Teraźniejsza Prawda nr 84 – 1936 – str. 78
z nich zaprzeczają Wiecznym mękom. Przeto, tacy z nich uczą, że w przyszłej próbie, co też wszyscy z nich nauczają, iż ci, którzy się nie naprawią, będą zniszczeni. Wszyscy z nich nie wierzą, że przyszła próba będzie w Tysiącleciu, jak to Biblja uczy, ale wierzą że będzie w stanie śmierci, który, oni użawają, że jest przytomnym, ale nie wiecznie trwałym, tak dla dobrych jak i dla złych. Zatem ich doktryna o duszy nie była czysta.
UNITARJANIZM, POTRZEBNYM PROTESTEM
(7) Jest to zadziwiającem, że unitarjanizm jest protestem przeciw trzem najstarszym i najfundamentalniejszym błędom nominalnego kościoła-nauce o trójcy, nieśmiertelności i wiecznych mękach. Te błędy powstały w Sardyjskim okresie Kościoła, 70-313 R. P. Justin Martyr, który umarł około 150 R. P., był wprowadzicielem błędu o niezniszczalności duszy i wiecznych mękach. Był on Platońskim filozofem, przed przyjęciem wiary Chrześcijańskiej, i jako Chrześcijanin nadal trzymał się poglądu Platona o duszy. Zaczął pracę połączenia doktryn Chrześcijańskich z filozofją grecką. On był także tym, który zaczął nauczać o ubóstwianiu Chrystusa w taki sposób, że zapoczątkował pierwszą skłonność myśli ku doktrynie, która stopniowo w następnych dwóch stuleciach wzrosła od teorji Bosko-ludzkiej, jako podstawa trynitarjanizmu-nauki o trójcy. Chociaż on był jednem z najrychlejszych obrońców Chrześcijaństwa drugiego stulecia, to jego filozofją-mądrość światowa była powodem wiele zła doktrynalnego, lecz jego dwa dzieła obrony są bardzo pożyteczne w dowodzeniu, że wszystkie cztery Ewangielje były pospolicie w użytku pomiędzy Chrześcijanami rychło w drugiem stuleciu Ewangelja Jana napisana przy końcu pierwszego stulecia. Że unitarjanie mają być tymi, co usunęli pierwsze i podstawowe błędy nominalnego kościoła nie powinno nas wcale dziwić, gdy pamiętamy o ich pokrewieństwie do pozafiguralnej Racheli. Ich szafarska doktryna logicznie doprowadziła ich do odrzucenia i zbijania tych pierwszych trzech t. j. podstawowych błędów nominalnego kościoła. Słusznie nazywamy te trzy błędy podstawowemi błędami nominalnego kościoła, ponieważ większość jego błędów doktrynalnych i wiele jego praktycznych błędów wypływa z nich, lub jest oparta na nich, nawet tak jak wszystkie prawdziwe doktryny wypływają z okupu, lub są oparte na nim piasta koła objawienia.
(8) Członek pozafiguralnego Jakóba, którego Bóg użył, aby zaczął ruch Maluczkiego Stadka, którego później wodzowie utracjusze koron przekręcili w Kościół unitarjanów, był Michał Serwetus, który urodził się w Toulouse, aby się uczył praw, i tam, w 1528 znalazł opiekuna w Juanie de Quintana (Kwintana), zakonniku franciszkańskim. Gdy ten ostatni w 1530 r. był uczyniony spowiednikiem Karola V, cesarza niemieckiego i króla hiszpańskiego, Serwetus towarzyszył mu jako dworzanin. Był on świadkiem ukoronowania Karola w Bolognie, we Włoszech, w lutym 1530 r.. tego samego roku był na zjeździe w Augzburgu, gdzie Wyznanie Augzburgzkie było czytane, i możliwie odwiedził Lutra w Koburgu, najbliższem mieście do Cesarza, do którego Luter, jako banita, i ekskomunikat odważył się przybliżyć, gdy radził Książęciom protestanckim i teologom w Augzburgu. Adoracja papieża, widziana przez Serwetusa w Bolognie, 1530 r., zapoczątkowała w nim kierunek antypapieski. Opuścił Kwintana, zwiedzał kolejno Lyons, we Francji, i Genewę w Szwajcarji. Z Genewy pojechał do Basel, aby odwiedzić Oecolampadiusza, a stamtąd pojechał do Strassburga, aby naradzić się z Bucerem i Kapitoem. Jego pierwsze dzieło, wydane 1531 r. było zatyt. „O Błędach Trójcy.” Tą książką on zaczął ruch Maluczkiego Stadka, który był pozafigurą Jakóbowego spłodzenia Neftalima.
kol. 2
Miał on tylko 20 lat, gdy wydał tę książkę, i na jego wiek książką, ta była rzeczywiście znakomitą. Jego traktowanie tego przedmiotu było poważne i oryginalne i dowiodło, że jego przygotowawcze oczytanie było na ogromnej skali. Materjał przedmiotowy był tak nadzwyczajny i logiczny, że najzdolniejsi myśliciele ówcześni byli zmuszeni do zwrócenia pilnej uwagi na to i byli w wielkiej trudności, chcąc odpowiedzieć na jego argumenty. Melanchthon tak powiedział o tej książce: „Czytałem Serwetusa wiele razy.” Kwintana, jego dawniejszy opiekun, mówił o nim, jako o bardzo wielkim genjuszu i wielkim sofiście, twierdząc, że sposób myślenia jest niezawodnie Serwetusa, ale myślał, że książka ta była za dorze pisana, ażeby była jego dziełem. W 1532 roku Serwetus poprawił swoje poglądy i wydał je w formie dialogu. Pisać przeciwko trójcy naonczas było bardzo niebezpieczną rzeczą, więc Serwetus był zmuszony uciec dla bezpieczności z Niemiec do Francji, gdzie był mało znany.
(9) Serwetus następnie ukazał się w Lyons, Francji, w 1535 r., nie używając nazwiska Serwetusa, ale Willanowanus, uzasadnione na nazwie miejscowości, gdzie się jego ojciec urodził. Używał tego nazwiska dopóki nie był aresztowany w Genewie 1553 r. W Lyonie on zajął się redagowaniem naukowych dzieł dla firmy Trechsel. Tutaj znalazł drugiego opiekuna, Dra Champiera. To stowarzyszenie się z Champierem doprowadziło go do zadecydowania, aby uczyć się medycyny. W tym celu udał się do Paryża (1536 r.) i tam uczył się pod najzdolniejszymi profesorami medycyny. Tutaj, także w 1536 r. spotkał Kalwina, który w pośpiechu i po ostatni raz zwiedzał Paryż, jego protestantyzm czyniąc dłuższe pozostanie we Francji dla niego niebezpiecznem. Kalwin starał się, według jego własnego wyrażenia, sprostować Serwetusa w jego poglądzie na trójcę. W tym celu proponował debatę z ostatnim; lecz z obawy, że Kalwin wyda go władzom, jako heretyka, Serwetus nie przyszedł na miejsce debaty. Serwetus stał się asystentem swego głównego profesora. Ten ostatni bardzo chwalił jego wykształcenie i jego zdolność w dyssekcji (rozbieraniu trupa) i mówił, że on posiadał taką znajomość najwyższego autorytetu medycyny, jaką posiadał którykolwiek najlepszy znawca. Ukończył naukę sztuki i medycyny, wydał sześć wykładów o cyropach, dawał wykłady w Uniwersytecie o geometrji i astrologji. Za ostatnie był skarżony przez wydział medycyny. W 1538 był w Uniwersytecie Louvainskim, jako student. Tam uczył się teologji i hebrajskiego języka. Potem na krótki czas, praktykował jako lekarz w Avingnonie Francji, i przez dłuższy czas w Charlieu. We wrześniu, 1540 roku wstąpił, jako student do szkoły medycyny w Montpellier, w celu dalszego ćwiczenia się. Jako ilustracja zdolności, do której on dopiął w profesji medycyny, może posłużyć to, że wynalazł fakt małego krwiobiegu-krążenie krwi z prawej komory serca do lewego przedsionka serca przez płuca, tętnicę płucną i żyłą; i jej dalsze krążenie z lewej komory serca do tętnic całego ciała; dwa fakty, które były podstawowemi do wynalazku Harvey’a o zupełnem krążeniu krwi blisko sto lat później.
SERWETUS W VIENNE, FRANCJI
(10) Gdy dawał wykłady w Paryżu, jeden z jego studentów był Pierre Paulmier, który był od 1528 r. arcybiskupem Vienne, Francji. Wr 1541 r. zaprosił Serwetusa, aby przyjechał do Vienne, jako jego prywatny lekarz, którym on był od 1541 do 1553 r. Tutaj zajął się zarówno ogólną praktyką medycyny, jak i także redaktorską pracą dla wydawców w Lyons. Chociaż zewnętrznie wszystkim zdawał się być katolikiem, to prywatnie badał Pismo Św. Odrzucając chrzest niemowląt i wierząc, że tak jak Jezus był ochrzczony, gdy miał lat 30, tak on powinien być ochrzczony, więc przyjął ten symbol w 1541 r. Późno 1545 roku, lub