Teraźniejsza Prawda nr 84 – 1936 – str. 71
Pana, który stał się jasny naszemu Pastorowi przy końcu września 1874 roku i którą natychmiast zaczął przedstawiać w opozycji do Wtórego Przyjścia naszego Pana w ciele, jako wywijanie sierpem żniwiarskim, co dowodzi, że to oblężenie, żęcie, skończyło się w 1914 roku. (42) Poprzedni punkt obejmuje myśl, że nasz Pastor był pierwszym ziarnem pszenicy, zżętym w żniwie wieku Ewangelii i to przed październikiem 1874 roku, co również dowodzi, że 40 lat żęcia skończyły się w 1914 r. (43) 40 dni odgrażania Izraelowi przez Goliata (1Sam. 17:16) reprezentuje ewolucję podczas całego okresu żniwa, występującą w zuchwałości przeciw ludowi Bożemu; lecz Wojna, jako symboliczny wiatr (Obj. 7:1) położyła koniec chełpieniu się postępem nowoczesnej cywilizacji, jako niezbitego dowodu na prawdziwość ewolucji, gdyż wojna dostarczyła naszemu Pastorowi ostatniego skutecznego argumentu przeciw ewolucji. Dlatego te 40 lat żniwa (żęcia) skończyły się w 1914 roku. (44) Pierwszy 40 – dniowy pobyt Mojżeszowy na górze reprezentuje pierwsze 40 lat, w których Chrystus posiadał Swój autorytet, który otrzymał zaraz przed Swoim Wtórem Powrotem (Psalm 45:3-6). Zejście Mojżesza z góry przy końcu tych 40 dni reprezentuje zaczęcie wojny w okopach przez Chrystusa, początek gniewu na osłabienie Chrześcijaństwa w celu zupełnego obalenia go. Żęcie (odrębne od pokłosia) miało się skończyć zanim gniew się miał zacząć. Dlatego przed 21 wrześniem 1914 roku, kiedy zaczęła się wojna w okopach, żęcie było skończone. (45) 40 lat służby Jeremiaszowej (Jer. 1:2, 3; por. z równoczesnymi długościami panowań Jozjasza, Joakima i Sedekiasza. Tom II, str. 51), jak to jest udowodnione przez równoległość 2520 lat (dwójnasób), jest równoległością okresu od 1874 do 1914; i jego służba, jako1 figura i jako równoległość, reprezentuje służbę żęcia wykonywaną przez Kościół od 1874 roku do 1914 roku. Przeto te 40 lat żęcia skończyły się w 1914 roku.
(46) 40-dniowa misja naszego Pana przed wniebowstąpieniem, świadcząc o sprawach Królestwa (Dz.Ap. 1:3), reprezentuje 40-letnią misję żęcia Kościoła z poselstwem o Królestwie, które skończyło się dla Kościoła 1914 roku, ponieważ zaraz potem, zamiast głosić poselstwo o Królestwie, jako poselstwo żęcia, wierni, pozostawiając to poselstwo Wielkiemu Gronu i Młodocianym świętym, jako ich prace pokłosia, zaczęli uderzać Jordan, wyznawać grzechy Chrześcijaństwa nad Kozłem Azazela, wykonywać sąd zapisany, tj. dowiedli, że Chrześcijaństwo było winne wiele rozmyślnego grzechu i wydali na nie wyrok zniszczenia, walcząc w Pierwszej Walce Pozafiguralnego Gedeona. Dlatego koniec 40-dniowej misji naszego Pana przed wniebowstąpieniem reprezentuje zakończenie misji żęcia przez Kościół w 1914 roku. (47) Jezus, będąc kuszony przez 40 dni na puszczy podczas badania Słowa Bożego, reprezentuje 40-letnie pokuszenie Kościoła w pozafiguralnej puszczy od 1874 roku do 1914 roku, podczas badania Słowa Bożego. Ten okres równa się misji żęcia Kościoła, kiedy Kościół był szczególnie kuszony. (48) 40 dni oczyszczenia, które matka musiała przechodzić po porodzeniu syna (3Moj. 12:2-4) reprezentują 40 lat (1874 do 1914), podczas których Prawda, ćwicząca Maluczkie Stadko i słudzy, którzy ją zastosowali do Maluczkiego Stadka, zostali oczyszczeni. To oczyszczenie zaczęło się w październiku, 1874 roku przez oczyszczenie pierwszej Prawdy żniwiarskiej i pierwszego ziarna pszenicy od błędu, jakoby Wtóre Przyjście Chrystusa miało być w ciele, przez danie mu Prawdy o Sposobie Powrotu naszego Pana. Więc to zastanowienie dowodzi, że żęcie zaczęło się 1874 – go, a skończyło się 1914 – go. (49) Ogłaszanie kary na mieszkańców Niniwy przez Jonasza reprezentuje głoszenie mówczych narzędzi Nominalnego Kościoła, że nie będzie próby
kol. 2
w przyszłości, lecz wieczne męki, jako gniew przychodzący przy końcu Żniwa („40 dni”). Boskie zmienianie tego głoszenia na poselstwo żniwa o przyszłej próbie – restytucji – od 1874 – go do 1914 – go roku jest zobrazowane w Boskim odrzuceniu poselstwa Jonaszowego, które dowodzi, że poselstwo żniwa o restytucji pozyskało zwolenników – zżętych w 40 latach, od 1874 do 1914 roku i z tą ostatnia datą żęcie, jako odrębne od pokłosia, skończyło się. (50) Natychmiast po przypisaniu zasługi ostatniemu, który miał być spłodzony z Ducha, (3 Moj. 16: 16 – 19), Arcykapłan zaczynając wyznawać grzechy nad Kozłem Azazela, które to wyznawanie zaczęło się jesienią, 1914 roku, żęcie, jako odrębne od pokłosia, skończyło się czterdzieści lat od czasu zaczęcia się. (51) Natomiast fakt, że symboliczny czas zimy (ucisku), który zaskoczył pewną część w 1914 roku, a w 1916 roku całe Chrześcijaństwo – znamionował, że wtedy tylko utracjusze koron jeszcze nie byli uratowani od błędu i to dowodzi, że poprzednio wszyscy wierni byli wybawieni z Babilonu jak to Jeremiasz świadczy (Jer. 8: 20). (52) Dalej, fakt, że pokłosie było wykonane przez Wielkie Grono („ubogich”, którzy są takimi, ponieważ pozbawieni bogactw wysokiego powołania) i przez Młodocianych świętych („przychodzień”, którzy są takimi, ponieważ nie są z Duchowego Izraela) (3 Moj. 19: 9, 10), kiedy Maluczkie Stadko wykonywało sąd według prawa zapisanego, uderzało Jordan w pierwszym uderzeniu, toczyło Pierwszą Walkę pozafiguralnego Gedeona i wyznawało grzechy nad Kozłem Azazela od jesieni 1914 do jesieni 1916, dowodzi, że żęcie, jako odrębne od pokłosia, trwało czterdzieści lat i że samo pokłosie trwało nie całe dwa lata. (53) Godzina pokuszenia zaczęła się 18 kwietnia, 1878 roku, a skończyła się 6 grudnia 1919 roku, w porównaniu z godziną żęcia, dowodzi, że pokłosie było skończone na wiosnę 1916 roku; i to jest zgodne z myślą, że żęcie, jako odrębne od pokłosia, skończyło się czterdzieści lat po zaczęciu się. (54) Piramida przez wskazanie daty 16 – go września, 1914 roku, jako czas ostatniego spłodzenia z Ducha, potwierdza dowód Pisma św., że żęcie, jako odrębne od pokłosia trwało czterdzieści lat i skończyło się do października 1914 roku. (55) Ciągły postęp grup Lewickich do ich 60 przepowiedzianych podziałów, których teraz jest przeszło 50, zaczynając jesienią 1916 roku, dowodzi, że Maluczkie Stadko było przedtem zżęte. (56) Rozwijanie się Prawdy Epifanii począwszy od 1916 roku dowodzi, że przedtem Prawda Paruzji była skończona, a przeto dokonała swej pracy zżęcia Kościoła.
DAREMNE WYSIŁKI DO ODPOWIEDZENIA
W jaki sposób starają się niektórzy odpowiedzieć na większość powyższych argumentów? Przez zaparcie się wyjaśnień naszego Pastora, na których one są uzasadnione, a przedstawienie „nowych poglądów” zamiast takowych. Lecz 56 powyżej podanych powodów, jako dowód, że żęcie i pokłosie skończyło się względnie w 1914 i 1916 roku, wierzymy, że się ostoją. Sofisterie i nagromadzenie deklamacyjnych słów i nieodpowiednich idei i „nowe poglądy” sprzeciwiające się poglądom naszego Pastora, jak to jest zwyczajem wielu, mogą być przedstawione przeciwko nim; lecz one się nie ostoją, przeto że głupstwo ich wnet będzie poznane (2Tym. 3:9); gdyż Pan obiecał Swym mówczyni narzędziom niezbite argumenty (Izaj. 54:17; Łuk. 21:15) przeciw ich wszystkim przeciwnikom. I tak jak w Paruzji Pan wypełnił tę obietnicę naszemu Pastorowi; tak w Epifanii On łaskawie wypełnia ją nam, co dowodzi każdy spór, do którego byliśmy wciągnięci. Pozafiguralny Jannes i Jambres bardzo długo nie byli i nie będą zdolni oprzeć się mówczym narzędziom pozafiguralnego Mojżesza.