na nas, i goniąc za nimi aż wypędzimy ich z pola walki. Jako żołnierze chrześcijańscy, mamy także być znośnymi; bo żołnierka wymaga znoszenia trudności i z tego powodu jesteśmy napomniani cierpieć trudności, jako dobrzy żołnierze Jezusa Chrystusa. Jako tacy, musimy odbyć długie i trudne podróże pieszo, znosić gorączkę pokus, zimno ucisku, zmiany pór roku i sceny naszych walk. Musimy zcierpieć proste jedzenie, grubiańskie postępowanie i nieprzyjemne sytuacje; i wszystko to ma być znoszone chętnym i zadowolonym sercem i umysłem gotowym do posłuszeństwa. W ten sposób nasze doświadczenia żołnierskie przynoszą nam trudne i wyczerpujące doświadczenia; i wśród tych musimy być wierni. Chociaż byśmy byli wierni, jako uczniowie, jako usprawiedliwione ludzkie istoty, jako ofiarujący i kształtujący się kapłani, gdybyśmy nie byli wierni, jako żołnierze chrześcijańscy, czy to jako na warcie, czy jako zaczepnicy, obrońcy, lub znoszący, to nie bylibyśmy zupełnie wierni i dlatego nie osiągnęlibyśmy zupełnej nagrody.

To przyprowadza nas do ostatniej myśli w napominającej części tekstu naszego rocznego godła: „wierny aż do śmierci.” To wyrażenie obejmuje dwie rzeczy: (1) że nasza wierność musi trwać aż umrzemy, i (2) że przez nasza wierność w tych czterech powyżej wspomnianych zakresach sprowadzamy naszą śmierć. Zgodnie z tym wierność znaczy, że jest trwałą zaletą i trwa tak długo, jak tylko żyjemy. Nie mamy być wierni tylko na chwilę; ani z przerwami. Wierność ma być wciąż wzrastającą i nieustanna rzeczą, trwającą podczas całego życia, aż do śmierci. Gdybyśmy byli wierni do krótkiego czasu przed śmiercią, to nie wystarczyłoby; to popsułoby całą sprawę. Demas był wierny przez wiele lat; lecz jego stanie się niewiernym, gdy już prawie miał dokończyć biegu, zepsuło całą sprawę. Wierność jest rzeczą, która ma być zachowana aż do śmierci; ponieważ tylko na takim biegu w wierności można się spuścić na kogoś, że będzie wiernym podczas całej wieczności, i takiej wierności Bóg wymaga od wszystkich zwycięzców. Tak jak wierność jest czymś, co musi być zachowane aż do śmierci, tak też jest rzeczą, która musi sprowadzić śmierć, co jest drugą rzeczą, do której odnosi się nasz tekst, „aż do śmierci.” To znaczy, że mamy być tak lojalni w naszym oddaniu się Panu, jako uczniowie Jego Słowa, jako ludzkie istoty, postępujące według zasady sprawiedliwości, a unikające niesprawiedliwości, jako ofiarujący i charakter kształtujący kapłani, i jako czuwający, zaczepiający, broniący i znoszący żołnierze chrześcijańscy, że te rozmaite czynności i bierności naszego chrześcijańskiego postępowania wyczerpią nas do śmierci, lub sprowadzą na nas gwałtowną śmierć. I tylko ci, co są wiernie oddani Bogu tymi czterema sposobami aż do śmierci i na śmierć, mogą być uważani od Boga, jako zwycięzcy w życiu chrześcijańskim.

Takim nasz tekst wytyka najchwalebniejszą obietnicę. Łaskawie, nasz Pan, który Sam zwyciężył w powyżej wspomnianych zakresach, obiecuje takim wiernym nagrodę w podarunku „koronę Żywota” dam ci koronę żywota. Więc tylko do wiernych stosuje się ta obietnica: O! co za obietnica! Jest to najwyższą formą życia, która jest obiecana. Tak rozumiemy wyrażenie korona żywota. To znaczy nie mniej, jak nieśmiertelność (Rzym. 2:7; 1Kor. 15:54, 55). Boską naturę (2Piotra 1:4), najwyższą
kol. 2
z wszystkich natur, ta, która nie podlega śmierci, nie umiera, żywot sam w sobie (Obj. 20:6; Jan 5:26). Możliwie Boskie ciała składają się z samego pierwiastku życia. Jeżeli tak, to możemy z łatwością widzieć, że one nie podlegają śmierci, ponieważ, jeżeli ich substancją jest życie, to żywot nie może być od nich odłączony. Lecz cokolwiek by to było, teraz nie możemy widzieć jasno (1Jana 3:2). Jednakowoż jest czymś wzniosłym i świetnym. Lecz ta obietnica obejmuje więcej niż nieśmiertelność. Ona zawiera w sobie współdziedzictwo z Chrystusem w przywilejach być królami i kapłanami w sprawowaniu restytucji w posłusznych z upadłego rodzaju Adamowego, umarłych i żywych. Prawdziwie jest to przywilejem niewymownym pełnym chwały. I, ostatecznie, obejmuje wieczną łączność z naszym Panem w kształtowaniu wszechświata i istot na nowych poziomach na podobieństwo Boże, według poziomu i zarządzeń, jakie Bóg rozporządzi względem nich. O. co za widok!

Chociaż ten tekst należy wyłącznie do Maluczkiego Stadka, zasada objęta w jego podstawie, stosuje się do wszystkich, którzy ostatecznie okażą się być wiernymi. Przeto oczyszczonemu Wielkiemu Gronu jego zasady obiecują duchowe istnienie, a Młodocianym Św. doskonałe ziemskie istnienie, jako książęcia podczas Tysiąclecia i po nim duchowe istnienie. Dlatego też napominamy ich na podstawie tej zasady, żeby byli wierni, z zapewnieniem nagrody żywota za to. Tak, wszystkim z poświeconego ludu Bożego, zgodnie z ich miejscem w Jego planie, dajemy miłe napomnienie: Bądź wierny aż do śmierci. Lecz ze specjalnym naciskiem powiedzielibyśmy Maluczkiemu Stadku, chociaż „wiele córek świetnie sobie poczynały, to ty przewyższasz je wszystkie”; przeto, „Bądź wierny aż do śmierci; a Ja (Chrystus) dam ci koronę żywota.” Niechaj każdy z ludu Bożego od teraz będzie wierny aż do śmierci! Amen.

Pieśń, podana na ten rok, jest Num. 20, która, tak jak nasz tekst, ufamy, okaże się bogatym błogosławieństwem naszym drogim czytelnikom w tym roku. Lecz ta używana w obecnych śpiewnikach w Polsce nie jest oddana zgodnie z treścią angielskiej pieśni pod tym numerem, przeto podajemy poniżej to tłumaczenie tej pieśni, które zgadza się z myślą angielskiej pieśni pod tym numerem i odpowiada do naszego tekstu. Radzimy braciom aby ją spisali i włożyli do swego śpiewnika.

1) Wzbudź wszelkie siły duszo ma,
Za Panem idź wiernie
O zakład jaki Pan ci da
/: Z radością niezmiernie: /

2) Obłoki świadków dla twych nóg
Cię wzmocnią, wiarą swą
Zapomnij dawnych twoich dróg,
/: Idź naprzód drogą tą: /

3) Głos Pański woła z góry tam
Do ciebie na niwie.
On wynagrodzi wiernym Sam,
/: Co biegną gorliwie: /

4) Nagrodę niezrównaną Pan
Da wiernym cne dary,
Gdy Królów świata minie stan,
/: Ich chwała, honory: /

5) W tej drodze błogi Zbawco nasz
Coś wskazał biegniemy,
Koronę, żywot wieczny dasz,
/: Gdy wierni będziemy: /

NASZE DWUDZIESTE ROCZNE SPRAWOZDANIE

Z grudniowym wydaniem angielska Teraźniejsza Prawda zaczyna swój dwudziesty pierwszy rok (polska osiemnasty); ponieważ to wydanie będzie całkowitym numerem 241, co w wypadku z miesięcznikiem, jest pierwszym wydaniem po ukończeniu wydań całych dwudziestu lat: ponieważ 20×12 – 240. Jednak nie nazywamy to wydanie pierwszym wydaniem dwudziestego pierwszego roku; ponieważ zaczęliśmy liczyć porządkowe lata

poprzednia strona – następna strona