Teraźniejsza Prawda nr 89 – 1937 – str. 53
podał, że muszą być cztery Ewangelie według Biblii, znajduje się także w piśmie, Pasterz z Hermas, które było napisane nie później, jak w 150 R.P. On podaje w symbolach, w których ta część tego dzieła była napisana, Nowy Testament jako przedstawiony przez krzesło, mające cztery nogi, tj., cztery ewangelie.
Jako trzecie pasmo rozumowań z zewnętrznych dowodów można przytoczyć świadectwo Justyna Męczennika. Dziesięć lat rychlej, tj. r. 140, przed istnieniem świadectwa Tatiana i dzieła o Pasterzu z Hermas, Justyn Męczennik napisał pierwszą z jego dwóch obron do cesarza rzymskiego i senatu. W obydwóch swoich obronach on częstokroć cytuje z Ew. Jana, jak również z tych drugich ewangelii i nazywa te cztery pisma pamiętnikami apostołów i ich towarzyszy, napisanych o Jezusie. Wiemy, iż dwóch apostołów i dwóch ewangelistów napisało te cztery ewangelie. Ponieważ Justyn, który pisał 40 lat po śmierci Jana przyjmował i twierdził, że wszyscy chrześcijanie przyjmowali te cztery ewangelie, to dowodzi, że Janowa, jak również te drugie trzy ewangelie były przyjęte w kościele wiele lat przed czasem Justyna, tj., wiele lat przed 140 R.P.
Jako czwarte pasmo dowodów zewnętrznych można przytoczyć fakt, że gnostyczne sekty, jak również cały kościół chrześcijański przyjęli Ew. Jana, jako pochodzącą od apostoła Jana. Jedna z tych sekt była założona w r. 140 przez Walentinusa, a druga przez Basiludesa w 125 r. Więc w 125 R.P. pierwsza z gnostycznych sekt, a w 140 r. druga z nich przyjęła Ew. Jana, jako pochodzącą od apostoła Jana. Rozumie się, pierwsza gnostyczna sekta, zorganizowana przez Cerinthusa, odrzuciła zawartość Ew. Jana, ale wierzyła, iż on był jej autorem, lecz odrzuciła treść Ew. Jana, ponieważ wiedziała, że Jan pisał po części szczególnie przeciw Cerinthusowi; natomiast te drugie dwie gnostyczne sekty, wspomniane powyżej, nie tylko przyjęły pismo Janowe, ale twierdziły, iż wierzą w jego zawartość. Lecz choćbyśmy nie przyjęli świadectwa od gnostyków Cerinthusa, gdyż nie mamy takiego w ich własnych słowach, to jednak widzimy, że w 125 R.P. nie tylko wierzący, ale i heretycy przyjmowali Ew. Jana, jako pochodzącą od niego. To było w ciągu 25 lat po śmierci Jana i dowodzi, że Ew. Jana musiała być napisana dosyć długo przed R.P. 125. A ponieważ, jak z tego faktu wynika, ta ewangelia była tak szeroko rozpowszechniona w ciągu 25 lat po śmierci Jana, gdy wtedy nie było maszyn drukarskich i systemów pocztowych, jakie mamy za naszych czasów, to dowodzi, iż ona była napisana o wiele rychlej niż R.P. 125.
Jeszcze jeden argument, piąty, z zewnętrznych dowodów: Ireneusz był uczniem Polikarpa. On otrzymał swoją znajomość Pisma Św. i wiedzę, odnośnie jakie księgi należą do Pisma Św., od Polikarpa. Polikarp umarł w r. 155 i był poświęcony przez 85 lat. To znaczy on był poświęcony od roku 70 i był uczniem Jana przez około 30 lat przed śmiercią Jana. A ponieważ Ireneusz otrzymał od Polikarpa tę wiedzę, że czwarta ewangelia była napisana przez apostoła Jana, przeto Polikarp, osobisty przyjaciel Jana, z osobistej wiedzy musiał wiedzieć, że Jan napisał tę ewangelie. Tym sposobem wyśledziliśmy tę ewangelie aż do Jana przez Ireneusza i Polikarpa.
Jako szósty zewnętrzny argument możemy dodać świadectwo Polikarpa i Ignacjusza, biskupa antyochskiego, który umarł albo w 108 albo 115 R.P. W kilku listach tego ostatniego on podaje kilka napomnień z Ew. Jana. To samo jest prawdą o liście Polikarpa do Filipensów, który był napisany zaraz po śmierci Ignacjusza, tj. albo 108, albo 115 R.P.
Jest też siódmy argument, uzasadniony na zewnętrznym świadectwie, który to samo dowodzi. Ew. Jana była zakończona przez niego w ostatnim rozdziale wierszem 23. Jan spędził ostatnie 30 lat swego życia w Efezie, przewodnicząc tam kościołowi i umarł około r. 100. Tam napisał swoją ewangelie, z pomiędzy innych powodów, ażeby zbić Cerinthusa, pierwszego gnostyka; i ta ewangelia zapewnię wpierw tam pozostawała w tym kościele w Efezie na pewien czas, zanim zaczęła być rozpowszechniana gdzie indziej. Potem, gdy była odpisana i wysłana do innych miejsc, to niezawodnie starsi i biskup tego kościoła dodali w. 24 i 25, jako zaświadczenie, że Jan był pisarzem. Możliwie, że biskup, z pomiędzy nich, dodał w. 25; ponieważ można zauważyć zmianę w liczbie z „my” do „ja” w tych dwóch wierszach, gdy zaś Jan zawsze mówi o sobie w trzeciej osobie: „I rzekł on uczeń, którego miłował Jezus, itd.” (Ew. Jana 21:7.) Wszystkie stare rękopisy posiadają w. 24 i 25; lecz one widocznie są dodane do tego, co Jan napisał, dodatki, które dostały się do Ew. Jana na pewno w powyżej omówiony sposób. One były zaświadczeniem od starszych i od biskupa kościoła w Efezie, że oni przysyłają prawdziwe kopie Ew. Jana.
Ósme zewnętrzne świadectwo jest jak następuje: Prawie około dwa lata temu były odnalezione w brytyjskim muzeum przez jednego z kuratorów pewne części Ew. Jana w rękopisie, który, archeolodzy ze stanu papirusu i dziwnych form głosek na tym papirusie, wywnioskowali, że jest kopią, która nie mogłaby być zrobiona po 110 R.P. Możliwie, że to jest częścią oryginalnej kopii, napisanej przez samego Jana.
Dziewiąta seria zewnętrznych dowodów: Faktem jest, że od samego początku aż do dziewiętnastego wieku i wiele lat w tym wieku ta ewangelia była przyjęta w kościele bez zarzutów przeciw jej wiarogodności, tj., że ona pochodzi od apostoła Jana; i pierwszy zarzut powstał dopiero r. 1835, ze szkoły Tubigeńskiej od niewierzących krytyków; a ta data, widzieliśmy, równa się zaczęciu się zaćmienia symbolicznego słońca i księżyca – tj., Nowego i Starego Testamentu – o czym mowa w Ew. Mat. 24, u Izajasza i Joela.
Powyższe serie myśli są wzięte z takich, które są nazwane zewnętrznymi świadectwami, że Jan Apostoł, napisał ewangelie nazwaną według jego imienia. Wiele innych takich zewnętrznych dowodów mogłoby być dane, lecz myślimy, że tych dziewięć wystarczy. Jednak są wewnętrzne świadectwa jeszcze, które dowodzą, że pisarz ewangelii Jana był Żydem, że on mieszkał w Palestynie, że on był naocznym świadkiem tego, co pisał, że on był apostołem i że ten apostoł był Jan, syn Zebedeusza. Te ostatnie myśli bierzemy z Ew. Jana i dlatego należą do tej grupy świadectw nazwanych wewnętrznymi świadectwami.
Powyższe dziesięć serii argumentów zupełnie zbijają pogląd, że Ew. Jana była napisana około 125 – 130 R.P., przez innego Jana, niż apostoła Jana.
DWA DOMY
ZBUDOWANE I PRÓBOWANE
Ew. Mat. 7:24-27 (P. 1930, 174).
Tekst, na którym nasz temat jest oparty, składa się z dwóch przypowieści: o mądrym i o głupim budowniczym. Nasz Pastor dał nam trzy tłumaczenia tychże i wierzymy, że wszystkie są właściwe. Według pierwszego, mądrym budowniczym jest Maluczkie Stadko, a tym domem jest prawdziwy Kościół (Kościół buduje siebie;