działalności w Wieku Ewangelii względem tych; którzy mają stać się pozafiguralnymi Lewitami, rozkazując, żeby oni byli odróżnieni od pozafiguralnego Obozu i byli oczyszczeni jako tacy. W tej czynności Mojżesz, tak jak zwykle w 4 Ks. Moj., reprezentuje naszego Pana Jezusa jako Wykonawcę Jehowy w Wieku Ewangelii w dotyczącej sprawie. Nasz Pan odłączył przewidzianych usprawiedliwionych z wiary od reszty pozafiguralnego Obozu przez serie opatrzności, które często obejmowały wpływy, działające przed ich urodzeniem, obdarzając ich dziedzicznie skłonnością, by stali się pozafiguralnymi Lewitami, które czasami znaczyły mniej lub więcej nieprzyjaznych doświadczeń z grzesznikami w pozafiguralnym Obozie, które zawsze znaczyły mniej lub więcej cierpień, danych w celu zrobienia wrażenia na nich odnośnie niezadowolenia, jakie grzech sprawia i pragnienie sprawiedliwości, a które często sprawiło na nich dobre wrażenie odnośnie Boga i sprawiedliwości. Wszystkie cztery serie tych doświadczeń są mniej więcej połączone z inną serią – doświadczenia z pewnymi religijnymi naukami, stosujące się do pozafiguralnego Obozu – tych, co szukali mniej więcej przyjaźni z Bogiem, lecz nie postępowali ze stanu Obozu, jako grzesznicy, do stanu pokuty, reprezentowanego przez otwartą przestrzeń pomiędzy obozem a przybytkiem. Było to przez te pięć serii doświadczeń – cztery opatrznościowe, a jedna kształcąca – którymi nasz Pan, jako odrębnie od ich oczyszczenia i poświęcenia,
kol. 2
odłączył przewidzianych usprawiedliwionych z wiary od innych grzeszników. W najszerszym znaczeniu, nie tylko te pięć serii doświadczeń, lecz także ich oczyszczenie i poświęcenie, można by powiedzieć, że odłączają ich od pozafiguralnych Izraelitów. Lecz w w. 6 słowa, „Weźmij Lewity z pośród synów Izraelskich, ” odnoszą się wyłącznie do tych pięciu serii odłączających doświadczeń podanych powyżej.
(5) Słowo, oczyszczenie, co się tyczy W. Ewangelii jest użyte w Biblii w węższym i szerszym znaczeniu. W szerszym znaczeniu ono odnosi się do czyjegoś omycia się (1) z potępienia grzechu, co staje się przez krew Chrystusową, i (2) z pod mocy grzechu, co staje się przez Słowo poparte opatrznościami Bożymi. Lecz w w. 6, 7 słowo oczyść nie jest użyte w szerokim, lecz w ścisłym znaczeniu oczyszczenie z mocy grzechu jak jest widoczne z w. 7, natomiast drugie węższe znaczenie oczyszczenia jest podane pod figura pojednania w w. 12. W w. 21 są podane obydwa węższe znaczenia razem, tj., to słowo jest użyte w jego szerokim znaczeniu – „aby byli czystymi.” W w. 7 mamy wyraźnie powiedziane jakimi procesami figuralni Lewici byli oczyszczeni, jako figura pierwszego z powyżej wymienionych dwóch węższych znaczeń oczyszczenia z mocy grzechu – „A to uczynisz oczyszczając je.” Spoglądając na te procesy podane w w. 7, znajdujemy, że są trzy: (1) pokropienie Lewitów wodą oczyszczenia, (2) ogolenie wszystkiego ich ciała i (3) upranie szat ich. Te trzy rzeczy kolejno uczynione im, lub dokonane przez Lewitów w figurze, ukończyły służbę oczyszczenia w pierwszym wąskim znaczeniu tego słowa. To były figuralne czynności, a zastanowienie się nad ich pozafigurami daje nam do wiadomości pewne bardzo zadziwiające rzeczy. Teraz przystąpimy do zastanowienia się nad nimi.
(6) Najpierw będziemy badali pozafigurę pokropienia Lewitów wodą oczyszczenia. Wody oczyszczenia w. 7 są te same co wody (liczba mnoga w hebr.) oczyszczenia w 4Moj. 19:9, 17. W hebrajskim języku słowo chatath najpierw znaczy grzech, a potem znaczy ofiara za grzech (w. 8), tak jak greckie słowo hamartia także ma te dwa znaczenia, co było pokazane na tych łamach, a trzecie znaczenie jest, za grzech, t. j, na oczyszczenie z grzechu. (4Moj. 19:9, 17.) Ono także znaczy kara za grzech (Zach. 14:9) i stan grzechu, tj., wina grzechu. (1Moj. 18:20; 4Moj. 16:26; 32:23; Ezech. 18:24.) Z tych pięciu znaczeń tylko trzecie nas obchodzi, jako to w którym w. 7 używa to słowo. Pozafigurę wód oczyszczenia nasz Pastor dał nam w Cieniach Przybytku, gdy wyjaśnił wody, z którymi popiół czerwonej jałowicy był zmieszany, tj., prawdy zebrane w historii zapisanej o cierpieniach Starożytnych Św. dla sprawiedliwości, jako pomocne w oczyszczaniu od mocy grzechu Adamowego, częściowo w wieku Ewangelii a szczególnie w Tysiącleciu. W 4Moj. 19:11-22 są przedstawione figuralne wody oczyszczenia i ich użytek w oczyszczaniu się od splugawienia się w obecności umarłego, lub dotknięcia się go. Umarli tutaj reprezentują Adama i jego potomków w grzechu pod wyrokiem śmierci. Znajdowanie się w obecności umarłych jest figurą na czyjeś posiadanie odziedziczonego skażenia grzechu Adamowego, a dotknąć się umarłego reprezentuje czyjeś czynne praktykowanie grzechów Adamowych wskutek odziedziczenia skażenia grzechu. Sam popiół czerwonej jałowicy reprezentuje pamięć – historię – Starożytnych Św., które są zawarte w Starym Testamencie. Żywa (bieżąca) woda (4Moj. 19:17) reprezentuje prawdy postępowe w pozafigurach. Np., historia (pamięć, tj., to co teraz pozostaje z tych czynów tych dwóch proroków) ostatnich pokrewnych czynów Eliasza i Elizeusza jest trochę z tego pozafiguralnego popiołu, natomiast prawdziwe pozafiguralne