Teraźniejsza Prawda nr 66 – 1933 – str. 78
nie było później żadnego innego ruchu sekciarskiego, to bylibyśmy nazwali tę sektę kościołem katolickim, która też była tak nazywana, aż do czasu gdy została podzieloną na Kościoły grecko i rzymsko – katolickie. Ponieważ Kościół katolicki pierwotnie obejmował w sobie tak tych wyznawców, którzy byli pod wschodnimi patriarchami – z Aleksandrii, Antiochii, Konstantynopola i Jeruzalemu jak i tych, którzy byli pod zachodnim, tj. rzymskim patriarchatem; ale po rozdzieleniu się Kościoła pierwsi czterej patriarchowie przewodniczyli nad Kościołem grecko – katolickim, a ten drugi w Rzymie nad Kościołem rzymsko-katolickim. Że zaliczamy grecko-katolików do pierwszej sekty chrześcijańskiej, jest to po części z tego powodu, ponieważ przeważnie na wschodzie wybuchły religijne spory i tamże walczono o nie. Grecko-katolicki Kościół, ponad wszystkie inne, rozwinął się i rozgłaszał doktryny o trójcy i o Bogu – człowieku. Te doktryny, jako całość, we wielu ich zarysach były nadzwyczaj błędnymi, a zatem nie mogą być doktrynami, z którymi wodzowie Maluczkiego Stadka zaczęli ruch, który później przez wodzów tracących korony został przewrócony na Kościół grecko – katolicki. Z tego więc jasno widzimy, że fałszywe nauki w ogóle powstawały w Kościele grecko-katolickim, lecz nie były one wytworzone przez Wodzów Maluczkiego Stadka przy rozpoczynaniu ruchu, który później został zamieniony na Kościół grecko-katolicki. Ten sam przewrotny objaw okazuje się w Kościele Prezbiteriańskim, gdzie główny nacisk jest kładziony na absolutne przeznaczenie i potępienie pewnych jednostek, zamiast na symboliczną naukę chleba i wina w Wieczerzy Pańskiej; w Kościele Uczni, czyli Chrześcijańskim, głównie kładą nacisk na zanurzenie w wodzie, jako niezbędne na odpuszczenie grzechów, zamiast na jedności Kościoła opartej na Biblii, jako ich wyznaniu; i w Adwentyskim Kościele, gdzie powrót Chrystusa w ciele jest główną nauką zamiast chronologii.
(2) Jaką tedy więc jest ta nauka, którą dali wodzowie Maluczkiego Stadka, a która była tą ożywiającą iskrą dającą żywotność ruchowi, który jednak później został przewrócony na Kościół grecko – katolicki, przez wodzów tracących korony? – Była to doktryna o urzędzie Chrystusowym, jaki Chrystus posiadał przed, podczas i po Jego istnieniu na ziemi jako człowiek – to jest doktryna, że był Boskim specjalnym Przedstawicielem. Apostoł Jan, będący członkiem Maluczkiego Stadka był tym pierwszym, który dał przez tę naukę podnietę ruchowi, który później został przewrócony na Kościół grecko-katolicki. Wszystkie jego pisma były ułożone w pierwszym stuleciu, między rokiem 90 a 100. Mówiąc o urzędzie Chrystusowym, jego pisma świadczą, kładąc nacisk o istnieniu Logos i dziele Chrystusa jako Boskiego Przedstawiciela w stwarzaniu wszechświata. (Ewang. Jana 1:1-3; 3:13; 6:62; 5:56-58; 16:28; 17:5; Obj. 3:14). Dalej kładą nacisk na następujące nauki: że Logos musiał stać się Ciałem, ażeby mógł być Zbawicielem człowieka, (Ewang. Jana 1:14; 3:16; 1 List Jana 4:2.3);
że urzędowym dziełem Chrystusa było poświęcić Samego Siebie na ubłaganie Boskiej Sprawiedliwości za człowieka Adama (1Jana 2:2; 4:10); że misją Chrystusa było wybawienie Kościoła, a w przyszłości świata (1Jana 2:1; 3:2; Jan 17:21, 23). Widzimy więc, że tak w tych. jak i w wielu innych ustępach św. Jan kładł głównie nacisk na urzędowe dzieło naszego Pana. zanim stał się człowiekiem, podczas bytności Swojej na ziemi jako człowiek i po istnieniu swojem jako człowiek, gdy wstąpił do niebios. Między 90-tym a 100-nym rokiem zaczęły wkradać się błędy ciemności, a to wymagało ażeby Apostoł Jan wywarł silniejszy nacisk na urzędowe dzieło spełnione przez naszego Pana z tych trzech punktów zapatrywania. Niektórzy, mianowicie żydowscy heretycy – zaprzeczali, że Pan nasz istniał przedtem. Gnostycy*
kol. 2
zaprzeczali, że nasz Pan sprawował jakiekolwiek dzieło, zanim stał się człowiekiem, albo iż był specjalnym Boskim przedstawicielem w stwarzaniu. Jeszcze inni tzw. doceci (liczba pojedyncza doceta, członek sekty zaprzeczajacej człowieczeństwa – Chrystusa) zaprzeczali rzeczywistości śmierci i zmartwychwstania Pana jako naszego Zbawiciela. Jeszcze inni zaprzeczali jego obecnej urzędowej pracy dla Kościoła i Jego przyszłej pracy dla świata. Był jeszcze piąty rodzaj błędów za owych czasów i to było powodem, dla którego Apostoł Jan wywierał tak silny nacisk w swych pismach, na urzędowe dzieło naszego Pana, a tymi błędami były rozwijające się nauki Antychrysta, kończące się kilka stuleci później częściowo w doktrynach Bóg – człowiek i trójcy. Głównymi pomocnikami Apostoła Jana w tych naukach byli Ignacjusz z Antyochji, który zginął śmiercią męczennika, będąc pożarty przez lwy około 115 roku i Polikarp ze Smyrny, który został spalony na stosie, około 153 roku, po 85-ciu latach poświęconego życia, którego śmierć nastąpiła, gdy miał przeszło 100 lat. – Urzędowem dziełem Chrystusa jako Boskiego specjalnego Przedstawiciela była zatem doktryna, której szafarstwo Bóg polecił grecko – katolickiemu Kościołowi.
SILNA I JASNA PRAWDA
(3) Ponieważ wodzowie utracjuszy koron, z Kościoła grecko – katolickiego byli powodem, mniej lub więcej splugawienia tej doktryny, są częściowo za to odpowiedzialni; dlatego oni tak jak i ci drudzy utracjusze koron w jedenastu grupach nie są przedstawieni w figurze jako przynoszący srebrny albo złoty kubek, jako część ich ofiar, a inną przyczyną było to, że tylko członkowie Maluczkiego Stadka. jak np. św. Jan i inni przedstawili tę doktrynę we właściwym świetle i tym sposobem ofiarowali ten pozafiguralny kubek. Ci koronę tracący wodzowie są reprezentowani przez Elizura (mój Bóg jest skałą), którym zostało powierzone szafarstwo silnej Prawdy o urzędzie Chrystusowym, który to urząd jest głównym dziełem Planu Bożego i jest symbolicznie przedstawiony przez skałę, opokę, to jest silną Prawdę (Mat. 16:18). W tym urzędzie nasz Pan jest Mądrością jako też Mocą Bożą (1Kor. 1:24, 27). On i Jego urząd są najgłówniejszą częścią tajemnicy (Kol. 1:27). Imię Sedeur (szerzyciel światła) stosuje się do nich pozafiguralnie. ponieważ urzędowe dzieło Chrystusa czyni Go światłością świata (Jan 1:9; 9:5) a ci służąc tej doktrynie z konieczności są tymi szerzycielami światła. Mając doktrynę o urzędowym dziele Chrystusowym za swoje szafarstwo. gdzie Chrystus pod tym względem był ześrodkowaniem Mądrości Bożej, Kościół grecko – katolicki jest stosownie reprezentowany jako jeden z trzech denominacji, Kościoły rzymsko i anglikańsko-katolickie są tymi dwoma drugimi, które bronią mądrości Bożej, reprezentowane przez pokolenia Rubenowe, Symeonowe i Gadowe, których obóz był na południe od przybytku. Ale wodzowie utracjuszy koron z grecko-katolickiego Kościoła splugawili mniej lub więcej doktrynę o urzędowym dziele Pana naszego przez ich doktrynę o trójcy i Chrystusowym mniemanym istnieniu jako Bóg-człowiek. Te splugawienia stosują się do pokrewieństwa jego urzędowego dzieła jakie zajmował u Ojca przed, podczas i po Jego pobyciu na ziemi i po wejściu Jego do chwały. Orygines jeden z najzdolniejszych ówczesnych ojców Kościoła, profesor teologii w Aleksandrii i w Egipcie, około roku 240 wprowadził pierwsze skażenie doktryny, twierdząc, że Logos istniał od wieków, czyli że nie miał początku, chociaż równocześnie utrzymywał, że On jest poddany Ojcu. Dionizy z Rzymu, około r. 262 wprowadził myśl, że Logos był współistnym i równym z Ojcem zaś Atanazy z Aleksandrii, około roku, 320 stał się obrońcą tych błędów, walcząc przeciw Ariuszowi, który od roku 318 zwalczał te błędy o trójcy. Pomimo tego pozafiguralny Elisur, ofiarował swoją misę, czaszę i łyżkę.
(4) Pozafiguralny Elisur głosił doktrynę, odnoszącą się do urzędu Chrystusowego, jaki Chrystus zajmował przed, podczas i po Jego istnieniu na ziemi jako człowiek, jako środek ku naprawie niesprawiedliwości, tym więc
——————–
*GNOSTYK (1) teolog albo filozof religii w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, uznający gnozę za źródło poznania Boga; (2) członek sekty opierającej się na gnozie.
GNOZA (po grecku gnosis-wiedzący) poznanie Boga rozumowe, spekulacyjne albo kontemplacyjne; przeciwstawiane bezpośredniej wierze w objawione dogmaty; metoda poznawania tajemnic religijnych uznawana przez teologów i filozofów zwanych gnostykami w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. – Słow. Jęz. pol. Karłowicza – przyp. tłum.