tych dni nie mogą być zrozumiałe szczegółowo; ponieważ nasz Pan nigdy nie pozwala nam zrozumieć szczegółów przyszłych wypadków połączonych z próbami; gdyż one zawsze przychodzą w niespodziewany sposób. To byłoby więc szkodliwym spekulowaniem, gdyby się chciało zaglądać w takie szczegóły. Z tego powodu podajemy tylko pewne ogólności. Wieczorna uczta paschalna tego czwartku zdaje się reprezentować przywileje z Prawdą i jej usługami, które teraz mamy i które w dalszym ciągu mamy mieć. Jedenastu uczni reprezentuje dobrych Lewitów, po części biorących udział w tych przywilejach. Judasz opuszczając ucztę reprezentuje, Lewitów w Prawdzie chwytających za władzę i możliwie Lewitów Nominalnego Kościoła, chwytających za władzę, zaczynających wykonywać swoje ostatnie zdradzieckie czyny. Jeżeli mamy właściwie zastosowaną tę pozafigurę, to czas śmierci Jezusa równałby się (w małym obrazie) okresowi pomiędzy 1-15 majem, 1923 r. Około tego czasu zdaje się, że święci oświeceni Epifanią zupełnie wejdą w stan symbolicznej śmierci – będą odcięci od wszelkiej epifanicznej czynności względem Lewitów w Prawdzie i w nominalnym kościele i względem nominalnego ludu Bożego, jako bluźniercy i buntownicy, i tym sposobem będą zupełnie nieczynni pod względami epifanicznymi odnośnie nich, jakoby całkowicie i kompletnie pokonani, lecz żałowani, czczeni i bronieni przez kilku nieśmiałych przyjacieli. (Ew. Mat. 27:54-61; Marka 15:39-47; 16:1; Łuk. 23:47-56; Jan 19:31-42.)

kol. 2

      Tak jak w czasie od soboty rana aż do wczesnego rana niedzieli (Mat. 27:62-66) kapłani usiłowali uwiecznić swój triumf przez swoją straż przy grobie, tak też od około stycznia, 1924 r. do około stycznia, 1925 r. wodzowie Lewiccy będą chcieli uwiecznić zapomnienie o świętych Epifanii specjalnie ograniczającymi czynami i czynnikami; lecz tak jak w figurze, tak też w pozafigurze ich wysiłek w swoim czasie będzie daremny; ponieważ tak jak nasz Pan powrócił dnia trzeciego figuralnego ósmego dnia z większą władzą niż On kiedykolwiek przedtem miał, i tak jak On, zanim ten dzień się skończył, przekonał większość uczni o Jego chwalebnej przemianie i wielkiej władzy, tak też pomiędzy lipcem, 1924 r. a lipcem, 1925 r. święci Epifanią oświeceni powrócą z o wiele większą władzą niż mieliśmy do tego czasu i krótko po temu przekonamy co raz to większe liczby dobrych Lewitów o Prawdzie i pracy Epifanicznej, i tym sposobem doprowadzimy ich, aby się oczyścili. Uzbrójmy się, umiłowani święci oświeceni Epifanią, na pozafiguralne doświadczenia przed nami tak jak Chrystus uzbroił Siebie na figuralne dotyczące doświadczenia odnoszące się do Niego, które Go miały spotkać, i tak jak on, otrzymamy siłę od Pana na nasze doświadczenia Getsemańskie, przed Sanhedrynem, Piłatem, Praetorium, na drodze do Kalwarii, na Kalwarii i przy grobie Józefa całkiem zapewnieni, że trzeciego pozafiguralnego dnia powrócimy w mocy nie mogącej być pokonanej z pozornie niecnie przegranej porażki do pewnego chwalebnego zwycięstwa.

kol. 1

ODPOWIEDZI NA PYTANIA

      Pytanie: Jak się różni kapłańska społeczność od braterskiej?

      Odpowiedź: Kapłańska społeczność składa się z nowych stworzeń, którzy wspólnie widzą w świetle pozafiguralnego świecznika Prawdę na czasie dla kapłańskiej pociechy, wspólne branie udziału w pozafiguralnych chlebach obecności, w prawdach, które wzmacniają nas w każdej dobrej myśli, zdolności, słowie i uczynku w naszej podróży do niebios, ofiarowując i cierpiąc wspólnie na pozafiguralnym ołtarzu w pracy kapłańskiej. A więc społeczność kapłańska jest to wspólny udział w oświecających i wzmacniających prawdach, w ofierze i w cierpieniach wysokiego powołania. W tych względach nie mamy społeczności z Wielkim Gronem, Młodocianymi świętem! i Tymczasowo Usprawiedliwionymi, chociaż wszyscy z nich są naszymi braćmi z różnych punktów zapatrywania. Są niektóre prawdy i działalności, które oni i kapłani mają wspólnie, tj., mniej więcej prawdy z tomów i pracę świadczenia o przyszłym Królestwie i przeciwko niektórym błędom itd. W tych rzeczach mamy z nimi większą lub mniejszą społeczność; lecz nie tak poufałą jak z Kapłanami. Jeżeli ktokolwiek z nich miesza błędy i zło z którąkolwiek z tych rzeczy, Kapłani nie mają mieć społeczności w tym z nimi. Kapłani mogą mieć bardzo mało braterskiej społeczności z członkami Wielkiego Grona, aż ci ostatni oczyszczą się. Ma się rozumieć, że po wpadnięciu w ręce Azazela, Kapłani muszą odciągnąć od nich wszelką braterską pomoc i łaskę aż zostaną oczyszczeni. P ’21, 29.

      Pytanie: Jeżeli kapłańska społeczność, jest wstrzymana, czy mamy rozumieć, że braterska także?

      Odpowiedź: Nie, z wyjątkiem jak mamy zastosowane w powyższym pytaniu. P ’21, 29.

      Pytanie: Czy mamy biblijne przykłady na to (tj. na wstrzymywanie braterskiej lub kapłańskiej społeczności)?

      Odpowiedź: W czasach biblijnych Wielkie Grono jako takie nie egzystowało. Dlatego w tych czasach było potrzeba Boskiego Objawienia do wykazania, że jakaś jednostka utraciła koronę. Trzy osoby są wspomniane w Biblii, które tak dalece pobłądziły, że dostały się w ręce Azazela i zostały odcięte od wszelkiej braterskiej pomocy i łaski (1 Kor. 5: 1 – 13; 1Tym. 1: 20.) Nic nie jest wspomniane odnośnie społeczności względem Hymeneusza i Aleksandra; lecz z wypadku brata z Koryntu było powiedziane braciom ażeby zerwali z nim bratnią społeczność (1 Kor. 5: 9 – 13); i też nie mieli z nimi żadnej społeczności aż się oczyścił. (2 Kor. 2: 6,7,10). Prawdopodobnie iż grzech tego rodzaju ganiono nawet u pogan (1 Kor. 5: 1), nic więc dziwnego, że sprawa Prawdy wymagała sroższego obchodzenia się z takowym, aniżeli z przeciętnym członkiem Wielkiego Grona. P. 1921, 29.

      Pytanie: Gdyby się kto zapytał: „jak możemy wiedzieć, że jesteśmy w Epifanii?” jaka byłaby najlepsza odpowiedź?

kol. 2

      Odpowiedź: Niektóre umysły mogą przyjąć jedna odpowiedź jako najlepszą, zaś drugie umysły mogą przyjąć drugą odpowiedź jako najlepszą. Myślimy, że dobra odpowiedź dla niektórych osób byłaby następująca: że Epifanią i czas ucisku jest jednym i tym samym okresem, i że od roku 1914 znajdujemy się w ucisku. Innym możemy odpowiedzieć, co Apostoł Paweł pokazuje (2 Tym. 4: 1), że rozłączenie ludu Bożego na Małe Stadko i Wielkie Grono miało odbyć się podczas Epifanii, i że rozdzielenie teraz postępuje. Dla niektórych byłoby znów dobrym argumentem, że „wierny sługa” dokończył dzieła Parousii (Ezech. 9: 11), i że dlatego od jego śmierci musimy znajdować się w Epifanii, która miała nastąpić po Parousii. Dla niektórych umysłów praca Elizeusza, Jehu i Hazaela, a także objawienie „złego sługi” i „głupiego i niepożytecznego pasterza”, mogą być najlepszymi dowodami, że jesteśmy w Epifanii. Dla niektórych znów, obchodzenie się Najwyższego Kapłana świata z Kozłem Azazela, po zadowoleniu sprawiedliwości przez Jezusa dla wszystkich Jego członków (3 Moj. 16: 20) będzie najlepszym argumentem, że żyjemy w okresie Epifanii. Tak więc znajdują się różne argumenty, które mogą przekonać różne umysły i dać dowód, że jesteśmy w Epifanii – P.1926, 29.

      Pytanie: Ponieważ wejście do Wysokiego Powołania jest już zamknięte, czy Przymierze Sary już zakończyło się? Bo możemy zauważyć, że we figurze Sara umarła zanim nastąpiło wesele Izaaka i Rebeki.

      Odpowiedź: Izaak w swoim pokrewieństwie do Sary wyobraża Jezusa i Kościół (Rzym. 9:7-9; Gal 4:26-31); narodzenie Izaaka wyobraża pierwsze zmartwychwstanie. Sara, żyjąc po urodzeniu Izaaka wyobraża, że Przymierze Sary nie ustanie aż po przejściu Chrystusa i Kościoła poza wtóra zasłonę. To by dowodziło, że Przymierze Sary nie miało przestać działać, gdy ostatni z spłodzonych przeszedł do Wysokiego Powołania. Dlatego ono jeszcze egzystuje i będzie egzystować w celu przyprowadzenia Nasienia Obietnicy do zupełnego Narodzenia. Po narodzeniu Izaaka mamy podane o nim inne serie obrazów, podczas gdy Sara pozostawała jeszcze przy życiu,  Lecz te obrazy nie przedstawiają wydarzeń poza zasłoną, ale wydarzenia z ziemskiej kariery Jezusa i Kościoła. (Gal. 4:26-31; Żyd. 11:17-19.) A nieco później po śmierci Sary były podane inne serie obrazów, aby ilustrowały inne pozafiguralne poglądy; a między niemi (1Moj. 23:1-19; 24:1-67) obraz zaręczyn i wesela Izaaka i Rebeki jest podany jako typ zaręczyn i wesela Jezusa i Kościoła. To pozafiguralne zaręczenie (Psalm 45:10, 11) zaczęło się w dzień Zielonych świątek R. P. 33, i zakończyło się w jesieni 1914, w czasie spłodzenia ostatniego próbnego członka Chrystusowego, który otrzymał spłodzenie, ślub zaczął się w 1878 i zakończy się kiedy ostatni członek Chrystusowy przejdzie

poprzednia strona – następna strona