Teraźniejsza Prawda nr 66 – 1933 – str. 68
ale że z Wtórym Przyjściem Swoim opuścił to miejsce. To pokazuje, że J.F.R. wcale nie rozumie co znaczy wyrażenie „Usiądź po prawicy Mojej”. Siedzieć po prawicy Bożej znaczy być w najwyższej łasce u Boga i być współwładcą z Bogiem. Jezus nigdy nie opuści prawicy Bożej. On zawsze będzie najgłówniejszym Ulubieńcem i Współwładcą z Bogiem Ojcem. Ani też wyrażenie „dokąd nie położę nieprzyjaciół Twoich podnóżkiem nóg Twoich”, nie oznacza co do czasu, początku Tysiąclecia, ale koniec Tysiąclecia; gdyż uczynić z (ego nieprzyjaciół podnóżek Jemu, znaczy zniweczyć ich; a jak pokazane w 1Kor. 15:24-26, że tymi nieprzyjaciółmi nie są osoby, lecz skutki zła, jakie zostało wprowadzone z powodu szatańskiego panowania. Słowo „dokąd”, znajdujące się w tym wierszu nie oznacza koniec Chrystusowego bywania Ulubieńcem i Współwładcą Boga Ojca. ale koniec używania Jego własnych praw na obalenie wszelkiego śladu przekleństwa i dania ludzkości Restytucji (1Kor. 15:23-26). Hebrajskie sposoby myślenia w jakich słowo „dokąd” jest często używane, nie ma oznaczać absolutnego ukończenia rzeczy, o której jest mowa, ale ukończenia pewnych zwyczajów, czynności, stosunków, usiłowań i uzupełnień pewnych rzeczy, i to nazywa się końcem, 'chociaż dana rzecz, trwa w dalszym ciągu. – Mat. 5:18; 1Kor. 11:26; Jak. 5:7.
Jego niestosowne wyrażenie [Strażnica 1932, 118 par. 15) pozostawia wrażenie, że Chrystusowe stanie się kamieniem obrażenia obydwom domom Izraelskim (Iz. 8: 14) wypełniło się w roku 1918, chociaż on możebnie ma na myśli, że częściowo wypełniło się w 1918 roku i że pierwsze częściowe wypełnienie się było w roku Pańskim 33 nad cielesnym Izraelem. Lecz i tak poprawione jego zdania będą błędnymi. Ho co do pierwszego obrażenia, to Izrael zaczął się obrażać w roku Pańskim 33, trwając w tym obrażaniu się aż do roku Pańskiego 69-go, kiedy to obrażenie było kompletnym. Co do drugiego obrażenia, to jego zdanie jest zupełnie fałszywe; ponieważ chrześcijaństwo zaczęło obrażać się podczas wielkiego przesiewania przeciw Okupowi, które działało pomiędzy trzema klasami ludzi tj. pomiędzy niewiernymi poświęconymi (Świątnicą*) pomiędzy usprawiedliwionymi (dziedzińcami lub sieniami) i pomiędzy Chrześcijanami z imienia (w mieście; Ezech. 9). Od samej wiosny 1878 r. przesiewanie, w którym zapierano się Okupu, przybierało rozmaite formy pomiędzy tymi trzema klasami ludzi i to trwało do roku 1914, kiedy czas gniewu nastąpił. To obrażenie o ten Kamień, które ukazało się w formie zaprzeczenia Okupu (4Moj. 20:7-13), zaczęło się przeto w 1878 a nie w 1918; ani też nie nastąpiły żadne nowe formy zaprzeczenia Okupu po roku 1914. Więc obrażenie było kompletne w 1914 roku, gdyż odtąd nastąpiło niszczenie kąkolu, który włącza kąkol zaprzeczający Okup. Przeto fakty zbijają jego zastosowanie obrażenia o Kamień, do roku 1918 i dowodzą, że obrażenie zaczęło się w 1878 a skończyło się w r. 1914. To także zbija jego myśl, że Żniwo zaczęło się w r. 1918, albo 1919 – bo 0n nie jest pewny w którym roku.
PIOTROWE WYZNANIE JEST TĄ SKAŁĄ
Mieszając figury i punkty zapatrywania on przeczy (S 1932, 120, par. 21, 22) że ta opoka, na której Chrystus buduje Swój Kościół jest tą prawdą, którą Piotr wyznał, „Tyś jest Chrystus, On Syn Boga żywego” (Mat. 16:16-19). To jest prawdą, że Chrystus jest nazwany opoką i kamieniem w Biblii (4Moj. 16:6; Izaj. 8:14; Efez. 2:19-21) i że Kościół jest budowany na Nim jako takim, a nawet jest budowany na mniejszych kamieniach, jak to jest pokazane w ostatnim zacytowanym ustępie do Efezów. Ale Prawda jest także nazwana kamieniem, a jej różne części
kol. 2
są również nazwane kamieniami w Biblii (4Moj. 15:35, 36; 1Sam. 17: 40; 2Sam. 22: 47; 1Kron. 11:15; Psalm 40:3; 102:15). Nasz Pan tak się wyraża o tej prawdzie tak wyznanej przez św. Piotra: „Ciało i krew nie objawiły tobie tego (nie Samego Siebie, ale prawdę, którą Piotr przed chwilą wyznał), ale Mój Ojciec…i na tej opoce zbuduję, itd.” – Użycie zaimka wskazującego „tej”, dowodzi, że Jezus odnosi się do Prawdy, którą Piotr przed chwilą wyznał, gdyż to jest rzecz, o której on dopiero powiedział i przeto odnosi się do niej przez słowo „tej”: J.F.R. przypuszcza, że tłumaczenie jakie on poleca, spowoduje, że stanowisko rzymsko – katolickie, zajęte względem tego przedmiotu stanie się niemożliwe. Bóg jednak myśli przeciwnie, bo gdy podczas Reformacji przyszedł czas na pobicie papieskiego tłumaczenia tej Prawdy, to Pan dał Reformatorom od Marseglio’ego do Pastora Russella to samo tłumaczenie, które teraz J.F.R. odrzuca, jak również i to, które podaje papiestwo. Ponadto rzymsko katolicy mogliby bardzo pięknie przyjąć jego wyjaśnienie, jako pierwotne a twierdzić, że to ich jest drugorzędne, ponieważ pni również twierdzą, że Piotr jako wice regent (zastępca Chrystusa) jest także opoką! Jezus wyraźnie wzmiankuje Prawdę wyznaną i tedy zaraz używa słowa „tej” jako odnoszące się do Prawdy i słowo „opoka” jako określające jej charakter, oraz dowodzi, że Reformatorzy mieli Prawdę na czasie na tym punkcie. Dlaczego więc odrzucać wytłumaczenie co sama dosłowność tego ustępu nasuwa, a przyjmować takie, jakie ten tekst nie podaje?
W paragrafie 21, odrzuca on tłumaczenie kluczy będących dwojaką władzą daną Piotrowi, na otworzenie zamkniętych drzwi do wejścia do Królestwa w zarodku 1) Żydom i 2) Poganom, a równocześnie mówi, że one są władzą do otworzenia tajemnic królestwa Żydom i Poganom. To nie może być prawdą z kilku przyczyn: (1) władzę udzielania tajemnic królestwa posiadali i drudzy Apostołowie, a nie tylko sam Piotr, podczas gdy Jezus dał tylko samemu Piotrowi dwie wyłączne władze; (2) Jezus nie mówił Piotrowi, że On mu da klucze tajemnic królestwa, ale władze lub moc otwarcia drzwi wejścia do Kościoła; i (3) władze związywania i rozwiązywania (które były kluczami tajemnic królestwa) były dane i tym drugim Apostołom (Mat. 18: 18) jak również Piotrowi (Mat. 16: 19). Otóż jego błąd jest. pomieszaniem myśli odnośnie kluczy z władzą związywania i rozwiązywania. Ale dlaczego podaje inne tłumaczenie zamiast tych dwóch dobrze uzasadnionych i zadawalniających tłumaczeń? Aby się wiec tylko odróżnić czyli „sprawa cielesna” – jest odpowiedzią na to pytanie, co do jego postępowania na tych punktach.
W Strażnicy 1932, 72 par. 23, mówi on, że Jezus nie wszedł do wystawionej sobie radości (Żyd. 12: 2) aż dopiero w roku 1914. Na to odpowiadamy, że radość naszego Pana była w kilku formach: (1) W podobaniu się Ojcu; (2) W otrzymaniu tej wysokiej nagrody Boskiej natury i współdziedzictwa z Bogiem, włączając i godność współwładcy; (3) W pozyskiwaniu i wywyższaniu Kościoła; (4) W błogosławieniu świata; (5) W wykorzenianiu złego; (6) W dawaniu wiecznego żywota posłusznym a wiecznego zniszczenia nieposłusznym, i (7) Wśród tego wszystkiego i wszystkich następnych czynności, w uwielbianiu Boga. Niektóre z tych radości On doświadczył po części przed Kalwarią; inne z nich doświadcza po części od czasu Swego Zmartwychwstania aż dotąd. Pan nasz wstąpił w jedną fazę tych radości w roku 1914, zaczynając niszczyć królestwo szatana jako część wykorzenienia złego. W niektóre z nich wejdzie w Tysiącleciu, zaś w inne przy końcu Tysiąclecia. Wszystkie z nich są postępowe; a w niektórych ż tych jak ta 'ostatnia, On będzie postępował wiecznie. Te zastanowienia pokazują nam jak nie mającą związku jest jego uwaga, którą tu omawiamy. On twierdzi (S 1932 – 73, par. 25, 26) że chociaż do roku 1914 obchodzenie Pamiątkowej Wieczerzy było smutną rzeczą, to jednak ód 1914 ona więcej nie ma być smutną, ale powodem wielkiej radości. Obie te „myśli są czystymi wynalazkami beż żadnej podstawy Pisma Świętego, rozumu lub faktu. Albowiem
____________________
* Zwracamy uwagę braci i sióstr na różnice, jaka zachodzi miedzy polskim a angielskim wyrazem podanym w tekście z Izaj. 8:14. Polska Biblia podaje „poświęceniem”, zaś Biblia angielska – Upoważnione Tłumaczenie – podaje „świątnicą”. Gdy porównamy powyższy tekst (z Ezech. 11:16, to zauważymy, że Biblia angielska podaje właściwie, jak również i hebrajski wyraz mikdasz, znajdujący się w obu wymienionych wierszach oznacza, według skorowidza Younga, świątnicę. – Przyp. tłum.