NIEWOLA I WYZWOLENIE IZRAELA

2Moj. 1:6-7:13; 10:24-15:21 (Z ang. P. 31, 165-172)

      Niniejszym artykułem, którego ciąg dalszy ukaże się w kilku następnych numerach, chcemy poprzedzić wyjaśnienie 4Moj. 9. W obecnym artykule będziemy omawiali figurę i pozafigurę historii niewolnictwa i wyzwolenia Izraela z Egiptu. Dobrze, że nasz Pastor, używając wyjaśniających aluzji do tej historii w Starym i Nowym Testamencie, dał nam bardzo wiele głównych pozafiguralnych myśli odnośnie niej, które ułatwiają nam widzieć szczegóły, których on nie wyjaśnił. W wielkiej części 2Ks. Moj., która będzie omawiana w tym artykule, Bóg dostarczył nam figury niewoli aktualnego i przewidzianego ludu Bożego podczas drugiego złego świata i figury ich wyzwolenia podczas Wieku Ewangelii i Tysiąclecia. Ten obraz jest tak znamienity, jako przepowiednia o pozafigurze, że daje nam serię najpiękniejszych hist. figur, nauk, jakie się znajdują w Biblii. Z pewnością ostrożne i pobożne badanie figury i pozafigury, według przytoczonych ustępów pod nagłówkiem tego artykułu, sprawi bardzo obfite błogosławieństwo dla umysłu i serca; i z modlitwą, ażeby Pan w ten sposób użył tej lekcji, z chętnym sercem przystępujemy do tłumaczenia jej dla drogich dzieci Bożych; i radujemy się w spodziewaniu się przewidzianego błogosławieństwa dla nich z tegoż. Z powodu braku czasu i miejsca nasze objaśnienia nie mogą być tak szczegółowe jak np. te dane odnośnie 4Moj. 7; 8 rozdziału; lecz ufamy, że one wystarczą, ażeby wyjaśnić każdą część figur jako przepowiednie pozafigur. Gdyby jednak czas i miejsce pozwalało, to moglibyśmy dać o wiele więcej szczegółów odnośnie pozafigur. Mówimy to w celu wyjaśnienia, dlaczego nasze objaśnienia będą krótsze niż je zwykle robimy na figuralne tematy.

      (2) Zanim zaczniemy wykładać jeden wiersz po drugim chcemy dać kilka objaśnień, odnośnie ogólnej figuralnej i pozafiguralnej sceny, omawianej w dotyczących wierszach, jako grunt, na którym szczegóły będą stawiane, gdy się w nich okażą. Czas, jaki obejmuje pozafigura, jest od końca potopu do Wieku, następującego po małym okresie przy końcu Tysiąclecia. Większość historii (2Moj. 1:6-13:22) jest figurą na stosunki podczas drugiego złego świata, tj., od końca potopu do ustanowienia ziemskiej fazy Królestwa.  2Moj. 14:1-15:21 jest figurą na stosunki Tysiąclecia i po Tysiącleciu. Egipt, jako ziemia, nie jako naród, jest figurą na drugi zły świat – porządek spraw od potopu do Tysiąclecia. (Izaj. 10:24 27; 19:1-25; 27:12, 13; 30:2, 3, 31; Obj. 11:8). Faraon, król Egiptu, reprezentuje Szatana, jako boga, czyli księcia tego świata, (Izaj. 19:11; 30:2, 3; Jan 12:31; 14:30; 15:1; Efez. 2:2.) Izraelici reprezentują tych, którzy byli w Wieku Patriarchów i Wieku Żydowskim, lub którzy byli w tym Wieku, lub którzy w następnej dyspensacji staną się ludem Bożym. (Izaj. 8:14; Gal. 6:16; Jer. 31:31-33; Ozeasz 11:1; Mat. 19:28). Ciemiężenie Izraela reprezentuje ciemiężenie rodzaju ludzkiego pod przekleństwem; ich wzdychania i narzekania reprezentują te, które rodzaj ludzki doświadcza pod jego surowością. (Mat. 11:28; Rzym. 8:20-22). Egipcjanie reprezentują sług Szatana, ich szlachta jego upadłych aniołów i jego wodzów między ludźmi, a zaś reszta Egipcjan reprezentuje ogół sług Szatańskich. (Izaj. 19:2, 4, 11-18; 20:4; 30:4-7; 31:3). Dozorcy, postawieni przez Faraona nad Izraelem, którzy ciemiężyli ich, reprezentują grzech, błąd i śmierć, które gnębiły ludzkość pod przekleństwem, (1 Kor. 15:24-26; Obj. 21:4). Te ogólne uwagi pomogą nam lepiej zrozumieć scenę całej pozafigury. Teraz jesteśmy gotowi badać szczegóły. Ażeby zaoszczędzić miejsca,
kol. 2
nie będziemy cytowali wierszy w całości, lecz podamy ich numer i damy takie aluzje do nich, przez które ten, co ma otwartą Biblie przed sobą, będzie mógł połączyć nasze objaśnienia z dotyczącymi wierszami. Zaczynamy od 2Moj. 1:6.

      (3) Wzmianka o śmierci Józefa i jego rodzaju (w. 6) jest znakiem zmiany w pozafigurze następującego opisu, od tego, połączonego z Józefem i jego braćmi. Wielkie rozmnożenie się Izraelitów (w. 7) reprezentuje wielkie rozmnożenie się ludu Bożego w liczbie, wiedzy, łasce i służbie podczas drugiego złego świata. Podczas Wieku Patriarchów było mało ludu Bożego. Ich rozmnożenie się pozafiguralnie zaczęło się od czasu figuralnego rozmnożenia się Izraelitów w Egipcie (w. 7) i trwało podczas Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii. Było to szczególnie podczas Wieku Ewangelii, kiedy oni napełnili pozafiguralną ziemię (Chrześcijaństwo). Nowy Faraon Egiptu (w. 8), nie znając Józefa, reprezentuje Szatana w jego nieokazywaniu przyjaźni i dobroci sługom Bożym, nawet ich najwybitniejszym. Jego powstanie reprezentuje Szatańskie zaczęcie większego ciemiężenia ludu Bożego niż poprzednio; i to nowe postanowienie większego ciemiężenia w pozafigurze zaczęło się od ciemiężenia cielesnego Izraela w Egipcie, a skończyło się zaraz przed zaczęciem wężowego puszczenia wody jako rzeki z jego gęby, ażeby zalać protestujący Kościół, zwłaszcza w Francji podczas 18 – go stulecia, przez tak zwaną iluminację. Z zaczęciem się tej tak zw. iluminacji Szatan przestał (zobrazowane przez śmierć Faraona czasu niewoli 2Moj. 2:23) używać dotąd zwyczajnych wielce ciemiężących metod i zmienił swoje metody wielkich zabobonów i gwałtu na takie, które były więcej podobne metodom aniołów światłości, co było jego sposobem postępowania coraz to więcej od 1748 r. (zob. Ter. Pr. z r. 1923, str. 88, par. 5, str. 89, paragraf l; albo z r. 1928, str. 55, par. 5 i str. 56 par. 1.) Gdyż trzeba zauważyć, że Faraon czasu niewoli był innym Faraonem od tego, który panował w czasie wyzwolenia. W. 9 powinien brzmieć: Oto lud synów Izraelskich staje się wielkim i możniejszym nad nas. Faraonowe powiedzenie Egipcjanom o niebezpieczeństwie powiększania się liczby Izraelitów reprezentuje Szatanowe wzbudzenie obawy w Egipcjanach, mieszkańcach ziemi Chananejskiej, i narodach mieszkających około Izraela w Palestynie, przeciw prawdziwym Izraelitom i tym, co z nimi współczuwali, w narodach pogańskich przeciw pierwotnym chrześcijanom i tym, którzy współczuwali z nimi, w sekciarskich papistach przeciw świętym i tym, którzy z nimi współpracowali w Ciemnych Wiekach, w sekciarskich katolikach przeciw ruchom reformacyjnym, prowadzonym przez jednostki i przeciw tym, co współczuwali z nimi, i w sekciarskich protestantach przeciw sługom Bożym wśród nich. Tak, jak Faraon starał się powiększyć zazdrosną obawę w Egipcjanach przeciw Izraelitom przez przesadę o ich liczbie i mocy, tak też Szatan uczynił w wszystkich ilustracjach pozafigury, podanych w poprzednim zdaniu; chociaż, co się tyczy duchowej mocy, jego zdanie jest prawdą, co jednak nie było myślą Szatana.

SZATAN STARA SIĘ ZMNIEJSZYĆ LUD BOŻY

      (4) Faraonowe radzenie Egipcjanom (w. 10) aby wzięli się na sposób i zmniejszyli liczbę i moc Izraela reprezentuje Szatanowe radzenie jego sługom aby używali metod, którymi liczba i wpływ ludu Bożego mógłby być zmniejszony. To zaczęło się pozafiguralnie przez Szatanowe sugestionowanie śmierci synów (niemowląt) Izraelskich, i ciągło się dalej przez jego nasuwanie myśli, ażeby

poprzednia strona – następna strona