Teraźniejsza Prawda nr 66 – 1933 – str. 79
sposobem ofiarował pozafiguralną misę. Oni więc używali tej doktryny do zbijania i naprawiania nieposłuszeństwa przez wykazywanie jak Jezus w czynności Swego twórczego urzędu, jako Logos wystrzegał się nieposłuszeństwa i tym sposobem utrzymał się od. znieważania Ojcowskich planów twórczych i od szkodzenia w ich wykonaniu. A zatem Dodawano za przykład czynności Logosa w objawianiu Słowa Bożego pisarzom Starego Testamentu i towarzyszących temu zarządzeń, by tym sposobem naprawić postępowanie tych, którzy starali się wprowadzić do Kościoła chrześcijańskiego błędy w doktrynie, w życiu i zarządzeniu. Podawano za przykład Jego uniżenie się, aż do tego stopnia, iż stał się Ciałem, tym, którzy byli chciwi władzy i pragnęli wywyższenia zamiast uniżenia na korzyść sprawy Bożej i Jego ludu. Podawano Jego zwalczanie pokus szatańskich na puszczy i gdzieindziej, jako przykład i naganę dla tych, którzy łatwo poddawali się szatańskim pokuszeniom. Podawano za przykład Pańskie codzienne kładzenie swego życia na dobro Planu Bożego, by tym sposobem pobudzić ku naprawie tych. co dowodzili, że są sługami Bożymi, a pomimo tego prowadzili życie wyniosłe, pobłażające sobie. Wskazywano na Jego wierne oddanie samego Siebie na śmierć za grzech, jako argument do znienawidzenia grzechu i jego strasznych skutków, by tym sposobem zgromić i naprawić tych, którzy miłowali grzech i oceniali właśnie to, co było przyczyną śmierci naszego Pana. Przedstawiano Jego pokorne uniżenie się aż do śmierci krzyżowej, za co Bóg tak wielce Go wywyższył aż do prawicy Swojej, by przez to pobudzić ku naprawie tych wszystkich, którzy pragnęli wywyższenia, ale bez wierności Bogu. Jego sprawie i ludowi. Wskazywano na wielkie dzieło orędownictwa naszego Pana, zachęcając do naprawy tych. którzy zaniedbywali pokuty, by pokutując mogli przez to wielkie dzieło otrzymać odpuszczenie grzechów. Wychwalano Jego miłą obecną usługę, strofując i ganiąc tych, którzy przez grzech gardzili Jego służbą i nie korzystali z Jego tak wspaniałej usługi. Rozgłaszano na koniec Jego gorliwość w oczyszczeniu przez Ducha. Słowo i Opatrzność Bożą ludu Pańskiego od nieczystości ciała i ducha, który jedynie może naprawić błąd. grzech, samolubstwo i światowość.
OWOCNOŚĆ W NAPRAWIANIU
(5) Nie były to nauki daremne co do ich skutków. Gdyż dla wielu okazały się pierwszorzędnymi środkami pomocnymi przy naprawianiu ich niewłaściwego życia. Pamiętając, że ludy Europy. Afryki i Azji pogrążone przez całe wieki w ciemnym i okrutnym pogaństwie, były do tego stopnia skażone, że Kościół grecki musiał podejmować wiele pracy oczyszczającej nad tymi, którzy byli nawracani z poganizmu. Tego rodzaju głoszenie dopomogło im usunąć to wielkie skażenie moralne i zwyczaje praktykowane o starożytnym poganizmie. Tego rodzaju nauki usunęły z domowego życia dzieciobójstwo i wystawianie na niebezpieczeństwo starców jak również kalek, chorowitych i ułomnych dzieci. Ono usunęło zwyczaj traktowania żon jako niewolnic a niewolników jako zwierząt.. Ustała rodzicielska tyrania. Uśmierzono wyzyskiwanie biednych i ich cierpienia zostały złagodzone. Żądza krwi przez ludność
ustała. Okropne zbrodnie areny amfiteatrów publicznych zostały usunięte. Okrutne i niezwykłe tortury były skasowane. Społeczne zło zostało zmniejszone. Nierzetelność (oszustwo i złodziejstwo) w interesie była zreformowana. Wrogie usposobienia złagodniały. Spory ustały. Rozpusta się zmniejszyła. Lekceważenie życia ludzkiego ustało. Okrucieństwo ku nieszczęśliwym złagodniało. Nadeszła ulga w niedostatku. Zniewaga świętych rzeczy została wzbroniona. Niewierność małżeńska wielce została zmniejszona. Obmowy i fałszywe świadectwa zmniejszyły się. Zdzierstwo bliźniego swego i przekupstwo zostało do pewnego stopnia usunięte. Otóż widzimy, że doktryna o urzędzie Chrystusowym wielce przyczyniła się do naprawienia złego postępowania.
(6) Elisur również .ofiarował swoją czaszę – nauki zbijające. Różnego rodzaju ataki Szatan przypuszczał przez swoich sług na urzędową pracę naszego Pana tak przed
kol. 2
Jego istnieniem jako człowiek, jak i w czasie i po czasie takiego istnienia. W zwalczaniu niektórych z tych ataków, pozafiguralny Elisur czasami udawał się w przeciwną skrajność i nauczał błędu. To było głównym powodem powstania fałszywych doktryn o trójcy i Bogu – człowieku. Pomimo tego, broniono trojakiej pracy urzędowej naszego Pana, przeciw wielu różnym atakom. Dobrze uczynimy gdy zastanowimy się po krótce nad temi atakami i zbijaniami, jakie pozafiguralny Elisur ofiarował na nie. Około 170 roku nastąpiła pierwsza decydująca opozycja do urzędu naszego Pana, jaki zajmował przed Swojem człowieczeństwem, jako specjalny Ojcowski Reprezentant w stwarzaniu przez sektę nazwaną Alogjanie – „nie uznający Słowa Logosa.” Sekta ta przeczyła, że była taka istota zwana jako Słowo – Logos – lub, ażeby nasz Pan miał istnieć przed Swojem człowieczeństwem, jako Logos, Gdy im pozafiguralny Elisur cytował dowody z pism Apost. Jana, oni, ażeby podtrzymać swoje błędne stanowisko, byli zmuszeni zaprzeczyć prawdziwości czwartej Ewangelji i księgi Objawienia jako pochodzące od św. Jana lub któregokolwiek z natchnionych pisarzy. Tym .sposobem zostali odsunięci od ważnych części Biblji, tak skutecznie pozafiguralny Elisur ich zbił. Około roku 190 pewien garbarz imieniem Teodozjusz, który, by uniknąć śmierci zaparł się Chrystusa, zaczął nauczać, że Chrystus nie był Pańskiem narzędziem w stwarzaniu, mniemając, że początek Jego istnienia był wówczas gdy był poczęty w żywocie Marji przez Ducha świętego. Lecz te jego twierdzenie zostało pobite przez cytaty pozafiguralnego Elisura jak np. Ew. Jana 1:1-3; 14; 3:13; 6:62; 8:56-58; 16:28; 1:5 ; Obj. 3:14. jak również niektórymi z pism Ap. Pawła Filip. 2:5-8; Kol. 1:15-17.
(7) Sabelliusz Egipcjanin (215 r.) zaczął nauczać modalizmu, który przeczył, że Chrystus istniał zanim stał się człowiekiem jako Logos i Boski specjalny reprezentant w stwarzaniu. On nauczał, że jest tylko jeden Bóg jedna istota – która jednak okazała się w trzech formach. Przeto jego teorja była nazwana modalizmem. Według niego ten jeden Bóg jako Ojciec był Stworzycielem i Prawodawcą w Starym Testamencie. Tedy ten jeden Bóg. Ojciec, stał się Synem przez stanie się ciałem o jako Syn umarł za człowieka. Potem ten jeden Bóg który najpierw istniał jako Ojciec. potem jako Syn, stał się Duchem świętym, by spełnić dzieło uświęcenia dla Kościoła. Sabelliusz przeczył temu, że są trzy Bogi albo trzy osoby w Bogu, ale nauczał, że są trzy przejawy czyli formy objawienia tego jednego Boga. To rozumie się usunęło istnienie Logosa i Jego dzieło jako istoty odrębnej od Ojca. Pozafiguralny Elisur zbił to. przez wykazanie kontrastów u Jana 1:1-3 między Bogiem a Logosem i przez przedstawienie tego Ostatniego jako narzędzie Boskie w stwarzaniu. Niektórzy z jego członków wykazywali, że Logos był stworzony przez Boga przed wszystkiem innem stworzeniem (Obj. 3:14; Kol. 1:15). oraz nauczali, że on wtedy był użyty jako Boskie narzędzie do stwarzania wszystkich innych rzeczy (Kol. 1:15-17). Pozafiguralny Elisur pobił błędne twierdzenia, że Ojciec był w ciele Chrystusowem, przez zacytowanie ustępów, gdzie Chrystus modli się do Ojca, Mat. 11 :25-27; 26: 39-44; Jan 17:1-26; i przez położenie nacisku na Swoją ofiarę, którą składa Bogu przez Chrystusa jako Kapłana w pojednaniu za grzech, itd. (Do Żyd. 9:13-23; 7:27; 2:17, 18 itd.) Dalej pobił myśl, że nie było Chrystusa, a następnie żadnej usługi Najwyższego Kapłana, gdyż Duch uświęcał Kościół przez cytowanie ustępów dowodzących takiej usługi, (np. Ew. Jana 14:16; Rzym. 8:34; Efez. 2:18; Żyd. 3:1; 4:14, 15; 6:17; 8:1,2,6; 9:24; 10:11-14; Jana 2:1,2, itd.) On również pobił fałszywy pogląd odnośnie Wtórego Przyjścia Chrystusa, przez wykazanie, że Chrystus znowu przyjdzie w ostatnim Dniu, chociaż nie rozumiał jasno celu powrotu Pana.
(8) Jeszcze w inny sposób został atakowany urząd naszego Pana, jako Boskiego specjalnego reprezentanta przez doktrynę zwaną „Patripasjonizm” (doktryna ta, dowodząca, że Ojciec cierpiał i umarł), która zaczęła być nauczana około 190 roku: Według tej doktryny to nie ma