Teraźniejsza Prawda nr 99 – 1939 – str. 28
Mojżesza reprezentuje usuniecie grzechu przez naszego Pana zgładzeniem mocy grzechu w potępianiu nas przed Bogiem. Tym sposobem w figurze (w. 11, 12) uwaga jest nam zwrócona na te zarysy misji naszego Pana, które odnoszą się do Jego współczucia z ludzkością z powodu ciężarów przekleństwa, i na kroki, jakie On powziął za ludzkość przeciw grzechowi, jako najgłówniejszemu łupieżcy człowieka.
(17) Inny zarys Jego misji jest zobrazowany w w. 13, 14, w słowach „A wyszedłszy zaś dnia wtórego”. Dwaj mężowie Hebrajscy (w. 13) reprezentują dwie klasy w Izraelu za dni misji naszego Pana: z jednej strony partie kleru – saduceuszy, faryzeuszy i nauczonych w Piśmie, a z drugiej strony lud świecki, szczególnie celników i grzeszników. Te dwie klasy są poszczególnie reprezentowane przez starszego syna i młodszego syna Przypowieści o Marnotrawnym Synu. Ich wspólne kłócenie się reprezentuje spór tych dwóch klas, jednej z drugą. Hebrajczyk, który skrzywdził swego brata reprezentuje partię kleru, która bardzo niesprawiedliwie krzywdziła lud, szczególnie celników i grzeszników w Izraelu. Mojżeszowe strofowanie krzywdzącego Hebrajczyka reprezentuje strofowanie Saduceuszy, uczonych w Piśmie i Faryzeuszy przez naszego Pana za ich krzywdzenie ludu, szczególnie celników i grzeszników w Izraelu. Takie strofowania Jezusowe przeciw Saduceuszom, Uczonym w Piśmie i Faryzeuszom można zauważyć w przypowieściach o Marnotrawnym Synie i o faryzeuszu i celniku, modlącymi się w świątyni, w Jezusowym winowaniu Szymona za obwinienie grzesznicy, która umyła Jezusowi nogi swoimi łzami i obtarła je swoimi włosami, a zwłaszcza w Jego potępieniu ich w Ew. Mat. 23. Odrzucenie Mojżesza przez krzywdzącego Izraelczyka reprezentuje odrzucenie naszego Pana aż na śmierć przez partię kleru, jak to Szczepan nadmienia (Dz.Ap. 7:25); ponieważ ci uważali, że Jezus stara się, jako klasy ich zniszczyć. („Albo mię ty myślisz zabić”, itd., w. 14), co oni mniemali z Jego pozyskania wielu naśladowców ku ich ujmie, jak również z Jego opozycji ku ich postępowaniu. Obawa Mojżesza, że jego zabicie Egipcjanina zostało rozgłoszone reprezentuje obawę naszego Pana wśród Jego pokus (na puszczy i w Getsemane), iż opozycja Szatana i jego sług do Jego czynności, gładzącej grzech, rozgłaszała (wbrew Jego wysiłkom, żeby temu zapobiec) Jego pracę Mesjaniczną, jako zgładziciela grzechu, ku Jego wielkiej zgubie, że drżał na myśl wynikającej powiększonej opozycji, jako będącej za wielką dla Niego do zniesienia, jak np. Jego doświadczenie Getsemańskie pokazuje. Usłyszenie Faraona o tym zabiciu (w. 15) reprezentuje dowiedzenie się Szatana przez nie udanie mu się skusić Jezusa do grzechu lub namówienia Go, żeby się nie poświęcał, że Jezus uśmiercał grzech w Jego osobistej styczności z nim i w Jego ofierze zań. Staranie się Faraona, żeby zabić Mojżesza za ten czyn reprezentuje wysiłki Szatana, kończące się ukrzyżowaniem, przeciw naszemu Panu, ażeby Go zmusić do grzechu i tym sposobem, żeby umarł jako grzesznik. Ucieczka Mojżesza reprezentuje triumf naszego Pana, jako nowego stworzenia, do śmierci Jego człowieczeństwa, a zmartwychwstania Jego boskości. Pójście Mojżesza do ziemi Madyjańskiej reprezentuje wstąpienie naszego Pana do nieba. Studnia, przy której Mojżesz siedział, reprezentuje Stary Testament, jako ówczesną krynicę Prawdy – wody żywota. Jego siedzenie przy niej reprezentuje zajęcie się naszego Pana naukami Starego Testamentu przez usługiwanie Apostołów i innych sług Prawdy od dn. Zesłania Ducha św. do końca Wieku Żydowskiego. – 33 do 69 R.P.
kol. 2
(18) Kapłan Madiański (w. 16) Raguel w ang., Reuel (przyjaciel Boga), i Jetro (ekscelencja) reprezentuje Boga: Jetro, jako Boga mądrości i sprawiedliwości, a Raguel, czyli Reuel, jako Boga miłości i mocy. Jego siedem (liczba Boskiej kompletności) córek, jako pasterek, reprezentuje całość prawdziwych sług Boga w Izraelu, zanim jeszcze przyjęli chrześcijaństwo. Ich pasienie trzód Reula reprezentuje, jak tacy prawdziwi słudzy Boga w niechrześcijańskim stanie starali się dać tyle prawdy ze Starego Testamentu, ile tylko tacy Izraelici chcieli przyjąć od nich. Ich czerpanie wody ze studni reprezentuje badanie i uczenie się spraw Starego Testamentu przez takich Izraelskich sług Prawdy i uczynienie je swoimi. Ich nalewanie do koryta reprezentuje kompletne przygotowywanie swoich lekcji w naukach Starego Testamentu przez takowych w celu udzielenia ich tym, których paśli. Pasterze, (w. 17) którzy ich odganiali, byli nauczeni w Piśmie, faryzeusze i saduceusze – kler Żydowski, który sekciarstwo sprzeciwiał się prawdziwym Izraelskim sługom Prawdy Starego Testamentu wtedy na czasie dla nienawróconych prawdziwych Izraelitów. Jednym sposobem, jakiego ci źli pasterze używali, było wszczepienie ludzkich tradycji; drugim było oczernianie; innym była opozycyjna propaganda. Mojżesz, sprzeciwiając się pasterzom, reprezentuje naszego Pana, przez apostołów i innych sług Prawdy, zbijającego i naprawiającego tyraniczny kler w Izraelu. Mojżeszowe pomaganie córkom Reuela reprezentuje Jezusowe dawanie początków chrześcijanizmu przez apostołów, itd., takim Izraelskim sługom Prawdy w opozycji do kleru Żydowskiego. Napojenie ich trzód przez Mojżesza reprezentuje dawanie elementarnych nauk chrześcijanizmu przez Jezusa naśladowcom takich Izraelskich sług Prawdy ze Starego Testamentu. Ta pozafigura odbyła się, jako pierwszy zarys propagandy chrześcijańskiej, ku prawdziwym Izraelitom od dnia Zesłania Ducha Św. do końca Żniwa Żydowskiego i wówczas zostawiła odbiorców takich usług nienawróconych. Ich nawrócenie i poświecenie jest zobrazowane w w. 18-20.
BÓG INTERESUJE SIĘ
PRAWDZIWYMI IZRAELITAMI
(19) Pytanie Reuela (w. 18) nasuwające myśl, że jego córki zwykle były powolne w dokonywaniu swej pasterskiej pracy, reprezentuje fakt, że Żydowscy słudzy Starego Testamentu robili bardzo powolny postęp ze swoimi zwolennikami. Ich prędkie skończenie tego dnia reprezentuje fakt, że z pomocą Prawdy chrześcijańskiej oni zrób li prędki postęp w swej pracy. Reuelowe zapytanie się ich tego pytania reprezentuje Boskie wzbudzenie pytania w umysłach prawdziwych Izraelitów, dlaczego oni osiągają takie prędkie i owocne rezultaty swej pracy. Odpowiedź córek Reuela (w. 19) reprezentuje fakt, że tacy Izraelici uznawali przed Bogiem pomoc, otrzymaną od Jezusa przez Apostołów, itd. Reuelowe stawienie tego pytania (w. 20) swoim córkom reprezentuje Boskie wzbudzenie w umysłach prawdziwych Izraelitów, jako sług Prawdy Starego Testamentu, myśli, zmierzających ku nawróceniu i poświęceniu takowych. Pierwsze pytanie (Gdzież ten jest?) nasunęło takim Izraelitom zastanowienie nad urzędem Chrystusowym. Drugie pytanie (Czemuście opuściły człowieka tego (bez zaproszenia go?) figuralnie nasuwa takim Izraelitom niewłaściwość nieprzyjęcia Chrystusa i poświęcenia się Jemu. To staje się widocznym ze zdania, „Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeźliby kto usłyszał głos Mój i otworzył drzwi, wnijdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną.” Rozkaz (Zawołajcie go, aby jadł chleb) reprezentuje Boskie napomnienie takich Izraelitów,