Teraźniejsza Prawda nr 100 – 1939 – str. 40
Więc, jako ludzka istota, nasz Pan nie miał tych trzech braków, zobrazowanych w tym wierszu. „Trzecim dniem” Mojżesza był prawdopodobnie okres jego ucieczki od Faraona do ziemi Madyjańskiej, równając się czasowi zmartwychwstania naszego Pana i wniebowstąpienia. Mojżeszowym „wczoraj” był prawdopodobnie okres jego przebywania w ziemi Madyjańskiej zanim mu się Pan ukazał, równając się okresowi przebywania naszego Pana w niebie od Zesłania Ducha Św. do 1799 r.; a czas, w którym Bóg ukazał się Mojżeszowi („odtąd, jakoś mówił do sługi Twego”) równa się początkowej części dnia przygotowania, możliwie do 1844 r. Podczas tych trzech okresów nasz Pan, jako Duchowa istota, miał te trzy braki, co do obcowania z ludźmi, zobrazowane w tym wierszu.
(21) Boska odpowiedź Mojżeszowi, przypominając mu przez pytanie i odpowiedź o Jego mocy dania wymowy, niewymowy, lub głuchości, wzroku lub ślepoty, przedstawia odpowiedź Jehowy do Jezusa, że On ma wszelką potrzebną władzę, aby Go uzdolnić, lub uczynić niestosownym do niej. Boskie obiecanie Mojżeszowi, że On da mu potrzebną wymowę i myśli (w. 11) reprezentuje Boskie zapewnienie Jezusa, że On Mu da słowa i myśli, które ma mówić. To zdanie dowodzi, że nawet w Jego uwielbionym stanie Jezus nie może rozumieć rzeczy, które jeszcze nie były Mu objawione, aż Bóg wypuści je ze Swej tajemnej zachowawczej mocy (Dz.Ap. 1: 7; Obj. 1:1); co On pokazał, że tak było także, gdy On był człowiekiem. (Mar. 13:32.) Przeto możemy być pewni, że tak jak słowa i myśli Mojżeszowe, wyrażone w Egipcie, były Boskie, tak też poselstwo naszego Pana w Jego Wtórej Obecności składa się z własnych słów i myśli Bożych, co dowodni, że Bóg jest Jego nauczycielem nawet teraz w chwale.
BOSKA RÓŻNIĄCA SIĘ PRZYJEMNOŚĆ W JEGO WŁASNYCH
(22) Mojżeszowe (w. 13) wahanie się tak długo, aby podjąć tę misję i proszenie, żeby Bóg posłał kogoś (rzekomo) zdatniejszego, zdaje się przedstawiać wzbranianie się naszego Pana przed trudnościami tej pracy i pytanie się, czyby Bóg nie wolał posłać kogoś możliwie więcej stosowniejszego, niż On do podjęcia tej pracy. Tutaj znowu Mojżesz i nasz Pan okazują pokorę 5 cichość, której jest brak tym, którzy w ubieganiu się za władzą cisną się tam, gdzie aniołowie obawiają się wstępować, co jest widoczne, ii])., z tak wielu Lewickich wodzów teraz. Zapalenie się gniewu Bożego przeciw Mojżeszowi (w. 14) bardzo możliwie znaczy, że On miał mniej przyjemności w Mojżeszu, niż byłby miał, gdyby Mojżesz nie był tak długo wahał się w zadecydowaniu, czy podjąć tę misję. Podajemy tę uwagę ponieważ jest nie do pomyślenia, żeby w pozafigurze gniew Boży się palił (takie jest literalne znaczenie tego słowa hebrajskiego) przeciw naszemu uwielbionemu Panu. Są stopnie w przyjemności Bożej z Jego wiernym ludem i także stopnie w Jego przyjemności w rozmaitych czasach z tą samą wierną jednostką. Jest to prawdopodobnie ten ostatni fakt, który jest wykazany w pozafigurze, tj., że Bóg nie miał przyjemności w takim samym stopniu wahania się naszego Pana podjąć przedstawioną Mu misję, w jakim byłby miał, gdyby to wahanie nie było takie długie. Możemy jednak być pewni, że Bóg stanowczo nie był niezadowolony z postąpienia naszego Pana; ponieważ to byłoby znaczyło, że nasz Pan zgrzeszył, o czym rozumie się, ani nie ma myśli. Wytłumaczenie Boskiego gniewu, palącego się, jest przeto podobne temu, jaki jest w nienawidzeniu ojca i matki, itd. (Łuk. 14:26; zob. notę w Diaglocie), jako miłowanie ich mniej, a nie stanowczo nienawidzenie ich. (Dalsze omawianie wzbraniania się Jezusa podjąć misję Wtórej Obecności znajduje się
kol. 2
w trzech pytaniach i odpowiedziach po za bereańskimi pytaniami do obecnego artykułu.)
(23) Myślimy, że słowa w. 14-16 dają nam wątek do tego wyrażenia o mniejszym stopniu przyjemności Boskiej względem figuralnego i pozafiguralnego Mojżesza w tym, że to pozwala im na więcej ograniczony przywilej służ y. Tak jak Bóg wolał, żeby pozafiguralny Eliasz pomazał pozafiguralnego Jehu i Hazaela, a jednak pozwolił na to, co Jemu było mniej przyjemne, tj., pozafiguralnemu Elizeuszowi pomazać ich; tak widocznie Bóg byłby miał więcej przyjemności, gdyby był Mojżesz mówił do Izraela i Faraona bez Aarona, jako jego mówczego narzędzia, jednak dopuścił to, co było mniej przyjemnym dla Niego. Podobnież Bóg wolałby, żeby Jezus mówił do pozafiguralnego Izraela i Faraona bez pozafiguralnego Aarona, jako Jego mówczego narzędzia, a jednak pozwolił na to. co było dla Niego mniej przyjemnym. Podajemy tę uwagę ponieważ w. 14 uczy, że z mniejszą przyjemnością Bóg zarządził, żeby Aaron był mówczyni narzędziem Mojżesza. Tak jak Bóg zwrócił uwagę Mojżeszowi na fakt, że Aaron z pokolenia Lewiego był bratem Mojżesza, tak Bóg zwrócił uwagę Jezusowi na fakt, że wierny lud Pański w pozafiguralnym Lewim jest bratem Jezusa, nawet tak, jak wszystek pomazany lud Pański, żyjąc w tym samym okresie jest razem nazwany Chrystusem (Psalm 2:1, 2; Dz.Ap. 4:26) i synem Bożym. (Mat. 2:15; Ozeasz 11:1.) Boskie mówienie Mojżeszowi, że Aaron jest wymownym, przedstawia Jego mówienie Jezusowi, że Kościół w ciele podczas Wtórej Obecności będzie mógł dobrze mówić to. co będzie potrzeba. Boskie mówienie Mojżeszowi, że Aaron jest w drodze, aby spotkał go. reprezentuje Boskie zwrócenie uwagi Jezusowi na ruch Millera (1829 – 1844). jako będący w tedy w toku i jako będący w drodze na spotkanie naszego Pana w Jego Wtórej Obecności. (Mat. 25:1-4.) Ten fakt, jak również te, podane w wierszach przy końcu rozdziału 2-go, dał nam możność oznaczyć czas tej rozmowy pomiędzy Bogiem a Chrystusem, jako będącej pomiędzy 1799 i 1844 r. Boska przepowiednia Mojżeszowi o Aaronowej wielkiej i szczerej radości ze spotkania go przedstawia Boską przepowiednię Jezusowi o wielkiej i szczerej radości Kościoła gdy zauważy Jego Wtóra Obecność.
(Ciąg dalszy nastąpi).
BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO PRZEDMIOTU
(1) O czym omawiała poprzednia część tego artykułu? Od czego zacznie się obecna część? Co przedstawia Mojżeszowe pasienie trzody Jetra od czasu tej rozmowy z Bogiem przy Górze Synai? Jak 2 Moj. 4:15 udowodnią to? Jakie jeszcze dwa wydarzenia dowodzą, że rozmowa pomiędzy Bogiem a Chrystusem odbyła się przed 1844? Co reprezentuje Mojżeszowe przyprowadzenie trzody do dolnej części płaskowzgórza Półwyspu Synai? Do góry Bożej Horeb?
(2) Kto był tym Aniołem Pańskim w figurze i w pozafigurze? Dlaczego to jest prawdą o figurze? Dlaczego On przedstawia Jehowę? Co przedstawia gorejący krzak? że się nie spalił? Anioł Pański, ukazujący się w gorejącym krzaku? Pierwsze Mojżeszowe widzenie gorejącego krzaka?
(3) Co reprezentuje pójście Mojżeszowe, żeby oglądać gorejący krzak? Co było dziwnego o tym gorejącym krzaku, w figurze i pozafigurze? O czem świadczy ten wypadek w figurze i pozafigurze? Czego wyjaśnieniem jest ta rozmowa w figurze i pozafigurze? Co przedstawia Boskie wołanie, aby ściągnąć uwagę Mojżeszową? Powtórzenie imienia Mojżeszowego? Jaką charakterystykę w figurze i w pozafigurze miała ta mowa? Dlaczego? W czem ona jest niezrównana? Jak powinniśmy postępować do badania jej? Co przedstawia odpowiedź Mojżesza na zawołanie Boże? Co to nam sugestionuje?
(4) Co reprezentuje kazanie Jehowy Mojżeszowi zzuć jego pasterskie sandały? Na co to było przygotowaniem w figurze i pozafigurze? Co reprezentuje zabronienie Mojżeszowi przybliżyć się zanim to uczynił?