Teraźniejsza Prawda nr 87 – 1937 – str. 22
Boga mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości, w Którego on zawsze wierzył. Lecz jeszcze odrzucał Stary Testament. Następujące rzeczy stopniowo doprowadziły go do uwierzenia w Stary Testament: Zauważył, że nie tylko Jezus i Apostołowie cytują ze Starego Testamentu, ale iż używają takie cytaty, aby udowodnić swoje nauki. Przeto wnioskował, iż cokolwiek oni cytowali ze Starego Testamentu było prawdą. Później przyszło mu na myśl, ażeby badać połączenia z których te cytaty były wyjęte; i znalazł takowe, że były w harmonii z owymi cytatami. Dlatego przyjął nauki tych tekstów. To doprowadziło go zbadać łączności pomiędzy tymi tekstami, i tym sposobem coraz do więcej rzeczy z Starego Testamentu stały mu się jasne, aż jego wiara została utwierdzona w pisma prorockie i historyczne, które były przeplatane pismami prorockimi. Miał jednak jeszcze w podejrzeniu Księgi Mojżeszowe, oprócz tych części, które Jezus i Apostołowie zacytowali; ponieważ mylnie przyszedł do myśli, że Mojżesz uczynił się dyktatorem dla Izraela i ustanowił kapłaństwo, które wykonywało tyranię nad ludźmi. Lecz głębsze badanie przekonało go o jego pomyłkach pod tymi względami; i przyszedł więc do przekonania, że prawa Mojżeszowe były najdobroczynniejszymi, a wolność, równość i braterskość były najwięcej pobudzające ze wszystkich, jakie kiedykolwiek były uchwalone. Przyjął przeto Księgi Mojżeszowe jako od Boga natchnione; a tym sposobem jego wiara przyjęła całą Biblię.
(7) Dalej badał Pismo św. prywatnie i w niezależnym zgromadzeniu w Allegheny, Pa.; i do 1872 r., cztery lata po jego zaczęciu szukania za Boskim objawieniem, on nie tylko przyjął całą Biblię jako takie objawienie, lecz przyjął także następujące punkty jako jej główne nauki: jedność Boga; Boskie synostwo Jezusa; Duch jako moc Boża i usposobienie; upadek człowieka w grzech; śmierć jako karę za grzech; nieprzytomność umarłych; okup jako gwarantujący sposobność wybranym w tym życiu, a niewybranym w Tysiącleciu; wieczność fizycznego wszechświata; zniszczenie symbolicznego świata podczas Wtórej Obecności Chrystusowej; Wtóra Obecność dla przywrócenia wszystkich rzeczy; życie wieczne w niebie dla wybranych, a na ziemi dla zbawionych z niewybranych; a wiecznie zniszczenie dla niepoprawnych. Bez powiedzenia, że tak jest z tą sprawą, w pisaniu 1, 2 i 3, rozdziału Tomu I-go, nasz Pastor powtórzył kroki, którymi on wyszedł z niedowiarstwa do wiary w Biblię jako Boskie objawienie. Jego czteroletnie poszukiwanie za Boskim objawieniem i za jego główną zawartością jest pozafigurą dziesięciu dni wierszy 12, 14, 15 . Tak jak Danielowa twarz (w. 15) była piękniejsza i pełniejsza przy końcu tych dziesięciu dni jedzenia jarzyn; tak też symboliczna twarz br. Russella (znajomość Prawdy – 2Kor. 4: 6) była piękniejsza i pełniejsza świętobliwości niż symboliczne twarze tych, co byli ćwiczeni w naukach symbolicznego Babilonu. Sługi czyli szafarza pozwolenie dane Danielowi aby pozostawał na tej samej diecie z jarzyn (w. 16) reprezentuje jak nauczyciele brata Russella w Babilonie dozwalali mu nadal badać Biblię w świetle charakteru Bożego. Stanie się Daniela biegłym w znajomości i wyrozumieniu widzeń i snów (w. 17), reprezentuje wzrost brata Russella w Prawdzie w głębokich i powierzchownych rzeczach Biblii, jak podano powyżej.
(8) Było to w 1875 r., gdy pozafigura egzaminowania Daniela przez Nabuchodonozora rozpoczęła się (w. 18-20). Od r. 1872 do r. 1875 br. Russell wzrastał w łasce, znajomości i owocności służby. Było to w październiku 1874 r., kiedy zrozumiał, że Jezus w Jego zmartwychwstaniu stał się duchową istotą i że dlatego w Swoim Wtórem Przyjściu nie przyszedłby w ciele, lecz jako chwalebny Duch Boski
kol. 2
i z konieczności byłby wtenczas niewidzialny dla ludzkiego naturalnego wzroku. Umieścił te myśli, jak również i te o celu powrotu naszego Pana w gazetce zatytułowanej „Cel i Sposób Powrotu Naszego Pana”. Błędne nauczanie Adwentystów o celu i sposobie powrotu naszego Pana spowodowało mniej lub więcej powątpiewania i pytań w umysłach wielu i to pobudziło br. Russella do napisania i rozdania tej gazetki w liczbie 50.000 kopii. Takie powątpiewania i pytania, wymagające odpowiedzi, reprezentują, rozkazanie Nabuchodonozora (w. 18). aby przyprowadzono tych młodzieńców na egzamin. Ci młodzieńcy przychodząc przed niego reprezentują różnych religijnych nauczycieli, występujących przed nominalny lud Boży, aby dać swoje poglądy na różne religijne sprawy. Odpowiedzi Danielowe (w. 19, 20) były pozafiguralnie dane w ogólnych naukach br. Russella, a szczególnie w powyżej wymienionej gazetce, i ci byli znalezieni (ale nikt „jako Daniel” – w. 19) lepszymi niż ci z pracowników chrześcijańskich, wyuczonych w naukach Babilonu. Stanie Daniela przed królem (w. 19). tj., uczynienie go urzędnikiem w Babilonie, reprezentuje następne stanowisko br. Russella jako religijnego nauczyciela przed nominalnym ludem Bożym, którego nauki we wszystkich przedmiotach, wywiadywanych przez nominalny lud Boży. były znalezione (dziesięć kroć – zupełnie, kompletnie – w. 20) bieglejsze niż owe uczonych i proroków Babilonu.
PIERWSZY SEN NABUCHODONOZORA
(9) Drugi rozdział Daniela opisuje sen Nabuchodonozora, w którym widział metalowy posąg człowieka ze złotą głową, srebrnymi piersiami i ramionami, miedzianym brzuchem, żelaznymi goleniami i nogami i stopami z mieszaniny żelaza, i gliny, i kamień, który zniszczył ten posąg i potem stał się wielką górą, napełniając całą ziemię. Nie jest to naszym zamiarem w naszym badaniu Daniela figury i pozafigury – wskazywać prorockie zarysy Daniela, gdyż to jest dostatecznie uczynione w I. II, i III Tomie. W obecnym badaniu ograniczamy naszą uwagę do figuralnych zarysów tej księgi. Nie będziemy też powtarzać figuralnych zarysów. Raczej tylko wskażemy je przez zacytowanie wierszy, w których one się znajdują, prosząc naszych czytelników, aby mieli księgę Daniela otwartą w tym miejscu, do którego odnosimy się. \W wytłumaczeniu tłumaczonego snu przez Daniela, nasz Pastor dał nam prorockie nauki tegoż. Zarazem cała powieść Dan. 2 jest figura na coś bardzo interesującego. Figuralnie ten rozdział podaje znaczenie historii pod panowaniem narodów podczas czasów Pogan i przepowiedzianą rolę Królestwa Bożego, jako zniszczyciela i następcy tychże. W tym rozdziale, jak i w poprzednim, Nabuchodonozor reprezentuje nominalny lud Boży Wieku Ewangelii, który jako taki istniał od czasu Żniwa Żydowskiego. Że on miał sen reprezentuje, że nominalny lud Boży miał właściwy pogląd na znaczenie historii, jak ona jest zobrazowana w tych czterech uniwersalnych państwach Pogańskich i w ich dziesięciu Państwach następnych, i o roli przepowiedzianego Królestwa Bożego, które ma je zniszczyć i zastąpić; ponieważ Apostołowie właściwie nauczali pierwotnych chrześcijan, że tak jak one są przedstawione w podupadłości tych metalów z złota do srebra, z srebra do miedzi, od miedzi do żelaza i od żelaza, do mieszaniny ze żelaza i gliny, pod panowaniem Pogan, tak rodzaj ludzki i rządy jego staną się coraz to więcej podupadłymi skażonymi – i że kiedy podupadłość dojdzie do swej skrajności, wtedy królestwa tego świata będą zniszczone przez Królestwo Boże, które ma stać na wieki. To w streszczeniu jest filozofia ludzkiej historii pod panowaniem Pogan i przepowiedzianą rolą Królestwa