TEKST NASZEGO ROCZNEGO GODŁA

      „Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota” (Obj. 2:10).

      Tekst naszego rocznego godła na ten rok jest wzięty ze słów naszego Pana Jezusa do Kościoła Smyrneńskiego, który słynął od około 70 do 313 r. P. To poselstwo jest najkrótsze z wszystkich siedmiu, do siedmiu kościołów Obj. 2 ; 3. Tylko dwa z tych siedmiu poselstw nie zawierają strofowania –  to do Smyrneńskiego i to do Filadelfijskiego kościoła. Z wszystkich siedmiu te dwa kościoły są tymi przeciw którym ognie śmiertelnego prześladowania paliły się najgoręcej, ponieważ słynęły, pierwszy wśród najgorszego pogańskiego, a drugi wśród najgorszego papieskiego prześladowania. Duch ocenienia i współczucia naszego Pana jest tak wielki, że On mógł, a jednak nie winował tych dwóch boleśnie prześladowanych kościołów, nie dlatego że nie mieli żadnej winy, która by mogła być położona przed próg ich drzwi, lecz, pomimo ich wad, z powodu ich wielkiej wierności wśród przykrych doświadczeń. Bardzo dobrotliwy i wyrozumiały jest Nasz Wielki Arcykapłan, Którego serce ubolewało z Jego cierpiącymi świętymi! Było to w kosztownym poselstwie Naszego Pana do Smyrneńskiego Kościoła, że Nasz Pan umieścił te zachęcające słowa, które obraliśmy za tekst naszego rocznego godła. Więc te słowa mają być najpierw uważane, jako zachęta dla świętych od 70 do 313 r. P., dana jako specjalna napominająca obietnica wśród ich srogich cierpień z rąk rzymskich pogan. W drugim znaczeniu te słowa stosują się do świętych któregokolwiek okresu i dlatego mogą teraz być użyte, jako zachęta i obietnica dla wszystkich świętych. A w znaczeniu możemy zasadę tego tekstu zastosować do naszych braci z Wielkiego Grona i Młodocianych Św. W takim zastosowaniu, rozumie się, musielibyśmy wziąć wyrażenie, „koronę żywota”, szczególnie w przystosowanym znaczeniu, gdyż ściśle mówiąc, nie możemy tego rozumieć inaczej, jak tylko Boską naturę i współdziedzictwo z Chrystusem, a to nie jest dla Wielkiego Grona i Młodocianych Św. Z powyższym określeniem, jako przedmową, jesteśmy gotowi badać nasz tekst.

      W naszym tekście jest nakazana wierność. Greckie słowo, przetłumaczone wierny w naszym tekście jest pistos, przymiotnik, który pochodzi z greckiego rzeczownika pistis, wiara. Już poprzednio dowiedzieliśmy się, że to ostatnie słowo ma trzy odrębne znaczenia w Biblii.
kol. 2
(1) to, co ktoś wierzy, tj., jego wiarę, jego wyznanie, (List Judy 3), (2) przymiot, przez który ktoś wierzy, tj., umysłowe ocenienie i serca spoleganie (Żyd. 11: 1) i (3) wierność, tj., zaleta, która powstaje wskutek napełnienia się swoim wierzeniem i umysłowym ocenieniem i serca spoleganiem (1 Tym. 1: 19; Rzym. 3: 3; 12: 3: Gal. 3: 22). Przeto słowo wierność źródłosłownie znaczy być pełen wiary, tj., trzecie znaczenie tego słowa powstaje, gdy ktoś jest przepełniony kombinacją pierwszego i drugiego znaczenia. Przeto możemy określić wierność, jako zaleta lojalnego oddania się ludzi zasadom i rzeczom. Jej ośrodkiem jest lojalne oddanie się, ponieważ to jest przymiot. który czyni człowieka niezbaczającym i nieskazitelnym w oddaniu się swemu przymiotowi. Ten przymiot stoi silnie w tym oddaniu wśród przyjaznych i nieprzyjaznych, korzystnych i niekorzystnych, łatwych i trudnych, przyjemnych i nieprzyjemnych, łagodnych i przykrych okoliczności i warunków. Ani groźba wyrządzenia złego, ani obietnica dania korzyści nie może lojalnej osoby nakłonić, żeby zaniechała swoje oddanie się swemu przedmiotowi. Bez względu na to. co cały świat może czynić, lub pragnąć przeciwnie, pozostaje nieporuszona w lojalnym oddaniu przedmiotowi swego wiernego oddania. Tym przedmiotem może być osoba, jak Bóg, Chrystus, jakiś mistrz, lub przyjaciel, lub może być zasada, jak Prawda, lub błąd, lub może być rzecz, jak sprawa, partia, pewna ambicja, kościół, lub cokolwiek. Wierność czyni człowieka lojalnym w jego oddaniu się tymże. W naszym tekście wierność odnosi się do lojalnego oddania się chrześcijanina Bogu, Chrystusowi, Ich Duchowi, Prawdzie, braciom, sprawie Bożej i najwyższym interesom rodzaju ludzkiego; ponieważ ten tekst przemawia do Chrześcijan.

      Jako chrześcijan nasza lojalność wychodzi najpierw do Boga i Chrystusa. Ona może wychodzić do obydwóch jako Mistrzów, ponieważ są zgodni i jedni w duchu, słowie i pracy. Nie możemy być wierni dwom mistrzom, którzy są w sprzeczności z sobą, gdyż ich sprawy są przeciwne, nawet jak nasz Pan powiedział (Mat. 6:24); lecz ktoś może służyć dwom mistrzom, których sprawy są jednakie, jakimi są Boże i Chrystusowe (1Tes. 1:9; Kol. 3:24). Nasze lojalne oddanie ma być do Nich, jako do Ich osób, charakterów, słów i dzieł. Takie lojalne oddanie się

poprzednia strona – następna strona