Teraźniejsza Prawda nr 99 – 1939 – str. 24
odwieść Izraela od wierności Bogu gdy byli na puszczy, a potem pod sędziami, królami, starszymi, faryzeuszami, saduceuszami, itd., zwłaszcza celując do wodzów w Izraelu przez te zwodzenia. On użył tej samej zasady na naszego Pana, na Dwunastu, Siedemdziesięciu i późniejszych wodzów między ludem Bożym, jak również na każdego chrześcijanina. Tak jak w figurze ta sugestia była dana w intencji zmniejszenia liczby Izraela, uczynienia go słabszym, poddanym i zniewolonym w Egipcie, a tym sposobem wstrzymać ich od pomagania, lub radzenia nieprzyjacielowi, tak też w pozafigurze, intencją sugestii Szatana było, żeby zmniejszyć, osłabić, uczynić poddanym i zniewolić lud Boży obydwóch Wieków tak, ażeby nie mogli być pomocą Bogu w Jego zamachach na Królestwo Szatana i tym sposobem być uwolnieni z pod tego Królestwa.
(5) Pierwszym krokiem Faraona w podbiciu Izraelitów w niewolę było naznaczenie poborców (ciemięzców) nad nimi, którzy mieli ich dręczyć ciężką pracą. To reprezentuje jak Szatan powiększył władzę grzechu, błędu i śmierci, jako proces umierania, w jej ciemiężących skutkach na ludu Bożym. Nie może być wątpliwości, że powiększenie się władzy śmierci, jako procesu umierania, w jej skutkach na ludu Bożym Szatan zaczął przez Faraona czasu niewoli. Plagi doświadczone na puszczy i rozkrzewienie się chorób, głodu, klęsk i wojen podczas Wieku Żydowskiego, powiększyły surowość procesu umierania. Wielce rozmnożone wojny, rewolucje, głody, mory, klęski, itd., podczas Wieku Ewangelii, świadczą o ciemiężącym charakterze poborcy tj., śmierci, odnośnie ludu Bożego. Grzech zaczął ciemiężyć lud Boży szczególnie podczas podróży po puszczy j czynił to dalej podczas całego Wieku Żydowskiego, ich własne i innych grzechy dokuczając im. Rozmnożone grzechy Wieku Ewangelii, obejmując całą kategorię moralnego i religijnego zła, z pewnością powiększyły dręczenie ludu Bożego przez poborcę, grzech. Potem błąd, jako ciemiężycie!, dręczył ich fizycznie, umysłowo, moralnie i religijnie. Szatanowi już na puszczy udało się zarazie Izraela błędami pogan, co też wypadki z cielcem złotym i Baalem Fegora dowodzą.. To zwiększyło się podczas okresu sędziów i podczas panowania niektórych królów Izraelskich i Judzkich. Chociaż bałwochwalstwo ustało w Izraelu, z wyjątkiem podczas pewnych czasów, poddaństwa za panowania Antiochusa Epiphanesa, błędy formalizmu, faryzeizmu i sadyceizmu powstały. Błędy coraz to więcej powiększającego się odszczepieństwa ciemiężyły lud Boży podczas Wieku Ewangelii, a te były wzmocnione błędami protestanckich sekt. Jak bardzo byli ciemiężeni przez błędy sześciu przesiewań Żniwa! Prawie jest niemożliwym przesadnie ocenić ciemiężenie serca i umysłu wśród ludu Bożego dokonane przez te trzy wielkie błędy, tj. trójcę wyznaniową, naukę ludzkiej nieśmiertelności i wiecznych mękach, nie mówiąc nic o mszy, o pokucie, celibacie księży, zakonników i zakonnicach, i nauce, że kler ma prawo od Boga, jak również królowie i arystokraci, dodając do tego dla dobrej miary kalwinistyczne przeznaczenie. Rzeczywiście powyższe fakty udowadniają, że ciemięzcami rodzaju ludzkiego był grzech, błąd i śmierć.
(6) Izraelskie zbudowanie Pytomu (miasto, czyli dom zachodu słońca) i Rameses (zrodzone z słońca) reprezentuje względnie lud Boży Wieku Żydowskiego, budujący Nominalny Kościół Żydowski, który miał spowodować upadek Baala, boga słonecznego (Szatana), i lud Boży Wieku Ewangelii, budujący Nominalny Kościół Chrześcijański, który w rzeczywistości pochodzi od Szatana, boga słonecznego. Te figuralne miasta, będąc nazwane miastami skarbu, lub składu, reprezentują fakt, że Nominalny
kol. 2
Kościół Żydowski był miastem składu, czyli skarbu wyznaniowych nauk Żydowskich i że Nominalny Kościół Chrześcijański był miastem składu, czyli skarbu wyznaniowych nauk Chrześcijańskich. Tak jak Izrael rozmnażał się (w. 12) tym więcej czym więcej go ciemiężyli, tak też ciągłe wysiłki Szatana, ażeby wywrócić lud Boży obydwóch Wieków, sprawiły rozmnożenie się ich w liczbie i wzrost w wiedzy, łasce i służbie, co jest widoczne z reformacji, które wzmocniły obydwóch Izraelów po surowych doświadczeniach, lub opuszczeniach się, i np., z faktu wyrażonego słowami, „krew męczenników jest nasieniem Kościoła”. (Rzym. 8:28; 2Kor. 4:16-18.) Tak jak taki fig. wzrost martwił Egipcjan, zwłaszcza Faraona, tak też pozafiguralny wzrost martwił Szatana i jego sług. Tak jak wzrost Izraelitów sprawił, że Egipcjanie zwiększali brzemiona ich (w. 13), podobnie też w obydwóch Wiekach wzrost ludu Bożego, jak to wskazano powyżej, pobudził Szatana i jego sług do większego ciemiężenia i prześladowania, co jest widoczne z coraz to więcej wzmagających się ciężarów wyroku przekleństwa w postępowaniu w obydwóch Wiekach. Z pewnością lud Boży miał bardzo trudne doświadczenia w obydwóch Wiekach (w. 14) z pozafiguralną gliną (grzechem), cegłami (błędem), i robotą na polu (śmiercią). Te trudne doświadczenia wypróbowały ich czasami do ostateczności.
(7) Zefora (piękność; w. 15) reprezentuje Nominalny Kościół Żydowski, a Fua (wspaniałość) reprezentuje Nominalny Kościół Chrześcijański. Tak jak akuszerki pomagają matkom podczas i po porodzie dziecka, tak też pozafiguralną Zefora, jako pozafiguralna akuszerka, pomogła Prawdzie Starego Testamentu i jej sługom, tj., pozafiguralnej matce wśród ludu Bożego w Wieku Żydowskim, rozwinąć wodzów (synów) cielesnego Izraela i tych co, nie byli wodzami (córki); tak też pozafiguralną Fua, jako pozafiguralną akuszerka, pomogła Prawdzie Wieku Ewangelii i jej sługom, tj., pozafiguralnej matce ludu Bożego w Wieku Ewangelii, rozwinąć wodzów (synów) duchowego Izraela i tych, co nie byli wodzami (córki). Tak jak Faraon przemówił do Zefory i Fuy w celu wciągnięcia ich do popierania jego złych zamiarów, tak też Szatan uczynił Nominalnymi! Żydowskiemu i Chrześcijańskiemu Kościołowi. Rozkaz Faraona do nich (w. 16), ażeby zabiły syny, gdy będą sprawowały swoje akuszerskie obowiązki, reprezentuje rozkaz Szatana do Nominalnego Żydowskiego i Chrześcijańskiego Kościoła, ażeby odciął od społeczności i służby nowo rozwijających się wodzów przy zaczęciu się ich czynności. Godnym pochwały jest to dla obydwóch Nominalnych Kościołów (w. 17) że to nie było uczynione, chociaż one często czyniły to z dobrze rozwiniętymi wodzami wśród obydwóch Izraelów Bożych, np., z Saulem, z Dawidem, Joachynem, Sedekiaszem, z Jeremiaszem, papiestwo z Berengarem z Tours, Piotrem Abelardem itd. Ich zachowywanie takowych żywo jest pięknie przedstawione, np., przez Eliego opiekowanie się chłopczykiem Samuelem, przez poparcie wielu Izraelitów, dane Dawidowi w jego kłopotach z Saulem, itd., i przez zachętę, jaką wodzowie, jak Luter, Kranmer, Wesley, itp. znaleźli w Nominalnym Kościele wtedy, gdy oni zaczęli rozwijać się, jako wodzowie. Wezwanie onych bab przez Faraona (w. 18) ponieważ zachowywały żywo chłopiątka reprezentuje zarzucanie Szatana przez Jego sług, członkom obydwóch Izraelitów, którzy pomagali rozwijającym się wodzom. Szatanowe wzbudzenie nieprzyjemności w Saulu do niewiast, dawających okrzyki, Dawidowi więcej niż jemu, do Jonatana, do kapłanów Noba i żołnierzy Dawida za popieranie go, jest przykładem pozafigury