Teraźniejsza Prawda nr 82 – 1936 – str. 45
oprócz argumentów o zanurzeniu zgodnych z ich poglądami. Hubmaier był najrozsądniejszym i najprzyjemniejszym ze wszystkich reformatorów 16-go wieku, chociaż nie tak bonaterski jak Luter, ani tak wpływowy jak Luter, Zwingli i Cranmer. Na początku lipca 1527, pochwyciły go władze austriackie wraz z jego żoną, a gdy odmówił odwołania swoich nauk, skazano go na spalenie na stosie i ten wyrok wykonano w Wiedniu w dniu 10 marca 1528 roku, a tak zginął jako męczennik. Wierna jego żona, która mu towarzyszyła w wielu prześladowaniach i wygnaniach, została trzy dni później utopiona w Dunaju, a jej ciało zostało spalone na popiół. Tak więc zginął członek pozafiguralnego Jakóba, który zapoczątkował ruch zamieniony później przez wodzów utracjuszy koron na Kościół baptyski,
(137) Historja prześladowań zwolenników tego ruchu i rychlejszych baptyskich sekciarzy jest jedna z najsmutniejszych, jednak najwięcej triumfująca w protestantyzmie. Niesprawiedliwe gwałty popełniane przez wieśniaków w wojnie chłopskiej były im przypisywane. Fanatyczna próba założenia siłą tysiącletniego królestwa w Monasterze (w Westfalji w Niemczech) przez sfanatyzowanych entuzjastów była im przypisywana. Gwałty wszystkich radykałów były im przypisywane, a to z powodu opozycji do Kościoła państwowego i chrztu niemowląt, naznaczano ich jako religijnych radykałów, zwłaszcza za ich proponowanie wolności religijnej, a następnie za sympatyzowanie z ludźmi miłującymi wolność polityczną i społeczną. Władcy wyznający religię katolicką, luterańską, Zwingli’ego lub Cranmera prześladowali ich do ostateczności. Tak surowe było prześladowanie w Szwajcarii, do którego Zwingli zachęcał, że chociaż na pewien czas prawie wszyscy protestanci szwajcarscy sympatyzowali z tym ruchem, to jednak w kilku latach prześladowania bardzo mało „anabaptystów” można było znaleźć w tym kraju, z powodu iż niektórzy z ich widzów byli zabici, inni torturowani, a reszta karana banicją. Prawo Zurychu wymagało wygnania z kraju każdej rodziny, któraby w ośmiu dniach nie dała niemowlęcia ochrzcić. Do r. 1530 w Niemczech 2,000 z nich zginęło śmiercią męczeńską. Bardzo mało wyrzekło się tej nauki. Zwykle z radością szli na śmierć męczeńską, śpiewając psalmy i hymny nabożne. Do roku 1531 przeszło 1000 z nich zginęło śmiercią męczeńska w Tyrolu i Gortzu i 600 w Ennisheim. Później tysiące więcej zostało zabitych w Tyrolu. Także Austria miała swoje grono tych męczenników, a nawet Morawia dodała niektórych męczenników do tych wielu tysięcy pomordowanych braci. Nie wątpimy, że między nimi było niemało tych co symbolicznie wołali z pod ołtarza. — „Jak długo, o Panie Boże, święty i prawdziwy, nie sądzisz i nie mścisz się krwi naszej itd.!” — (Obj. 6:9-11). Tak jak w wypadku z pierwotnym Kościołem, krew męczenników dowiodła iż była nasieniem Kościoła, a prześladowanie tern więcej wzmocniło tych braci w postanowieniu by być wiernymi, tak też po większej części i ci dowiedli, że byli wiernymi.
POCZĄTEK BAPTYSKIEGO SEKCIARSTWA
(138) Ruch, przez który próbowano założenia siłą tysiącletniego królestwa Chrystusowego na ziemi w Monasterze (Munster), przez sfanatyzowanych radykalno-religijnych kaznodziei, nie miał nic wspólnego z tym ruchem, który tutaj badamy, lecz był dziwaczną parodią onegoż, a przez swoje gwałty, nieprawości, zło i mściwość uczynił imię „Anabaptysty”(nowochrzczeńcy)jedn& z najhaniebniejszych nazwisk. Przezeń straszny cios -był zadany ruchowi „Anabaptystów” i prawie go w Niemczech wytępił. Lud Boży. tak chcieli się nazywać, ci drodzy bracia, był tak nie popularny w Niemczech po zawojowaniu Monasteru w roku 1535. że nie odważyli się pokazywać publicznie. To też byli bez wodza i w godzinie największej niedoli niektórzy z nich znaleźli nieco tolerancji w Holandii, gdzie Menno Simonis powstał jako wódz. i zorganizował ich, wpierw tam, a potem w Niemczech, odtąd jego naśladowcy byli nazywani Mennonistami. Menno Simonis jest pierwszym wodzem utracjuszy koron, który przekręcił dowolnie rosnący i szeroko rozrzucony ruch Maluczkiego Stadka w baptyską denominację. Jego działalność jako wodza zaczęła się
kol. 2
w roku 1537, po naleganiu wielu anabaptystów aby podjął, dowództwo. Zaczął też pisać w obronie ich głównej doktryny i upraszał magistrację i lud, aby nie uważali cichych i bogobojnych braci za dzikich fanatyków Monasteru. Wnet władze zaczęły go śledzić, żądne jego krwi.. Życie jegO( spędzone w niezmęczonej pracy wśród scen częstego, niebe’zjrięczeń-stwa, nie bez pewnych błędów i niektórych meniądrych praktykowanych poczynań. Połączył on niemieckich anabaptystów w denominację, która do dziś jest. obciążoną wieloma nieszczęśliwemi właściwościami. W Anglji i Ameryce powstało sekciarstwo tego ruchu, lecz. znaczna większość baptystów znajdujących się po całym świecie zamieszkuje Amerykę. To prześladowanie jest uważane za zniewagę przez ich wodzów i ich twierdzenie, iż mają prawo do tolerancji są częściowo reprezentowane, prjzez odzyskanie pretensji przez Rachelę przy porodzie. Dana, ,..’,,,
(139) Powtórzmy poprzednią uwagę,: że. szafarską doktryną baptyskiegT) Kościoła nie jest wyłączny chrzest dla wierzących, ani zanurzenie, gdyż to ostatnie zostało¦ poddane denominacyjnej próbie więcej niż sto lat po zapoczątkowaniu ruchu Maluczkiego Stadka przez Hubmaięra;. lecz tą doktryną jest to co następuje: Lud Boży składa się tylko z nawróconych. Ten pogląd jest zapewne prawdziwy, rozumiejąc nawrócenie w znaczeniu ograniczonem t. j. odwrócenie się od grzechu, siebie i świata, do Jezusa jako swego Zbawcy i Pana. Bez tych czynów nikt nie mógłby otrzymać Ducha Św., którego posiadanie jest warunkowem, aby zostać chrześcijaninem. (1Kor. 12:12, 13), Później baptyści zauważyli, że w nawróceniu jak oni to rozumieli jest pewne podobieństwo śmierci, pogrzebu i zmartwychwstania, wobec tego zachęcali do zanurzenia jako symbolu i znaku tych trzech zastosowań. Lecz nie widząc jasno naszej śmierci z Chrystusem w ofierze za grzech, i naszego powstania w Nim, jako Nowych Stworzeń, tue, mogli również dopatrzeć się identyczności pomiędzy prawdziwym a symbolicznym chrztem, chociaż przybliżyli się do Prawdy w tym przedmiocie więcej niż którakolwiek inna sekta. Przeto wodzowie utracjuszy koron pozafiguralnego. Dana byli w dobrej pozycji, aby ofiarować Panu swoją czaszę. misę i łyżkę.
(140) Przeto znajdujemy, że pozafiguralny Achyjezer. ofiarował swoją misę, czaszę i łyżkę, więc przystępujemy do traktowania tych działań, rozpoczynając ofiarowaniem jego misy. Tak jak wszystkie misy, tak i jego była naprawą niewłaściwego postępowania, w tym wypadku z punktu nawrócenia, że jest to odwróceniem się od grzechu, błędu, siebie i świata, a przyjęciem Jezusa jako swego Zbawcę i Pana. Jak to było wyżej wskazanej nawrócenie włącza dalsze postępowanie, a nawet to wszystko, co jest objęte przez wyrobienie charakteru skrystalizowanego na podobieństwo Boże i Chrystusowe. Lecz z powodu że całkowitość doktryny o nawróceniu nie była powierzoną Kościołowi baptyskiemu jako jego szafarska doktryna, dlatego jego misa. czasza i łyżka nie mogły postąpić dalej jak tylko pokryć względne punkty zawarte w ich szafarskiej doktrynie. Pozafiguralńy Achyjezer ofiarował przeto swoją misę. naprawę postępowania przeciwnego nawróceniu według jego zapatrywania na ten przedmiot. To dało mu obszerne pole do pracy w naprawianiu ; albowiem obejmowało każdy grzech, błąd, samolubstwo, światowość, jak również każde zaniedbanie się w uznawaniu Jezusa jako Zbawcę i Głowę. Jego pole działalności było nawet obszerniejsze aniżeli wodzów utracjuszy koron z sekt fanatycznych, gdyż ci ostatni mogli z właściwością tylko naprawić grzech popełniony przeciwko sprawiedliwości, t. j. obowiązkowej miłości. Przeto wszystkie naprawienia jakie pozafiguralńy Abidan ofiarował jako swoją misę, pozafiguralńy Achyjezer ofiarował jako część swej misy. Ponieważ ostatnim razem podawaliśmy wszystkie szczegóły odnoszące się do misy pozafiguralnego Abidana. więc nic będziemy je tu powtarzali jako cześć pozaf. Achyjezera. lecz ograniczymy naszą dyskusję tylko do tych naprawień, które się różniły od misy czyli naprawy złych postępków tego ostatniego.
(141) Pozafiguralńy Achyjezer naprawiał złe postępowanie, które było spowodowane przez błędy, o ile on mógł