64 R.P., a to jest akurat 1845 lat przed wydaniem głównych dzieł Prawdy w przesiewaniu „Sprzeciwiania” Żniwa W. Ewangelii. Są to te fakty, które zmuszają nas powiedzieć, że daty na piąte wezwanie i przesiewanie Żniwa W. Żydowskiego są przypuszczalne, więcej na wezwanie niż na przesiewanie.

      Da się zauważyć, że w pierwszej tabeli powyżej, pod trzecim wezwaniem, mówiliśmy, że Paweł nawrócił się 34 R.P. Ten fakt uzasadniamy na uczynieniu br. Russella „onym Sługą”, szafarzem spichrza, a tym sposobem uczynieniu go dozorcą niektórych największych prawd, np., odnośnie znaczenia 3Moj. 16, w 1879 r. Rozumując wstecz, mówimy, że uczynienie Pawła Apostołem uczyniło go jednym z Dwunastu, który od tedy stał się szafarzem największych i najważniejszych części Prawdy. To stawiło br. Russell w 1879 r., jako Eleazara W. Ewangelii, w takie same stosunkowe stanowisko wobec spichrza, jakie miało Dwunastu Apostołów, Eleazar Żniwa Żydowskiego, w 34 R.P., kiedy objętość ich władz, jako pozafiguralnego Eleazara, była powiększona przez przyjęcie Pawła do ich liczby; ponieważ trzeba zauważyć, że zanim br. Russell w 1879 r. stał się onym Sługą, on miał cały wykonawczy nadzór nad pracą, tj., od Zielonych Świąt, 1878 r., kiedy przyszło do zupełnego zerwania z p. Barbourem i nadal, chociaż on współdziałał w nadzorze wykonawczym przed Zielonymi Świątkami, 1878 r. Równoległe władze, jakie dostały się br. Russellowi w 1879 r., i jakie dostały się Apostołom przez dołączenie Pawła do ich liczby, zmuszają nas do wnioskowania z równoległości Żniwa, że Paweł był nawrócony 34 R.P. Mamy nadzieję podać kiedyś szczegółowo paralele pomiędzy Dwunastoma Apostołami, a naszym Pastorem, tj., pomiędzy równoległymi pozafiguralnymi Eleazarami, jak oni się objawiają z paraleli Żniw, w pracach apostolskich zapisanych w Dziejach Apostolskich i w pracy br. Russella.

      Nasz Pastor nigdy nie zaniechał równoległości Żniw od paź. 29 do kwiet. 33 R.P. i od paź. 1874 do kwietnia 1878. Co on uczynił w tym artykule, Żniwo Nie Jest Skończone, było to: On porzucił myśl, odnośnie równoległości Żniw, jako mających do czynienia z Prawdziwym Kościołem od k w. 33 R.P. do paź. 69 R.P. i od kw. 1878 do paź. 1914 r. i porzucił Żniwo (żęcie), jako będące 40 lat długie. Powyższe fakty w tabelach dowodzą, że równoległości Żniw trwały dalej po 33 R.P. i po 1878 r. W II-gim tomie, str. 262, nasz Pastor porównał wezwanie, wychodzące
kol. 2
do Korneliusza, itd., ze specjalnymi wezwaniami, wychodzącymi w 1881 r. do niektórych na roli, tj. do tych, nie będących w nominalnym kościele, tak jak Korneliusz nie był członkiem Żydowskiego kościoła. Te fakty, rzecz pewna, należą do równoległości Żniw, a nie równoległości dyspensacji. Następujące fakty dowodzą, że chociaż Żydowska dyspensacja zaszła na Wiek Ewangelii od 33 do 73 R.P., to Wiek Ewangelii zachodził wstecz w Wiek Żydowski od kw. 33 do paź. 29 R.P., tj. do czasu spłodzenia Chrystusa, kształtowania i narodzenia z Ducha. Te rzeczy nie mogą należeć do Wieku Żydowskiego, który był cielesnym, pod Zakonem, pod którym, jako nowe stworzenie, nasz Pan nie był. Jezus, jako nowe Stworzenie, należy dlatego do Wieku Ewangelii. Chociaż łaska, ofiarująca królestwo pomiędzy paź. 29 r., a kw. 33 R.P., niezawodnie należała tło równoległości dyspensacji, a nie do równoległości Żniw, to jednak przyjęcie tej łaski, które było zżęciem każdej jednostki, nie należy do równoległości dyspensacji, ale do równoległości Żniw. To jest bardzo widoczne z faktu, że nie tylko Jezus był na próbie, jako nowe stworzenie, czy otrzyma życie w tych 3½  latach, ale ci 12 i 70 (Jana 17:20; Łuk. 10:20) przez posiadanie, jakoby namaszczenia przed Zielonymi Świątkami (Mat. 10:1; Marka 3:14, 15; Łuk. 10:1, 6, 17, 19) byli stawieni na próbę, czy są godni życia, chociaż jeszcze nie byli nowymi stworzeniami, co jest widoczne z Judasza, jednego z tych 82, idącego na wtóra śmierć bez spłodzenia z Ducha. Chociaż reszta z tych przeszło 500 zżętych ziaren pszenicy przed Zesłaniem Ducha Ś w. (1Kor. 15:6), nie mająca takiego przed Zielonymi Świątkami namaszczenia, nie była na próbie życia, oni, jako ziarna pszenicy, faktem ich zżęcia należeli do Wieku Ewangelii w równoległościach Żniw przed śmiercią naszego Pana. Przeto, zależące od charakteru aktów, niektóre rzeczy uczynione w tych 3½  latach, należą do równoległości dyspensacji, a niektóre z nich do równoległości Żniw. Ponieważ one są osobne i odrębne. Rozumie się, równoległe dyspensacje nie mogą nam dać doświadczeń prawdziwego Kościoła w Żniwie Żydowskim, jako równoległe z doświadczeniami Kościoła w Żniwie Wieku Ewangelii, ponieważ to byłoby mieszaniem równoległości Żniw z równoległościami dyspensacji. Lecz równoległości Żniw dają nam doświadczenia prawdziwego kościoła w Żniwie Żydowskim i w Żniwie Wieku Ewangelii, jako równoległych.

kol. 1

OCZYSZCZENIE I POŚWIĘCENIE
LEWITÓW WIEKU EWANGELII

4Moj. 8:5-26 (P ’31, 52-58; ’31, 69- .)

      Niezaprzeczonym faktem jest, że podczas Wieku Ewangelii były trzy klasy wśród wyznającego ludu Bożego: (1) poświęceni, (2) usprawiedliwieni i (3) grzesznicy. Te trzy klasy równają się odpowiednio świątnicy, dziedzińcowi i obozowi, lub Kapłanom, Lewitom i Izraelitom (z dwunastu świeckich pokoleń). Fakt że lud Boży tych trzech klas znajdował się w Wieku Żydowskim wśród cielesnego Izraela, znaczy, że duchowy Izrael, jako pozafigura cielesnego Izraela, będzie stanowił trzy klasy, powyżej wymienione. (Izaj. 8:14; Gal. 6:15; Mat. 21.43; Łuk. 13:33; Filip. 3:3; 1Kor. 10:18.) W tych szpaltach wykazaliśmy rozmaite zarysy tych trzech części obydwóch Izraelów Bożych, zwłaszcza w naszym badaniu 4 Ks. Moj. W obecnym artykule wracamy się do naszego badania tej księgi i mamy nadzieję, że przez Boskie oświecenie będziemy mogli przedstawić w obecnym artykule biblijną dyskusję figury i pozafigury oczyszczenia i poświęcenia Lewitów Wieku Ewangelii, zgodnie z figurą przedstawioną w 4Moj. 8:5-26. Niechaj Pan błogosławi wszystkim naszym drogim czytelnikom
kol. 2
aby mogli zrozumieć obecne badanie, jako część postępującej Prawdy Epifanicznej, która jest jednym z przywilei świętych Epifanią oświeconych.

      (2) Nasze ostatnie kolejne badanie rozdziałów 4 Ks. Moj. ustało z num. 85 i 86, w których skończyliśmy nasze tłumaczenie pozafigur 4Moj. 7 O Ofiarach Książąt W. Ewang. i 4Moj. 8:1-4, o Mojżeszu i Aaronie Jako Odbiorcy i Dawcy Prawdy, przeto teraz przystępujemy cło obecnego badania. Pamiętajmy, że w tym artykule nie badamy o oczyszczeniu i poświęceniu Lewitów Epifanicznych i Tysiąclecia; ponieważ o ile się tyczy poprzednich, to nie skończyliśmy jeszcze z ich oczyszczeniem, a co się tyczy tych ostatnich, to nawet jeszcze nie przyszliśmy do ich czasu oczyszczenia; przeto nie rozumiemy dostatecznie ani jednego, ani drugiego, ażeby je przedstawić należycie, co dowodzi, że jeszcze nie są na czasie, ażeby je dostatecznie zrozumieć i dosyć jasno wytłumaczyć. Więc, jako nie będące na czasie, zostawiamy zastanowienie się nad tymi na później i ograniczamy w obecnym badaniu naszą uwagę do pozafigury

poprzednia strona – następna strona