Teraźniejsza Prawda nr 100 – 1939 – str. 39
podróż w pierwszym z tych dni – Maluczkie Stadko i Wielkie Grono; niektórzy, o ile się tyczy ich człowieczeństwa – Starożytni i Młodociani św. – kończą go i to rychło w drugim dniu; a o ile się tyczy nowych stworzeń tych dwóch ostatnich klas, i w ich człowieczeństwie wszyscy, niektórzy poczytalnie, reszta aktualnie, podczas trzeciego dnia. To wyrażenie, trzy dni, przeto nie znaczy, że żaden rzeczywiście nie ofiaruje Bogu aż dopiero trzeciego dnia, ale że do tego czasu wszyscy z nich to uczynią, tj., ta sprawa jest przedstawiona z punktu zapatrywania się na skończony obraz, tak jak to często Pismo święte podaje.
BIORĄCY ŁUPY OD EGIPCJAN
(16) Boskie mówienie (w. 19) Mojżeszowi, że On wiedział, że Farao nie pozwoli ludowi pójść tylko z przymusu potężnej władzy reprezentuje Boskie przepowiedzenie Jezusowi czasu przed 1829 r. do 1844 – r., że Szatan nie wypuści lud Boży chyba, że będzie zmuszony do tego przez moc Bożą. Boskie powiedzenie (w. 20) Mojżeszowi, że On użyje Swej mocy i uderzy Egipt wielu cudami, które będzie czynił w pośrodku niego dziesięcioma plagami, jak również innymi aktami Mojżesza i Aarona, tj., w ich potyczce z Jannesem i Jambresem reprezentuje Boskie powiedzenie naszemu Panu o Jego używaniu wielu cudów w teraźniejszym złym świecie tj., trzy biady, siedem ostatnich plag i inne potyczki Jezusa i Kościoła z fałszywymi nauczycielami w Prawdzie i nie w Prawdzie. Tak w figurze, jak i w pozafigurze dotyczące akty wyzwoliłyby lud Boży (w. 20). Obietnica (w. 21), że Bóg da łaskę ludowi u Egipcjan, żeby przy swoim wyjściu nie wyszli próżni, tj., bez ziemskich klejnotów i odzieży, reprezentuje Boska obietnicę, że On tak poszczęści sprawom Jego ludu z sługami Szatana, że gdy będą wychodzić, to nie wyjdą próżni, bez pozafiguralnych klejnotów i odzieży, co wkrótce zobaczymy.
(17) Boskie przepowiedzenie Mojżeszowi, że każda. niewiasta będzie się pytać swej Egipskiej sąsiadki i Egipskiej niewiasty, zamieszkującej w domu takiej sąsiedniej gospodyni o srebrne i złote klejnoty i odzież, reprezentuje Boskie przepowiedzenie Jezusowi, że Prawda i jej słudzy (każdy dom Izraelski przedstawia dom wiary (F 569, par. 1), żona (gospodyni) (Izaj. 54) przedstawia symboliczną żonę Jehowy, Prawdę i jej sług) przez swój charakter, pracę i usposobienie otrzymają od (sąsiadek) Nominalnego Kościoła i niewiast (denominacji), przebywających w nim, Boskie prawdy (klejnoty z srebra i złota 1Kor. 3:12-15), otrzymane z ich wyznań, i cnoty (odzież) otrzymane z ich dotyczących doświadczeń z tymi symbolicznymi niewiastami. Boskie przepowiedzenie Mojżeszowi, że matki Izraelskie włożą je na swoje syny i córki przedstawia, jak Bóg przepowiedział Chrystusowi, że Prawda i jej sługi przez swoje nauki, przykłady, itp., ozdobią tych, których będą matkami – synami są poświęceni czasu Parousii i Epifanii, a córkami będą ci, co staną się ludem Bożym w następnym wieku, lecz teraz okazują przyjaźń do Prawdy – syny proroków. Boskie przepowiadanie Mojżeszowi, że Izraelici tym sposobem złupią Egipcjan reprezentuje, jak Bóg przepowiedział Chrystusowi, że powyżej określonym postępowaniem, Prawda i jej słudzy złupią sług Szatana z Prawdy Bożej i dobrych przymiotów, które oni mieliby, pozostawiając im ich błędy i wady. Znów jeszcze dwa razy jest nadmienione o tej sprawie w historii o Wyjściu z Niewoli (2Moj. 11:2; 12:35, 36), raz, jako zlecenie, a drugi raz, jako akt historyczny. Będziemy omawiali te szczegóły pod 2Moj. 12:35, 36.
(18) Teraz zaczynamy omawiać 2Moj. 4. Tłumaczenie
kol. 2
(w. 1): nie uwierzą mi; nie usłuchają głosu mego, bo rzeką: Nie ukazał się tobie Pan, widocznie nie pasuje tutaj w tej łączności, chociaż samo w sobie ono jest gramatycznie dość poprawne. Byłoby zarówno gramatycznie właściwym tu przetłumaczyć to, mogą nie uwierzyć mi. Mogą nie uwierzyć lepiej pasuje tu, ponieważ nie możemy sobie wyobrazić, żeby nasz Pan, po zapewnieniu od Boga, że duchowy Izrael da przychylny posłuch (2 Moj. 3: 18), miałby powiedzieć Jehowie, że oni tego nie uczynią. Wyrażenie mogą nie uwierzyć nasuwa możliwość ich powątpiewania aż dostateczny dowód będzie im dany, a wtedy oni uwierzą; a ponieważ tak rzeczywiście ta sprawa się miała, wyrażenie mogą nie uwierzyć, jest właściwym przetłumaczeniem w tym wypadku. Ze względu na łączność, to tłumaczenie również rzuca przychylniejsze światło na Mojżesza, którego zaledwie przypuszczanoby, żeby zaprzeczył Panu, chyba, że mu wyraźnie było powiedziane, żeby tak uczynił. Odpowiedź Boska pokazuje, że tak w figurze, jak w pozafigurze posłaniec chciał, żeby mu było dostarczone takie silne uwierzytelnienie, co by przekonało lud, że Jego misja jest od Boga, bo inaczej mogliby słusznie wątpić. Przeto podajemy myśl, żeby użyć wyrażenia mogą nie uwierzyć zamiast nie uwierzą.
(19) Zauważyć możemy, że Bóg mu dał na to trzy znaki. Przy końcu pierwszego i drugiego znaku Bóg mówił, że jeżeli Izraelici nie uwierzą przy pierwszym znaku, drugi miał być dany. a jeżeli ten ich nie przekona, trzeci miał być dany, który przekona. Ten powtórzony cel tych znaków dalej potwierdza myśl, że wyrażenie mogą nie uwierzyć ma być użyte w w. 1 zamiast nie uwierzą. Gdy spoglądamy na pozafigurę to znajdujemy, że niektórzy byli przekonani przez głos pierwszego znaku, ale inni nie byli. Z tych ostatnich niektórzy byli przekonani przez głos drugiego znaku, a drudzy nie byli. Reszta przekonanych była przekonana głosem trzeciego. To także było prawdą w figurze, dowód czego mamy w słowach w. 8: „Jeślić nie uwierzą i nie usłuchają głosu znaku pierwszego, tedy uwierzą głosowi znaku pośledniego”. Będzie zbytecznym nam tłumaczyć w. 2 – 9, bo nasz Pastor dał nam wykład głosu tych trzech znaków bardzo pięknie i szczegółowo. Prosimy przeczytać Z ’07, 276 – 281. Krótkie streszczenie wyjaśnień tych znaków jest podane w komentarzu na 2Moj. 4: 2 – 9, co również może być przeczytane z korzyścią. Prosimy znowu zauważyć przytoczenie o Przymierzu z Abrahamem w w. 5, które jest siódmym odniesieniem się do tegoż od 2Moj. 2: 24 do końca 4 – go rozdziału.
(20) Tak jak pokora Mojżeszowa (w. 10) dostarczyła mu powodu na myślenie, że on jest niestosowny do tej misji, co jest uzasadnione na trzech faktach braku wymowności, tj., że on nie jest oratorem, jego trudności (niewłaściwie przetłumaczone w angielskim powolnych) (w polskim ciężkich) ust i w wypowiedzeniu się i jego trudności w myśleniu (język w znaczeniu nauczania, myślenia); tak pokora naszego Pana dostarczyła Mu powodu na uważanie Siebie za niestosownego do podjęcia tej misji, który to powód jest uzasadniony na trzech faktach, uczynionych takimi przez to, iż On jest Duchową istotą Jego braku łatwości, aby jako Duchowa istota, być oratorem do ludzi. Jego trudności w mówieniu do ludzi i jego trudności w myśleniu, przez Samego Siebie, rzeczy Boskich dla ludzi. Wyrażenie przetłumaczone przedtem w hebrajskim języku jest, od wczoraj, ani od trzeciego dnia. Mówienie Szczepana, że Mojżesz był wyuczony i był możny w mowach i w uczynkach (Dz. 7: 22) dowodzi, że przed jego ucieczką stan Mojżesza nie był taki, jaki jest określony w w. 10. On widocznie stał się takowym od czasu swej ucieczki z Egiptu do ziemi Madyjańskiej.