Teraźniejsza Prawda nr 100 – 1939 – str. 37
zmartwychwstania, wniebowstąpienia i uwielbienia był bardzo wiele jego zwierzchnikiem. W Jego wypadku byłoby zupełnie właściwie na sugestię od Boga bez dalszego korowodu przyjąć zaraz dane zlecenie Boże. Pokora rzeczywiście jest klejnotem i tutaj w naszym Panu ona świeci najjaśniejszym blaskiem. Pokora, którą On za dni Jego istnienia, jako człowiek, wyrobił w swoim charakterze, nie opuściła Go w Jego uwielbionym stanie. Z pewnością On jest w tym dla nas wzorem, abyśmy uniżali się i wzbraniali od ubiegania za władzą między ludem Bożym! Obietnica Boża (w. 12) że On będzie z Mojżeszem w tej misji, co znaczyło mieć Jego łaskę, poparcie, współdziałanie i kierownictwo, reprezentuje obietnicę Bożą, że On będzie z Chrystusem w tej misji, co znaczy, że będzie miał Jego łaskę, poparcie, współdziałanie i kierownictwo. Jako dowód (znak i pieczęć), że zlecenie Mojżeszowe było od Boga miało być powodzenie, jakie on miał mieć po wybawieniu Izraela z Egiptu, w tym, że on przyprowadzi Izraela, aby służył Bogu przy górze Synaj; podobnie też Bóg dał Jezusowi, na dowód obietnic, że Jego misja była od Boga, zapewnienie, że mu się poszczęści w niej, że po wybawieniu ludu Bożego z królestwa Szatana, On przez Królestwo przyprowadzi lud Boży do wiecznej służby Bożej w doskonałej sprawiedliwości.
(8) Mojżeszowe zapytanie się, jakie imię Boga on miał dać zapytującym Izraelitom nie odnosi się do nazwy Boga; bo Bóg był znany przez nazwę Jehowa, Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi; nawet przed potopem ludzie nazywali Go tym imieniem; więc Bóg nie mógł był chcieć dać do zrozumienia w 2Moj. 6:3 przez imię Jehowa, Swoją godność. Jak to już poprzednio wykazaliśmy w tych kolumnach, słowo imię oprócz innych rzeczy znaczy także: (a) charakter (2Moj. 33:18, 19; 34:5-7, 14; Psalm 34:3; 91:14; 111:9); i (b) naturę. (Psalm 83:18; 99:3; Izaj. 42:8; 62:2; 63:16; Obj. 2: 12). W odpowiedzi Bożej (w. 14) „Będę który Będę” (lub Jestem, który Jestem) i „Będę” lub „Ja jestem, ” godność nie jest dana, lecz Jego charakter i natura jest wskazana. Jest to z różniącej się formy czasownika tutaj przetłumaczonego, „Będę”, „Ja jestem”, skąd mamy nazwę, którą wymawiamy Jehowa. Wyrażenie Jehowa jako godność Boga nie jest właściwe. Godność Boga bardzo prawdopodobnie powinna być wymawiana Jahweh. Z fałszywego poszanowania starsi i uczeni w piśmie nie chcieli wymawiać imienia Boskiego; i kiedykolwiek oni i ich uczniowie przyszli do tego słowa to użyli zamiast niego słowo adonaj (Pan). Żeby im przypomnieć aby nie wymawiali tego imienia, oni dodali do spółgłosek tego słowa, Jhwh, samogłoski słowa adonaj. z czego otrzymujemy wyrażenie Jehowah. Tym sposobem rozmyślanie, z fałszywego poszanowania, właściwy sposób wyrażenia godności Boga zaginął. Rozumie się, hebrajskie słowa przetłumaczone, Będę który Będę lub Ja jestem który jestem i Ja jestem, nie dają nam godności Boga; ponieważ te słowa w hebrajskim języku są: ehyeh asher ehyeh i ehyeh. One nasuwają charakter Boży i naturę, tj., one wykazują pewne jego przymioty charakteru i istoty.
PRZYMIOTY CHARAKTERU I ISTOTY BOŻEJ
(9) Wyrażenie, Ja jestem, który jestem, jest właściwością języka hebrajskiego, która powtarza główny czasownik użyty w tym zdaniu i znaczy: Ja jestem kimkolwiek Mi się podoba być. Zacytujemy kilka przykładów takiego hebrajskiego wyrażenia, powtarzającego główny czasownik, tak jak tu się zdarza; a te wyjaśnią te formę mowy: „Poślij przez rękę tego, kogo Panie poślesz”(2 Moj. 4: 13), tj., poślij przez rękę tego, kogokolwiek Panie obierzesz, lub będzie Ci się podobało obrać.
kol. 2
Znów, „Oni poszli, gdziekolwiek poszli” (1Sam. 23:13), tj., oni poszli, gdziekolwiek oni obrali, lub im się podobało. Znów, „Gdyż ja idę, gdzie idę” (2Sam. 15:20) tj., Gdyż ja idę, gdzie sobie obiorę, lub mi się podoba. Jeszcze jedno, „Bądź gościem (zamieszkuj) kędy będziesz zamieszkiwać” (2Król. 8:1), tj., Zamieszkuj gdzie sobie obierzesz, lub tobie się podoba. Powtórzenie czasownika tak, jak on się okazuje w powyższych czterech przykładach, daje nam ilustrację tego użytku w 2Moj. 3:14, co zgodnie z tym znaczy to co następuje: Ja jestem kim Ja zechcę być. Wyrażenie „Będę” („Ja jestem, „) w ostatnim zdaniu w. 14, odnosi się do Boskich przymiotów istoty; a wyrażenie, „Będę który Będę” lub „Ja jestem, kimkolwiek Ja zechcę, lub Mi się podoba być, ” w pierwszej części zdania w. 14, odnosi się do Jego przymiotów charakteru. W. 15 przeto wyraża, o ile się tyczy przymiotów istoty Bożej. Boską samoistność, wieczność, nieśmiertelność, najwyższość, absolutność, niezależność, itd., a o ile się tyczy przymiotów charakteru, to mądrość Bożą, sprawiedliwość, miłość i moc; ponieważ one stanowią charakter, który On sobie życzy wprowadzić w czyn, lub według którego Mu się podoba postępować.
(10) Przeto pytanie Mojżeszowe w w. 13 reprezentuje pytanie naszego Pana, względem tego co On miał powiedzieć ludowi Bożemu odnośnie przymiotów Boskiego charakteru i osoby. I rzeczywiście podczas Parousii i Epifanii On odpowiadał na takie pytania w Strażnicach, Tomach, broszurkach, gazetkach, kazaniach, w Teraz. Prawdzie i ang. Zwiastunie. Rozkazanie Mojżeszowi (w. 15), aby powiedział, że Izraelski Bóg Przymierza posłał go z takim oświadczeniem Jego przymiotów istoty i charakteru, dla wiecznej pamięci wszystkich narodów, reprezentuje Boskie rozkazanie naszemu Panu, przez okazanie wiecznego zamiaru Bożego – Planu – w Przymierzu, aby ogłosił Jego przymioty istoty i charakteru, dla wiecznego zapamiętania wszystkich narodów, co On uczynił podczas Parousii i Epifanii przez krzewienie Prawdy na czasie; ponieważ główne objawienie, dokonane przez Prawdę Parousii i Epifanii, było świętego charakteru Bożego i Jego cudownej osoby. I te przedmioty, jako pytania, były nade wszystko w umysłach ludu Bożego, które to fakty były znajome Jezusowi i z tego powodu było podane Jego pytanie, zobrazowane przez pytanie w. 13.
(11) W w. 15 Boskie imię, Jahweh, trafia się w jego prawidłowej formie. Jako takie, ono pochodzi od prawidłowego czasownika havah, który w zupełności trafia się tylko dziewięć razy w hebrajskim Starym Testamencie, jako odmiana prawidłowa formy hayah czasownika być, który trafia się tysiące razy w hebrajskim Starym Testamencie. W w. 14 hebrajskie wyrażenia, zacytowane powyżej w parag. 8, są prawidłowej formy hayah. W formie Jahweh to słowo znaczy, On jest, tj., ono jest w trzeciej osobie, natomiast wyrażenia w. 14 są podane w pierwszej osobie, „Będę, który Będę”, lub („Jestem, który Jestem”) i „Będę” lub („Ja jestem”). To jest dlatego, że Bóg jest tam mówcą i mówi o Sobie w Swoich przymiotach istoty i charakteru. Naturalnie, to jest właściwym dla Boga, gdy On mówi o Sobie w pierwszej osobie, tak jak jest właściwym, gdy my mówimy o Nim w trzeciej osobie, chociaż On zwykle używa formy trzeciej osoby, gdy mówi o Sobie. Boskie mówienie o Sobie, jako o Bogu Abrahamowym, Izaakowym i Jakubowym, ma to samo figuralne i pozafiguralne znaczenie w w. 15, co w w. 6, wyjaśnione powyżej. Przeto nie potrzeba tu tego powtarzać. Boskie powtórzone rozkazanie Mojżeszowi, żeby oznajmił, że otrzymał to zlecenie od Boga, gdy będzie mówił do Izraela, służy w celu uczynienia nacisku i reprezentuje Boski powtórzony nacisk, dany naszemu Panu, żeby odwoływał się na Niego