ŻNIWO WIEKU EWANGELII
WE FIGURZE I POZAFIGURZE

(4Moj. 31:1-54) (P ’35, 143 – 150)

      Przybliżamy się znów do rocznicy przejścia naszego Pastora poza zasłonę, 31-go października. Nadchodząca rocznica będzie dwudziestą pierwszą i tak, jak dotąd przyjaciele Epifaniczni będą ją obchodzić 31-go października specjalnymi zebraniami, oprócz brania udziału w specjalnym wysiłku, tyczącym się pozafiguralnej Wtórej Walki Gedeonowej, przez wykłady, kolportowanie, pracę strzelecką i ochotniczą, od 16 października do 7 listopada, okres czasu pomiędzy ostatnim opuszczeniem Domu Betel przez naszego Pastora, a dniem jego pogrzebu, który się odbył zaraz po 6 – tej wieczorem, 6 listopada, tj., według rachuby Boskiej, 7 listopada. Obecna część tego artykułu posłuży nam za pamiątkowy rocznicowy artykuł dla niego. Iż on jako taki będzie stosowny, jest widoczne z dwóch faktów: (1) Pewien zarys jego udziału w pracy żęcia jest przedstawiony pod figurą Fineesa, niosącego dwie trąby którymi trąbił alarm w wojnie określonej we w. 1-24; i (2) pod przewodnictwem Pańskim dozorował wojnę określoną w tych wierszach. Przeto nasi przyjaciele mogą uważać tę część obecnego artykułu, jako pamiątkowy rocznicowy artykuł dla naszego Pastora. Ufamy, iż wszyscy nasi czytelnicy wezmą gorliwy udział w naszym corocznym specjalnym wysiłku w pozafiguralnej Wtórej Walce Gedeona, dla której daliśmy ponownie nadrukować naszą książkę angielską, Life-Death-Hereafter (Życie-Śmierć-Pozatem), nasze broszury o Piekle i o Spirytyzmie i nasze pięciorakie gazetki gedeońskie. Przy tej okazji nadmieniamy, iż daliśmy także nadrukować więcej kopii Listu Eliaszowego i Strofowania Janowego.

      (2) W 4Moj. 31  mamy figuralną historię Paruzji i Epifanii, przedstawioną w podobieństwie wojny, w jej poprzednikach, charakterze i skutkach. We w. 1-24, 48-54, praca Paruzyjna jest określona pod figurą wojenną, w której wybrani wojownicy Izraela odnieśli najosobliwsze zwycięstwo, zabijając każdego z przeciwnych żołnierzy bez utracenia nawet jednego żołnierza Izraelskiego, biorąc wiele ludzi w niewolę i wielką ilość łupu, przynosząc z tej wojny wszystko ze sobą do domu. W. 2547 dają nam figuralne określenie pracy Epifanicznej, o podziale ludu Bożego na Maluczkie Stadko i Wielkie Grono, pod figurą wojenną, w której zabrani w niewolę i zdobycz była podzielona na dwie części, wyznaczona równą ilością walczącym i zgromadzeniu Izraela. Nawet przesiewania Parousyjne i oczyszczania z nieczystości ciała i ducha są określone, jak również czynności pielgrzymów i posiłkowych pielgrzymów. Pierwszy i drugi z tych zarysów jest określony we w. 13-24, a trzeci we w. 48-54. Z faktu, że ta powieść zdarza się w Zakonie, bez względu na to, czy bierzemy ten wyraz w znaczeniu pięciu ksiąg Mojżeszowych (Do Gal. 4:21), czy w znaczeniu zarządzeń Zakonu Przymierza (Do Żyd. 10: 1), z faktu, że pewne zarządzenia Prawa Zakonu wchodzą w tę powieść (w. 6, 19-24) i z faktu, że ta powieść jest połączona z podróżą Izraela z Egiptu do ziemi Chananejskiej, mamy dowód, iż ona jest figuralną. Że ona jest figurą na coś przy końcu Wieku Ewangelii jest widoczne z jej powierzchni z trzech faktów: (1) wzmianka (w. 2) że po tej wojnie Mojżesz umrze; (2) wzmianka odnośnie Fineesa (w. 6) najstarszego syna arcykapłana; i (3) fakt, że Izrael wówczas przebywał obozem podczas ostatniego przestanku swej podróży po puszczy, tj., zaraz przed wejściem do ziemi Chananejskiej.

      (3) Te trzy fakty, jako dowodzące, że czas na pozafigurę przypada przy końcu Wieku Ewangelii, zasługują na głębsze badanie. W jaki sposób śmierć Mojżesza, (w. 2) przepowiedziana, jako następująca wkrótce po tej wojnie, dowodzi, że ten rozdział jest figurą na rzeczy przy końcu obecnego Wieku? Dowodzi następująco: W tej powieści i w ogóle w całej 4 Ks. Moj., oprócz opisu o dwukrotnym uderzeniu skały (4 Moj. 20: 7 – 13), gdzie on reprezentuje przeczących okupowi i uczestnictwu Kościoła w ofierze za grzech podczas Parousii, Mojżesz reprezentuje naszego Pana, jako od Boga naznaczonego Wodza, Wykonawcę i Mówcze Narzędzie Boże do pozafiguralnego Izraela. Śmierć Mojżesza przy końcu podróży Izraela po puszczy nie może reprezentować naszego Pana, umierającego przy końcu obecnego Wieku, gdyż od Jego zmartwychwstania jest On nieśmiertelnym. (Rzym. 6: 9; 1Tym. 6:16). Pozafigura śmierci arcykapłana daje nam wątek myśli do pozafigury śmierci Mojżesza. Śmierć arcykapłana jest figurą na Arcykapłana Kościoła, na przestanie funkcji naszego Pana w Jego urzędzie Wieku Ewangelii, jako Arcykapłana Kościoła, wkrótce przed jego zaczęciem swych działalności Tysiąclecia, jako Głowa Arcykapłana Świata. Przeto śmierć Mojżesza reprezentuje przestanie działalności naszego Pana w Jego urzędzie Wieku Ewangelii, jako od Boga naznaczonego Wodza, Wykonawcę i Mówcze Narzędzie Boskie do Izraela Wieku Ewangelii, krótko przed Jego działalnością, jako takiego do Izraela Tysiąclecia. Lecz w pierwszym z tych dwóch zarysów działalności nasz Pan przestaje wykonywać przy samym końcu Wieku Ewangelii; a Jego ostatnią ogólną pracą tego rodzaju względem Izraela Wieku Ewangelii jest Żniwo, rozumie się, jako obejmujące Parousię i Epifanię, tj., w szerokim znaczeniu tego słowa a nie w węższym znaczeniu, żęcia. Przeto śmierć Mojżesza, następująca niebawem po wojnie, 4Moj. 31 dowodzi, że czas tej wojny jest figurą na czas Żniwa –  Paruzję i Epifanię. Opis czynności Fineesa (w. 6), jako głównego podkapłana, w takim czasie i wypadku dowodziłby figuralnie odpowiadającej czynności naszego Pastora, jako głównego podkapłana na ziemi, co również dowodzi, że pozafigura 4Moj. 31 należy do Żniwa Wieku Ewangelii. Ostatni przestanek obozowy Izraela podczas podróży po puszczy w tym czasie i to że był blisko Jordanu i prawie przed Izraelowym przejściem do ziemi Chananejskiej stosownie reprezentuje zupełny koniec Wieku, tj. Żniwo. (Ew. Mat. 13: 39). Więc te trzy zastanowienia dowodzą, że pozafigura 4Moj. 31 należy do końca Wieku Ewangelii.

USPRAWIEDLIWIENIE PRZYJEMNE BOGU

      (4) Teraz jesteśmy gotowi tłumaczyć ten rozdział figurę i pozafigurę. Ponieważ Mojżesz jest figurą na naszego Pana, jako od Boga naznaczonego Wodza, Wykonawcę i Mówcze Narzędzie Boże dla Izraela Wieku Ewangelii, i ponieważ w w. 1 Bóg mówi do Mojżesza, jako do Swego naznaczonego wodza, wykonawcy i mówczego narzędzia do Izraela Wieku Żydowskiego, Bóg we w. 1 musi być figurą na Ojca Niebieskiego, dającego wskazówki, itd. Jezusowi przy końcu obecnego Wieku. Rozkaz w. 2 Tak, jak on brzmi w powszechnym tłumaczeniu („Pomścij się krzywdy synów Izraelskich nad Madianitami”) widocznie jest nieszczęsnym tłumaczeniem, ponieważ w pozafigurze ten rozkaz kazałby Jezusowi rozkazać nam uczynić to, czego Bóg nam zabrania czynić, tj., aby się mścić. (Do Rzym. 12:19-21) Chociaż hebrajskie słowo nakam ma, jako jedno ze swoich znaczeń, pomścić się, to inne jego znaczenia, tj. obronić lub okazać słuszność, usprawiedliwić, widocznie tu lepiej pasują. Tutaj pozafiguralnie rozkaz był dany od Boga naszemu Panu, ażeby postarał się, aby okazać słuszność (usprawiedliwienie) Duchowego Izraela podczas Żniwa. Stosowność tego jest widoczna z faktu, że podczas Ciemnych Wieków i nawet w okresie

poprzednia strona – następna strona