Teraźniejsza Prawda nr 99 – 1939 – str. 26
bardzo co się stało z niewodzami, tj., z niemowlętami żeńskiej płci, gdyż wiedział, że, jeżeli rozwijający wodzowie są zatopieni w światowości, to nie miał się czego obawiać, odnośnie swego Państwa od niewodzów. Podobnież w figurze Faraonowi rozchodziło się nie o córki z niemowląt Izraela, lecz o synów. Tym kończymy nasze badanie 2Moj. 1:6-22.
(11) Teraz przystąpimy do naszego badania 2Moj. 2, które prowadzi więcej interesujących rzeczy na jaw. Ponieważ klucz od tego rozdziału znajduje się w figuralnym znaczeniu Mojżesza, przeto zwrócimy naszą uwagę na to najpierw. Mojżesz zwykle jest figurą na naszego Pana. Tak jest zupełnie z sprawą w historii Wyzwolenia (2Moj.) co następujące zastanowienia udowodnią: Tak jak Izrael był ochrzczony z Mojżesza, tak my jesteśmy z Chrystusa, (1Kor. 10:1, 2; Do Rzym. 6:3-5). Tak jak Mojżesz zaprowadził Izraela do ziemi Chananejskiej, tak też Chrystus prowadzi nas do niebieskiego Chanaanu. (Żyd. 3:14). Tak jak Mojżesz był wypróbowany przez cielesnego Izraela, podobnież Chrystus był próbowany przez duchowego Izraela, (1Kor. 10:9). Mojżeszowe odrzucenie egipcjanizmu, a przyjęcie izraelizmu reprezentuje Chrystusowe odrzucenie światowości, a przyjęcie duchowego izraelizmu. Mojżeszowe ustanowienie figuralnego Święta Przejścia reprezentuje ustanowienie pozafiguralnego Święta Przejścia przez naszego Pana. (Żyd. 11:24-28). Zgodnie z tym Mojżesz w historii Wyzwolenia reprezentuje naszego Pana. Ten fakt jest kluczem do pozafigury historii, danej w 2Moj. 1-15; i tym kluczem możemy z łaski Bożej otworzyć tę całą część, figurę i pozafigurę, a tym sposobem przystąpić do najpiękniej zbudowanego i umeblowanego pozafiguralnego domu. Jeżeli Mojżesz (wyjęty, tj., z wód) reprezentuje Chrystusa, to jego ojciec Amram (wysoki lud; w. 1, porównaj z 2Moj. 6:20) reprezentuje Boga, jako Ojca naszego Pana w Jego człowieczeństwie, o ile się tyczy obecnej figury. Jochabeda (uwielbiona), matka Mojżesza (2Moj. 6:20), co się tyczy spłodzenia i urodzenia Mojżesza, reprezentuje (1) obietnicę, że Jezus stanie się członkiem Izraela w pełnym tego słowa znaczeniu, (2) sług, którzy służyli tymi obietnicami. Te obietnice włączałyby te o nasieniu niewiasty (1Moj. 3:15), te do Abrahama (1Moj. 22:16 – 18), do Izaaka (1Moj. 21:12), do Jakuba (1Moj. 28:14), do Judy (1Moj. 49:10), do Dawida (Dz.Ap. 2:30), itd., jak również te, które mówią o Jego narodzeniu. (Izaj. 7:14-16; 9:6; Mich. 5:2; itd.) Do sług którzy usługiwali tymi obietnicami można zaliczyć osoby, wymienione w poprzednim zdaniu, także Mojżesza i proroków, którzy przepowiadali o przyjściu Jezusa do Izraela, jako członka tego narodu, jak również Marię, Józefa, pasterzy, mędrców, Symeona i Annę. Ktoś może się dziwić dlaczego włączamy w matkę Józefa, pasterzy, mędrców, Symeona i Annę. Odpowiadamy, że przy urodzeniu nowonarodzony nie był uważany za zupełnego członka Izraela, ani też przy obrzezaniu, aż dopiero od przedstawienia go 40-go dnia w świątyni Pańskiej, a wszyscy ci usługiwali w łączności z dotyczącymi czynami i wypadkami.
(12) Z tego będzie widocznym, że my nie uważamy narodzenia Mojżesza (w. 2) zupełnie wypełnionego pozafiguralnie przez narodzenie Jezusa; raczej uważamy, że narodzenie Mojżesza reprezentuje następujące czyny: poczęcie Jezusa, rozwijanie, jako zarodka, narodzenie, obrzezanie i przedstawienie Go w świątyni. Józef i ci drudzy, usługując w tych czynnościach byliby przeto częścią pozafiguralnej matki. Zgodnie z tym spłodzenie Mojżesza przez Amrama reprezentuje Boskie danie obietnic
kol. 2
dnośnie Jezusowego stania się zupełnym członkiem Izraela. Jochabedy (uwielbiona, tj., zaszczycona przez użycie jej w ten sposób) zajście w brzemienność i rozwijanie się Mojżesza reprezentuje przyjęcie obietnic przez sług obietnic i rozwijanie ich do skończenia w celu przedstawienia Jezusa, jako zupełnego członka Izraela. Piękne rysy Mojżesza i jego przedwczesna roztropność od urodzenia do czasu trzech miesięcy, reprezentuje świetne przymioty ciała, serca i umysłu od czasu przedstawienia Jezusa w świątyni do 12-go roku życia. Jako doskonałe niemowlę, dziecię i chłopiec, nasz Pan, rozumie się, objawiał zupełnie nadzwyczaj piękne fizyczne, umysłowe, moralne i religijne zalety wzrastająco podczas tych dwunastu lat, co było pozafigurą ukrywania Mojżesza. Ukrywanie Mojżesza reprezentuje opiekę, jaką Józef, Maria i mędrcy dali dziecięciu Jezus przeciw złości Heroda i jego syna, co włączało odejście mędrców do ich domów inną drogą, niż przez Jeruzalem, ucieczkę Józefa i Marii do Egiptu z Dzieciątkiem, ich pozostawania tam do śmierci Heroda, ich odwrócenie się od Betlejemu w Judei do Nazaretu w Galilei, ażeby tam zamieszkać, aby nie być blisko jurysdykcji Archelausza, syna Herodowego, i ich trzymanie Go blisko Nazaretu do 12 lat. Że Jochabeda nie mogła dłużej ukryć Mojżesza, możliwie z powodu jego przedwczesnego rozwinięcia się, reprezentuje fakt, że tak, jak od 12 roku spodziewano się, że Izraelski chłopiec, gdy zbliża się do swego wieku bierzmowania (13 lat), okaże zainteresowanie i gorliwość dla Boga i religii Bożej, tak Jezus, gdy miał lat dwanaście miał się przedstawić Panu podczas trzech wielkich świąt żydowskich, Wielkanocy, Zielonych świąt i Kuczek, gdzie Jego religijne postępowanie, chodzenie i rozmawianie miało się zacząć. Plecionka z sitowia uczyniona nieprzemakalną, reprezentuje ostrożną religijną naukę i wychowanie, co do charakteru, jaki Maria, Józef, rabin w Nazarecie, Lewici, itd. dali Jezusowi, jako chłopcu, szczególnie, gdy zbliżał się do Swego 12-go roku, przygotowując Go do mieszania się z ludźmi (wodami Nilu) bez zarażenia, lub niebezpieczeństwa dla Jego charakteru i wiedzy. Włożenie Mojżesza w plecionkę reprezentuje oddanie Jezusa pod takie wychowanie i naukę. Włożenie dziecka przez Jochabedę między rogóż na brzegu rzeki reprezentuje przyprowadzenie Jezusa przez Marię, Józefa i innych krewnych do świątyni pomiędzy więcej religijnych, a więc dla Jezusa mniej niebezpiecznych ludzi. Pilnowanie wyniku przez Marię (w. 4) reprezentuje zainteresowanie się Marii i Józefa wynikiem pierwszej wizyty Jezusa do świątyni i Jego mieszaniem się z Żydami tam zgromadzonymi.
CÓRKA FARAONA – FIGURA I POZAFIGURA
(13) Sekciarstwo żydowskie, tak jak wszystkie sekciarstwa wśród obydwóch Izraelów Bożych, jest z pochodzenia Szatańskiego, i jako takie, jest pozafigurą córki Faraona (w. 5). Jej panny reprezentują sług żydowskiego sekciarstwa:faryzeuszy, jako grupę, uczonych w Piśmie, jako grupę, saduceuszów, jako grupę, esenejczyków, jako grupę, herodianów, jako grupę, itd. Jej przybycie aby się kąpać w rzece reprezentuje sekciarstwo żydowskie, starające się oczyścić przed ludźmi i wśród ludu, szczególnie w Jeruzalemie, stolicy, zbiegowisku wielu ludzi; ponieważ sekciarstwo żydowskie starało się usprawiedliwić – umyć – się przed ludźmi i wśród ludu wtedy, gdy Jezus miał dwanaście lat. Powyżej wymienieni słudzy żydowskiego sekciarstwa współdziałali w tej pracy, zobrazowanej przez księżną w towarzystwie swoich pań przy brzegu rzeki. Sekciarstwo żydowskie spostrzegło charakterystyki umysłu i serca chłopczyka Jezus w świątyni, pomiędzy innymi