Teraźniejsza Prawda nr 66 – 1933 – str. 69
Duch, w którym Wieczerza Pańska powinna być obchodzona, dopóki Kościół ją obchodzi, powinien być ten sam, jaki był od początku. Żal, że nasze grzechy były powodem śmierci naszego Pana, współczucie z Nim i naszymi współczłonkami ciała w ich cierpieniu, wdzięczność dla naszego Pana, że umarł za nas i ocenienie Jego wierności w cierpieniach; wdzięczność i ocenienie naszych przywilejów symbolizowanych w Wieczerzy Pańskiej, radując się ze zwycięstwa Jezusa i tych, co już okazali się wiernymi aż do śmierci, modlitwa za tych, którzy jeszcze nie dokończyli swego biegu, nadzieja ich i naszego zwycięstwa, wiara we wszystko, co jest symbolizowane przez Wieczerzę Pańską, postanowienie nadal kroczyć do końca i pomagać naszym braciom czynić to samo, – to są więc te główne sentymentalne uczucia, z którymi wierni powinni obchodzić Pamiątkę i te się nie zmieniły i nie zmienią się tak długo, jak tylko będzie właściwym (możliwym) dla Kościoła obchodzić tę Pamiątkę.
Wtóra obecność naszego Pana od roku 1874 nie uczyniła żadnej innej zmiany w obchodzeniu, jak tylko dodała nam większej energii w powyżej wymienionych szczegółach, gdyż Jego obecność zapewnia nas o więcej przychylnych opatrznościach i bliższego urzeczywistnienia naszych nadziei i radowania się z zmartwychwstania świętych.
J.F.R. często pisuje artykuły z Psalmów i stara się gwałtem zastosować je do swego ruchu. Nie będziemy wchodzić w szczegóły, gdyż już pobiliśmy jego cały punkt zapatrywania w tej sprawie. Psalm 68 jest jednym z tych. który on tak traktuje. Podamy nasze uwagi odnoszące się tylko do kilku jego punktów na ten Psalm. Jego objaśnienie wierszu 12 (S 1931, 166, par. 15), który jest dobrze przetłumaczony w angielskim poprawnym tłumaczeniu, a którego brzmienie jest następujące: „Niewiasty, zwiastujące te pociechy stanowią wielki zastęp” – on przez to dowodzi, że słowo niewiasty nie powinno być użyte w tym wierszu, mówiąc, że dlatego jest użyta żeńska forma w tym miejscu, ponieważ odnosi się do Syonu, dlatego znajduje się rzeczownik rodzaju żeńskiego. Przeciw jego myśli możemy podać dwie rzeczy a mianowicie: (1) Słowo Syon nie znajduje się w całym tym Psalmie, przeto nie może się do niego odnosić. (2) Hebrajski imiesłów mevasheroth przetłumaczony w popraw, tłum. przez słowa „Niewiasty, które pociechy zwiastowały”, jest w liczbie mnogiej, a przeto nic może odnosić się do Syonu, która jest w liczbie pojedynczej. Liczba mnoga rodzaju żeńskiego jest właściwie wymagana w ang. Popr. tłum. Rozumiemy tę myśl jak następuje: Te niewiasty są tutaj symboliczne. One odnoszą się do poświęconych, którzy składają się albo ostatecznie będą się składali z Maluczkiego Stadka, jako jedynej symbolicznej niewiasty, Wielkiego Grona, jako 60 symbolicznych niewiast; ponieważ one będą stanowiły 60 grup i Młodocianych Świętych, jako 80 symbolicznych niewiast; ponieważ one będą stanowiły 80 grup. Do wszystkich więc tych symbolicznych niewiast odnosi się Pieśń Salomonowa 6: 7 – 9, gdy zaś indywidualnie one są tymi pannami bez liczby w wierszu 7, gdyż one są tymi niewiastami z Psalm 68:12, tj. tym wielkim zastępem zwiastujący pociechę.
Między zwolennikami J. F. Rutherforda znajdują się niektóre z pierwszej niewiasty (Maluczkiego Stadka), Z pośród innych niewiast, znajdują się tam wszystkie jednej grupy z 60-ciu grup Wielkiego Grona i przynajmniej jedna grupa z grup Młodocianych Świętych. Otóż ten ustęp nie może odnosić się wyłącznie do jego „stadka”. Naszą myślą jest, że te 80 grup Młodocianych Świętych będą się składały z 60 grup, które będą połączone z.60 – cioma grupami Wielkiego Grona, i z innych grup, które będą niezależnymi od grup Wielkiego Grona. Jego nadanie (S.’1932, 166, par. 16) słowu „rab” w Psalmie 68: 12 znaczenie słowa wielki jako różniące się od słowa ogromny jest pomyłką. Znaczenie tego słowa jest, że liczba tych niewiast będzie stanowiła ogromny zastęp, a nie, że jego niewiasta (jego organizacja) jest tak wielka jak on twierdzi.
W Strażnicy 1932. 182 par. 14 – on określa symboliczne znaczenie wóz z Psalm 68: 18, jako wojna, przygotowanie
kol. 2
na wojnę i narzędzia wojenne. Żaden z wierszy zacytowanych w paragrafie nie dowodzi tych szczególnych znaczeń. Jest prawdą to, że wozy były częścią narzędzi wojennych i przygotowania do wojny, ale również były i miecze, włócznie, proce, łuki i strzały. One nie są nigdy użyte, by symbolizowały wojnę. Słowo wóz wyłącznie symbolizuje organizację, która może być częścią zaopatrzenia literalnej albo symbolicznej wojny. Każdy ustęp w Biblii. w którym znajduje się słowo wozy symbolicznie albo figuralnie, ma być użyte na oznaczenie organizacji (2Moj. 14:7; Izaj. 31:1; 66:15 itd.). W Strażnicy 1932, 184, par. 21, on przeczy temu, że słowa z Psalm 68: 19 („Wstąpiłeś na wysokość, itd.”) odnoszą się do Chrystusowego Wniebowstąpienia i zastosowywa je do Armagedonu. Myśl Św. Pawła nie zgadza się z nim; ponieważ cytuje ten wiersz w liście do Efezów 4:8, stosując go do Chrystusowego Wniebowstąpienia, kiedy, jako odkupiciel rodzaju ludzkiego, On wykupił (pojmał) rodzaj ludzki dla Siebie, który był poprzednio w niewoli śmierci. Ponadto wytłumaczenie tego wierszu przez św. Pawła jest natchnione, a przeto właściwe ale J.F.R. odrzuca je a przyjmuje tłumaczenie Rotherhama. który podaje „…Przyjąłeś z ludzi składające się dary…” – Zastosowanie św. Pawła (Efez. 4:8-12) pokazuje, że te dary, o których tu jest mowa, nie są dawane lub przyjmowane przez Chrystusa ale są to dary, które Chrystus daje ludziom, niektóre z tych darmo jako św. Paweł mówi, są to nauczyciele dane Kościołowi. Hebrajskie słowo lakach przetłumaczone tutaj przez Rotherhama „przyjąć” zwykle znaczy „nabrać”, ale dosyć często ono znaczy „przynieść” (1Król. 17:10, 11; 2Król. 2:20; 3:15: 4:41; 6:13; 1Moj. 27:9, 13; 1Sam. 21:9; 3Moj. 12:6.8; 4Moj. 23:11; Sędziów 11:5; 1Sam. 16:11; 20:31; 5Moj. 30:4) Przynieść w znaczeniu dać jest znaczeniem wyrazu lakach, jak to św. Paweł tłumaczy i wyjaśnia, a nie znaczy w tym miejscu przyjąć, jak to Rotherham tłumaczy a na które J.F.R. nalega. Dlaczego on odrzuca natchnione tłumaczenie i wyjaśnienie? Jedynie dlatego tylko, bo ono sprzeciwia się jego nowemu poglądowi. On by tak chciał, ażeby tak było jak Rotherham tłumaczy, bo gdyby było inaczej, to ono zbija jego pogląd opisany w par. 25-30. w którym on twierdzi, że dary o których jest mowa w Psalm 68: 19 znaczą dary złożone z błogosławieństw, które Chrystus rzekomo zlewa na jego nieofiarowanych sympatyków i dary (!) czyli biady, które Chrystus rzekomo zlewa na jego przeciwników. On stosuje ten ustęp jakoby znaczył, że w Armagedonie Chrystus pojmie Swoich nieprzyjaciół to jest Szatana i jego narzędzia, czyli według jego wyrażenia szatańską kohortę! My przyjmujemy tłumaczenie i wyjaśnienie św. Pawła. Nadmieniamy, św. Paweł nie cytuje Psalm 68:19 z Septuaginty (tj. greckiego tłumaczenia Starego Testamentu dokonanego przez 70 uczonych żydowskich w Aleksandrii około 300 lat przed narodzeniem Chrystusa), ale cytuje natchnione tłumaczenie, różniące się cośkolwiek od tego w Septuagincie, które po części Rotherham naśladuje. J.F.R. odrzuca natchnione tłumaczenie i wyjaśnienie św. Pawła, ażeby tylko przedstawić swoją ideę za prawdziwą, a przez to zdradza, iż ta jego myśl pochodzi od Szatana.
SZATAN NIE BĘDZIE UMARŁYM PODCZAS TYSIĄCLECIA
Na poparcie swego poglądu zapożyczonego prawdopodobnie od Adwentystów, cytuje Izaj. 14:15-17, że Szatan, niepokutujący aniołowie i klasa Wtórej śmierci, będą uśmierceni w Armagedonie i pozostaną umarłymi podczas Tysiąclecia, lec/, będą wzbudzeni po Tysiącleciu (Strażnica 1932, 184, par. 22). Ale ten ustęp nie podaje Tysiącletni stan Szatana, lecz jego stan po Tysiącletnim krótkim czasie, ponieważ ten ustęp Pisma świętego podaje tą samą myśl („za tobą się oglądać”) co i egzaminowanie mylnie przetłumaczone męczenie, w Obj. 20: 10, które nastąpi rozumie się, po Tysiącleciu. Ponadto, tak jak Izaj. 14: 4 – 23 pokazuje, ten ustęp ma drugie zastosowanie do mistycznego Babilonu, to jest do szczegółów odnoszących się do