Teraźniejsza Prawda nr 67 – 1933 – str. 88
były Aaronowi i synom jego do służby (1) Przybytku i (2) ludu (4 Moj. 3:6-8), przeto Starożytni Świeci, Wielkie Grono i Młodociani Święci dani będą pozafiguralnemu Aaronowi i jego synom do służenia (1) im i (2) ludowi, rodzajowi ludzkiemu; i ponieważ wszystkie te 3 klasy Lewitów otrzymały (4 Moj. 3:23,29,35) specjalne miejsca koło Przybytku, oddzielnie i odrębnie od „Izraelitów” innych pokoleń, trzy te klasy wyobrażają trzy klasy odrębne i oddzielne od Rodzaju Ludzkiego, którego wyobrażali „Izraelici”.
(11) Izaj 60:13: „Sława Libanu (Liban oznacza biały, a jego wiecznie zielenią pokryte drzewa, Chwała Libanu, wyobrażają sprawiedliwych jako pozafiguralnych Lewitów. Psalm 92:13,14) do ciebie przyjdzie (pozafiguralni Lewici będą przyprowadzeni do Chrystusa i do Kościoła, 4Moj. 3:6-9) jedlina (Starożytni Święci), sosna (Wielkie Grono), bukszpan (Młodociani Święci) także (dając wspólną służbę), dla ozdoby miejsca Świątnicy” – praca Lewicka (4Moj. 3:6-9) miała zdobyć Świątnicę.
(12) Daniel 3: W rozdziale tym dane nam jest opowiadanie o przejściach trzech Młodzieńców hebrajskich – imieniem Sadrach, królewski; Mesach, gość; i Abednego, sługa proroka. Z ’15-260, szp. 2, par. 5 i 6 wyjaśniają, że obraz ten wyobraża militaryzm, przed którym lud Boży pod koniec Wieku nie złoży pokłonu. Z 1899, 170, szp. 1, par. 3, oraz szp. 2, par. 3, wyjaśniają, że obraz ten jest figurą Bestii i Obrazu Bestii, którym lud Boży w końcu Wieku pokłonu nie złoży. Oba te zastosowania są roztropne i mniemamy, że prawidłowe. Nie jest to rzecz przypadku, że lud Boży, który nie chce kłaniać się Militaryzmowi, Bestii i jej Obrazowi pod koniec Wieku, wyobrażony jest przez trzech młodzieńców hebrajskich, odmawiających złożenia pokłonu przed Złotym Obrazem. Widocznie trzej ci Młodzieńcy wyobrażają trzy klasy – Maluczkie Stadko, Wielkie Grono i Młodocianych Świętych – tych, co muszą zmagać się z Militaryzmem, Papiestwem i Federacjonizmem, a którzy nie chcą ukłonić się przed nimi, choć narażeni są przez to na wielkie cierpienia. Nie tylko liczba Młodzieńców Hebrajskich nasuwa te trzy klasy, jako żyjące jedna obok drugiej przy samym końcu Wicku, lecz ich imiona wskazują tę samą myśl: Sadrach, królewski, przypomina nam o królewskiem kapłaństwie (1 Piotr 2:9); Mesach, gość, przypomina nam tych, którzy są zaproszeni, aby być gośćmi na Uczcie Weselnej Baranka, pracy Epifanii (Obj. 19:9); Abednego, sługa posłańca, zdaje się nasuwać klasę odrębną od innych, osobliwie oświęcona zastępcy Bożemu.
(13) 2Król. 2:9,10: „Rzekł Elizeusz: Proszę, niech będzie dwójnasobny duch twój we mnie. On mu odpowiedział : tak ci się stanie”. Że jest coś źle z tłumaczeniem „dwójnasobny duch twój”, jasne jest z faktu, że Pan nie dałby dwa razy tyle Swego Ducha innym, co swemu wiernemu Maluczkiemu Stadku, któremu ze wszystkich swoich stworzeń daje największą cząstkę Swego Ducha. Wyrażenie pe szenayim przełożone tutaj na „dwójnasobny” zachodzi tylko w dwóch innych ustępach Starego Testamentu – Zach. 13:8; 5Moj. 21:17. W pierwszym z tych ustępów przełożone jest na „dwie części” – to jest dwie klasy: Maluczkie Stadko i Wielkie Grono (zobacz uwagi Bereańskie); w drugim ustępie, podobnie jak w 2Król. 2:9, przetłumaczone jest na „dwojaką część”. Tłumaczenie to jest widocznie nieprawidłowe, albowiem jeżeli – na przykład – ojciec w Izraelu miał pięciu synów, to nie dzielił wtedy spadku na sześć różnych części i nie dawał dwóch części pierworodnemu, a jedną każdemu z pozostałych czterech synów, ale pierworodny otrzymywał zwykle większość spadku, i to prawnie, jak teraz – na przykład pomiędzy szlachtą w Wielkiej Brytanii itd. Oto co działo się w Izraelu w odniesieniu do pierworodnych : Tworzyli oni dwie klasy: stawali się po śmierci ojców swoich głowami rodzin – „to jest zostawali ojcami rodzin, lecz pozostawali także synami. Dwa te stosunki, czyniące pierworodnych dwiema klasami, zdają się być rozumiane przez wyrażenie po szenayim w 5Moj. 21:17. Widzimy zatem poza 2 Król. 2:9, gdzie wyrażenie po szenayim się trafia, że znaczy ono dwie klasy. I takie też zdaje się mieć ono znaczenie w 2Król. 2:9:
kol. 2
„Niech będą ze mną dwie klasy (działające) w duchu twoim” (władzy – to jest w urzędzie posłańca Bożego dla Izraela).
(14) Znany nam jest fakt, że „On Sługa” nauczał, iż Elizeusz wyobrażał Wielkie Grono i Starożytnych Świętych to jest dwie klasy. Przeto 2Król. 2:9 przetłumaczone należycie, naucza, że Elizeusz wyobraża dwie klasy. Wiemy również o tern, że „On Sługa” nauczał, iż Niespłodzeni Poświęceni, którzy pozostają wiernymi, połączeni będą w nagrodzie i w godności ze Starożytnymi Świętymi w przyszłym wieku. (F. 186; Z ’15-260, szp. 2, par. 6, 7). Ta myśl jego daje nam ogniwo łączące do przetłumaczenia tego ustępu całkowicie. Na pewno w pozafigurze 2Król. 2:9,10 Starożytni Święci osobiście nie mieli udziału, gdyż wreszcie te spełniły się pozafiguralnie po wrześniu 1914, a przed 21 czerwcem 1917, podczas gdy Starożytni Święci jeszcze nie powrócili z grobów. W jaki sposób możemy uzgodnić te fakty z Pismem? Odpowiadamy: Byli oni obecni i przemawiali zastępczo w swoich wspólnikach. „Młodocianych Świętych”, jak również zastępczo będą uczestniczyć w nich w reszcie pozafiguralnych działań Elizeusza, które wszystkie wyobrażają rzeczy, które nastąpią nim Starożytni Święci powrócą do życia, chociaż możemy spodziewać się drugiego spełnienia po powrocie Starożytnych Świętych. Tak rzecz pojmując, widzimy, że 2Król. 2:9,10 uczy nas, że Młodociani Święci uczestniczą z Wielkim Gronem w roli posłannictwa do Nominalnego Izraela Duchowego – uczestniczą z nimi we władzach, jakie wyobrażał płaszcz Eliasza. Powyższe siedem punktów Pisma dowodzą, że w końcu Wieku Ewangelicznego i w Wieku Tysiąclecia istnieje klasa odrębna i osobna od Maluczkiego Stadka, Wielkiego Grona, Starożytnych Świętych i Klasy Restytucji, klasa wierna Bogu, podczas gdy Szatan, Grzech t Śmierć panuj?!, nad ziemią, a później mająca, się połączyć z Maluczkim Stadkiem, Starożytnymi Świętymi i Wielkim Gronem w błogosławieniu Rodzaju Ludzkiego, Klasy Restytucji. Wnioskujemy zatem, że Młodocianymi Świętymi są ci wierni bracia, którzy, poświęciwszy się od r. 1881, a nie są spłodzeni z ducha.
PRACA MŁODOCIANYCH ŚWIĘTYCH
(15) Jaka jest teraźniejsza praca Młodocianych Świętych? Powyżej widzieliśmy, że Młodociani Święci, jako Lewici Wieku Ewangelicznego składają się z Kaatytów, Merarytów i Gersonitów w Okresie Przejściowym, podobnie jak Wielkie Grono jako Przejściowi Lewici składa się z Przejściowych Kaatytów, Merarytów i Gersonitów; wzmiankowane również było wyżej (ze względu na to, że Elizeusz symbolizuje obie klasy, przynajmniej co się tyczy stronników Towarzystwa 2Król. 2:9), że Kaatyci obydwóch tych klas Meraryci obydwóch tych klas i Gersonici obydwóch klas pracują poszczególnie razem. O ile Pan nie oddzielił Lewitów Młodocianych Świętych Wieku Ewangelicznego w ich trzech grupach od odpowiadających im grup przejściowych (Wielkiego Grona) Lewitów, pracą tych pierwszych w ich trzech grupach byłoby widocznie współpracowanie poszczególne z odpowiednimi trzema grupami tych drugich – w miarę tego jak tamci pracują według Nauk, Urządzeń, Czarteru i Woli (Kaatyci wyłączeni są od korporacyjnych zobowiązań Czarteru i Woli, nie mają bowiem symbolicznych wozów. 3 Moj. 7:9), jakie Pan dał przez „Onego Sługę”. Figura dalej nasuwa, jak wyobrażają Lewici Amramiccy, którzy byli potomkami Mojżesza (1 Kron. 23:13-15) i którzy dlatego byli bliżsi Kapłanom aniżeli inni Lewici, że niektórzy Lewici z obydwóch klas w ciągu Okresu Przejściowego przebywać będą mniej lub więcej między Kapłanami i spełniać będą pracę, która będzie specjalnie pomocną Kapłanom. Wobec tych warunków rodzi się pytanie w myśli każdego wiernego Młodocianego Świętego”, co mam czynić w służbie Pańskiej?” Nie znamy lepszej odpowiedzi na to pytanie jak to, aby każdy starał się wiernie czynić to, co uważa, że Pan chce, aby czynił i aby połączył się z tą grupą ludu Pańskiego, z której zasadami i postępowaniem się zgadza. To zaprowadzi każdego do jego właściwej grupy i pracy w tym czasie.
(16) Z faktu, że Gersonici mieli opiekę nad wszystkimi zasłonami i nakryciami Przybytku, z wyjątkiem