fałszywe zastosowanie, ponieważ św. Paweł ogranicza swoje orzeczenia do figur, czyli do tych rzeczy, które on tam wymienia. Chociaż mamy jeszcze inne świadectwo biblijne, donoszące, że ta księga jest figuralną. Nic podobnego nie nasuwa tej myśli (S 1932 344 par. 31, 32) że Noemi i Ruta są figurą na tych co od roku 1918 usprawiedliwiali imię Boże. Noemi, według niego, reprezentuje wiernych jemu od roku 1917 do 1919 (S 1932, 356 par. 7) zaś Buta tych, co przyszli do jego ruchu od roku 1922. Jego twierdzenie (S 1932, 357 par. 9, 10) że Mahalon i Chelion reprezentują tych, co starali się wyrabiać sobie charakter zdatny do Królestwa, nie może być prawdziwe, gdyż Biblia wszędzie zaleca wyrabianie sobie charakteru jako niezbędne, warunkowe i duchowo zdrowe synowskie przysposobienie. Jego odrzucenie dokonanej pracy Żniwa., od! roku 1874 do 1916 jest przez, niego uważane jako nic nie znaczące, ponieważ ona obejmowała w sobie głównie wyrabianie charakteru (S 1932, 357 par. 11), lecz taka myśl jest produktem (owocem) skażonego i przewrotnego umysłu, który mógł takową myśl wynaleźć.

      On myśli (S. 1932, 359, par. 20), że Ruta po Zadecydowaniu, że pozostanie z Noemi przedstawia tych, co postanowili pozostać wiernymi po roku 1918, chociaż na innym miejscu. podaje on rok 1922 jako datę, po której następuje taka decyzja. Orfa, według niego, przedstawia tych, co zbuntowali się przeciw niemu i jego przewodnictwu w jego ruchu po roku 1918. Lecz zwolennicy jego są w Biblii przedstawieni jako zasługujący na naganę, a niektórzy zaś, co odrzucili jego nauki i przewodnictwo są z Maluczkiego Stadka. Ewentualnie każde nowe stworzenie godne żywota i wszyscy wierni Młodociani święci opuszczą go (Zach. 11:17). śmierć Mahalona i Cheliona (S. 1932 – 261 par. 26) nie może reprezentować tych, co byli odcięci przez zączęcie się jego sądu w roku 1918, gdyż Biblia uczy, że Sąd Boży rozpoczął się od domu Bożego wkrótce po Wtórem Przyjściu Pańskim w 1874 (1 Kor. 10: 6 – 14). Dalej, ten pogląd jest niechronologiczny, ponieważ ci, których on uważa za odciętych, są tymi, o których Biblia i fakty świadczą, że byli odcięci przez niego w 1917 roku (Zach. 11:16). Opuszczanie ziemi Moabskiej przez Noemi, nie może reprezentować ludu Bożego, opuszczającego organizację Szatana w roku 1918 (S 1932, 361 par. 28); gdyż jego pozafiguralna Noemi opuściła nominalny kościół rychlej niż w roku 1918 i nigdy tam nie powróciła. Ani jej przybycie do Betlejem (rzekome przybycie do roku 1922 w pozafigurze S. 1932, 362 par. 33) nie może przedstawiać jego zwolenników zrozumiewających, że Chrystus przyszedł do Swojej świątnicy w roku 1918; bo gdy on naucza, że jej czynności w Betlejemie reprezentują usprawiedliwianie przez jego zwolenników Imienia Jehowy, począwszy od roku 1919, jako ich pracę w jego rzekomym Betlejem, a więc tak być nie może, bo oni nigdy przedtem nie słyszeli o rzekomym Przyjściu Pańskim w roku 1918 do świątyni Chrystusowej aż dopiero usłyszeli o tym po roku 1922. Różne jego twierdzenia co do Ruty i Noemi wymagają, żeby ich przybycie do Betlejem nastąpiło w roku 1918, co jest tylko jeszcze jedną z jego niedorzeczności chronologicznych. Jego twierdzenie (S. 1932, 361 par. 28, 29) o Noemi, że nawoływała Rutę do powrotu do ziemi Judy (czego w figurze wcale nie było, a raczej przeciwnie się rzecz miała, według wierszu 8-18) i że to reprezentuje ponowne nawiedzenie pogan przez Boga, aby z nich wziął lud Imieniowi Swemu, jest niebiblijnym. Boska prawdziwa czynność w tym zakresie jest jedną nieprzerwaną czynnością, trwającą od 36 roku Pańskiego do roku 1916 (Mat. 28:18-20.) Jego myśl (S 1932, 361 par. 31), że Noemi (rzekomo) nawołująca Orfę i Rutę, aby szły z nią, reprezentuje wysiłki paruzyjne ludu Bożego, od 1874 do 1914 roku, by przyprowadzać ludzi do poświęcenia się, nie może być prawdziwą pozafigurą, gdyż Noemi nie namawiała ich, by szły za nią; raczej przeciwnie, gdy one chciały to uczynić, ona im odradzała. Orfa, on mówi, (Strażnica 1932, 375 par. 20, 376 par. 26) reprezentuje tych poświęconych, którzy byli jego zwolennikami w rzędzie do Królestwa, lecz z niewierności wrócili do studiowania „Cieni Przybytku” i do budowania charakteru! – Nie potrzeba żadnych komentarzy na owe szatańskie wymysły! Jeżeli ten pozafiguralny głód był od 1914-1918, a pozafiguralna emigracja była między 1914 a 1918 i pozafiguralna śmierć Elimelecha nastąpiła również w roku 1918, to jak mogłyby Orfa i Ruta reprezentować pozafigury działające od roku 1874 do 1914? To jest jeszcze jedno z wielu niedorzeczności chronologicznych zawartych w jego poglądzie.

kol. 2

      On twierdzi (S. 1932, 377 par. 31), że Noemi stała się Boską organizacją, która ma być niewiastą z Proroctwa Izajasza roz. 54, wtenczas, kiedy Ruta zdecydowała się zamieszkać z Noemi w ziemi. Judzkiej, co było, jak on twierdzi na innym miejscu, w roku 1922; lecz według jego twierdzenia jeszcze na innym miejscu, ta niewiasta, jako przypuszczalna Boska organizacja zaczęła w latach 1918 i 1919 rodzić dzieci i radować się, chociaż, jak Apostoł Paweł do Gal. 4:27 pokazuje, że to rodzenie zaczęło się już dawno, bo od Jordanu i Zesłania Ducha świętego, ale potem w roku 1922 podczas jej przypuszczalnego przybycia do przypuszczalnego Betlejem, Noemi powinna być smutną dlatego on naucza, że było to w roku 1918! Teraz on twierdzi odważnie, że jego żniwo zaczęło się w roku 1918 (S 1933, 16, 12). Dawniej, gdyśmy go obwiniali że jego nauki zmierzają ku temu, że będzie musiał przenieść żniwo z roku 1874 na rok 1918, przeczył temu przez wiele lat. To daje dowód, że odgrywał obłudnika, przez cały ten czas, obawiając się prawdopodobnie, by jego zwolennicy nie przygotowani jeszcze na takie jawne odstąpienie od Prawdy, nie zbuntowali się przeciw niemu. Ruta zbierająca kłosy (S. 1933 str. 24 p. 30.31) reprezentuje według niego nie tylko zgromadzenie świętych lecz duchowy pokarm, który ona jadła, świetny przykład wyrozumienia, nie trzymania osobno figury żniwa od figury uczty duchowej! Twierdzi dalej (S. 1933, 39 p. 30), że Noemi chciała, ażeby Ruta była żoną Booza, aby Król Dawid mógł się narodzić – rzecz ta wcale nie była, jej wiadoma; przeto, że chociaż było wiadomym, że Mesjasz miał przyjść z pokolenia Judy, to jednak nie wiedziano z której familii pokolenia Judy urodzi się, oprócz tego nie wiedziano, że to będzie przez Dawida, z tej więc przyczyny, że Dawid nie był przepowiedziany jako ten, przez którego Mesjasz miał przyjść. To wszystko, co on podaje, jest jego wymysłem bez żadnej podstawy, by tylko przez to przedstawić, że jego pozafigurą ma pewne prawdopodobieństwo. Powinowaty, mówi on (S. 1933, 52 par. 7), że reprezentuje tych, którzy nie chcą opuścić pracy Eliaszowej w tym celu, ażeby czynić pracę Elizeuszową!

      Z powodu tego, że jego przedstawienie pozafigury było fałszywe, dlatego nie pasuje mu, ażby Booz mógł wszędzie reprezentować naszego Pana, z tego więc powodu (S. 1933 st. 53 par. 14) przekręca figurę Booza, stosując je do Kościoła, – do swojej Noemi i Ruty! A wtedy znowu podaje propozycję (S. 1933, 54 par. 19), że aby Ruta mogła stać się żoną Booza, musi zająć wpierw miejsce Noemi, ponieważ według jego recepty, Noemi była w rzeczywistości tą, która Booz powinien był pojąć za żonę jako jej najbliższy krewny. To rozumie się jest błędem, przeto, że Elimelech miał dzieci z Noemi, a lewirat czyli prawo było u Żydów, na mocy którego, wdowę po bracie zmarłym bezpotomnie zaślubiał brat, albo inny najbliższy krewny zamieszkujący w tych samych dobrach, by mógł tym sposobem wzbudzić nasienie zmarłemu Łuk. 20:27-32; 5Moj. 25:5-10). Dlatego Noemi jak również i Ruta miała prawo do tego pola, ponieważ, choć mąż Ruty był pierworodnym a przeto spadkobiercą głównej części dóbr ojca swego, Cheljon także miał w tym część, która stała się częścią wdowy, lecz jego wdowa z powodu porzucenia nadziei Izraelowych i powrócenia do poganizmu (Ks. Rut 1: 15) postradała swoją część w nim, która wtedy po niej należała do Noemi. Było to więc prawo Ruty do tego pola, jako wdowa bezpotomnego Mahalona, lecz prawo wymagało, żeby ten co je odkupi pojął ją, by tym sposobem wzbudził potomstwo Mahalonowi (Ks. Rut 4:5). Te f akta zupełnie obalają J.F.R. zmyśloną pozafigurę uzasadnioną na jego zmyślonej bajce, że Noemi była tą, którą Booz miał pojąć. Przeto jego wymyślona pozafigurą odnośnie Księgi Ruty okazuje się być nieprawdziwą z powodu, iż jest nieharmonijną, fikcyjną, poprzekręcaną i ze wszech stron niestosowną; podczas gdy pogląd, któryśmy przedstawili (w angielskim numerze czerwcowym, w polskim ukaże się później), pasuje akuratnie co do faktów i połączonej z tym chronologii i nie tylko jest zgodny z samym sobą, ale równocześnie z każdym ustępem i nauką Pisma świętego oraz z prawdziwym żniwem, które J. F. Rutherford kiedyś dobrze rozumiał. Nasz przegląd trzydziestu artykułów, które on wydał w Strażnicy od 15 kwietnia 1932, do 15 czerwca 1933 dowodzi, że wszystkie jego poglądy są samymi głupstwami (2Tym. 3:9) najgłówniejszego członka pozafiguralnego Jambresa, pijackimi zabawkami złego sługi Mat. 24:48-51 i zaćmiewaniem prawego oka głupiego i niepożytecznego pasterza. – Zach. 11:15-17.

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT WIEKU EWAUGELII

4 Ks. Moj. 7:30-35.. P. 1926, 24.

(Ciąg dalszy z Lipcowego numeru).

      W Teraźniejszej Prawdzie w nr. 65 zastanawialiśmy się nad 4 Ks. Moj. roz 7. Ten rozdziaf podaje o ofiarach dwunastu książąt Izraelskich. Dotąd rozbieraliśmy z tego rozdziału wiersze od 1-29, a mianowicie: wiersze od 1-12, które omawiają ogólne ofiary dwunastu książąt Izraelskich, a wiersze od 13-29 szczegółowe ofiary książąt trzech pokoleń obozujących na wschodzie od przybytku. Pozafigury tych ofiar są nadzwyczajne i ta sama uwaga stosuje się do pozafiguralnych ofiar pozostałych dziewięciu książąt. Po omawianiu ofiar książąt
kol. 2
trzech pokoleń obozujących na wschodzie od przybytku, nasz rozdział dalej określa ofiary książąt trzech pokoleń obozujących na południu od przybytku, tj. pokolenie Rubenowe, Symeonowe i Gadowe. Księciem pokolenia Rubenowego był Elizur (mój Bóg jest skałą), syn Fedeurów (szerzyciel światła). Artykuł o Izraelitach Wieku Ewangelji (1. P- 1927, 9-14) wykazał nam, że pokolenie Rubenowe reprezentuje grecko-katolików i ich kościół, że Jakób spładzając Rubena z Liji reprezentuje wodzów Maluczkiego Stadka, którzy za pomocą pewnej Prawdy, rozpoczęli ruch Maluczkiego Stadka, który był przez wodzów utracjuszy koron zamieniony na Kościół grecko – katolicki. Gdyby

poprzednia strona – następna strona