Teraźniejsza Prawda nr 83 – 1936 – str. 59
się nas, czy twierdzenia tego artykułu są prawdziwe. Niektóre twierdzenia w tym artykule były uderzające i co prawda przyznajemy, że wątpiliśmy twierdzeniom ich pisarza, mówiąc sobie: „tu jest przyjaciel Biblii, który stara się bronić ją; lecz obawiamy się, że jego zdania są błędne ł, że jego wysiłki chociaż z dobrej intencji odbiją się na niesławę, zamiast sławę Pisma świętego. Mimo tego jednak radowaliśmy się z przywileju usłużenia mu według prośby i wzięliśmy się do pracy nad tą zagadką, wykonując ją przeważnie w pociągach podczas podróży z miejsca do miejsca. Nasze niedowiarstwo wnet napotkało na naganę. Ku naszemu zdziwieniu i rozkoszy znaleźliśmy, że pisarz miał rację; i dlatego nie wątpimy, że jego twierdzenie, mające na celu wykazanie takiego samego urozmaiconego zjawiska każdego paragrafu w hebrajskim i greckim Piśmie św. jest prawdziwe. Było to naszym przywilejem wypisać serię zdań o wyniku naszego badania i podać je w zapieczętowanej kopercie naszemu Pastorowi podczas tygodnia Wielkanocnego 1914 r. Zdaje się, że on położył to sprawozdanie na bok, zapominając o tym zupełnie, aż jego sekretarz posłał mu je w czerwcu do Glasgow, w Szkocji. On wtedy w liście własnoręcznym, który zachowaliśmy, jako jeden z naszych najwięcej cenionych klejnotów, potwierdził swoje ocenienie służby, wykonanej w sprawdzeniu tej sprawy. Co się stało z tym sprawozdaniem nie wiemy. Możliwie, iż ono jest pomiędzy niektórymi jego papierami.
Niedawno temu (1919 r.) pewna siostra przysłała nam cały rocznik pisma p. t. „Biblijne Liczbowanie”, p. I. Panina, opisując między innymi rzeczami artykuł więcej szczegółowo niż ten któryśmy sprawdzili liczbowaniem z Ew. Mat. 1. Wierząc, że to będzie bardzo budujące dla ludu Pańskiego, dlatego podajemy tu (wszystkie uwagi nasze są w klamrach) większość jego uwag m Ew. Mat. 1, i bardzo oceniamy naukową zdolność i chrześcijańską pilność p. Panina. Nasz Pan zapewnię pobłogosławił jego pracę przez otworzenie jego umysłu, aby zauważył jeden z najsilniejszych dowodów natchnienia słów Pisma świętego. Cytujemy jak następuje: „Wiadomym jest, że Nowy Testament był pisany przez ośmiu różnych pisarzy, kiedyś pomiędzy 30 – tym a 100 r. A. D., (rokiem Pańskim). Stary Testament jest pisany przez nie mniej jak dwudziestu dwóch różnych pisarzy pomiędzy piętnastym (siedemnastym) a czwartym (piątym) stuleciem przed Chr., tak, że pomiędzy pisaniem Księgi Rodzajów, pierwszej księgi Pisma św. a pisaniem Księgi Objawienia, ostatniej księgi, musiało upłynąć około piętnaście (siedemnaście) stuleci. Celem następnie podanych pism jest pokazać, iż pomimo tych okoliczności, cała Biblia jest ułożona według dokładnego matematycznego planu, który musiał być zamierzony przez jeden umysł; i zarazem, że zawiera w sobie nieomylny środek, czyli sposób na decydowanie pomiędzy sprzecznymi tłumaczeniami jej tekstu tam, gdzie pewność nie może być osiągnięta ze zwykłych źródeł. Jako dobry wzór gatunku liczbowej struktury, która jest w Biblii, może posłużyć pierwsza stronica Nowego Testamentu.
EW. MATEUSZA 1:1-11
„Pierwsze siedemnaście wierszy Nowego Testamentu składa się z rodowodu Jezusa Chrystusa, a ten jest podzielony na dwie części: W 1 – 11 podawają rodowód od Abrahama, tj. ojca narodu żydowskiego, do Niewoli, gdzie przestali być niezależnymi. W. 12 – 17 podawają rodowód od Niewoli do Chrystusa, który spodziewano się, że przywróci utraconą niezależność. Zjawiska pierwszej części tego rodowodu są następujące:
„1. Jego słowozbiór ma 49 słów, czyli 7 siódemek, z których 28, czyli 4 siódemki zaczynają się samogłoską, a 21, czyli 3 siódemki, zaczynają się spółgłoską.
„2. Ten podział przez siódemki pomiędzy słowa samogłoskowe, a słowa spółgłoskowe możnaby słusznie uważać za przypadkowy, gdyby nie fakt, że z tych 49 słów 42, czyli 6 siódemek są rzeczownikami, a siedem nie są rzeczownikami. Z tych 42 rzeczowników 35, czyli 5 siódemek są imiona własne, a siedem są rzeczownikami pospolitymi. Z tych 35 imion własnych 28, czyli 4 siódemki są przodkami Jezusa męskiej płci, a siedem nie są takimi. Nie tylko więc jest podział tych 49 słów tego sławozbioru przez siódemki na samogłoskowe wyrazy i spółgłoskowe wyrazy, lecz także na części mowy.
„3. To, rozumie się, nie będzie uważane za przypadkowe; gdyż trzeci zarys usuwa wszelką wątpliwość tego. Z tych 49 słów tego słowozbioru 14, czyli 2 siódemki, zdarzają się w tym ustępie tylko raz; 35, czyli 5 siódemek, zdarzają się więcej niż raz. Więc, co do wydarzeń tych słów w tym ustępie, podział znowu jest przez siódemki.
„4. Jeżeli zbada się te 49 słów tego słowozbioru w ich porządku abecadłowym (który różni się od polskiego) to znajdzie się, że podział na głoski abecadła jest także przez siódemki; tym sposobem: Wyrazów pod (podajemy równające się polskie zamiast greckie
kol. 2
głoski) a-e jest 21 w liczbie czyli 3 siódemki; pod z-k, 14, czyli 2 siódemki; pod m-ć, także 14, czyli znów 2 siódemki.
„5. Na koniec, liczba głosek w tych 49 słowach wynosi 266, czyli 38 siódemek, z których słów te siedem rzeczowników pospolitych mają 49 głosek, czyli 7 siódemek; a słowa, które nie są rzeczownikami pospolitymi mają, 217, czyli 31 siódemek. W tej części rodowodu są podane trzy niewiasty: Tamar, Rachab, Ruta, które trzy imiona [w greckim] mają 14 głosek, czyli 2 siódemki. Tylko jedno miasto jest podane w tym ustępie, Babilon; to jedno imię (w greckim) ma siedem głosek. Znowu: te 49 słów tego słowozbioru abecadłowo uporządkowanych ukazują między sobą grupy siódemek w podziale tych 266 głosek: słowa pod a-g mają 84, czyli 12 siódemek; pod d siedem; pod e-z 21, czyli 3 siódemki; th-i, 70, czyli 10 siódemek; k-m 21, czyli 3 siódemki; pod n, siedem; oph, (of) 49, czyli 7 siódemek; pod ć, siedem. W końcu 266 jest 2x7x19, a suma tych czynników jest 28, czyli cztery siódemki.
„6. Ta część rodowodu jest tym sposobem zbudowana według obszernego planu siódemek, co ponadto rozciąga się na mniejsze podziały; naprzykład tak: te siedem pospolitych rzeczowników, które powyżej zauważyliśmy w ich porządku mają 49 głosek, czyli 7 siódemek, to mają swoje głoski także podzielone na grupy abecadłowe według liczby siedem; tym sposobem słowo pod a ma siedem głosek; te pod b mają 14, czyli 2 siódemki; pod g, siedem; m-y, 14 czyli 2 siódemki; pod ć, siedem.
„W podobny sposób te 35 imion własnych napotyka się 63 razy, czyli 9 siódemek; z których te 28 przodków Jezusowych męskiej płci napotyka się 56 razy, czyli 8 siódemek.
„Plan siódemek przeto przenika ten ustęp w szerokim zakresie szczegółów; liczba słów w słowozbiorze, ich podział na słowa zaczynające się samogłoskami, i na słowa zaczynające się spółgłoskami, ich podział na części mowy, jak również na głoski abecadła, liczbę głosek, ich abecadłowy podział, ich podział na części mowy, suma wartości ich czynników – w tych wszystkich szczegółach dano ostrożne baczenie, aby one były wykonane ze znacznym zamiarem siódemek. Ale to nie jest wszystko.
„Te 49 słów w słowozbiorze tego ustępu okazują się w pięćdziesięciu ośmiu formach. Z tych 49 słów, trzynaście nie napotyka się nigdzie indziej w Nowym Testamencie, i te 13 słów mają liczbową wartość 8, 788, czyli 13x13x13x4, liczba wielokrotna nie tylko liczby 13, lecz także trzeciej potęgi 13. Jeżeliby jakie podejrzenie powstało, że to jest tylko przypadkowe to ono znika przed następnym faktem: Z tych pięćdziesięciu ośmiu form, w których te 49 słów słowozbioru trafiają się 26, czyli 2Trzynastki, są znów takie na które nie napotykamy znowu w Nowym Testamencie, a liczba głosek w tych wszystkich wydarzeniach tych 26 form jest 208, czyli 16 trzynastek. Widzimy przeto plan trzynastek, jak również siódemek przenikający ten ustęp.
„Na koniec, liczba głosek w tych 49 słowach tego słowozbioru, 266, wielokrotnością dziewiętnastki, jak również siódemki, ponieważ ona mieści w sobie 14 dziewiętnastek. A więc liczba głosek w tych pięćdziesięciu ośmiu formach jest 323, czyli 17 dziewiętnastek.
„Potrójny plan siódemek, trzynastek i dziewiętnastek, jest przeto widziany, jako przenikający ten krótki ustęp na jednej stronicy Nowego Testamentu.
„Zjawisko tego ustępu tak trzynastu słów jak i dwudziestu sześciu form pokazuje, że, gdy autor pisał te słowa to wiedział, że one nie znajdą się ponownie w Nowym Testamencie. Tak, że on nie tylko postanowił nie użyć sam na przykład słowa biblos [księga], ale on także, albo miał resztę Nowego Testamentu przed sobą, albo też miał zapewnienie od tych siedmiu innych pisarzy Nowego Testamentu, że oni nie użyją żadnego z tych dwudziestu sześciu słów, które on użył [albo też był jeden Autor, który natchnął ich wszystkich.]
EW. MATEUSZA 1:1-17
„Tak jak pierwsza część, tak i rodowód w Ew. Mat. 1: 1 – 17, jako całość zawiera także plan siódemek, przenikający cały jego układ:
„1. Chociaż według Starego Testamentu przynajmniej czterdzieści sześć rodzajów możnaby policzyć od Abrahama do Chrystusa, to Mateusz wyraźnie pokazuje pragnienie zapisania tylko trzech czternastek rodzajów, i on przeto opuszcza niektóre imiona, podane w Ks. Królewskich i Kronikach. Lecz 14 jest 2 siódemkami.
„2. Liczba rzeczowników w tym słowozbiorze tego całego rodowodu wynosi 56, czyli 8 siódemek, z której liczby, jak to pokazano, w. 1 – 11 mają 42, czyli 6 siódemek; a w. 12-17 mają resztę 14, czyli 2 siódemki.
„3. Słowo, które trafia się najczęściej w tym ustępie, przedimek ho, [w ang. the], znajduje się tutaj także 56 razy, czyli 8 siódemek.
„4. Ani hebrajski, ani grecki język, w których Biblia była pisana