faktów, które dowodzą, że upadli aniołowie, jako wiatry sporu były puszczone zaraz przed Wojną Światową, ale powinno z tego być wiadomo, iż to jest sprzeczne z nauką naszego Pastora na ten przedmiot. Na ich włączenie w swoim napomnieniu braci tego, żeby nie czuli się pewni że ich stanowisko w klasie królestwa jest zapewnione, odpowiadamy, że nasze nauki nie są ku temu zmierzające, żeby ktoś miał mieć takie zapewnienie; ponieważ nam nie jest dany żaden pewny znak odnośnie tego, którzy są nieutratnikami koron. My tylko wiemy, że ci, co byli wierni do paź. 1914 r., nadal będą takimi. Ale dotąd żaden z tych, co się nie zbuntował nie wie, czy on jest między takimi. Więc do wszystkich nowych stworzeń jeszcze nie objawionych, jako utracjuszy koron, następujące napomnienie stosuje się z tą samą mocą, co stosowało się przed paź”., 1914 r.: Dokładajcie pilności, abyście uczynili wasze powołanie i wybór pewnymi; ponieważ tak jak przed paź., 1914 r., tak teraz, warunki zwycięstwa obejmują wierność w badaniu, krzewieniu i postępowaniu zgodnym z Prawdą i wierność w znoszeniu przypadkowych doświadczeń. Od tego czasu, tak jak i przed paź., 1914 r., wierni nie są niedbałymi względem tych rzeczy.

      W zakończeniu tej części naszego przeglądu uważamy za wolę Bożą wykazać z ich fałszywymi doktrynami tu omawianymi, że Brzask jest nie tylko winien wytykania nadziei, która nigdy nie będzie urzeczywistniona przez ich nowych ofiarników i przeto sprawi im wielkie zawiedzenia,
kol. 2
które odbiją się źle na Brzask, lecz jest także winien gorszego zła z powodu tego fałszywego nauczania. Jego redaktorzy, członkowie W. Grona, udowodnieni jako tacy przez ich często powtarzany rewolucjonizm przeciw naukom naszego Pastora, np., odnośnie chronologii, Epifanii i Apokalipsy, itd.) jako część upitego pozafiguralnego Lota, są, w sprawie tu przeglądanej i w ich innej przynależnej pracy, winni symbolicznego kazirodztwa, i przez to wytwarzają pozafiguralnych Moabitów i Ammonitów, symbolicznych bękartów (1Moj. 19:30-38; 5Moj. 23:2-6; D 715, 1), którzy zamiast być w wysokim powołaniu, znajdą się w klasie restytucji, lecz gdyby im była dana jedyna nadzieja teraz otwarta dla nowych ofiarników, oni byliby mogli zwyciężyć jako Młodociani Św. i otrzymać stan książąt w Tysiącleciu ze Starożytnymi Św. To jest ten okropny grzech, którym redaktorzy Brzasku i wszyscy inni członkowie W. Grona upici tym samym błędem i winni tego samego kazirodztwa, obciążają się. Ostrzegamy ich w imieniu Pańskim, że to będzie wielką zgubą dla nich, jeśli nadal będą trwali w tym fałszywym nauczaniu i postępowaniu. Z tego jawnym jest, że kwestia, odnośnie tego, czy wysokie powołanie jest otwarte, czy nie, dla nowych ofiarników, jest teraz nader ważną. Powyżej daliśmy dosyć świadectw, tak w biblijnym udowodnieniu naszego stanowiska i w odparciu ataków na nie, jak i w wykazaniu błędnego stanowiska Brzasku.

kol. 1

RÓWNOLEGŁE ŻNIWA I RÓWNOLEGŁE DYSPENSACJE OSOBNE I ODRĘBNE

( P ’33, str. 21 – 23.)

      Otrzymaliśmy list od pewnego brata, który pokazuje, że nie zrozumiał nas właściwie. Zrozumiał, iż nauczamy, że równoległe dyspensacje wymagają dla równoległych Żniw tylko równoległych czynów łaski, a nie równoległych czynów gniewu. Tym sposobem mniemał, iż my uważamy, że nasz Pastor najpierw w Z ’16, 263, 265 nauczał, że równoległe wypadki dyspensacyjne od 33 R.P. do 1878 r. i nadal były ograniczone poszczególnie do Nominalnego domu Żydowskiego i do Nominalnego domu Chrześcijańskiego. Przytoczył on Przedruki Strażnic str. 189, szpalta 2, par. 2; i str. 4842, pytanie 2, jako przeczące, nie naszemu poglądowi, lecz temu, co on myślał, że było naszym poglądem. Br. Russell miał zupełnie rację w podaniu śmierci naszego Pana w 33 R.P. jako początek drugiej równoległej dyspensacji, tak jak śmierć Jakuba, akurat 1845 lat przedtem, była początkiem pierwszej z równoległych dyspensacji. Przeto pierwsza część równoległych dyspensacji była w toku do śmierci naszego Pana, 10-14, Nisan 33 R.P., zanim zaczęła jako taka zachodzić na Wiek Ewangelii przez 40 lat; a druga część tych równoległych dyspensacji była w toku do 10-14 Nisan, r. 1878, zanim zaczęła jako taka zachodzić na Tysiąclecie przez 40 lat. Chociaż Izrael był doświadczany przez 3 lata, od października 29 R.P. do kwietnia 33 R.P. (to będąc łaską), gniew nie przyszedł na nich aż 10 Nisan, 33 r P., kiedy łaska była odjęta od Izraela jako nominalnego domu, chociaż przez 32 lata dłużej ona była ograniczona do jednostek Izraela. Więc łaska była okazana Nominalnemu Chrześcijańskiemu domowi do kwietnia, 1878 r., chociaż od października 1874 r. do kwietnia 1878 r. (3¹/₂ lata) on był doświadczany, lecz jako łaską. Przeto akty gniewu równoległych dyspensacji są od 10-14 Nisan, 33 R.P. do 10-14 Nisan, 73 R.P.; i od 10-14 Nisan, r. 1878 do 10-14 Nisan, r. 1918. Więc tak jak nasz Pastor słusznie wskazuje w powyższych cytatach, nie mamy patrzeć za równoległymi wypadkami połączonymi z domem Izraela, idącym na zniszczenie
kol. 2
od 33 do 73 R.P. w dziełach łaski, okazanych prawdziwemu chrześcijańskiemu kościołowi od 1878 r. i nadal. Akty gniewu i akty łaski nigdy nie mają być porównywane; ponieważ one nie są czynami równoległymi; gdyż gniew porównuje się z gniewem, a łaskę porównuje się z łaską. Przeto okres gniewu na Nominalny dom Żydowski, od 33 do 73 R.P., ma być porównywany z okresem gniewu na nominalny dom chrześcijański, od 1878 do 1918. Więc o ile się tyczy równoległych aktów dyspensacji do 33 R.P., konstruktywne czyny łaski i naprawiające czyny łaski mają być odpowiednio porównywane z konstruktywnymi czynami łaski i naprawiającymi czynami łaski 1845 lat później, aż do 1878 r. Te więc są równoległymi czynami dyspensacji bez ich, następujących po nich, 40-letnich okresów gniewu. Jeżeli w ten sposób ograniczamy i spoglądamy na równoległe wypadki dyspensacji, pojmujemy to właściwie myśl naszego Pastora względem nich. Nasz Pastor nigdy nie porzucił swego poglądu na te równoległe dyspensacje i ich okresy gniewu.

      Lecz oprócz równoległych dyspensacji mamy wiele innych równoległości w Biblii, np., równoległości 2520 lat, i także inne, jak to jest pokazane w chronologicznych rysunkach Edgarów w Bereańskim Komentarzu (ang.) str. 12. Do tych wielu równoległości należą także równoległości Żniw, od 29 do 69 R.P. i od 1874 do 1914 r. szczególnie. Wykazaliśmy różnicę pomiędzy równoległościami Żniw a równoległościami dyspensacji w ang. P ’32, 86, u dołu pierwszej szpalty i wierzchu drugiej; i na str. 90, par. 1. Św. Paweł wskazuje w 1Kor. 10:1-14, że te czasy żęcia są równoległymi. W tym rozdziale on mówi o konstruktywnych i naprawiających, czyli oczyszczających aktach łaski i o aktach gniewu, jako równoległych podczas ich poszczególnych 40 lat, „końców wieków”. Konstruktywne akty łaski dla obydwóch Żniw są określone w w. 1-4, a naprawiające i oczyszczające akty łaski i pewne akty gniewu są wskazane w w. 5-10. W. 6 wskazuje nam,

poprzednia strona – następna strona