Jeżeli go miłujemy, to nie zachęcajmy go żadnym sposobem do takiego postępowania, lecz módlmy się, aby jego cielesny umysł był zniszczony, a jego nowe stworzenie było zachowane, 1Kor. 5:4.

      (2) Zapraszamy wszystkich polskich Epifanicznych braci, czy są nowymi stworzeniami, czy Młodocianymi Św., ażeby połączyli się z nami w sprzeciwianiu się jego rewolucjonizmowi, czy to w nauce, czy w sprawach zarządzeń.

      (3) Prosimy, żeby nie wysyłać żadnych pieniędzy do niego z intencją na cele Epifaniczne, jak np.: prenumeraty, zamówienia, ofiary, na pokrycie kosztów pielgrzymskich i ewangelicznych. Natomiast prosimy, żeby takie rzeczy były posłane do br. Wiktora Stachowiaka, ul. Kolejowa 44, Poznań, który tymczasowo będzie za nas naznaczał pielgrzymów i który będzie miał dozór nad Epifanicznymi finansami za nas. Prosimy wszystkich Epifanicznych pielgrzymów i ewangelistów, aby pisali do br. W. Stachowiaka natychmiast, dając mu swoje nazwiska i adresy,
kol. 2
ewangeliści dodatnio podając mu, gdzie usługiwali, jako ewangeliści i jak często mogą wyjeżdżać w służbę. Rozumie się, tacy pielgrzymi i ewangeliści nie mają więcej przyjmować naznaczenia od br. Kasprzykowskiego.

      (4) Prosimy braci wszędzie, żeby przysłali nam informacje o rewolucjonizmie br. Kasprzykowskiego, czy to w nauce czy w zarządzeniu, bezwzględnie, czy teraźniejsze, czy przeszłe czy w przyszłości.

      (5) Prosimy, żeby Epifaniczne zbory przy najbliższej sposobności zawiadomiły odnośnie spraw, na które zwróciliśmy uwagę w tym artykule.

      (6) Bracia, nie miejmy społeczności z symbolicznym trędowatym, abyśmy nie byli zarażeni symbolicznym trądem. – 3Moj. 13, 14.

      (7) Czujmy i módlmy się, zachowując samych siebie w miłości Bożej i w cierpliwym oczekiwaniu miłosierdzia Chrystusowego ku żywotowi wiecznemu. – Mat. 26: 41; List Judy 21.

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT WIEKU EWANGELII

(4 Mojż.7:66-71; P.1929, 55-61)
(Ciąg dialszy z numeru 78, Ter. Pr.)

      (133) Przed określeniem członka pozafiguralnego Jakóba, który zapoczątkował ruch Maluczkiego Stadka jaki wodzowie utracjuszy koron zamienili na Kościł baptyski, powinniśmy zwrócić uwagę na fakt, że przy zapoczątkowaniu każdego ruchu Maluczkiego Stadka, który później stał się sekciarskim systemem, chociaż nasz Pan użył jednego specjalnego brata najwybitniej, On zawsze dostarczył mu zdolnych pomocników, widocznie według zasady przedstawionej w Ewangeliach, gdzie Jezus wysłał Swoich posłańców po dwóch. Tym sposobem Św. Jan miał do pomocy Polykarpa, Ireneusz Tertuliana. Luter Melanchtona, Zwingli, Oekolampadiusza, Hubmajer Blauroka. Serwetus Laeljusza Socyna, Cranmer Latimera. Browne Harrisona, Fox Barkleja, Jan Wesley Karola Wesleya, Stone Tomasza Campbella, a Miller Wolfa w Europie. I ci bracia pomocnicy nie byli żadną miarą mało znaczącymi pomocnikami.
W każdym wypadku oni byli prawie tak owocnymi, jak ich więcej użyci bracia wodzowie.

BALTAZAR HUBMAIER

      (134) Brat z Maluczkiego Stadka, który był użyty na zaczęcie ruchu, który później był przekręcony na Kościół baptyski, był Dr. Baltazar Hubmaier. Urodził się w roku T480 koło- Augsburga, Niemcy, poniósł śmierć męczeńską na stosie w roku 1528, w Wiedniu, Austrii. Hubmaier był człowiekiem wykształconym, i gdy jeszcze jako katolik, był uważany następnie po Doktorze Ecku. za najzdolniejszego debatora. Od roku 1512-1516 był księdzem i profesorem w Tngolstadt. W tym ostatnim roku został głównym kaznodzieją katedry ratyzbońskiej w Regensburgu (zwanym Ratyzbona). W r. 1521 został głównym księdzem w Waldshut, dolnej Austrii, gdzie więcej liberalna atmosfera panowała aniżeli w Regensburgu. W marcu 1523 r. publicznie przeszedł na protestantyzm i natychmiast zaczął głosić, że tylko prawdziwie nawróceni — ci. którzy odłączyli sie od grzechu, błędu, siebie i ducha światowego, a przyjęli samego Chrystusa za ich Zbawcę i Głowę — stanowili lud Boży—Kościół. W tym samym miesiącu zwiedził Zurych i nawrócił Zwinglego do swej idei z ostatecznem unieważnieniem chrztu niemowląt. Lecz dwa lata później Zwingli zauważył, że taka nauka wypróżniłaby Kościół państwowy w którym on prowadził swoja pracę reformatorską, odstąpił zatem od tej nauki a później stał sie jej najsilniejszym orzeciwnikiem. W październiku 1523 r.. Hubmaier pojechał do Zurychu na drugą konferencję i po-oierał Zwinglego w sporze z katolickimi teologami. W Zielone Świątki r. 1524, miasto Waldshut przyjęło doktryny Hubmaiera, zgadzając się stać w obronie jego i jego doktryn, przeciw opozycji rządu austrjackiego, który nie znosił żadnej „herezji”. Po kilku miesiącach opozycja ze strony rządu zmusiła go do opuszczenia miasta, lecz w październiku znów powrócił jako uznany wódz religijnych i politycznych idei tego miasta.

      (135) Hubmaier głęboko odczuwał cierpienia i krzywdy
kol. 2
ponoszone przez niemieckich wieśniaków; i on ułożył 12 słynnych artykułów zawierających ich zażalenia. Te artykuły godne mądrego prawodawcy ateńskiego Solona, były przedstawione szlachcie i niemieckiej publiczności. Ale w walce o swe prawa, nie radził im używania przemocy. Lecz fanatyk Tomasz Munzer namówił ich do wojny włościańskiej (1525 r.), która była fatalną dla nich w skutkach, ponieważ w tej pierwszej protestanckiej wojnie o wolność religijną i cywilną zginęło przeszło 100.000 włościan. Na Wielkanoc roku 1525, Hubmaier został ochrzczony, chrztem dla dorosłych i później udzielał go setkom innych osób, co spowodowało rozłam między nim i Zwinglim, z powodu jego specjalnej doktryny, a następnie doktryny przeciwnej chrztu niemowląt. Jego przykład przyjęcia chrztu dla dorosłych był praktykowany prawie przez całą ludność miasta Waldshut. Niezadługo później on i Zwingli wdali się w literacką kontrowersję z powodu której Hubmaier napisał kilka dzieł przeciw Zwinglemu, który mu dał odpowiedź. Miasto Waldshut popierało buntujących się wieśniaków, czego jednak Hubmaier nie radził w czasie swojej ucieczki z miasta, które opuszczał w obawie przed rządem austrjackim, protestując również przeciw wykroczeniom wieśniaków. Wkrótce miasto Waldshut zostało zajęte przez wojska austrjackie w grudniu 1525 r., a Hubmaier był zmuszony znowu do ucieczki, tym razem do Zurychu gdzie został uwięziony. Tu w obawie, że będzie spalony, jeżeli zostanie wydany Austrji, gdyż tam chcieli go spalić jako heretyka, a będąc osłabiony z powodu ciężkiej choroby i torturowany rozciąganiem członków, odwołał swoje zdania, odnoszące się do wiary, coś na podobieństwo odwołania Cranmerowego i tak jak Cranmer, tak i on zrzekł się później swojego odwołania, skarżąc się, że odwołanie było na nim wymuszone z powodu zadawanych tortur, i to w tym czasie, gdy się znajdował poważnie chorym. Zrzeczenie się swego odwołania wielce rozgniewało Zwinglego, który żal nam powiedzieć, był po części przyczyną jego tortur.

      (136) W lipcu r. 1526, Hubmaier znalazł schronienie w Nikolsburgu w Morawji, gdzie pozostawał pod opieką szlachty tej okolicy. Tu on wkrótce nawrócił do swojej specjalnej nauki całą ludność, włączając kaznodziei i księcia von Lichtenstein, wodza politycznego tego kraju. I na chwilę Moraw ja, a zwłaszcza Nikolsburg, stał się schroniskiem i centrum czynności dla srogo prześladowanych braci, których tak protestanci jak i katolicy zarówno prześladowali w okrutny i bezlitosny sposób – dzieci pozafiguralnej Liji, zazdroszcząc prospektywnemu dziecku pozafiguralnej Racheli i Beli. Tu też Hubmaier zaczął swój najczynniejszy okres literackiej pracy, wykładając z różnych punktów swoją szafarską doktrynę. Jego bystrość umysłu i dokładność jako myśliciela, pisarza i debatora, dały mu możność przedstawienia swojego stanowiska odnoszącego się do głównej doktryny i jej pokrewnych doktryn tak iż nie pozostawało prawie nic do dodania dla następnych baptystów,

poprzednia strona – następna strona