Teraźniejsza Prawda nr 99 – 1939 – str. 27
Żydami w Jeruzalemie, przez pewnych z ich przedstawicieli, co jest zobrazowane w księżnej widzeniu plecionki, pływającej w rzece między rogożem, która będąc w płytkiej wodzie, reprezentuje Żydów, jako będących na brzegu ówczesnego ludu obecnego złego świata. Służebnica, którą księżna posłała, aby przyniosła plecionkę, reprezentuje starszych, jako ciało, tych z ich liczby, z którymi Jezus rozmawiał przez te trzy dni w świątyni. Sekciarstwo starszych izraelskich, jako ciała, jest dobrze znane; i ich sekciarskie zasady, dotyczące nauki sekciarstwa Żydowskiego, stawiły ich na baczności akuratnie za takimi nadającymi się chłopcami, jakim był Jezus; i tylko trochę czasu wzięło, ażeby rozpalić ich sekciarskie pragnienia, aby starać się dostać Go do szkoły ich nauk i praktyk. Księżna, otwierając plecionkę, reprezentuje sekciarstwo żydowskie w tych nauczonych w Piśmie, pytając się Jezusa odnośnie Jego wierzeń i życia, które dało im sposobność zauważyć Jego wychowanie pod tymi dwoma szczegółami („ujrzała dziecię”). Ponieważ 95% płaczu dziecka jest za jego pokarmem, tak też płakanie dzieciątka Mojżesz reprezentuje wielki głód naszego Pana za Prawdą, pokarmem dla Jego świętego serca i umysłu, co jest widoczne z Jego pilnego słuchania starszych i stawiania im pytań, jak również odpowiadania im. Tak jak płacz Mojżesza wzbudził żal w sercu księżnej, tak głód Jezusa za Prawdą, okazany w Jego pytaniach, odpowiedziach i uwadze, dotknął serc sekciarstwa, przedstawionego w nauczonych w Piśmie, z którymi Jezus studiował przez te trzy dni. Księżna, zauważając, że on był z dziatek Hebrajskich, reprezentuje fakt, że sekciarstwo żydowskie, reprezentowane w tych nauczonych w Piśmie, uznało Jezusa, jako wzorowego chłopca, który był, jako taki, prawdziwym Izraelitą.
(14) Tak jak Maria (w. 7) wtedy przystąpiła do księżnej i ofiarowała jej poszukać hebrajskiej mamki dla Mojżesza, tak też po trzech dniach nauki, Maria i Józef przyszli do Jezusa, szukając Go. Nauczeni w Piśmie, którzy zapewnię postarali się o pokarm i nocleg dla Jezusa przez te trzy dni, byliby radzi to czynić dalej. Ale, zgodnie z sugestią Marii (siostry Mojżeszowej), że ona postara się o mamkę dla Mojżesza, Maria i Józef podali sugestię, żeby dalsze wychowanie Jezusa postępowało tak, jak poprzednio i to nadal dla Żydowskiego sekciarstwa, przedstawionego w jego nauczonych w Piśmie. Zgodzenie się nauczonych w Piśmie z tym jest pozafigurą zgodzenia się księżnej na sugestię Marii (w. 8). Zapytanie się Jochabedy, czyby była mamką reprezentuje powołanie opatrznościowo powyżej wymienionych osób, żeby dalej ćwiczyli Jezusa. Zlecenie księżnej matce Mojżesza (w. 9), żeby chowała to dziecko dla niej, reprezentuje Żydowskie sekciarstwo, oddające Jezusa powyżej określonej pozafiguralnej matce do wychowania w bojaźni i napomnieniach Pańskich na korzyść tego sekciarstwa. Zapłata, ofiarowana matce Mojżesza, reprezentuje korzyści, jakie sekciarstwo Żydowskie udzieliło pozafiguralnej matce. Nie ma wątpliwości, że księżna, w swoim zainteresowaniu się dzieckiem, odwiedzała Mojżesza podczas jego wychowywania się i dawała zapłatę jego matce, jak również nie ma wątpliwości, że w późniejszych odwiedzinach (nie zapisanych) świątyni, Maria, Józef i Jezus, gdzie, ażeby wypełnić Zakon, oni mieli się okazać trzy razy na rok (w Wielkanoc, Pięćdziesiątnicę i święto Kuczek), Żydowskie sekciarstwo okazało swoje zainteresowanie w wychowaniu Jezusa i dawało honory (zapłatę) wychowawcom takiego nadobnego chłopca i młodzieńca. Maria, Józef i inni, biorąc Jezusa do Nazaretu, gdzie On mógłby być wychowywany dalej, jako prawdziwy Izraelita, przez pozafiguralną matkę
kol. 2
(Marię, Józefa, Jego nauczycieli, rabina i innych) i gdzie, tak jak w innych miejscach w Galilei, sekciarstwo Judzkie i Jeruzalemskie nie było obecne w pewnej mierze, reprezentuje zgodzenie się matki Mojżesza stać się jego mamką. Wzrastanie Mojżesza (w. 10) reprezentuje wzrost naszego Pana, jako chłopca, w mądrości i w łasce u Boga i u ludzi. Łuk. 2:52.
(15) Tak jak wykazaliśmy w wypadku z Izaakiem (ang. P ’24, 142, par. 4), który był karmiony piersiami do pięciu lat, tak też na pewno ten zwyczaj krajów wschodnich karmienia jedynego syna, lub najmłodszego syna przez pięć lat, był wykonany względem Mojżesza; gdyż religijne wychowanie Mojżesza od jego matki i ojca, które utrzymało go wśród bałwochwalstwa Egiptu w wierze Izraela, nie mogłoby być krótsze niż to, żeby wszczepić religię Izraela w jego serce i umysł w takiej mierze, któraby go uczyniła podczas jego pobytu na dworze Faraona do jego 40 roku życia nieprzełomnym wpływom bałwochwalstwa powszechnie praktykowanego w jego otoczeniu. Bez wątpienia podczas tych 35 lat jego matka od czasu do czasu odwiedzała go i przypominała mu o wierze jego praojców. Wychowywanie Jezusa, jako pozafigurą karmienia piersiami Mojżesza, było od jego 12 roku do 20 roku, kiedy wstąpił w wiek mężczyzny z punktu Jego pochodzenia nie z pokolenia Lewiego, lecz z świeckiego pokolenia Judy. Jego osiągnięcie 20 roku życia uczyniło Go głosującym członkiem synagogi z wszystkimi odpowiedzialnościami tego członkostwa. Wtenczas, jako pozafigurą przyniesienia Mojżesza do księżnej po odstawieniu go od piersi, Jezus był przyprowadzony do Żydowskiego sekciarstwa; a przyjęcie Go za syna tego sekciarstwa równa się przyjęciu Mojżesza przez księżnę. Znaczenie imienia Mojżesz (wyciągnięty) nie tylko jest mu stosowne, jako wyciągniętemu z wody przez księżnę, lecz jest figurą na odciągnięcie Pana naszego od ludzi przez Żydowskie sekciarstwo; ponieważ Żydowskie sekciarstwo starało się utrzymać Izraelitów w oddaleniu od pogańskich narodów.
PRZYSZEDŁ DO SWOICH
(16) Gdy Mojżesz miał 40 lat, odwiedził swój lud (w. 11) i obronił jednego z swych braci. Św. Paweł (Żyd. 11:24-26) odnosi się do tego, jako do jego zrzeknięcia się księżnej, jako jego matki, a przyjęcia urągania Chrystusowego (figuralnego) i cierpienia ludu Bożego raczej, niż mieć rozkosze Egipskie, grzechy i bogactwa. To więc łączy figuralnie dotyczące doświadczenia Mojżeszowe z misją naszego Pana, w której Jezus odmówił posłuszeństwa Żydowskiemu sekciarstwu, zrzekł się go, jako Swej symbolicznej matki. Zupełna dorosłość Mojżeszowa wówczas reprezentuje zupełną doskonałość męską naszego Pana, gdy zaczął Swoją misję. Tak jak Mojżesz przyszedł do swych braci w ich cierpieniach, tak Jezus Swoją misją odwiedził ludzkość z pomocą w jej cierpieniach. Tak jak Mojżesz litościwie patrzał na brzemiona Izraela, tak też Jezus litościwie patrzał na ciężkie brzemiona ludzkości, pod jakimi Szatan zmusił ludzkość pracować fizycznie, umysłowo, moralnie i religijnie. Mojżeszowe spostrzeżenie Egipcjanina, bijącego Izraelitę, reprezentuje naszego Pana przez poznanie, że grzech jest najgorszym z pozafiguralnych ciemięzców Egipskich, który dokucza ludzkości. Zabicie tego ciemięzcy (w. 12) przez Mojżesza reprezentuje zabicie grzechu przez naszego Pana w Swoim własnym życiu i zabicie go ofiarniczo za ludzkość. Uczynienie tego sekretnie przez Mojżesza, o ile się tyczyło Egipcjan, reprezentuje wykonanie dotyczących dwóch rzeczy przez naszego Pana bez wiedzy sług Szatanowych o tym w tym czasie. Zagrzebanie ciała ciemięzcy w piasek przez