Teraźniejsza Prawda nr 180 – 1958 – str. 126
w następnych czterech epokach kościoła, a specjalnie w pierwszych trzech z spośród nich. W czasie smyrneńskiego okresu specjalnie nasz Pan zauważył zarówno w żydowskiej jak i nie żydowskiej części nominalnego i prawdziwego ludu Bożego, że wzrastało wśród nich niezadowolenie i znużenie manną duchową, którą Bóg przygotował dla Swego ludu i pożądanie żydowskiej i pogańskiej religii, historii, nauki, filozofii, sztuki i literatury. Pan widział że miało to miejsce w każdym kościele w obu częściach Jego ludu podczas tego okresu, widział że zdarzało się to nie tylko w sposób prywatny, lecz także i publiczny, oraz że często było wyrażane przez samych przywódców, których wpływ na innych czynił te uczucia tym więcej złymi w ich naturze i skutkach. Nic dziwnego że Bóg, widząc tak wielką niewdzięczność, brak szacunku i zepsucie, był bardzo niezadowolony; nic też dziwnego że nasz Pan uznał to za złe.
(18) Mojżesz – strudzony sługa Boży uskarża się lecz nie narzeka na tę sytuację i jej wpływ na jego urząd (w. 11). Dla niego jako sługi Bożego sytuacja ta w tym stanie była utrapieniem („czemużeś tak źle uczynił słudze twemu?”). Dla niego nie był to wyraz łaski Bożej („czemużem nie znalazł łaski w oczach twoich?”), lecz nadmierny ciężar jaki Bóg włożył na jego barki („żeś włożył ciężar tego wszystkiego ludu na mnie”). Możemy być pewni że w pozafigurze Pan nasz nie słowami żalił się przed Bogiem, ale raczej poczucie nadmiernego ciężaru w tej sytuacji wypowiedziało wobec Boga to pozafiguralne uskarżanie. Albowiem lud w pozaobrazowym usposobieniu wobec Prawdy i rzeczy świeckich powyżej wymienionych, tak działał względem Jego służby iż była dla Niego utrapieniem; zaspokojenie takich pragnień jakie pozafiguralni Izraelici we wszystkich pozafiguralnych zastosowaniach mieli i wyrażali, było prawdziwie ciężarem nie do zniesienia dla Niego. Ten stan rzeczy nie był łaską Bożą okazywaną względem Niego. Stanie się to jasne gdy przypomnimy sobie że służba Pana naszego w Wieku Ewangelii ma dwie części: (1) dozorowanie dzieła wyboru, rozwoju i wybawienia Kościoła (1Kor. 1:30; Dz. 15:14); oraz (2) dozorowanie dzieła strofowania świata z grzechu, sprawiedliwości i nadchodzącego sądu (Jan 16:8-11).